PND ( postnatale depressie )

Oh en gefeliciteerd met je zwangerschap!

 

Fijn . En bedankt. Er word altijd zo erg negatief gekeken tegen mensen die toegeven dat ze iets psychisch hebben gehad en vooral als ze ouders zijn.. Even fijn om een rust plekje te hebben.

Net voor mijn eerste zwangerschap was dysthyme vastgesteld. Dat is een chronische depressie. Er zijn korte periodes waarbij alles even beter gaat maar dat houd meestal heel kort aan.. dus dan moet je kijken dat een week in de maand ik me misschien goed voel, soms iets minder. Mijn psychiater is nu wel bezig met een andere diagnose en hij vermoed dat er misschien sprake is van Autisme.

Na mijn dochter geboren was had ik heel veel moeite met dingen, ik was in het ziekenhuis geboren vanwege de risico op PND. Ze wouden me 2 dagen in de gaten houden. In die twee dagen iedere keer als ik haar vast wou houden werd ze neer gezet, ik had het gevoel dat ik het iedere keer fout doen. Ik mocht haar niet verschonen of wassen.. moeite met dingen doen door de knip.

De eerste aantal weken van haar geboorte had ik het erg moeilijk, ik dacht dat ik niet van haar hield, dat ik niet van haar kon houden. Dit is uiteindelijk heel erg onjuist gebleken, alleen ik was gewoon te bang van alle dingen. Bang van haar te houden omdat ik bang om te gaan hechten.

Mijn dochter is nu 2 jaar, en op vele dagen is zij het enigste wat een lach op mijn gezicht kan toveren. Zij is de reden waarom ik iedere dag met pijn en moeite uit mijn bed kom, want op de meeste dagen wil ik dat niet. Zij is de reden waarom we iedere dag eten, waarom we iedere dag aangekleed zijn, waarom we iedere keer leuke dingen doen.

Ik heb moeite met mijn depressie omdat ik niet doe aan mijn eigen verwachtingen, ik wil de moeder zijn die iedere dag met haar kind naar de speeltuin gaat, die iedere dag alleen aandacht heeft voor haar.. maar dat gaat helaas niet. Ik zorg iedere dag dat we flink knuffelen, dat ze weet dat ik van haar hou.

Prikkels zijn gewoon heel moeilijk voor mij. Ik vind het moeilijk om gestressd te zijn en met haar dingen te doen. Mijn partner is geweldig en ik hou van het feit dat hij flexibel is. Als ik het een dag niet aan kan werkt hij thuis en dan kan ik uitslapen.. dan heb ik s'middags meestal wel de energie om leuke dingen te doen.

Mijn tweede zwangerschap vind ik extreem eng, mijn eerste dochter ben ik ingerold, ik wist niet wat ik moest verwachten en wij zijn naar elkaar gegroeid. Wij sliepen samen s'middags. Ik vond het heerlijk om een band met haar te maken, Als zij sliep, sliep ik, en andersom waren we altijd samen. Nu hebben we een goed ritme. Wij kleden s'ochtends aan, eten, we gaan even buiten zitten, ze speelt even alleen want mama moet minimaal 5 min koffie drinken. Als het heel slecht gaat zet ik beneden CSI op en dan knuffelen we gewoon.

Alleen nu komt de tweede.. iets wat wij allebei gigantisch willen. Niet geheel verstandig omdat ik nog niet 100% ben.. omdat ik niet ben wat ik wil zijn. Alleen mijn vriend en ik wouden er graag twee, niet teveel leeftijd er tussen.. en hierna wil ik mijn hbo afmaken als ze allebei op school zitten en het gaat beter.

Het is wel enorm eng, met mijn dochter heb ik een redelijk stabiel ritme. We hoeven niet per se iedere dag naar buiten te gaan want dat hoeft niet, wij gaan op onze eigen tempo naar de speeltuin met familie soms, we gaan op eigen tempo naar de winkel, wij hebben buiten gewoon een zwembad en zandbak en glijbaan en we genieten gewoon van thuis dingen doen. Rustig op ons eigen tempo.

Alleen straks moet ze naar de peuterspeelzaal.. Straks moet ik iedere dag met haar naar buiten, met de mensen.. Dan zijn er tijdstippen waar ik me moet aan houden.. Straks ben ik hoogzwanger en moe.. en het is eng. Ik heb nu alles nog onder controle, en straks verandert alles..

Met mijn hormonen van de zwangerschap raak ik alleen in paniek en nu is medicatie ook nog even van de kaart.. Stomme is dat ik dit voor de zwangerschap niet had.. Ik was niet in paniek, en zorgen maken over dingen deed ik alleen s'nachts voor het slapen gaan.. nu de hele dag door..

Iedere dag voelt aan als een gevecht. Soms is het makkelijker, soms is het moeilijker. Ik hoop gewoon dat ik het aankan.. Want als ik het niet aankan zal ik het mezelf nooit vergeven.

 

@purified;

Ik kan me helemaal vinden in je verhaal.

Het lijkt mij ook best eng om weer zwanger te zijn, maar ook wij hebben toch besloten om voor een 2de te gaan!
Manlief helpt mij heel goed en steunt mij in alles dus het zal wel goed komen met een 2de.

En tuurlijk kun je het aan! Ik weet dat het moeilijk is maar uiteindelijk vind alles een weg. Het zal indd wel even moeilijk zijn, maar probeer je wel van te genieten dat er een kleintje bij komt.

Ik weet nog van mijn zwangerschap dat ik dat "gelukkige" gevoel had, dat getrappel en het naar de echo s toeleven heerlijk! Dus hoop dat ik dat weer heb en dit gevoel wat er nu is even opzij kan laten.

Hmm verhaal is een beetje vaag en warrig maja das ook in mn hoofd sorry daarvoor!

 

trouwens als er iemnd prive wilt kletsen .. wees welkom!

 

Wat ben ik "blij" om te lezen dat ik niet de enige ben...

Mijn zoon is inmiddels 2,5 en sinds januari (binnenvetter) slik ik paroxetine vanwege een pnd.
Na een stressvolle en uitputtende zwangerschap (familieruzies, betweters, grote verbouwing en achteraf gezien naar eigen inzicht ook een prenatale depressie, gecombineerd met een niet vlekkeloze zwangerschap) is mijn kanjer geboren mbv vacuum, knip, duwen, trekken zonder persweeen. De twee maanden daarna lag ik plat en had meteen een afkeer van "dat kind", maar hield mezelf voor dat het wel bij zou trekken.
Dieptepunt een jaar geleden totdat ik aan de meds ging in januari. Nare gedachtes, groter wordende afkeer...
Mijn man heeft na de kerst uit wanhoop de huisarts gebeld waar ik alleen maar kon huilen terwijl hij uitlegde hoe de voorgaande 2 jaren waren verlopen.
De eerste weken met medicatie was ik euforisch, maar daarna kwam weer een dip (waarvoor de ha had gewaarschuwd dus ik bleef het relativeren).

Ondertussen 7 maanden medicatie en mijn gevoel is zo vlak. Ik ben geen prater en verbaas me dan ook over het feit dat ik dit typ, twijfelend of ik het zometeen wel zal posten...

Maar ik houd van mijn kind, hij tovert elke dag een glimlach op mijn gezicht. Ik ben weer spontaner en onderneem dingen ipv alleen maar op de bank te zitten met de gordijnen dicht.
Ik ben actief gaan sporten, onderhoud sociale contacten weer, hoewel er ook vele verloren zijn gegaan maar daar hoef ik dus niet rouwig om te zijn. De echte vrienden steunen je door dik en dun.

Ik las het woordje falen. Mijn leven als moeder voelt als falen. Maar ik zie een uitweg, hoewel heel erg in de verte.


Ik hoop dat er meiden hier op het forum zijn die dankzij dit topic de stap durven te zetten om hulp in te schakelen. Ik heb er zelf veel te lang mee doorgelopen, je kan het niet alleen!!

Liefs

 

Goede avond allemaal, mag ik met jullie meekletsen? Ik heb 2 kids, mijn jongste is 4 maanden, maar we hebben hele zware zwangerschappen gehad ( 2 x vroeggeboortes, na vele opnames in het ziekenhuis etc).. In het begin dacht ik dat het allemaal wel ging, maar nu is toch vastgesteld dat ik pnd heb.. Ik wil niet aan de medicijnen maar ik vind het erg lastig om ermee om te gaan.

 

Wat een verhalen allemaal.
Hoewel ik niemand een PND gun vind ik het wel fijn om herkenning te vinden.
Ik ben niet de enige die zich zo voelt.

Af en toe vraag ik me af of het ooit nog goed gaat komen en soms voel ik me goed, meestal iets er tussenin.
De laatste tijd heb ik het idee dt ik ook erg last heb van PMS dus daar wil ik nog eens met de huisarts over gaan praten. Nog meer die daar last van hebben?

 

Hier ook ee PND depressie gehad.

IN januari 2010 is onze dochter geboren. de kraamweek ging prima. de eerste weken gingen aardig al vond ik het erg moeilijk om met haar alleen te zijn de hele dag, wist niet goed hoe ik alles moest bolwerken en wat ik moest doen als ze moest huilen enzo.
In april weer begonnen met werken op een nieuwe afdeling, wat ik niet wilde, en vanaf hier ging het bergafwaarts. hele dagen van huis, geen fijne werkplek en als ik alleen thuis was met dochter wist ik niet waar ik het zoeken moest.
Hield me groot voor manlief en de omgeving. heb 1x mijn man gebeld dat hij nu thuis moest komen want ik wist het niet meer, stond boven aan de trap en wilde dochter naar beneden gooien. maar man kwam niet thuis, had belangrljkere dingen te doen. hier werd het erger door en ik ging me nog groter houden voor de omgeving. inmiddels was ik niet meer te genieten huilde veel etc. in juli zaten we savonds tv te kijken, een programma over en vrouw met een PND die met haar kind in de sneeuw ging liggen en overleed. Mijn man keek mij aan en zei "jij weet precies hoe zij zich voelt he?" waarop ik keihard begon te huilen. dag erna naar de HA geweest en kreeg verwijzing voor een psycholoog. deze zag echter geen PND maar vond dat ik ander werk moest gaan doen. toen naar GGZ, hier paar keer gesprekken gehad maar de therapieën waren niet te combineren met mijn werk. medicijnen wilde ik niet. heb mijzelf er boven opgeknokt, die paar gesprekken gaven me net een duwtje in de goede richting. maar toen waren we inmiddels al een jaar verder. achteraf gezien is mijn depressie al tijdens de zwangerschap begonnen, was toen totaal niet mijzelf maar schoof het op de hormonen.

helaas heb ik mijn PND voor mijn familie verborgen moeten houden. vooral mijn moeder vind dit soort dingen aanstellerij en onzin. kan daar niet mee omgaan. tot de dag van vandaag weet ze niet dat ik dat gehad heb.

deze zwangerschap ging het goed, tot een paar weken geleden. VK wil me nu doorverwijzen naar de gyn om een inleiding te bespreken ivm mijn psych. klachten. mijn moeder weet dit maar niet dat de reden mijn vorige PND is, zij denkt mijn bekkenklachten.

 

Jeetje wat erg dat je het niet met je moeder kan delen!
Steunt je man je nu wel?
Succes met wat er komen gaat!
Knuf!!

 

Toevallig net dit topic tegen gekomen.
Ik heb morgen een intake gesprek bij de GGZ, met een psycholoog. En nu denk ik soms, is het wel nodig?

Maar ja, vorige week donderdag een rotdag gehad op werk en heb die hele avond alleen maar kunnen huilen. Net of de bom gebarsten was... Ben steeds zo ontzettend moe en als ik vrij ben komt er niks uit. Ben alleen maar met M.aaike bezig en steeds aan het nadenken "wat als ze wakker word, wat als ze gaat huilen?".

Ik ben erg benieuwd morgen. Zie er wel tegenop, heb geen idee wat me te wachten staat.

Marodora: Pittig zeg, nu je weer zwanger bent. En vooral omdat je het met weinig mensen kunt delen!
Hier weten er ook weinig mensen van. Alleen vriendlief, een vriendin en mijn werk. Ik heb het gevoel dat als ik het mensen vertel, dat ik een 'aansteller' genoemd word .
Wel fijn dat je er wel over praat met je VK. De bevalling komt nu dichterbij voor jullie!

 

ach dat van mijn moeder heb ik geaccepteerd.
manlief steunt mij absoluut. alleen toen hij geen tijd had had hij echt niet door dat er wat aan de hand was, had ook alleen gezegd dat hij thuis moest komen want ik vond het moeilijk.
hij heeft in zijn eentje 1,5 jaar het huishouden draaiende gehouden en mij (en dochter) in leven gehouden. is wel eens eerder van zijn werk gekomen omdat ik het niet trok.
hij maakt zich nu veel zorgen bang dat het weer gebeurd. en dat ben ik ook wel.

edit: alleen mijn familie weet het niet. vriendinnen wel, schoonfamilie en mijn (nieuwe) werk weet het ook. maak er ook geen geheim van verder. alleen om onbegrip te voorkomen, waar ik dan weer heel onzeker van word. weet mijn familie het niet. die zijn van het type dat dat soort dingen niet bestaan, moeder vond het belachelijk dat mijn nichtje van 26 en burn-out had en niet werkte, ze moest zich niet aanstellen. dit was in de tijd van mijn PND. reden temeer om het niet te zeggen. wel moeilijk toen ze tijdens een gezamenlijk vakantie 'gezellig' de gelukkige huisvrouw gaan kijken

 

Het is jammer hoe familie, de mensen die je hier juist keihard in zou moeten steunen - niet kunnen accepteren dat je het moeilijk hebt.

Gelukkig heb je andere mensen waar je wel op kan bouwen!

Ugh, mijn broer was ook zo lekker tactisch. Gaf mij de gelukkige huisvrouw als boek om te lezen tijdens de zwangerschap.. ik heb er nog wel weken van lopen huilen.. wat als ik ook zo ben.

Brr.

 

Herkenbaar wat je vertelt over familie Moradora, ook voor mij de reden om niks tegen de familie te zeggen. Mijn broer en zus weten het en begrijpen het maar de rest durf ik niet in vertrouwen te nemen.

Ook heftig dat je nu in deze zwangerschap er weer mee te kampen hebt. Hopelijk blijven ze je na de bevalling ook heel goed in de gaten houden!!


Mama's die niet zwanger zijn, hebben jullie nog wel een kinderwens en durven jullie het aan? Ik nl niet. Wel een hele sterke wens maar ik kan het gewoon niet, bang voor de gevolgen...

 

@ Uk
Ik heb 2 jongens en vind dat prima.
Bij de 2e heb ik ook pas 'echt' een PND gehad.
Er zijn nog andere redenen waarom ik er klaar mee ben.
Als dit bij nr 1 was gebeurd weet ik niet of er een 2e was gekomen...

 

@uk het heeft mij lang tegen gehouden. maar de wens werd toch sterker en we houden het goed in de gaten. heb nu dus zodra ik me minder voelde aan de bel getrokken en dat geeft al een hoop rust.

 

haai dames...
wat 'fijn' dat we hier met elkaaar kunnen kletsen ..
in de tijd van mijn 1e dochter had manlief alles overgenomen..
deed de nacht fles en ook de vroege weer
ik wilde niet ik was moe en had geen zin ..
'ze blerde maar een eind weg... '..
inmiddels heb ik ook intake gehad bij een psych
ik heb een tijd op de pop poli gelopen in het emc.
poli voor zwangere vrouwen met depressies.
maar dat leek voor mij nietecht te helpen..
inmiddels bevallen ..
en doorgestuurd naar psyq.
vaak weet ik nog niet echt wat ik ermee aanmoet
ik vind de verantwoordelijkheid zwaar..
ben vaak alleen thuis.
2 ziekenhuis kindjes gehad..
wat iknog niet kan accepteren ..
ik heb in mijn verleden al een depresiie gehad..met automultileren erbij
wasaf mijn9e denk ik zo...
zware jeugd gehad...

tis zwaar ... alleen wat ik vreemd vind ik heb erg last vanstemmingswisselingen maarmijn psych in het ziekenhuis zei nee je krijgt geen medicijnen ...
tereijl de klachten dus wel ernstig genoeg waren ..
heb ook last gehad van psychose,,,..
maar hij vond zijn vakantie belangrijker...

blij dat ik van die vent af ben en doorgestuurd word

 

@lovepeet
Heftig allemaal, wat fijn dat je bent doorgestuurd!

 

Heftig verhaal lovepeet, en ontzettend stom dat de hulpverlening meer aan zichzelf denkt dan aan de hulpbehoevende...


Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest, heb om een doorverwijzing gevraagd voor de ggz, dus het balletje gaat nu rollen. Alleen medicatie is niet voldoende, maar het heeft me wel uit het diepste dal gehaald. De rest zal ik toch zelf moeten doen...

 

Ik heb ook een pnd gehad. Deze heeft ongeveer 7 maanden geduurd.