Effe mijn verhaal doen (let op; mss confronterend). 2007: zoon geboren na een ingeleide bevalling ivm zwangerschapsvergiftiging. Zoonlief wou geen borstvoeding, zag erg geel, ik was bijna de hele dag bezig met bv te geven en sliep de eerste 10 dagen mss 2u per nacht. Na 2 weekjes ongeveer naar huis en daar deed ik niets anders als wenen,wenen en wenen. Ik begon al te beven en te dissocieren als ik aande nachten dacht. Uiteindelijk bij 5 weken pgenomen geweest en dit tot zoon ongeveer 3 maanden was. Eerst op PAAZ later in moeder-kind-unit van psychiatrisch ziekenhuis. Daar ben ik zelf weggegaan omdat ik het geen goede omgeving vond en dan psycholoog gehad. 2010: nr2 geboren, heel moeilijk gehad, maar net niet gecrasht 2012: nr 3 geboren, ook moeilijke bevalling (ruggeprik verkeerd geplaats waardoor ik hersenvochtlek had). En voelde het zo opkomen de paniek en het dissocieren. Na 2 weken opgenomen in de psychiatrie. Daarna begeleiding gehad van psych begeleidster en dit tot april 2013. Daarna psycholoog. Nu: gekapt met alles, ben het allemaal beu. Ben al meer dan 5j (en daarvoor reeds ook ivm slechte jeugd) aan het kwakkelen en niets helpt . Voel mij wonderwel sterker hierdoor, mede dankzij boekentips die ik hier op zp gekregen heb. Dit heeft mij doen inzien vanwaar mij depressies komen. Want dat wordt enorm onderschat vind ik: je krijgt een depressie meestal als resultaat van iets, niet out of the blue. Vb omdat je al een paniekstoornis hebt, omdat trauma's uit je jeugd naar boven komen, omdat blijkt dat je overvraagd wordt door een slechte relatie ed. Volgens mij nooit enkel en alleen omdat je een baby krijgt.
@heleentje80 Wat heftig zeg om het 2x mee te maken en opgenomen te zijn geweest. Knap dat je je zelf erboven op hebt geknokt. ik denk dat je deels wel gelijk hebt. bij mij bleek mijn onzekerheid ed. oa voort te komen uit de moeilijke relatie met mijn moeder. dat kwam natuurlijk extra naar boven toen ik zelf moeder werd. en ineens besefte wat voor rotrelatie ik met mijn moeder heb en dit absoluut niet eil met mijn kind. en juist door de PND begon ik de trekjes van mij moeder te vertonen (nu nog wel) waarvan ik helemaal in de war raakte want ik wilde het niet. Dit heeft zeker bijgedragen aan mijn PND maar denk niet dat eht de enigste reden was. het zal voor sommigen idd een combi zijn van.
@moradora, thx. Feit is dat wanneer je zelf moeder wordt je de relatie met je eigen ouders ineens onder ogen ziet. En die was bij mij niet denderend(zachts gezegd). @sabrina25: neen, maar de kans is wel groter dan bij een ander dit omdat je er gevoeliger voor bent. Voor mijzelf zou een 4e kind onmogellijk zijn, dan ben ik er echt aan.
Ik zal eerlijk bekennen dat ik denk dat ik weer een pnd zal krijgen bij een tweede. Heel raar maar dat gevoel is sterk.
Ik dacht bij nr2: dit overkomt mij niet meer, ik neem mijn voorzorgen. Dus alles zoals ik het wou: kv ipv bv, baby op eigen kamer ipv bij ons in bed, na 1 dag al naar huis uit ziekenhuis, huishoudhulp extra eerste weken enz. En toch heb ik het maar op t randje gehaald (achteraf bekeken). Bij mij is het gewwon omdat ik zo worstel met van alles uit mijn jeugd. Ik heb trekken van een vermijdende persoonlijlkheidsstoornis (niet officieel maar ik pas 100% in het plaatje) wat dus neerkomt op een Giga-mega minderwaardigheidscomplex. Ik word van alles onzeker en voel mij constant minder dan een ander. Laat dat nu juist zijn wat je bij een baby kan missen (alles is immers nieuw en onzeker). Doordat je een muurbloempje bent, durf je geen hulp vragen en heb je geen groot netwerk en hup tijdens crisis heb je geen back-up en crash je. Ook vreet het enorm aan jou, je ben taltijd op je hoede want eigenlijk ben je bang voor de anderen en dan wordt je doodsmoe offcourse, en wat kan je missen bij een baby, juist extra slaaptekort. Dus nog een baby gaat gewoon niet voor mij, ik heb die stoornis en dat zal nooit weggaan (daarom dat ik niet meer naar de hulpverlening ga, werd er alleen slechter van ipv hulp te krijgen) . Maar he tgekke is dat ik met peuters en kleuters gewoon kan goochelen. Gisteren 3 kleuters gehad de gehele dag en geen spatje vermoeid, maar geef mij 1 baby en ik draai in de vernieling. Maar ja, die kleuters zijn niet meer onvoorspelbaar, je kent ze door en door en je weet wat je moet doen als er iets gebeurd.
net tergu van de VK. ze gaat met spoed een afspraak maken bij de gyn. om te praten over een inleiding ivm mijn klachten en kijken of ze eventueel wat voor me kunnen doen voor die tijd op de POPpoli aangezien HA op vakantie is en ik dus geen verwijzing kan krijgen voor de psych. heb ook al extra kraamzorg gekregen (16 uur) dus hoop dat ik zo een beetje red. maar merk dat het langzaam aan minder gaat. de berg waar ik tegen op kijk word steeds hoger wat me meer en meer in paniek brengt. mijn arme man en dochter hebben heel wat met me te stellen zo. hoop dat de gyn me wil helpen en me niet meer te lang door laar lopen want ik weet niet hoe ik dat moet redden..
nee maar er is een verschil tussen niets doen ... en niets krijgen dan medicijnen die niet voldoende zijn ik krijg helemaal niets ... omdat hij zijn vakantie belangrijker vond. mijn vk heeft mij weken lang extra begeleid..l omdat de pop poli zo laks was.. uit eindelijk heeft mijn vk een afspraak geregeld ipvde pop ( die zei eralweken mee bezig te zijn ) .. ik word er zomoevan ik slaapniet ik ben op en niemand lijkt het te zien.. nu ben ik gediagnostiseerd op bordeline angststoornis en hechtingsstoornis maar verder word er niets mee gedaan ... zucht ik word er moe van het moet ergens vandaag komen .. traumas uit het verleden ,. maar verder zucht ,..
wauw wat knap van je .. ik ben het met je eens je krijgt hem niet out off the bleu .. bij mij heeft het er ook al veel langer gezeten maar als niemand het ziet ..
ja, nu ik er op terugkijk vind ik het heel raar dat er zo symptomatisch wordt behandeld ivm depressies en psych stoornissen. Stel dat je elke week knalrode uitslag krijgt en jeuk. Dan geven ze je een pilletje hiertegen. Het helpt, maar 1 week later is het weer van dat. Maar stel dat ze eens verder kijken en zien dat je elke week vrijdag vis eet en als je dan geen vis eet, je geen rode bulten meer krijgt. Dan zul je ws van je leven niet meer jeuk en bulten krijgen. Want je hebt de oorzaak en de daardoor ook de behandeling gevonden. Maar dit doen ze niet met een depressie, ze geven je AD en dat is het (helpen ze des te beter, zo niet dan heb je pech). Mijn psych zei altijd dat ik de problemen hier en u moest oplossen: vb ik durf geen feedback te vragen aan baas (probleem in he thier en nu). Resultaat, hoe ze ook zei dat ik feedback moest gaan vragen, ik durfde gewoon niet, echt niet, doodsbenauwd. Sessies lang heeft ze hierover zitten leuteren. Tot ik zelf er ben achtergekomen dat het door mijn jeugd komt; vader/familie schreeuwde de goorste verwijten als ik iets voor mezelf durfde vragen. Daarom trek ik het open naar alle situatie en alle personen. Nu zie ik dit in, ik ben nog geen grote held en moet wel moed bijeen scharrelen om naar de baas te gaan. Maar ik durf het wel, ik zie nu ook in dat het komt doordat iedereen als kind tegen mij riep en dat ik nu denk dat iedereen dit doet. Wat niet waar is natuurlijk. Ik bedoel: de psych leutert weken lang over 1 probleem, wat ik absoluut niet aandurf, hierdoor voel ik mij nog slechter en wordt ik meer en meer "gestoord". Want ze blijven er maar op hameren DUS er moet iets mis zijn met mij (wat niet zo is, veel mensen zijn bang van hun baas). Mss dat dit opgelost geraakt na een tijd en een paar crisissen. MAAR dan moet ik met bouwvakkers/winkeliers/schooljuffen overleggen en loop ik weer vast. WANT het gevoel van "ze gaan mij verwijten/slaan als ik iets vraag" blijft wel zitten. Terwijl nu zie ik in dat het dit gevoel is en niet zo persé de waarheid. Mss heel warrig, maar ik hoop dat je begrijpt waar het vandaan komt. Wat mij enorm geholpen heeft is het boek Niemandskinderen (Carolien roodvoets). Hierin word uitgelegd wat de gevolgen van kindermishandeling zijn bij volwassenen. Mijn ogen zijn opengegaan met dit boek, ik heb nl gewon normaal gereageerd op een compleet geschifte thuissituatie. Was ik ergens anders geboren, dan was ik "normaal" opgegroeid met minder problemen. Pfiee, heel lang geworden
@lovepeet, ik heb dezelfde moeilijkheden ondervonden met psych's ed (t gevoel dat er gewoon niet naar jou geluisterd wordt). Ik ben zelf begonnen met te zoeken dan: via de bib/internet heb ik boeken over borderline gehaald (oa van Linehan, je hebt er ook eentje borderline for dummies), ook de DSM (de bijbel voor psychiaters). En ik ben mezelf beginnen inlezen en onderzoeken (ook naar psychiatrie-kritische sites, let op veel kwak er tussen.Dus steeds letten of het wel een wetenschappelijk onderbouwde site is). Hierdoor ben ik geleidelijk aan tot een eigen conclusie gekomen, nl doordat ik zo'n rotjeugd gehad heb, ben ik geleidelijk mensen beginnen mijden, omdat er thuis niet voor mij gezorgd werd was er ook niemand die dit vroeg genoeg oppikte en mij stimuleerde om contacten te maken/gevoelens te uiten. Dan krijg je een viscieuze cirkel van steeds minder contacten, wat leidt tot sociale onhandigheid wat tot nog minder contact met de buitenwereld leidt. Tel daar de kindermishandeling bij (verwijten, slaan, veel te zwaar werk doen, geen liefde) en je hebt een pot vol problemen. Het gewone leven kan ik amper aan, ik loop de hele dag op mijn tippen van stress en angst. Komt daar dan extra stress bij, ja , dan draai je in de vernieling. En omdat je zo'n persoonlijkheid hebt, heb je ook geen groot vriendennetwerk, dus kan er ook niemand jou helpen op die moment.
pff gisteren zou ik een afspraak hebben bij de gyn om te praten over eventueel inleiden. bleek ik een afspraak te hebben met VK van de poppoli. Heel mij verhaal moeten doen, en ik kreeg te horen dat ze niet zo veel voor me gingen doen omdat ik al ze ver ben en na de bevalling doen ze de deur dicht. maar ik moet wel met MMW praten etc. nou daar heb ik dus geen zin in, ik kwam voor de gyn en inleiding. ze dwingen mij om weer contact op te nemen met psyQ omdat ik daar vorige keer behandeld ben,. nou daar heb ik geen zin, denk ook niet dat dat nu nodig is. ze gaf me erg het gevoel dat ik gek was, en net zo was als alle andere dames die er komen. terwijl ik toch echt voor andere redenen kwam. ze heeft het 1 minuut over inleiden gehad dat ze dat met de gyn gaat bespreken (die zie ik dus niet zelf maar daar was wel om gevraagd) maar word niet eerder als 39-40 weken. nouja dan kan ik net zo goed afwachten denk ik dan. heb aangegeven dat ik voor mijn overzicht en rust een datum wil maar dat kon niet. volgende week hoor ik meer zegt ze. grrr..... dat mens hield zich precies aan haar pop regeltjes maar keek totaal niet naar mij en dat irriteert me vooral omdat ze zegt dat ze niets voor me zullen doen omdat ik al zover ben. maar moet wel heel het proces is en 600x mijn verhaal doen, aan elke vreemde en daar pas ik voor. dit maakt me alleen maar depressiever, heb aangegeven dat ik het nodig heb om te weten wat ik kan verwachten maar dat doen ze dus niet. ik had normaal gisteren een liggingsecho maar die kon ik volgende de secretaresse annuleren want ze maken standaard een echo. nou die VK zei van niet maar ik mocht wel f liggen. buik bloot, spul erop o hij ligt met zn hoofd naar beneden, komt u maar weer overeind, ik heb zelf niet eens op de monitor kunnen kijken! goed, ik ben mijn irritaties weer ff kwijt maar merk dat dit me veel doet. ik had gehoopt relaxter eruit te komen maar het is precies het tegen overgestelde.
@moradora, Heb ook zo'n dingen meegemaakt, t is niet leuk. (Zo begon het cb mij ongevraagd uit te horen over mijn geestestoestand ed; zei de HA dat ik mij alles inbeeldde terwijl ze mijn man die naast mij zat voor dezelfde voedselvergiftiging een krampwerend middel gaf enz). K kan alleen maar zeggen dat je het van je af moet proberen zetten. Ik zeg dan tegen mijzelf dat ik gerust daar mag over liggen tobben, en dat het dan vanzelf zal verdwijnen. Als ik vecht tegen het gevoel (meestal boosheid of verdriet) dan duurt het langer. Maar blijft k*t natuurlijk (zelfs nu nog).
Wat fijn om herlenning te lezen! Ik ben in juli 12 bevallen en in okt ging het niet meer, paniek angst.... Crisisteam ggz is aan huis geweest en heb antidepressiva gekregen. Inmiddels ben ik na langzaam afbouwen 4wk geleden hiermee gestopt iom ha maar nu val ik terug... Twijfels, ongelukkig voelen, op het werk gaat t niet meer en ook thuis de nodige spanningen. het enige wat me op de been houdt is mn dochtertje. En het ging zo goed! Morgen heb ik n afspraak bij de huisarts...
Ik wil iedereem hier in ieder geval een hele dikke knuffel geven! voor mijn gevoel is een pnd nog een beetje taboe... Ik heb daarom n tijd geleden ook n mail gestuurd naar ouders van nu om dit meer bespreekbaar te maken zodat t mss ook eerder herkend wordt
dat is idd lekker getimed! wist hij uberhaupt wel waar het boek precies over ging? Ik heb het boek hier ook ergens liggen, maar ben er nog niet aan begonnen. Wat een heftige verhalen, meiden! Ik dacht zelf lange tijd een pnd te hebben of er heel dicht tegenaan te zitten, maar nu gaat het al zoveel beter dan toen ik de oudste als baby had. De zwangerschap van de oudste ging heel voorspoedig, had nergens last van, ja pas op het eind, die laatste loodjes die iedereen heeft! Ik stond te stuiteren toen mijn vliezen braken en de bevalling zou beginnen. We zijn naar het ziekenhuis gegaan (medische indicatie) en ik had er zelfs zin in! Voorbereiden op wat komen gaat kun je niet want het was pas de eerste, de weeën werden heel heftig, die pijn had ik me niet zo erg voorgesteld een ruggeprik die ik eigenlijk wel wou werd me door de neus geboord door een vpk die een hele waslijst met nadelen opnoemde dat ik dacht laat die ruggeprik dan maar zitten Dus gekozen voor een Pethidineprik die de scherpe randjes van de weeën af zou halen, maar dat niet deed. Wat het wel deed was dat ik compleet van de aardbodem verdween door het "roesje" dat aanvoelde als een algehele narcose. Doordat ik steeds wegviel had ik veel moeite met persen want ik had er geen kracht genoeg voor. Uiteindelijk is zoon geboren en toen hij bij me lag had ik zoiets van: Waar ben ik en wie is dit? Lekker he zo'n ***prik die de hele bevalling en nog belangrijker; het mooiste moment in je leven om zeep helpt. De placenta wou er ook niet in 1 keer uit, ik verloor bijna 2 liter bloed dus hop naar de ok, narcosekapje op (hoewel dat niet eens nodig was geweest als je het mij vraagt) en hebben ze alle restjes verwijderd en mijn flink uitgescheurde onderkant dichtgeritst. Door het vele bloedverlies waarna veel later pas een transfusie volgde, een nachtje moeten blijven met kind. Eenmaal thuis, kwamen de kraamtranen. Dat heeft maar heel kort geduurd, ik was nog wel de hele week suf van al die verdoving. Omdat bv (door het bloedverlies en niet op tijd aan kunnen leggen) voor geen meter ging, besloten om in 1 keer over te gaan op kv, Super! zowel kind als ik bloeiden weer op! Lichamelijk herstel ging vlug binnen no time deed ik alles weer zelf en stond ik weer te stuiteren, alleen psychisch ging het niet zo goed. Ik miste mijn oude leventje voordat ik zwanger was heel erg. Niet meer lekker je eigen ding kunnen doen of zo de deur uit lopen en lekker uren de stad in oid. Ik dacht, ach dat zal er wel bijhoren en dat zal elke nieuwe mama wel eens voelen. Ik merkte gaanderweg steeds meer dat ik niet tegen het gehuil van zoonlief kon en daar heel kriegelig van werd. Ook was ik heel vaak super sjaggie en reageerde mijn woede op manlief af. Vaak gaf ik zoonlief dan aan manlief en die moest het maar oplossen. Hij heeft wat dat betreft een engelen geduld. Steeds meer frustratie als zoonlief niet wou slapen of niet zijn fles leeg wou drinken. Ik begreep niet wat hij wilde of wat er aan de hand was. Ik miste die "moeder"signalen. Misschien heb ik door de hele bevalling wel de hechting met mijn zoon gemist. Die moeizame start heeft zeker een jaar geduurd voor ik eindelijk in rustiger vaarwater terechtkwam. Zoonlief lijkt qua karakter (de pittigheid) erg op mij en dat vind ik best moeilijk om zo geconfronteerd te worden met mezelf. De band tussen ons wordt wel beter, als hij straks nog beter kan praten en zich beter kan uiten dan zal dit alleen maar nog meer ten goede komen. De wens voor een 2e was er nog steeds maar wel vaak aan getwijfeld of dat nou wel zo'n goed plan was. Uiteindelijk toch voor gegaan en bam gelijk raak, geen weg meer terug! Zwangerschap was zwaar met complicaties en ik zag erg tegen de bevalling op vanwege herhaling van geschiedenis, maar juist deze bevalling is zo relaxed gegaan, (op die manier zou ik er nog 10 uit kunnen poepen) dat dit heel veel heeft goedgemaakt. Het is pittig met en peuterpuber -die hopelijk binnenkort naar de psz mag- en een baby, maar dit gaat mij/ons gewoon lukken! Ik heb vaak gedachtes gehad dat ik beter geen kinderwens kon hebben of waarom ik zonodig kinderen wilde hebben, omdat het ouderschap me zo zwaar viel en ik er misschien wel niet geschikt voor was. En dan het relaxte leventje leiden zoals we dat deden voordat de jongens er waren. Maar dat is achteraf praten natuurlijk. Ik weet nu ook wat ik zou missen als ik nu ineens geen kinderen meer had. Het is voor mij betreft echt door de zure appel (jaren) heenbijten Sorry voor mijn ongelooflijk lange lap tekst. Heel veel sterkte voor jullie!
hoi meiden. morgen word ik vanwege "psychosociale indicatie" ingeleid. zie er erg tegenop maar ben blij als ik er straks klaar mee ben, laatste 2 weken gingen wel aardig, het gaf me rust dat ze me wilden helpen al was nog niet duidelijk wanneer. maar nu ben ik ook wel bang voor wat komen gaat de komende weken/maanden. maar ja zoals ze hier zeggen "kop dr veur" en we zien wel hoe het loopt. word door schoonma en man goed in de gaten gehouden dus dat scheelt. zij zullen de eerste weken er ook veel zijn,hopelijk helpt het.
Hey Moradora, heel veel succes en sterkte morgen. Fijn dat je schoonouders in de buurt zijn. Dikke knuffel voor je!