ik heb een angststoornis- dit kwam tot een diepte punt na de 2e bevalling - waarschijnlijk door een pnd. Inmiddels 2,5 jaar escitalpram (lexapro) geslikt. Gisteren heb ik voor het eerst 10 mg geslikt, in plaats van 15 . M'n leven is zó ontzettend veel verbeterd sinds de medicatie (ik wist eigenlijk pas hoe beperkt ik was, toen ik eindelijk de vrijheid weer had dankzij de medicatie) - dat ik er ook niet perse vanaf hoef, maar ik wil wel gewoon kijken of het niet met minder nét zo goed gaat. Dus voorlopig maar eens 6 weken 10 mg proberen. Daarna kijken we wel weer eens verder...
@kaboutermeisje. Heb ook altijd het idee dat die psychologen zelf sociale vaardigheden missen. Die gene waar ik bij kwam was volgens mij vers van school. En die was alleen maar vragen uit een boekje aan het opnoemen/vragen en mijn antwoorden te noteren. Op dat moment zat ik in een angstperiode en was ik zo apathisch als, je wilt net weten hoeveel nergens opslaande diagnosen hij mij gegeven heeft. Gelukkig kwam ik later bij een psychiatrisch vpk in behandeling en die voelde mij veel beter aan. Zij moest ook lachen om zijn verwijsbrief.
Hey! Ook ik heb borderline en regelmatig terugkerende depressies, ben nu 26 weken zwanger. Heb jij tijdens zwschap meer of minder last? Ik dacht in het begin weer een depressie te krijgen maar gelukkig is het niet erger geworden en voel ik me nu prima!
Hier nog een met een gegeneraliseerde angststoornis. Ik heb n paar jaar medicijnen geslikt maar het vlakte me zo af dus daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt. Ik heb 4 jaar therapie gehad en het heeft me redelijk geholpen. Ik weer hoe ik nu met de paniekaanvallen om moet gaan. Maar dat ik alle angsten enorm vergroot daar kom ik maar nier vanaf. Heeft er hier ooit iemand mindfulness therapie gehad...ik kreeg dit als tip, maar ik zou graag ervaringen horen.
Hier een (bijna) ex-angststoornisvrouw! Ik durf overal weer heen... Angststoornis opgelopen tijdens mijn PND na de 2e! Ik weet precies hoe het voelt. Wat mij hielp: * Niks vermijden * Antidepressiva (nu bijna afgebouwd) * Altijd bedenken dat het wel weer overgaat * Afleiding zoeken / schoonmaken / werken * Maatschappelijk werk * Psycholoog * ACCEPTATIE (dat was het belangrijkste punt) Maar....de oude worden? Dat niet meer. Ik moet opletten dat ik niet teveel stress krijg, niet teveel over andere mensen inzit, wat ze wel niet van me denken (dat is zooooooo moeilijk) enz.enz. Zo leven als vroeger kan ik niet meer. Gelukkig ben ik niet meer bang om ergens heen te gaan!
Ook ik heb een gegeneraliseerde angststoornis! Ik slik er niets voor! Het sluimert al vreselijk lang, maar kwam icm PND na mijn laatste bevalling pas echt duidelijk naar voren. Ik had heel veel moeite met het achterlaten van zoontje, plus daarbij het alles perfect willen doen... Ben ervoor naar een psycholoog gegaan en dat heeft heel erg geholpen. Nog steeds laat ik echt niet zomaar iedereen oppassen, hij gaat naar het KDV 2 dagen, mijn man is op zaterdag thuis als ik werk en als het echt moet zou ik niet al teveel moeite hebben mijn beste vriendin in te schakelen en twee weken geleden heeft stiefzusje 2 dagen opgepast omdat het KDV dicht was, maar toen ging ik echt met een vreselijk gevoel naar mijn werk en telde de uren af. Verder kan ik dingen groter en erger maken dan ze zijn, ben ik vreselijk onzeker wat mensen achter mijn rug zeggen. Ik zag dat gewoon als onzekerheid, maar schijnt erbij te horen. Nu mijn PND over is, zijn de angsten ook minder, maar door het vroge verliezen van moeder, pleegvader, stiefmoeder, later kinderen en andere belangrijke mensen voor mij, zal de angst mijn leven lang blijven! Wel maak ik me nu minder druk om wat anderen doem en zeggen sinds ik mijn zoontje heb.
Dit zijn voor mij de 2 belangrijkste dingen.... De ongelooflijke vrijheid die ik weer terug heb. Wauw! En inderdaad.. het gaat weer over, de angstaanval... succes verder met (o.a) het afbouwen!
Hier meldt zich nog 1. Al zo lang ik me kan heugen een angststoornis. Tijdens mijn zwangerschap weinig last, er na des te meer. Ik ben weer begonnen met St. Janskruid en hoop dat dit mij weer wat rust in mijn hoofd geeft.
Ik heb in mijn jeugd tal van psychologen en psychiaters gehad met wie het niet werkte. Op de duur er gewoon mee gestopt. Maar op mijn 23 terug dieper in de problemen (met dank aan mijn epilepsie) en dus - na veel druk van vriend en mijn ouders - weer maar de psychische tour op. Psychiater 1 snapte niet wat ik bij haar zat te doen. Na 3 maand aandringen (ook van mijn ouders) heeft ze mij toch maar naar één van haar psychologen gestuurd. Psychiater 2 kwam na 20 minuten (!) al af met zware anti-depressiva. Sorry, maar dat vond ik toch net iets te snel geoordeeld. Psycholoog 1 kon dan weer duidelijk niet om met het geheel aan problematiek. Maar dat moest ik er wel uitkrijgen via mijn vriend! Die ging op de duur soms mee naar de raadpleging. Een half jaar bijgelopen. Psycholoog 2 was er één van het diagnosecentrum waar mijn ASS officieel is vastgesteld. Ze was net van school af en ik was (om het letterlijk te zeggen) "het ergste geval dat ze ooit was tegengekomen". Ook zij begon in no time over "zwaardere medicatie". Ik kwam er overigens telkens huilende buiten en had een week nodig om te bekomen van 1 uur. Na 4 keer besloten dat het echt niet werkte zo. Dat had zij overigens ook wel door, alleen wou ze er natuurlijk niet voor uitkomen (want dan was ze een patiënte kwijt en de bijbehorende centen). Psycholoog 3 had 25 jaar ervaring, maar niet met ASS. Maar het klikte op zich wel redelijk. Alleen was de fase in mijn leven heel heavy en ben ik net nog dieper gegaan. Na 9 maanden begon ook zij over AD en daar ben ik toen (via huisarts) wel op ingegaan. Omdat duidelijk was dat zij mij op de duur wel een beetje kende en er niet gelijk van minuut 1 met afkwam. Maar op de duur - na 1.5 jaar - liep de boel gewoon vast en belandden we elke week weer op dezelfde onderwerpen. Overigens heb ik mijn angststoornis al van mijn 12de en ik ben nu 29. Ik heb dus echt wel "levenslang", alleen lukt het nu terug iets beter ermee om te gaan en terug een beetje buiten te komen. Het voornaamste bij mij was overigens terug buitenshuis kunnen werken. Daar "leef" ik echt wel voor en naartoe. Ik werd gek tussen die 4 muren. Nu kan ik er beter mee om, omdat ik 3 dagen per week werk en dus iets heb om naar uit te kijken. Als ze mij dat ooit terug afpakken (omdat mijn aanvallen terug opduiken ofzo) vrees ik dat ik zo terug de dieperik in ga. Het ene "triggert" hier overigens het andere ... Ik kan niet tegen stress (epilepsie), ik heb last van mijn ass, door mijn ass en dergelijke angsten, door mijn epilepsie angsten, ... het is een soort van cirkel / driehoek / ...
Ik heb last van een telefoon angst. Schaam me er dood voor en niemand weet het eigenlijk omdat ik me er altijd wel onder uit kan praten. Ik durf alleen naar mijn moeder of vriend te bellen. En dat is soms behoorlijk lastig. Bijv de dokter bellen. Of voor het werk telefonisch bereikbaar zijn. Mijn maag draait 765446 keer om. En dan verwachten mensen ook nog eens dat je constant bereikbaar bent door de oh zo geweldige mobiele telefoon. Er zijn zelfs een aantal vriendschappen hierdoor kapot gegaan. Het is trouwens gekomen doordat ik een stalker had. hij belde constant of stuurde berichten met "wat zag je er vandaag weer leuk uit"
Volgens mij ben ik de grootste van het hele forum Ik heb OCD, Gilles de Tourette en ook Fibromyalgie. Ik zie dat mensen dat hier noemen, al zie ik het niet als een psychische ziekte en mijn reumatoloog trouwens ook niet.
Jeetje wat herkenbaar zeg, dacht dat ik de enige was die dit heeft! Ik heb ook een telefoonangst. Ik durf met mijn man te bellen, en ik durf zelf ook wel te bellen naar mijn moeder maar meer eigenlijk ook niet. Ik lach er altijd om dat ik nooit bereikbaar ben of op neem, maar in werkelijkheid gaat mijn hart tekeer wanneer mijn telefoon over gaat. Ik neem dan bijna nooit op. Bekenden niet, maar onbekenden helemaal niet. Mijn man belt heel vaak voor mij naar instanties/dokter/enz. Laat staan een voicemail inspreken, dat heb ik nog nooit van mijn leven gedaan. Ik heb hierdoor ook minder contacten en echt al wel eens ruzie met mensen gehad die het me kwalijk namen dat ik nooit bereikbaar ben, Ik durf niet te zeggen dat ik bellen gewoon eng vind. Als ik een afspraak bij de kapper moet maken loop ik er liever heen dan dat ik er naartoe bel..
Trouwens, wat veel reacties. Het lijkt in het 'echte' leven zo vaak alsof ik de enige ben, maar als je er dan openlijk over praat merk je dat er nog zoveel anderen zijn die hier ook last van hebben! Ik las dat iemand vroeg over mindfulness. Ik heb hier geen ervaring mee maar zou het erg graag gaan doen. Leren in het hier en nu te leven, ipv me altijd druk te maken om wat is geweest of wat nog komen gaat. Lijkt me heel erg nuttig, maar het is zo vreselijk duur, die cursussen..
wat veel meiden eigenlijk die hier last van hebben... hier nog 1tje chronische hyperventilatie, hyperchondrie, en dus angst angst angt.... Ik moet eerlijk zeggen dat ik er in de loop van de jaren begon op mijn 10de en ben nu 32 redelijk mee om kan gaan maar is nog altijd niet weg... ademhalingsoefeningen helpen het te onderdrukken....
Wat fijn dat het herkenbaar is! (nouja zelf is het natuurlijk niet fijn) Hier staat tegenwoordig standaard het geluid uit van de telefoon, onbekende oproepen heb ik geblokkeerd en eigenlijk gebruik ik mijn mobiel alleen voor fb en spelletjes. Ik zoek ook een hoop dingen uit waarbij ik online een afspraak kan maken/ online kan bereiken.
Mijn telefoon staat ook bijna altijd op stil. Ik ben dan weer erg blij met whatsapp, kan ik veel mensen bereiken zonder te bellen
Nee er zijn juist heel veel mensen die het hebben. Soms ook wel onbewust. Ik praat er trouwens altijd wel open over in het dagelijks leven. Juist daardoor merk ik dat veel mensen juist naar mij toe komen om te praten als ze het zelf even moeilijk hebben. Praat vaak makkelijker met een ervaringsdeskundige.