Hallo allemaal, Ik ben nieuw hier, en val meteen maar met de deur in huis met mijn verhaal. In 2002 leerde ik mijn partner kennen. In 2007 zijn we gaan samenwonen en in 2008 zijn we getrouwd. Meteen daarna wilden we onze kinderwens verwezenlijken maar dat ging niet vanzelf waardoor we 1,5 jaar later met IVF bezig waren. Gelukkig was dat in één keer raak en in 2010 is onze eerste dochter geboren. Een roze-wolk zwangerschap, een wolk van een kindje (afgezien van wat 'kinderziektes' in het begin). Toen ze een jaar werd wilden we er weer voor gaan. We hadden nog 4 ingevroren embryo's en nummer 3 daarvan bracht ons weer een zwangerschap. Vol ongeloof dat het zo snel alweer raak mocht zijn was de blijdschap maar voor korte duur. Want al vroeg werd dat een miskraam. De vierde embryo ontdooide niet goed en 2 maanden later bevonden we ons weer in een nieuw IVF-traject. Ook deze poging was meteen raak na een terugplaatsing van 2 embryo's. Wel had ik 2 dagen voor NOD behoorlijk bloedverlies. Ik ging in eerste instantie uit van een menstruatie, totdat de zwangerschapstest 'positief' aangaf. Toen dacht ik dat het wéér om een vroege miskraam ging. De zwangerschapstest was toch positief genoeg om een eerste echo af te spreken bij het fertiliteitscentrum en met een kleine 7 weken was daar een klein mini-mensje met een hartslagje te zien! Het bleef spannend, het bloedverlies kwam in het eerste trimester nog een keer terug, gelukkig was er niks aan de hand. Met 36+3 weken had ik controle bij de VK. Net als bij alle controles daarvoor was alles goed. "De baby maakt het goed daarbinnen" hoor ik haar nog zeggen. Heel plotseling, 3 dagen later, met 36+6 weken, voelde ik geen leven meer. Ik heb lang geprobeerd het leven op te zoeken. Rust, handen op de buik, buikademhaling, in het zonnetje zitten, maar geen trapjes. Daarna heb ik de verloskundige gebeld. Ze stuurde me meteen door naar het ziekenhuis. Daar zou ik een CTG krijgen. Maar de verloskundige aldaar kon het hartje niet vinden. Pas toen de gynaecoloog kwam werd mijn angst bevestigd. Ons kindje leefde niet meer. Zomaar, van de ene op de andere dag, is ze zomaar in mijn buik doodgegaan. Weer 3 dagen later is ze geboren. Een prachtig meisje, met donkere haartjes, verder sprekend haar grote zus. Maar liefst ruim 6 pond en 52 cm lang. We hebben haar Charlotte genoemd. De naam die we zoveel weken geleden al voor haar hadden uitgekozen, mijn man vroeg of ik wilde veranderen en deze naam wilde bewaren, maar ik zou een volgend kindje toch nooit meer 'eigenlijk-háár-naam' kunnen geven. Een weekje mocht ze thuis bij ons blijven. Heel even konden we proeven van ons gezinnetje, wat we hierna voor een stukje zouden moeten inleveren. Daarna moesten we definitief afscheid van haar nemen. Inmiddels is dit alles alweer ruim een jaar geleden. Ik mis haar, elke dag. Denk aan haar, elke dag. Ik kan wel melden dat ik op dit moment weer zo'n 30 weken zwanger ben van een broertje voor onze meiden. Het is rete-spannend, er is nooit een oorzaak gevonden voor het overlijden van Charlotte*. Ik kan alleen maar heel erg hard hopen dat alles nu goed gaat. Soms sta ik verbaasd van mijn eigen nuchterheid. Een andere keer heb ik het behoorlijk op mijn heupen. Er worden aardig wat extra onderzoeken uit de kast getrokken om maar van alles uit te sluiten, maar garantie op een gezond, levend kind krijgen we slechts tot de deur. Dit was mijn verhaal. Bedankt voor jullie interesse. Liefs
Wow, kippevel hier.... Hoop met heel mijn hart dat alles helemaal goed gaat deze keer!! Veel succes, geluk en gezonheid voor jullie, X
Jeetje mina, wat vreselijk... ik ben vandaag 36 + 2 en als ik dan zoiets lees sta ik vol kippenvel. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe spannend het voor jullie moet zijn! Heel veel sterkte, zowel met jullie verlies als met deze spannende momenten.
Hier helaas hetzelfde meegemaakt, 7 maanden geleden. Ik was bijna uitgerekend en voelde ineens geen leven meer in m'n buik. Weet precies hoe je je voelt! Ik ben nu 10 weken zwanger ongeveer en vind het allemaal onwijs spannend maar staan er wel positief in. Zo ver dat mogelijk is. Hebben ze bij jullie een oorzaak kunnen vinden? Bij ons meisje was het waarschijnlijk door een knoop in de navelstreng, het enigste wat ze echt konden vinden was dat het acuut gebeurd was. Succes nog met de laatste weekjes. Ik neem aan dat je wel eerder ingeleid gaat worden? Liefs
He meid, wat verschrikkelijk voor je. En wat verdrietig, zo'n jong leventje, ze mocht niet eens levend geboren worden. Je moet maar hopen dat er toch "iets" was, een oorzaak waardoor ze niet kon leven Ik neem aan dat je straks in de laatste weken wel extra controles krijgt? Wens je heel veel sterkte in deze laatste weken van je zwangerschap, en dat alles maar helemaal goed mag gaan!
oh wat erg! Echt vreselijk! Ondanks dat wil ik je toch feliciteren met je zwangerschap en ik duim voor je!
Hey meid, wat vreselijk en gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje Charlotte*! Ik duim mee voor een prachtig gezond broertje voor jullie meiden!
Wat een mooi maar triest verhaal. Goed dat jullie toch nog zo positief en met beide benen op de grond staan. Gefeliciteerd met jullie nieuwe zwangerschap, ik hoop op een mooi en gezond kindje voor jullie, over een paar weken!
Succes met de laatste loodjes Wat een vreselijk verdrietig verhaal Zo'n mooi kindje, wat een verlies..
Wat een verdrietig verhaal... Ik ben nu 37+1 en ik moet zeggen dat dit verhaal ontzettend veel met me doet! Ik wil je onwijs veel sterkte wensen en ik hoop vanuit de grond van m'n hart dat je deze laatste weken van je zwangerschap toch kunt genieten en dat alles voorspoedig mag verlopen.
Brok in me keel. Wens jou alle geluk vd wereld toe met dit kindje dat alles goed mag gaan. Gecondoleerd met het verlies van jullie dochter charlotte. Liefs piena
kippevel!! wat erg als dat gebeurd zeg! Anderzijds ook van harte gefeliciteerd! hopelijk heb je over een tijdje een knappe gezonde knul in je armen!