Hier vanalles en nog wat. Vanaf jeugd altijd wel depri geweest, rond mijn 20ste naar de HA gewwest en Efexor gekregen. Hielp een beetje. Dan na nr1 een PND, en dan altijd verder gekwakkeld, na nr3 weer een PND. De officiele diagnose is borderline met ernstige recidiverende depressies zonder psychoses. Geloof er geen fluit van, ik heb nl erg weinig kenmerken van borderline, meer van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis (hier kan ik mij 100% invinden). Hier ook al een psychiater of 5 gezien en de psychologen ga ik gewoon niet meer tellen. De AD ben ik ook al gestopt met tellen, kreeg er enorme bijwerkingen van maar ze hielpen niet. Momenteel ben ik gestopt met alles en heb ik het gevoel dat het nu pas beter begint te gaan. (idd zoals kaboutermeis geen terugbetaling of whatever, kostte mij 40 euro per consult en hielp geen moer). Ik heb gewoon leren aanvarden dat ik geen sociaal spring-in-t-veld ben en dat ik gans mijn leven zo zal zijn. Eigenlijk werd ik nog zieker van al de hoop die men mij steeds ten onrechte gaf, en ik maar alles doen wat ze zeiden en t gevolg was dat ik op de lange duur compleet niet meer wist wie ik nu eigenlijk was en wat ik nu eigenlijk wou. Kortom geen goede ervaringen met de hulpverlening.
hier een angst-paniek stoornis met agorafobie ... het is heeeeeeeeeeel goed onder controle nu... loop bij een psych, maar eigenlijk nu meer om mijn zwangerschap te verwerken. heb er geen meds voor trouwens, ook nooit gehad.
Ik ben wel soms bang of het mijn zoontje zal beinvloeden en daar voel ik me heeel schuldig. Ik ben zoals deze dagen toch wat minder actief en beschikbaar voor hem. En hij ziet me soms huilen en dan moet hij ook huilen.. Beinvloed je angststoornis (soms) je manier van om gaan met je kinderen? Wat doe jij als een paniekaanval hebt en alleen thuis bent met je kleintje(s)?
Hallo , hier nog iemand met een angststoornis en een zoontje van 8,5 maand. Lieveliefie , Ik heb soms wel het idee dat ik mijn zoontje beïnvloed . Ik durf bijvoorbeeld geen brood te geven (gaat nu zowizo even niet omdat er steeds wat tussen komt kwa tandjes en ziek zijn) maar zodra dat over is zal ik toch echt moeten beginnen . Ook ben ik extreem bezorgt ! Raak snel in paniek als hij bijvoorbeeld niet wilt drinken , want straks droogt hij uit. Als mijn man bijvoorbeeld een koortslip heeft wordt er niet bij zl in de buurt gekomen als hij dat wel wil wordt er gedesinfecteerd en een mondkapje op , ook als hij in de buurt wil komen . Tijdends mijn zwangerschap was ik panische voor rauwe groente , mocht er niks met rauwe eieren gemaakt worden , dus ook geen pannenkoeken gebakken want dan kon er iets gemorst worden . Ook was ik bang voor alles ! Navel streng nekje , te weinig vruchtwater . Ik heb denk ik wel 20 echo's laten maken (25 euro per stuk) . Maar , dat in paniek raken laat ik mijn zoontje echt niet merken ! Vooral niet als ik alleen met hem ben . Stukjes brood geven gaat dan ook gepaard met lachen en applausjes geven. Dus ik denk niet dat hij er veel van mee krijgt . Verder hoop ik dat ik hem er later niet teveel van mij geef . Ik heb soms al hele aparte ideeën zoals alleen maar buiten spelen met een zwemvest enzo maar dat kan natuurlijk niet . Ook verlies je met een kind gewoon de controle , een kind drinkt niet wat , hoeveel en wanneer je zelf wilt . En dat is met alles zo . Vind dat erg lastig . Mijn zoontje is absoluut geen schema kind , hij wil niet elke dag om dezelfde tijden eten en drinken en ook nooit evenveel . Merk dat ik dat eigenlijk wel wil , maar dat kan natuurlijk niet Heeft er nog iemand zoveel angst hun kind kwijt te raken ? Of dat er wat is met hun kind ?
Dat was ik ^^ Noemde het meer omdat het echt onderdeel is van mijn cirkeltje, angst voor (meer) pijn is bij ook een belangrijk onderdeel. Overigens is bewezen dat fibro inderdaad niet tussen je oren zit, maar te maken heeft met de hoeveelheid zenuw uiteinden die teveel pijnprikkels doorgeven aan de hersenen, fibro patienten hebben meer zenuw uiteinden dan gewone mensen. ik herken wel enorm veel in wat jullie hier schrijven. Ik heb een speciale bevalling gehad met een strak regie boek om te zorgen dat ik niet in paniek zou raken, en heb ook bewust mijn medicatie gewoon geslikt tijdens mijn zwangerschap, ik mocht er echt niet mee stoppen. Ik slik Fluoxetine, Amitriptyline voor de fibro en als ik paniekaanvallen/klachten krijg ook Oxacepam. Ik heb 1,5 jaar therapie gehad maar dit was meer om mezelf wat trucjes te leren om er mee om te gaan. Als ik veel stress om me heen heb word het wel erger.
Ik merk dat als ik dagen heb dat ik gestrest ben, ik weinig andere dingen erbij kan hebben. Als mijn zoon dan wat meer huilt o.i.d. Kost het me zo enorm veel energie om er mee om te gaan, een stuk meer dan wanneer ik me oke voel. Een paniekaanval bij m'n zoontje heb ik al meerdere keren gehad. Bij een aanval ga ik traplopen of in ieder geval bewegen. Dus als hij er bij is ga ik dansen met hem en mee zingen of een stuk wandelen. Die angst dat zoon wat heeft of weg kan vallen herken ik wel. Mijn partner remt me er echt in om niet te pas en te onpas bij de huisarts te zitten. En verder probeer ik te accepteren dat ik niet overal de controle over kan hebben.
Angst, paniekstoornis in tha house! Met lichte agorafobie. Na de geboorte van mijn eerste zoontje heb ik hier een periode last van gehad en nu dus weer. Zal nooit helemaal weg gaan en een zwakke plek voor mij blijven jammer genoeg, maar de psycholoog en ik mikken er op dat ik er dan alleen last van heb als ik bijv. zwak ben van griep ofzo. Gisteren voor het eerst sinds een lange tijd ontspannen in de winkels en supermarkt gelopen. Wat was dat een overwinning voor mezelf zeg en wat voelde ik me goed daarna. Nog steeds.
Ik ga trouwens bij een volgende zwangerschap wel naar de POP-poli. Ook om eventuele angsten over de zwangerschap en bevalling te kunnen bespreken en een plekje te kunnen geven. Denk dat dat een hoop gaat schelen als het gaat om de volgende kraamtijd.
Ik heb ook bij de POP poli gelopen en was daar zelf erg blij mee, je word niet raar aangekeken als je je angsten verteld, want die zitten er nu eenmaal en je kan er niks aan doen. Ik kan echt panisch worden in een lift. Die we hier hebben vind ik al niet prettig, gelukkig is het maar 1 verdieping en sta je in 30 seconden boven/beneden. Alleen zodra die schuifdeuren dichtgaan.. (kooi constructie..) Overigens moeten liften ook geen rare geluiden maken, dan slaat bij mij direct de paniek om het hart. De ergste is de lift bij mijn beste vriendin. Als het had gekund, was ik met de trap gegaan maar ze woont 9 hoog... eerste 3 verdiepingen gaan goed, maar hoe hoger ik kom hoe erger de paniek word en net als ik op het randje van hyperventilatie/paniek zit, dan zijn we er en dan storm ik ook echt die lift uit om op adem te komen. Deze lift is een losse kooi met alleen maar deuren op de verdieping zelf zeg maar. Er zijn ook al meerdere problemen mee geweest wat het niet fijner maakt zeg maar. Er mogen nu ook maar max. 3 personen in, maar de bewoners houden zich daar niet echt aan. Als het weer zo ver is, stap ik echt die lift niet in, dan ga ik wel lopen of ik wacht.
hier mega sociale angst. Mijn wijk doet NU een buurtfeest. Manlief wou dat ik ons inschreef voor de bbq (deze avond). Loop al een hele week onder spanning, en toen ze deze ochtend de partytent en het springkasteel kwamen afzetten, draaide mijn maag al om. Loop nu al de hele dag mezelf te kalmeren (t is niets, vanavond ben je er vanaf, je moet niet vrolijk doen als je niet wilt, niemand gaat in je brievenbus pissen als je niet vriendelijk bent) maar t helpt verrekt weinig. Ik heb gewoon geen clou hoe ik gewoon buurvriendelijk moet doen, over wat ik moet praten, wanneer ik te opdringerig ben enz... Wordt rond 9u vanavond een hele hoop magnum ijsjes om de dag weg te eten
Wat is het ergste dat kan gebeuren, dat mensen je opdringerig vinden? Een buurtbbq is lekker vrij. Je hoeft niet perse een heel gesprek met iemand te houden. Het is niet erg om je zo te voelen. Laat het maar over je heen komen en Vergeet niet dat je bent wie je bent.
thx voor de oppepper. Idd , probeer voor mijzelf ook te relativeren. Maar is verdomd moeilijk. Man is met de 2 oudsten ernaartoe. T is nu een optreden voor de kinderen (hoor tot hier dat nr1 zich erg vermaakt, hij staat al op t podium te roepen in de microfoon). ik ben thuis omdat nr3 slaapt. Maar moet er toch eens door straks, ik wil nl er wel eens van af geraken en de kinderen amuseren zich Adem in, adem uit pff
Oh ik herken je gevoel enorm. Een mega drempel waar je overheen moet. Gaat je jongste in de kinderwagen? Dat vind ik altijd fijn om mee te hebben, want dan kan ik me een beetje vasthouden daar aan. Mocht het echt niet gaan en mensen vragen je waarom je nu al weg gaat, kan je altijd het smoesje gebruiken dat ukkie heeft gepoept of moet eten o.i.d. Stelt mij altijd gerust dat er een 'uitweg' is.
idd, dat trucje doe ik ook veel. Op feestjes ben ik meestal diegene die aan de afwas belandt of spontaan de kinderopvang gaat doen. Maar manlief is mee, en die gaat ws weer beetje boos worden. Hij wilt dat ik gewoon socialer wordt en doe zoals de anderen. Hij bedoelt het goed, maar zijn manier van doen is gewoon slecht. Hij wilt dat ik sterker wordt zodat ik mij beter ga voelen en alles ga durven, want nu heeft hij schrik dat als er ies met hem gebeurt ik helemaal de psychiatrie induikel. Maar hij doet het op zijn mannelijks (denk drilsergeant, je zo afkraken dat je zo kwaad wordt dat je doet wat eigenlijk goed voor je is, maar werkt juist omgekeerd bij mij, ik kruip nog meer in mijn schulp)
baby is wakker, ik neem de kinderwagen en waag mij in het strijdgewoel. Come up, let's get the party started (grote zucht). Zal vanavond de melding doen over hoeveel Magnums er nodig waren om mijn emoties weg te eten.LOL
Doet mijn partner ook onbewust. Het enige wat verschilt is dat ik houd van sociale dingen (zij het altijd met dezelfde drempel). Cursussen en dat buurtfeesten zijn overigens voor mij ook flinke obstakels en probeer er dan ook regelmatig onderuit te komen. Haha. Meid je kan het. Ook al beland je aan de afwas, who cares. Je bent er tenminste en dat mag je ook als overwinning zien.
Hier paniek en angststoornis sinds 9 jaar. Hier is het begonnen met een depressie op mijn 16de. Hiervoor Prozac geslikt en het ging de betere kant op. Door verkeerde keuzes en vrienden in aanraking gekomen met softdrugs en hierdoor een bad trip opgelopen. Sindsdien beleef ik dagelijks iets van die trip. De angst, geen controle meer hebben en hyperventilatie. Ik was totaal van de wereld en heb weken niet geslapen. Uiteindelijk de juiste medicatie gekregen en met ups en downs gaat het goed. Ik slik nu dagelijks 20 mg Paroxetine. Ik slik al 9 jaar medicatie en heb inmiddels geaccepteerd dat ik hier nooit meer vanaf kom. Ik blijf mijn beperkingen houden. Ik ben voornamelijk bang om flauw te vallen of niet weg te kunnen in ruimtes of in drukte. Autorijden blijft op lange afstanden ook moeilijk, ik ben bang dat ik flauw val achter het stuur terwijl ik nog nooit ben flauwgevallen. Ik word duizelig en het zweet breekt mij uit. Fijn te lezen dat herkenbaar is en hopelijk komt er een dag dat we met z'n alle kunnen zeggen dat het goed gaat met ons! Sterkte voor alle dames.
i survived Eerst wat staan dralen bij de kinderen (tja de mama's moesten mee op t podium van de kinderclown). Dan bij manlief gaan zitten en beetje gebabbeld met verre buren. Ging eigenlijk makkelijk. Nu juist gegeten en baby moest slapen (normaal slaapt ze om halfzeven dus ze begon lastig te worden). Eigenlijk heel relax en wel leuk (en weet ik zelf ook wel, meestal valt dat nogal mee). Maar waarom is het dan zo kl*temoeilijk om mij op voorhand ertoe aan te zetten:x Psych zei dat ik het veel moest doen en dan ging het vanzelf. Maar doe het nu al 5j en t is nog even moeilijk als in t begin. Mss maar 1 magnumijsje vanavond