Wie heeft dat ook?? Ons zoontje is nu 4,5 maand en ik zou dolgraag weer voor nog een kindje willen gaan.. Wat voorop staat is gevoel bij mij.. Daarnaast lijkt het mij ook geweldig dat ze samen opgroeien en weinig verschil tussen zit en het praktische; sneller uit de luiers en flesjes! Aan de andere kant lijkt het mij ook wel zwaar 2 jonge kindjes. Mijn man wil nog niet.. Hij denk eerst egoïstisch (zijn woorden), ik ben er nog niet aan toe. Daarnaast is hij bang voor mij (ja ook hormonaal) maar vooral fysiek. Onze eerste zwangerschap hebben we ons kindje verloren omdat ik erg vroeg in de zwangerschap (23 weken) zwangerschapsvergifting ontwikkelde en er bijna niet geweest meer zou zijn. Laatste zwangerschap was intensief, mentaal. Maar erop terug kijkend een prima zwangerschap en wil dat nog zo eens, maar er dan zelf meer van genieten. Heb 2 weken geleden wel een spiraal laten zetten, maar stond/sta daar nog niet achter. Nu hoop ik stiekem dat bij de nacontrole hij niet helemaal goed zit en dat mijn man dan zegt, laat er maar uit. Maar daar ga ik niet vanuit. Hij begrijpt mij en ik begrijp hem, dat voorop gesteld! Herkend iemand dit en hoe liep/loopt het bij jullie af?
Gun jezelf en je man de tijd om te herstellen en te genieten van jullie nieuwe kindje en nieuwe situatie. "Verwerk" eerst even de heftige periode die jullie hebben gehad en de zwangerschap/bevalling. Laat je lijf even rusten en herstellen. Hormonen doen nu ook nog heel veel met je. Geniet van je kindje en focus op wat je nu hebt ipv wat je nog niet hebt en overal maar weer in te willen vliegen. Even een pas op de plaats en dan weer verder.
Ik herken je gevoel helemaal, wilde ook niets liever dan voor een nieuwe zwangerschap gaan enkele maanden na de geboorte van mijn dochter. Júíst ook omdat de bevalling en kraamtijd veel ernstige complicaties telden, en ik vaak dacht 'nu nog eens, maar er dan van kunnen genieten'. Maar dat is niet de juiste motivatie natuurlijk, een nieuwe zwangerschap moet geen herhaling van zetten zijn van je vorige zwangerschap, 'maar dan leuk'. Je hebt in het verleden iets heel heftigs meegemaakt met het verlies van je kindje, en dat heeft er bij je man waarschijnlijk ook flink ingehakt. Geen wonder dat hij nu wat terughoudend is, je hebt net een gezond kindje, en dan alweer dat 'enge spannende' zwanger worden en zijn ingaan... Ik snap zijn behoefte aan 'nu even nog niet' wel. Maar goed, zoals ik al zei, ik had zelf ook sterk die behoefte aan een nieuwe zwangerschap hoor! Dus het is niet dat ik dat niet begrijp. Maar mijn advies is om toch minimaal te wachten tot 9 maanden na de bevalling. Dat is ook medisch gezien 'verantwoorder', heel snel opeenvolgende zwangerschappen kunnen leiden tot een laag geboortegewicht, bijvoorbeeld. Na een maand of 5 a 6 kreeg ik ook nog een flinke ontzwangerings-hormoonschommeling, achteraf was ik toch wel blij dat ik toen niet ook nog eens bezig was met zwanger worden. (overigens, na 9.5 mnd ging de pil bij ons weer weg en gingen/gaan we voor een brusje - no luck so far, maar het is pas ronde 4. Wij hebben dus ook niet héél lang gewacht, maar wel even de ontzwangering afgewacht)
Leuk dat je zo enthousiast bent en al helemaal toe bent aan een 2e. Ik zou nog even wachten en je lichaam even de tijd geven om helemaal te ontzwangeren. Daarnaast is het ook belangrijk dat je man er achter staat. Uiteindelijk moet je toch samen tot een besluit komen en ik kan me best voorstellen dat je man het nu nog vrij vlot vindt. Zeker na wat je schrijft dat je een zware zwangerschap hebt gehad en je voorgeschiedenis. Mannen moeten meestal toch iets meer wennen als er een baby komt .