Onze meid is vorige week 2 jaar geworden en sindsdien enorm veranderd. De nee-fase, daar hadden we al kennis meegemaakt. Maar wat ze nu veel doet is de hele dag 'mama niet doen' roepen. Of ik haar nou een schone luier wil geven, een knuffel, gewoon kom aanlopen, etc. Niks is goed. Gisteren was mijn moeder hier en dat vind ze heel gezellig. Als ik dan in de buurt kom, dan ben ik echt niet welkom... Ze komt me letterlijk aan de kant duwen... Is dit een normale fase? Ze kan het ook bij papa doen. Als ik bijvoorbeeld met haar aan het spelen ben en papa komt binnen, krijgt ook hij meteen te horen dat hij niet welkom is. Nou is er de laatste tijd wel e.e.a. veranderd. We zijn een half jaar geleden verhuisd en 5 weken geleden hebben we ons tweede kindje gekregen (die erg onrustig is en dus ook de nodige aandacht moet hebben). Na de bevalling is papa 3 weken vrij geweest, daarna is mijn moeder elke ochtend in huis geweest om te helpen, etc. Dus dat daar een reactie op zou komen snap ik wel. Maar we weten niet hoe we met dit gedrag om moeten gaan. We hebben al vanalles geprobeerd. Negeren, boos worden, er een spelletje van proberen te maken, etc. Maar tot nu toe allen zonder resultaat... Ik wordt er erg verdrietig van. Ben momenteel helemaal 'aan' van vermoeidheid en baal dat ik de hele dag te horen krijg niet welkom te zijn... Is dit herkenbaar? Een fase? En wat heeft geholpen? Alle tips zijn welkom!
Hier deed ze dat bij papa. Wij hebben vooral er niet aan toe gegeven. Papa moest gewoon zijn papa-dingen doen en Anne had daarin geen stem. En het ging uiteindelijk wel over. Maar echt leuk was het natuurlijk niet.
Hier is die fase ook in volle gang. Papa is niet welkom als ik in de buurt ben en de laatste dagen ben ik eigenlijk ook niet goed meer. Soms krijg ik zelf te horen nee mama jij mag geen kusje die zijn voor tante.... Dat is haar lievelings tante dus ergens vind ik het ook wel schattig. Maar het voelt de laatste weken ook wel een beetje alsof ze zich heel erg aan het afzetten is tegen ons. Heel vermoeid is het.
Moeilijk is het ja.. Ik denk dat je consequent moet zijn: jullie bepalen. En verder heel veel liefde en complimentjes geven. Misschien ook veel betrekken bij de zorg van de baby.
Hier ook gehad, mama mocht niks meer doen en papa was alles! Heel vervelend maar probeer te bedenken dat ze het niet meent en het alleen een fase is, ik bedoel ze houd van je maar is haar grenzen aan het verleggen! Als je weer eens word afgewezen probeer dan om er niet te fel tegenin te gaan maar alleen te zeggen dat je er wel een beetje verdrietig van word maar dat iemand anders het dan wel mag doen! En het het gaat weer over, hier heeft die fase wel bijna een maand geduurd.
Elk kindje heeft zijn/haar frustraties en denk door de chaotische periode dat dit haar uiting is. Er is idd wat je zelf al zegt heel veel voor die meid verandert en 2 jaar is gewoon een hele lastige en moeilijke leeftijd voor de kids. Dit is een fase en daar komt ze vast weer overheen maar probeer het wel zo positief mogelijk aan te pakken, betrek haar met veel met de baby, miss voelt ze zich wel heel erg eenzaam op het moment omdat de kleine wat meer aandacht vraagt. Komt zeker wel goed No worry's als ze 16 zijn krijgen ze die fase toch weer haha