Ik vond dit stukje...en het raakte me zo erg Ongewenst. Hallo allemaal. Ik ben Yentel. Ik ben dan wel niet geboren, maar ik ben wel opgevoed. Yentel is overigens de naam die ik mezelf heb aangemeten; mama heeft niet de moeite genomen me een identiteit te geven. Waar zal ik eens beginnen.. Bij het begin, hoor ik je denken. Kan ik danhoren, vraag je je nu af?Ik heb kunnen horen, ja. Mijn oren waren in week 10 al af! Het is zo bijzonder hoe hard ik groeide, de eerste weken! Van een klompje cellen, een eicel en een zaadcel die zich samenvoegden, zoals twee lichamen in elkaar opgaan tijdens het spel van de intimiteit.. Het was haast romantisch te noemen..! Wat is er van mij geworden? Toen ik in mijn derde week al een klompje cellen was, lag er al zoveel over mij vast! Welke kleur ogen ik zou krijgen, wat de kleur van mijn haar zou zijn. Zelfs dat ik eigenlijk heel intelligent ben, was toen al vastgelegd. Vanaf toen is er heel veel gebeurd. Ik heb die paar cellen vermenigvuldigd tot enkele duizenden cellen. Een deel werd de placenta, maar het grootste deel werd ik. Dat groepje heeft zich lekker genesteld in de baarmoederwand. Week 6; superspannend! Inmiddels zat ik al zes weken in mama's buik. Deze week is er iets heel spannends gebeurd; mijn hartje is gaan kloppen! Ook mijn bloedsomloop werkt, en aan mijn organen werk ik heel hard. Ik voelde me al nét een echt mensje.. Ik ben er nog niet, maar ik werk er hard aan. Er staat me nog een hoop werk te doen!Ik bleef maar groeien, wel één millimeter per dag. In week zes was ik zo groot als de nagel van je pink. Maar in week tien was ik eigenlijk al helemaal compleet! Van top tot teen; zelfs het begin voor mijn melktandjes was er al. Ongelofelijk hè? Maar ik moet eerlijk zeggen; ik ben ook wel een strebertje. Als ik iets wil werk ik er hard voor. Geslacht. Nee, schrik maar niet, ik ben hier nog steeds in leven Week elf, de week waarin ik wist dat ik een meisje was. Wat een ontdekking, wat een geluk. Ik vond het zelf wel leuk. Maar een jongen had ook prima geweest; zolang ik maar gezond was, niet waar? Zwanger. Vanaf de dertiende week kon je aan mama gaan zien dat ze zwanger was. En in week zestien krijg ik nageltjes en zijn mijn stembandjes klaar voor gebruik. Oee, ik kon niet wachten om ze uit te proberen! Lekker jengelen en brabbelen, om mama- en papa's aandacht vragen.. Hoe zou dat zijn? Maar geduld is een schone zaak, ik blijf nog wel even zitten. Nu... ..nu ben ik er niet meer.In mijn enthousiasme voor het leven ben ik vergeten rekening te houden met de dood.Mama en papa wilde mij niet. In week 19, terwijl ik net probeerde aan mijn teentjes te zuigen, ben ik geaborteerd. Mama was te jong, papa wilde feesten. Oud genoeg om onveilige seks te hebben, te jong en onbezonnen om de consequenties ervan te overzien. En nu ben ik dood. Leef ik niet meer. Zonde. Het had zo leuk kunnen worden; ik was al goed op weg...Dank je voor het luisteren naar mijn verhaal. Ik zwaai je nog even uit; ik heb niet voor niets armpjes, handjes, vingertjes en nageltjes gekregen! Tot ziens....!
Tsjah vind dit niet helemaal eerlijk. Ben er van overtuigd dat mensen het doen als er niets anders mogelijk is en dat het hun keuze is. En dat ze doen wat hun het beste lijkt..
Ik denk dat abortus vaak een van de moeilijkste keuzes is in een mensenleven. Ik vind dat je niet alles over een kam kan scheren en zeggen dat het per definitie slecht is. Soms zullen er andere oplossingen zijn, maar niet altijd. Ik denk dat je ook geen oordeel kunt maken over de verschillende situaties in een mening.
Ik zeg toch helemaal niks ? Ik deel dit stuk wat ik vond op Internet omdat het me raakte ! Het raakt me misschien nog erger omdat ik zelf erg jong was dat ik zwanger raakte. Ik ben niet tegen abortus maar vind de rede zoals ik het verhaal mama wilde me niet en papa wilde feesten geen rede voor abortus.
Tuurlijk raakt het mij ook en is de reden enorm zuur, maar ik vind mezelf niet de persoon om zo'n keuze af te keuren. Abortus is ontzettend moeilijk.
Ik heb ook nergens geschreven dat ik dat abortus afkeur ?! Alleen sommige redenen wel. Maargoed blijkbaar kan je hier niks meer delen
Ik vind t oneerlijk tegen over mensen die al jaren bezig zijn voor een kindje of miskraam voor miskraam krijgen... Dat iemand dan abortus doet omdat ze zich liever coma zuipen. Had maar wat voorzichtiger gedaan denk ik dan. En abortus is een hele zware en moeilijke keuze , ik zie het aan mijn schoonzus die vorigjaar een ttweeling heeft laren aborteren ..vreselijk voor het gezin momenteel zit ze met psychische klachten thuis.
Vind het niet te vergelijken met een miskraam? Mensen die perongeluk zwanger raken hebben toch niks met iemands anders miskraam te maken? Mensen die abortus plegen om zo'n reden (wat ik haast niet kan geloven) doen dat omdat hun dat zo willen, omdat dat voor hun goed voelt daar heeft een ander niets over te zeggen, mensen aborteren niet omdat ze willen feesten of zuipen gewoon omdat ze er nog niet aan toe zijn dat zijn 2 verschillende dingen!
Ik vind het stukje wel mooi geschreven. Mooi maar ook verdrietig. Ts schrijft niks van of ze voor of tegen abortus is. Het verhaal gaat eigenlijk over de andere kant, niet zozeer over de ouders maar over het kindje zelf. Wat het kindje allemaal al heeft gedaan en moeten doen en dit vind ik het mooie aan het verhaal, het verhaal over het kindje en niet over mama en papa. Mooi geschreven
Als mensen liever feesten dan een kind krijgen denk ik dat het inderdaad beter is dat ze een abortus hebben gedaan. Volgens mij is het voor een kind vreselijk om ongewenst te zijn. Ik ben zelf met veel moeite zwanger geraakt en kan me niet voorstellen ooit een abortus te nemen, maar ik ken een jongen die echt ongewenst was en alles wat hij deed was verkeerd. Dat gun ik ook niemand. En ja, ik weet dat ik daarmee impliceer dat hij misschien beter niet geboren had kunnen worden. Geloof me, hij kwam zelf met het idee. Alleen al horen over zijn jeugd doet mij pijn, laat staan het meemaken.
Idd dat is ook zeker waar ! Maar het was niet de bedoeling een of andere discussie te starten over abortus enz Nogmaals ik vond dit stukje mooi geschreven omdat het van de andere kant is beschreven.
Ik ken zon zelfde soort verhaaltje, in dat verhaal lees je ook hoe het kindje verteld dat mama zo moet huilen en het kindje graag wil troosten en dat haar eerste woordje mama zal zijn! Ook lees je hoe verteld wordt dat het kindje bang was, pijn had en huilde. Ik zelf heb gehuild om dat verhaal. Zo ziellig! En het is me altijd bij gebleven. Nu heb ik gelukkig nooit in die situatie gezeten maar denk ook dat om wat voor reden dan ook ik door dat verhaal nooit aan abortus zal beginnen.
Ik denk niet dat ik zelf een kindje weg zou kunnen laten halen, maar toch vond ik dit stukje helemaal niet fijn om te lezen. Het is misschien mooi geschreven maar het stootte mij tegen het hoofd. Ik weet niet precies waarom - misschien omdat het echt beschuldigend overkomt.
natuurlijk is het vreselijk... Maar bedenk je ook hoe wanhopig een meisje van 16 zich kan voelen als haar zoiets gebeurd. Ik denk niet dat je dan denkt, he ik wil liever feesten... maar dat je je hele toekomst afdraaid en je je afvraagd wat je het kindje te bieden hebt.... en zeker als er niemand achter je staat. Ik denk niet dat je dan zomaar kan zeggen... wel oud genoeg voor seks.. dan ook maar de consequenties... zo werkt het helaas niet.