ts, wees eerlijk tegen je moeder. vertel haar hoe je je voelt, zonder dat zij gelijk zich geroepen voelt om de relatie te beëindigen. je hebt een goede band met je moeder zeg je, zij zal denk ik ook van je verwachten dat je eerlijk bent. ik denk dat zij dit ook moeilijk vind vooral als jij afstand gaat nemen ipv er met haar over te praten. miss heeft zij dezelfde "problemen" en wil zij er wel met je over praten. ik vind niet dat je je aanstelt hoor, je gevoelens zijn normaal denk ik. maar denk niet dat je moeder je vader al vergeten is hoor. ze houdt nog steeds van hem. sterkte
Tja, ik denk dat je je moeder het geluk moet gunnen. Je vader komt, hoe hard ook, niet meer terug. Ook gezien de leeftijd van je moeder denk ik dat je haar dit moet gunnen. Je verwacht toch ook niet dat ze de rest van haar leven alleen blijft voor jou? De beste man is ook geen vervanger voor je vader. Dat je bang bent dat het contact met je moeder minder wordt is reeel, maar misschien ook goed voor jou om eens rond te kijken wat er nog meer te doen is.
Ik vind ook persoonlijk dat het je eigenlijk niet aangaat hoe je moeder haar leven wil indelen. Natuurlijk kun je je rottig voelen maar dat moet je toch bij jezelf houden.
ik heb niet alle antwoorden gelezen dus sorry als het al gezegd is maar wat zou je vader ervan vinden, zou je vader willen dat je mama weer gelukkig is, of zou je vader willen dat je mama alleen weg zou kwijnen en nooit meer geluk zou vinden, daarnaast moet je er ook op vertrouwen dat ondanks dat jou vader er lichamelijk niet meer is, hij zal jou moeder geestelijk wél beschermen.
Wat denk je, dat je vader gewild zou hebben? Denk je dat je vader 'meekijkt' en zit te balen, dat er een ander aan zijn vrouw zit? Of denk je dat hij blij is, dat zijn vrouw toch weer het geluk heeft mogen vinden? Hoe zou je dat zelf vinden, als JIJ overleden bent en je man/vriend kwijt jaaaarenlang weg? Hoe zou jij het vinden, als hij na een aantal jaar toch weer iemand ontmoet, waar hij gelukkig van wordt?
Ik zal jou opmerking maar wijten aan je (gelukkig voor jou) onervarenheid in dergelijke situatie. En grof gezegd leer lezen. Heb meermaals (weliswaar in andere woorden) gezegd dat ik weet dat mijn mama niet alleen verder moet! Ik vraag alleen of er mensen zijn die in de zelfde situatie gezeten hebben en hoe ze er mee omgegaan zijn.
bij jou speelt ook nog mee dat het nog maar 4 jaar geleden is. Dat is nog heel kort. Mijn vader is al heel lang geleden overleden en mijn moeder is pas na 8 jaar weer met een andere man verder gegaan. Toch zul je moeten proberen je verdriet om je vader en dat je moeder weer verder gaat los te zien van elkaar.
Sorry, maar dat kun je ook niet weten. De een gaat hier makkelijker mee om dan de ander. Een oom van mij heeft een paar maanden na de dood van zijn vrouw weer een vriendin gevonden en zijn kinderen zijn daar superblij mee. Ook ik weet dat mijn vader geen 80 zal worden en weet zeker dat ik mijn moeder dan een nieuwe relatie zal gunnen.
Pff bij mij is het pas anderhalf jaar geleden maar ik wou dat mijn vader weer iemand tegenkwam die hem gelukkig maakt ja tuurlijk zal ik daar aan moeten wennen maar mijn wens voor hem om gelukkig te worden ia groter. Ik vind 4 jaar al een hele poos om alleen te leven, life goea on hoor, hoe hard dat ook klinkt, jij zou ook niet alleen willen leven denk ik zo dus laat de liefse voor je moeder overwinnen!
Je eigen gevoelens opzij leren zetten omdat je van iemand houd is een mooi iets. Ik vind 4 jaar al best lang maar dat zal qel relatief zijn, ik ben zowat mn pa aan het koppelen haha
Dit is nou volgens mij trouwens de tweede keer dat ik openlijk reageer op dezelfde situatie, TS - als ik mij niet vergis... Toch? Een derde keer verwijs ik je gewoon door naar mijn vorige antwoorden; wanneer je er verder toch niets op zegt of inhoudelijk op reageert. Zeg dan de volgende keer direct in je OP dat je er enkel over wilt praten en dat je eigenlijk geen concrete tips/ervaringen of andere standpunten wilt horen.