Om een lang verhaal kort te houden; ik heb mijn biologische vader pas leren kennen toen ik 16 was. Ik ken hem nu ongeveer 15 jaar. Het contact verloopt op zich redelijk goed maar is wel heel sporadisch de laatste jaren. Ook woont hij aan de ene kant van NL en ik aan de andere kant en zien we elkaar maar 1 of 2 keer per jaar. Op dit moment heb ik hem al 11 maanden niet meer gesproken. Ik heb hem nog wel tussendoor wat foto's van de kinderen gemaild en een paar keer geprobeerd te bellen. Helaas hoor ik niks op mijn mails en pakt hij de telefoon niet op. Nu zag ik toevallig dat hij gister terug had gebeld en vraag ik me af wat ik moet doen. Ik zal proberen uit te leggen waarom ik er zo over denk. Het is een leuke lieve man en ik lijk heel veel op hem. Ook qua karakter en dingen doen en laten. Hij is het type; vrijgevochten man die doet en laat wat hij wilt. Dat er soms een tijdje tussen ons contact zat vonden we beide niet erg. Wanneer we contact hebben is het altijd leuk en gezellig, kunnen goed met elkaar overweg. Toen ik zwanger was van de oudste belde hij tussendoor weleens op om te vragen hoe het ging..was best wat voor hem Hij had toen net een relatie met zijn huidige vriendin, best een pittig type, maar dat heeft hij ook wel nodig denk ik Contact verliep net als anders verder, ze kwamen deze kant om te kijken naar hun kleinzoon, waren oprecht gelukkig met hem Toen de 2e geboren was belde ik als één van de eerste mijn vader maar hij pakte niet op. Nou ja, kan gebeuren. Paar dagen later belt zijn vriendin op, allebei waren ze blij dat de kleine er was. Maar nu komt het, ze hadden niet opgepakt omdat ze bezig waren met klussen in het huisje van haar dochter. Ze hadden de telefoon wel gehoord en nog gedacht dat ik belde v.w. de geboorte maar hadden bewust niet opgepakt omdat ze aan het klussen waren voor haar dochter en niet wilde oppakken Op dat moment ging het even aan me voorbij maar toen ik er later over nadacht vond ik het toch wel vervelend. Ze zijn 2 maanden later op kraamvisite geweest en hebben tegelijk de verjaardag van mijn oudste meegepakt. In december 2011 is mijn vriend ontslagen en is hij heel depressief geweest. Heel erg moeilijke tijd gehad en uiteindelijk waren we bijna 9 maanden verder voor er weer contact was met mijn vader en ik hem kon vertellen wat er allemaal was gebeurd. Mijn oma ( die ik 1 keer heb gezien) is in tussentijd overleden en hij heeft mij niks laten weten. Dat vond ik best erg want ondanks dat ik haar maar 1 keer gezien had, had ik het toch graag willen weten. Vorig jaar is hij 50 geworden en hebben ze blijkbaar een groot feest gehouden, wij waren niet uitgenodigd. Ik hoorde later pas van dat dat feest. Nu is het dus alweer bijna een jaar zoals ik al eerder schreef. Op zich hebben we natuurlijk onze eigen levens (klinkt raar misschien) maar ik vind het zo jammer dat hij zoveel van mij en de kinderen mist. Van de ene kant dan ik, ik wil misschien geen contact meer. Ik bedoel, ik blijf niet achter hem aanlopen he. Van de andere kant zou ik het wel jammer vinden want het is uiteindelijk toch mijn vader. Ik zit er echt een beetje mee in mijn maag. Heb van de ene kant het gevoel dat ik totaal geen plek heb in zijn leven maar van de andere kant, als we contact hebben is het wel gewoon normaal. En toch heb ik er geen goed gevoel meer bij.. Sorry voor het lange en misschien warrige verhaal. Ik ben benieuwd naar jullie kijk hierop.
Hmm jullie hebben gewoon niet echt een ouder-kind relatie lijkt het. Meer als vrienden. Kan ook natuurlijk als je elkaar zolang niet gezien hebt. De vraag is vooral wat willen jullie zelf. Vind jij het niet genoeg zul je het moeten uitspreken.. Maar het lijkt me ook vreemd om ineens een kind van 16 te hebben.. Je mist dan toch ren stukje "binding" denk ik.
Ik denk dat jou vader niet voldoet aan jou verwachtingen en wat je nodig hebt. Misschien is het tijd voor een goed gesprek van dochter naar vader. Daarbij zou je kunnen aangeven wat je teleurstellingen zijn en wat je in de toekomst anders zou willen. Ook kan jou vader zijn verhaal doen en aangeven wat voor hem mogelijk is. Na dat gesprek weet je wat je kan verwachten en kan je de verwachtingen bijstellen en evt een keuze maken of je hiermee kan leven. Veel sterkte
Saskia: ja ik denk dat het inderdaad zo is. Een ouder-kindrelatie is er niet echt. Al voel ik me op de een of andere manier wel verbonden met hem. Hij is mijn vader en daar ben ik blij mee en trots. Toen mijn moeder een brief met mij had geschreven dat ik hem wilde leren kennen stond hij een dag later op de stoep. Hij vertelde ook dat hij wel contact had gewild maar niet durfde/wilde omdat, naar mate de jaren verstreken, de drempel ook steeds hoger werd. Hij wilde zich ook niet zomaar in ons leven mengen destijds. Ik snap dat wel hoor maar daarom snap ik nu niet waarom hij er zo weinig voor doet. Rozeroos: bedankt!
Ik snap je frustratie teleurstelling en verdriet... Je vader is iemand die een totaal eigen leven wil leiden en jij hebt een echte vader nodig. Maar hij is het type niet om zich in die zin te binden, begrijp ik uit je verhaal. Ik heb vriendinnen met eenzelfde relatie met hun vader. Je zal altijd teleurgesteld zijn als je verwachtingen hoog zijn... Wat bij de anderen in m'n omgeving geholpen heeft, is het schrijven van een brief met alle gedachten die in he opkomen. Je kan ervoor kiezen de brief te versturen of niet. Maar zo kan je wel dingen loslaten ook symbolisch. En dan het bij hem laten en het niet met je meedragen... Deze man heeft destijds niet voor niets gekozen voor de vrijheid zonder kind. Dat is zijn keuze geweest hoe verdrietig ook voor jou. Hij zal niet veranderen dus is het aan jou om anders om te gaan met je vader en het contact met hem...
Mukkie: gefeliciteerd met je zoon Dank je voor je tip. Ik heb er zelf weleens aan gedacht om het inderdaad op te schrijven maar nooit gedaan. Misschien moet ik dat toch eens gaan doen. Of ik em dan opstuur.. Denk het niet. Ik denk dat mijn vader er ook niks mee kan. Maar goed, dan doe ik iets waar ik zelf een hekel aan heb, denken voor een ander
Gezien de relatie die je met hem hebt vind ik je reactie eerlijk gezegd best overdreven. Hij is helemaal niet respectloos oud, het contact is gewoon altijd wat afstandelijk geweest.
Ga het gesprek eens met hem aan en spreek verwachtingen uit. Misschien ligt hier wel gewoon een miscommunicatie.
Doe gewoon wat voor jou goed voelt. Als jij het idee hebt dat jij het contact moet onderhouden en je wilt dat niet meer, laat het dan wat varen. Heb je de behoefte weer om hem te zien, dan bel je hem op. Dit is wat hij ook doet, dus waarom zou jij dat niet mogen. Zorg voor jezelf dat jij er een goed gevoel aan over houdt, dat heb je namelijk wel zelf in de hand, wat hij daar mee doet zie je dan wel weer. Over het contract helemaal verbreken, daar zou ik goed over nadenken. Wat als hem iets overkomt, krijg je er dan spijt van of zou je daar vrede mee kunnen hebben dan. Als je denkt dat je er spijt van zou krijgen, dan zou ik zeker contract houden, maar als je hem niet zou missen, dan zou ik het lekker zo laten. (al denk ik persoonlijk uit jouw verhaal op de te maken dat hij te belangrijk voor je is om geen contact meer te hebben, jij zou daar spijt van kunnen krijgen als ik het zo lees) Dus volg je gevoel, daarvoor heb je het.
Dit vind ik pas een overdreven en ondoordachte reactie, weet je wel waar je over praat?? Ze heeft haar vader 15 jaar moeten missen, heeft nu sinds 16 jaar weer sporadisch contact met haar vader waar ze ondanks dat het sporadisch is, wel heel blij mee is (waarschijnlijk omdat ze allang blij is dat er uberhaubt contact is na al die jaren!!). Maar betekend dit dan dat je het niet erg mag vinden dat je vader pas een paar dagen later reageerd op een telefoontje die ze wel hadden gehoord maar niet opnamen omdat ze aan het klussen waren bij de dochter van zijn vriendin maar waarvan ze wel dachten dat het telefoontje te maken had met de geboorte van zijn kleinzoon en dat dat dan ook nog eens op die manier verteld wordt door haar?? Dat ze niet eens weet dat haar oma overleden is, dat zij en haar gezin niet uitgenodigd worden op een feest van haar vader zijn 50ste verjaardag en dat ze pas zolang na mailtjes en telefoontjes teruggebeld wordt?? Mag ze daar niet verdrietig en teleurgesteld over zijn, alleen maar omdat haar vader wel vaker een hele tijd niks van zich laat horen of gewoon niet reageerd?? Moet ze er daarom ondertussen wel aan gewend zijn ofzo?? Sorry hoor, maar ik vind jou reactie echt verschrikkelijk, hoe kun zoiets neerzetten??
@ Sterre82 Ik kan me heel goed voorstellen dat dit heel vervelend is voor je, ik vind ook dat je het heel goed doet en dat je heel veel geduld hebt en vind dat heel knap van je. Ik vind het ongeloofelijk dat een vader 15 jaar niets van zich laat horen. Ik denk dat er maar weinig of geen redenen zijn om je kind zolang niet op te zoeken. Het is ook niet zo dat jij maar blij moet zijn dat hij contact met jou wilt, hij mag blij zijn dat jij nog contact met hem wilt nadat hij al die jaren niet naar je heeft omgekeken. En dat hij zijn eigen leven heeft is prima, maar waarom hij dan zo weinig aandacht voor jou moet hebben, ookal is het contact al jaren sporadisch, en zolang niets van zich laat horen terwijl jij hem mailtjes stuurt met foto`s en probeerd te bellen, snap ik niet en is niet eerlijk tegenover jou. Ik snap echt wel dat je heel blij bent dat je ook al is het dus sporadisch, je wel contact met je vader hebt, maar dat betekend niet dat je niet verdrietig mag zijn over de dingen die er gebeuren en ze maar moet accepteren, je bent zijn dochter!! Ik zou je gevoelens hierover opschrijven, niet beschuldigend naar hem maar gewoon hoe jij je voelt. Deze zou je voor jezelf kunnen bewaren of op kunnen sturen. Als je hem opstuurt is voor hem duidelijk hoe jij je voelt en kan hij vertellen hoe hij erin staat. Dan weet je wat je van hem kunt verwachten of niet en kun je je daar op instellen. Ik vind het echt een nare situatie voor je en hoop ook dat je je snel beter gaat voelen, je verdiend veel beter!! Heel veel sterkte.
Ik zou het er eens goed over hebben met je vader, want schijnbaar hebben jullie heel andere verwachtingen van jullie relatie. Wellicht is het helemaal geen onwil, maar ziet hij het heel anders en heeft hij ook niet door, hoe jij je hierdoor voelt.
Hij is je 'biologische verwekker', tot dusver kan ik niet opmaken dat hij de titel 'vader' verdient. Ik zou als ik jou was (nog) één keer een goed en openhartig gesprek met hem aangaan, alleen jij en je 'vader'. Gooi alles op tafel....je gevoelens voor hem, je verwachtingen en je teleurstellingen. Kijk hoe hij hier op reageert en of hij bereid is in de toekomst meer in je te investeren, een echte 'vader/dochter' band op te bouwen. Als hij je blijft teleurstellen tzt zou ik het contact verbreken, tenzij jij er 100% vrede mee kan hebben dat hij iemand blijft die je sporadisch spreekt en ziet en dus nooit een echte vaderrol zal aannemen. Sterkte meid!
Praat er met hem over. Verwoord je gevoelens en heb het er over in hoeverre hij aan jou verwachtingen kan/wil voldoen. Dat geeft voor jullie beide duidelijkheid en veel minder teleurstellingen. Het is wel erg pijnlijk dat hij je weer buitensluit in zijn leven.
Ik zou wel terug bellen. Met vrienden zou ik dat niet doen, omdat ik vind dat vriendschap wel van twee kanten moet komen. Als ik het idee heb dat ik de enige ben die er wat instopt, dan houdt het op. Maar je vader is toch je vader. Dat ligt voor mij persoonlijk anders. Dus dan zou ik zeker proberen om altijd contact te houden en net 3 stapjes extra te doen.
Ondanks dat ik mijn vader mijn hele leven gekend heb (mijn ouders zijn gescheiden toen ik 18 was, 16 jaar geleden) herken ik veel in je verhaal. Mijn vader is ook heel lief, maar vrijgevochten en de relatie met hem is moeizaam al hebben we wel regelmatig contact. Hij heeft me de afgelopen jaren regelmatig teleurgesteld, zo erg dat ik steeds een paar dagen behoorlijk van de kaart was. Ik heb hiervan geleerd en me voorgenomen dit niet meer te laten gebeuren. Mijn vader is en blijft mijn vader, met al zijn eigenaardigheden. Ik heb mijn verwachtingen bijgesteld en ben blij met hoe ons contact verloopt (skype), al zie ik hem nauwelijk. Die instelling helpt mij enorm. Praten heeft bij mijn vader overigens totaal geen zin. Hij is zoals hij is en zal niet veranderen. Tips kan ik je niet geven, wel mijn eigen ervaring. Veel sterkte.
'gewoon' wat afstandelijk is helemaal prima wanneer je het over een verre vriend hebt, maar kan je echt niet verkopen wanneer het om een ouder-kind relatie gaat, zou niet eens mogen! Belachelijk! Ts, ik zou idd nog een keer met hem het gesprek aangaan en elkaars verwachtingen zo aanhoren. Succes, lijkt me niet makkelijk.
Jeetje 'wasmachine' ,wat ontzettend bot van je! Blijkbaar heb je geen idee waar je het over hebt! @Ts; Ik heb geen tips of adviezen voor je, ik wil je alleen heel veel sterkte wensen!
ik weet precies hoe jij je voelt ik had dat ook met mijn vader aleen was ik toen nog een tiener en is hij helaas overleden vlak voordat ik 16 werd contact is eigenlijk een beetje geweest zoals bij jou nu zo kwam ik er iederdag en zo maanden niet maar dat was voor ons goed zo ik had mijn dingen en hij de zijne totdat hij overleed ik er spijt van had dat ik soms maanden niet kwam of belde nu kan ik hem niks meer vragen of vertellen wat ik ik graag zou willen wat ik eiegnlijk bedoel is de tijd die je nog hebt met je vader hoe lastig ook om het achterna te lopen is het wel waard je hebt tenslotte maar een vader en je wilt het wel graag dan maar een keer met tegenzin en een beetje boosheid zelf weer bellen maar er komt een dag dat het niet meer kan en dan had je gewillen dat je die ene telefoontje toch gepleegd had