Ik zit in een relatie maar voel me net een alleenstaande moeder daarom plaats ik het hier. Ik heb al 10 jaar een relatie met mijn zeer dominante vriend. Veel mensen vragen zich af waarom omdat hij nogal nors is en best onaardig kan praten en doen maar ik begrijp hem en kan er makkelijk mee omgaan. Maar nu sinds mijn dochter is geboren vond ik dat steeds moeilijker. Een aantal weken na de geboorte hebben we een firse ruzie gehad omdat hij echt niks deed voor haar. Niet verschonen niet in bad doen geen flesje geven en ga zo maar door. Hij zat wel vaak met haar maar als ze begon te huilen kreeg ik haar weer. Nou na die ruzie kwam er uit dat hij het allemaal eng vond en heel onzeker was. We hebben toen afspraken gemaakt dat we gingen oefenen en ik hem als het ware zou begeleiden. Nou dat ging een week goed en daarna begon het niks doen weer. Maar het ergste is nog dat hij dan wel bemoeit met hoe is het doe. Moet je haar niet verschonen of heeft ze geen honger zegt hij als ze huilt. Nee ze heeft geen honger en dat weet ik zeker want ik geef haar de fles!!!!! Ik ga me nu zo irriteren dat ik het gewoon niet eens meer normaal tegen hem kan zeggen. En ik weet ook niet of ik wel verder wil. Wat moet ik nou
Ik zou hem keihard vertellen dat HIJ zn kind verwaarloosd en het heel snel kan verbeteren of je gaat bij m weg... Je laat jezelf en je kind toch niet zo behandelen! Mijn ex was precies zo... daarom ook ex. Echt meid probeer m wakker te schudden voor het te laat is!
Nou, ik zou zo radicaal niet zijn. Tijdens de eerste maanden zijn die ruzies en onzekerheden vrij normaal, zeker als je vriend niet helpt. Er zijn ontelbaar veel moeders die hetzelfde meemaken hoor, je bent echt niet alleen en je vriend is niet de enige man die zo denkt/doet. Ze weten gewoon niet hoe of wat en hebben er niet veel aan in het begin. Daarom kunnen ze wel fantastische papa's zijn later, als je kindje wat meer "kan" volgens hen. Maar als jij je zo voelt en vooral alleen voelt, blaas dan even zou ik zeggen, tel tot tien en probeer dan met hem te praten. Lukt het niet, geef hem tijd. Sommige mannen zijn niet gemaakt om met babies om te gaan en te moederen zoals wij. De mijne deed hetzelfde. Doet het soms nog altijd. En ja we hebben veel ruzies gemaakt en er zullen er nog meer volgen, maar ik zie dat naarmate onze jongen groter wordt en "leuker" wordt en meer reageert op vanalles, papa van zichzelf het ook leuker vindt om voor hem te zorgen.
Hier was het ongeveer hetzelfde bij de eerste.. Bij tweede en derde werd het steeds beter en nu de oudste twee alles zelf doen en alleen sturing nodig hebben doet papa de derde gewoon in bad of verschoond hij de luiers (al vind hij het nog steeds niet fijn), maar hij doet wel veel met ze!! Ik denk dat iedereen er een beetje anders instaat..
Tja, mijn man vind babies ook niet bijster veel aan. Hij gaf ook uit zichzelf geen flesjes etc. En nee, dat is niet leuk, maar om nu maar zo makkelijk dan een punt achter de relatie te willen zetten? Kom zeg?! Jullie hebben het al die jaren zo leuk gehad en omdat het nu 2 maanden niet lekker loopt wil je de handdoek in de ring gooien... M.i. moet je gewoon met elkaar praten, en blijven praten. Mijn man werd ook pas een leukere vader toen de kinderen wat ouder werden.
Ik zou wel even een stevig gesprek aan gaan, daarbij signalen uitlegt en uitleggen hoe het allemaal in zijn werk gaat. Sterkte meid
Klinkt als een man met de nodige ' issues' zeg maar en kan me voorstellen dat je dat opbreekt. Maar als je er normaal goed mee om kan gaan zit ik denk ik met de liefde op zich wel goed. Misschien eens flink wakker schudden? Dat hij het moeilijk vind kan, maar daar moet ie dan wel wat mee en misschien niet onder jou begeleiding (wordt verhouding een beetje krom van denk ik) maar eerder van een psycholoog. Niet kunnen en iets moeilijk vinden kan in mijn ogen, er niets aan willen doen kan niet. (maar dat is mijn mening)
Moeilijk he. Bij mij was de situatie net zo. Ik heb er zelfs een pnd van gekregen. Was zo vermoeiend alles alleen doen. Alle nachtvoedingen in mijn uppie, zelfs toen ik ziek was en 40 graden koorts had. En ik vond het zo verdrietig, hoe kon hij nou niet helemaal in de wolken zijn van zo'n lief kindje. Het is waar dat nu hij groter is hij helemaal dol is op ons kindje. En hij doet meer met hem. Maar de hoofdverantwoordeljjkheid ligt nog steeds bij mij. En ik doe nog steeds 95% van de verzorging/opvoeding.
FF stomme vraag... ook mijn ex was idem...heb het nog bijna 9 jaar totaal vol gehouden, echter heeft hij zich pas na 8 jaar es laten onderzoeken, en blijkt dat hij oa borderline en zo heeft... Voor mij was dat onderzoek te laat... ik moest steeds kiezen tussen hem en me dochter... dochter won uiteraard. Sterkte, en misschien een optie van onder zoek waard, bij ggz of zo, daar zijn dan wel weer cursussen en zo voor... ook hoe er mee om te gaan en zo! Sterkte iig!