Hallo dames, Ik ben opzoek naar herkenning want ik vraag mezelf af waar het vandaan komt... Ik ben februari dit jaar bevallen van 2 ontzettende mooie en lieve meisjes. Mijn man zou graag een derde kindje willen over een tijdje. Ik zelf weet het nog niet. Onze meisjes zijn heel makkelijk, maar het is wel ontzettend druk. Aan de ene kant zou ik het allemaal nog een keer mee willen maken ( het zwanger zijn, bevallen enz.) maar aan de andere kant wordt ik al moe aan de gedachte om dit allemaal weer een keer mee te mogen maken maar dan met een tweeling ernaast. Dus naar mijn idee ben ik er nu zeker nog niet klaar voor, en dan nog niet te spreken over het materialistische en financiële plaatje. Maar nu komt het gekke.... Als ik zie of lees dat er iemand zwanger is, of er net een baby'tje geboren is, dan ben ik jaloers (denk ik). Het steekt me een beetje maar ik weet dus echt niet waarom! Ik ben hartstikke gelukkig met mijn 2 meiden en mijn mannetje. Waar komt dit vandaan? Herkennen meerdere dames zich hierin?
Klinkt heel herkenbaar ! Aan de ene kant denk ik, ik heb genoeg met mijn zoontje. Maar soms heb ik toch wel verlangen naar een tweede. Als ik dan hoor dat iemand zwanger is of voor een tweede gaat kan ik alleen maar denken "ik wil ook!". Dus ik denk dat het verlangen het uiteindelijk wel zal winnen, ondanks de twijfels.
Ik herken de twijfel wel. Aan de ene kant denk ik: echt niet! En dan bedoel ik dus voorlopig niet he... niet twee snel op elkaar. En of er uberhaupt een tweede komt als de eerste wat ouder is is de vraag. Maar als er iemand zw is in mn omgeving dan denk ik: toch wel weer leuk om alles nog eens mee te maken. Dus dat dubbele gevoel herken ik wel.
Herken ik wel die tegenstrijdige gevoelens. Kan het ook zijn dat je het zwanger zijn nog mist? Dat had ik zelf, fijne zwangerschap gehad en miste dat bijzondere gevoel (ook al kwam er iets anders heel bijzonders voor in de plaats) Nu mis ik het niet meer, wel lijkt het me ontzettend mooi om het nog eens mee te maken. Maar pfff herinner me die gebroken nachten van het begin nog goed
Hier hebben we een tweede een hele tijd uitgesteld vanwege slaapproblemen bij de oudste. Als anderen dan wel zwanger waren, stak dat wel eens: dat het bij hun wel kon en bij ons nog niet. En toen we vervolgens een aantal miskramen kregen en alle mensen met een oudste jonger dan wij al een tweede of soms al derde kregen, stak dat ook wel eens. Heb dat nu nooit meer. Hoef ook echt nooit weer een kleintje erbij Nu alleen nog wel eens bij mensen bij wie op babygebied alles van een leien dakje gaat, dat dat nog wel eens verdrietig maakt, omdat we zulke gelukkig babytijden hier bij beide meiden niet gehad hebben Zijn hier kleine stukjes verwerking van alles wat we hier op ons dak hebben gehad. Maar in jouw geval, met net een tweeling van een half jaar, is het beslist niet raar om nog even niet voor een 3e te willen hoor! Met 1 kind vind ik dat al vroeg, maar je hebt een tweeling! Dus neem je tijd, komt vanzelf dat alles er klaar voor is en je er lekker weer voor gaat
Ik heb ook een tweeling en ik twijfel soms ook nog over een derde (tot op heden is het dus nog: bij twijfel niet doen ). Ik stel mezelf altijd de vraag: wil ik echt nog een kindje of wil ik gewoon nog een keertje zwanger zijn, die wel goed loopt en waarbij ik geen traumatische zware start heb...? Nu zijn de jongens inmiddels ruim 3,5 en vind ik het zooooooooo heerlijk dat ze al wat "zelfstandiger" worden. En de ene keer denk ik bij een baby van anderen; aahh, wat schattig, en de andere keer denk ik: jeetje, wat beb ik blij dat we daar vanaf zijn. Tsja,.... Is dat herkenning? Hahaha, ja denk het wel, maar heb geen tips behalve volg je gevoel....
Dankjewel voor jullie reacties! Fijn om te lezen dat iedereen dat wel een beetje heeft of gehad heeft. Ik vind het bij mezelf ontzettend tegenstrijdig vooral omdat ik echt zeker weet dat ik op dit moment nog niet voor een derde kindje wil gaan. Mijn gevoel en verstand zijn er nog niet klaar voor en ik weet ook niet of dat nog wel gaat gebeuren. Maar dan hoor ik dat iemand zwanger is of net bevallen is en dan krijg ik zo'n kriebeltje in mijn buik en ook een stukje jaloezie denk ik. Ik denk ook dat als we 1 kindje hadden gekregen, dat we misschien al wel sneller aan een 2de zouden denken, maar nu nog niet. Ik vraag me ook heel erg af wanneer je weet of je er wel klaar voor bent. Toen we nog geen kinderen hadden, wisten we ook nog niet hoe het zou zijn. En dan komt er langzaam zo'n gevoel opzetten, iets wat je niet uit kunt leggen. Ik vraag me af of dat gevoel ook weer komt als je al een kindje hebt? Ik heb het alleen als ik andere zie die zwanger zijn of bevallen zijn, dus misschien mis ik inderdaad wel het speciale gevoel van zwanger zijn. Zelfs bevallen, vond ik echt super om te mogen doen, zou het zo weer doen. Soms zou ik ook wel weer even terug willen naar het zwanger zijn maar dan wel zonder kinderen ernaast, stom he. Wat voor twijfels heb je Valora? Ja precies Justy, die tegenstrijdigheid. Zou je het uiteindelijk wel willen als er langere tijd tussen zit? Venice, ja ik denk ook wel dat ik het zwanger zijn mis. Het speciale gevoel, die grote buik, de trapjes en zelfs het misselijk zijn haha. Vond het zo bijzonder en als ik er nu op terug kijk zelfs nog meer. Lekker veilig in mijn buik. En klinkt misschien stom maar ik mis ook af en toe een beetje ons oude leventje. Het spontaan weg kunnen samen. Maar dan zie ik die twee koppies en dan ben ik zo happy. Zou ze echt voor geen goud kunnen missen! Rozemarijke, kan het me helemaal voorstellen dat je het dan even uitstelt. Wel knap, omdat je gevoel dan toch iets anders zegt dan je verstand. Fijn dat je je nu echt helemaal compleet voelt met 2 van die mooie schatjes. Pfoe dat lijkt me wel erg zwaar voor jou en zeker dat je dan inderdaad niet echt hebt kunnen genieten van de babytijd. Gaat het nu al wel wat beter? Sam, ik denk dat jij mij als geen ander kunt begrijpen. 2 kindjes in 1 keer. Heel verschillend maar toch gaan ze tegelijkertijd dezelfde fase door. Je maakt alles maar 1 keer mee. En net wat jij zegt: wil ik nog wel een kindje of wil ik gewoon nog een keer zwanger zijn? Wat vervelend dat je zo'n traumatische start hebt gehad. Mag ik vragen waar dat door kwam? Heerlijk inderdaad dat ze al wat zelfstandiger worden. Nog even en dan mogen ze naar school.
Ja, gevoel en verstand waren wel met elkaar in conflict toen Deels dan, want naast gebroken nachten met een dreumes (en niet een klein beetje gebroken), ook nog voor een baby eruit, van dat idee alleen al ging ik dus wel gillen. Maar op een gegeven moment ging de wens voor nog een kleintje wel echt zwaar wegen en omdat we een steeds groter wordend leeftijdsverschil ook niet zo zagen zitten, zijn we er toen toch weer voor gegaan. Uiteindelijk door de miskramen wel veel langer ertussen dan wij graag gewild hadden, (een jaar of 2-2,5 leek mij altijd ideaal), maar goed: alles heeft z'n voor- en nadelen, dus ook nu. Met wederom enorme drama's met gezondheid en slapen en huilen was het maar goed dat Caitlyn niet eerder gekomen is Inmiddels begint hier de rust weer te keren Nog een beetje spannend, omdat we de hartmedicatie van Caitlyn aan he afbouwen zijn om te kijken of ze al over de hartritmestoornis die ze heeft, heen is. Dus wordt nog even spannend of dat niet terugkomt als de medicatie helemaal gestopt is. We hopen heel hard dat alles goed blijft gaan, want na ruim 10 maanden gedoe ook met Caitlyn, zijn we nu wel echt aan wat rust toe Maar ze slaapt nu vrij goed, afgelopen 2 nachten zelfs helemaal door en de klok rond, dus als het zo blijft, is het helemaal goed zo hier. Noooooooit meer de onrust die een baby met zich meebrengt, zijn we hier wel helemaal klaar mee Voor jullie zal ook wel gelden dat er een moment komt waarop je denkt: Boeien, ik red het heus wel, een baby met een tweeling ernaast, (en beter zo, dan andersom, volgens mij! ). Een kinderwens is nogal irrationeel, dus op een gegeven moment gaat je wens harder spreken dan al het andere en dat is het moment dat je er toch gewoon weer voor gaat
Ja hoor, dat mag. Jongens zijn geboren met 33+1. Niet eens zo extreem prematuur, maar eentje had zo'n slechte start dat hij een dag na de bevalling overgebracht is naar Rotterdam. Uiteindelijk wel goed gekomen, na 1,5 week kon hij terug naar z'n broertje in het streekziekenhuis. Maar die eerste 2 weken vond ik een hel. Ik kon zelfs pas na 5 dagen naar Rotterdam vanwege bijwerkingen van de ruggeprik van de keizersnede (vanwege voorhoofdsligging).
Jeetje Rozemarijke, wat hebben jullie dan al veel meegemaakt zeg met jullie meisjes. Dan is het logisch dat je tegenstrijdige gevoelens hebt. Wat fijn dat jullie een beetje wat meer rust hebben nu ondanks de spanning. Hopelijk voorloopt het afbouwen van de medicatie voorspoedig. En wat heerlijk dat de nachten nu goed gaan, want dat is toch wel erg fijn voor je eigen nachtrust. Als jezelf goed uitgerust bent dan kun je veel meer aan! Ooh wat heftig sannie30 zo'n start. Denk je lekker te kunnen gaan genieten van je jongens en dan overkomt jullie zoiets. Heeft de kleine man nog last van zijn moeilijk start met betrekking tot zijn ontwikkeling?
zo herkenbaar! ik schaam mij er voor en stop het gevoel ook snel weg. het slaat helemaal nergens op haha. ik ben harstikke blij met mijn meid, en verlang nu ook echt nog niet naar een 2de, maar als er dan iemand zwanger is etc. dan denk ik aan alle mooie herinneringen...kriebel kriebel hihih.
Haha ja he kimmmmberly, het slaat echt nergens op haha. Als je dan ook echt al klaar bent voor een tweede (in mijn geval derde) kindje, dan is het te verklaren. Maar nu niet.
Hier precies hetzelfde hoor! Ik wil wel graag een tweede maar vl houdt nog ff af.. Maar nu heb ik 2 zwangere meiden om me heen en dan ben ik ook wel 'jaloers'.. Ik zou ook weer zo graag die schopjes willen voelen, lekker met mn buik pronken etc! Maar voor nu geniet ik ook nog erg van mn dochter en we hebben het ook gewoon te druk nu! Maar het onderbuikgevoel blijft helaas..