Hallo, Ik zal even kort vertellen wat er hier allemaal is gebeurd. Ik ben begin April bevallen van mijn zoontje, een gewenst kind. Toen hij 11 weken was zijn we verhuisd....ik was 1 week in het nieuwe huis toen ik merkte dat mijn vriend afstandelijk deed. Ik heb hem gevraagd wat er was en na lang twijfelen vertelde hij mij, dat hij een ander had. Hij is 4 weken voor de geboorte vreemdgegaan met haar (een collega uit de oude woonplek). Hij wilde het na de geboorte afbreken..maar is er toch mee verder gegaan. Toen was zijn plan er na de verhuizing mee op te houden, maar toen lukte het niet meer. Hij zegt geen gevoelens meer voor me te hebben, me niet te missen en verliefd op haar te zijn. Hij geeft toe dat hij, totdat hij haar beter leerde kennen, (zij is achter hem aangegaan en heeft zijn poging het af te blokken genegeerd) gelukkig met me was. We hebben ook nooit ruzie of problemen gehad en nu denkt hij opeens dat we niet meer bij elkaar passen. Hij is altijd een rationeel en verstandig persoon geweest en nu gooit hij in een keer alles weg. Toen ons zoontje 12 weken was ben ik dus halsoverkop naar mn ouders gegaan omdat ik op de nieuwe woonplek niemand kende en geen steun had. Hier ben ik helaas gebleven...want hij wil onze relatie geen kans meer geven. Hij komt nu op de zaterdagen voorbij en we verbrengen de dag samen met ons zoontje (zonder mij kan nu nog echt niet aangezien ik nog borstvoeding geef). Ons zoontje is nu 19 weken. Ik ben er heel erg kapot van, want had me een leven als gezin gewenst en voorgesteld. Niemand had dit zien aankomen. Heeft iemand een vergelijkbare situatie (meegemaakt)? Hoe kom ik hier doorheen vraag ik me steeds weer af.
Ik kan je geen raad geven maar wou even zeggen dat ik het enorm erg vind voor je . Veel sterkte! Hopelijk raakt het toch nog opgelost.
Poeh jeetje meid wat heftig!! Ik wil je even heel veel sterkte en kracht toewensen!! Dikke digi knuffel voor jou!!
Hoi rozerood, Hier hetzelfde meegemaakt. Mijn zoontje was alleen iets ouder die was 5 maanden toen ik er achter kwam dat hij vreemd ging. Ben ook naar mijn ouders gegaan waar we nu nog wonen. Het is een hele heftige tijd geweest nu zins kort iets rustiger. Mijn zoontje gaat om het weekend en de ene week 1 dag doordeweeks en de andere week 2 dagen doordeweeks. Ik heb echt nog dagen dat ik heel erg verdrietig ben en mijn zoontje echt mis....maar het gaat steeds beter gelukkig. Mijn zoontje weet niet beter gelukkig en lijkt er goed mee om te gaan... Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen en als je wil kletsen dan weet je me te vinden.
dank jullie voor de lieve woorden. Bloemetjes: Mis je je ex ook nog of niet meer? Hoe is dat bij jullie met de eenkennigheid gegaan? merk dat mijn zoontje nu al een aan zijn pappa moet wennen en steeds terug naar mij wil. Jij woont nu dus nog steeds bij je ouders? Valt het je ook zo zwaar dat je ook nog eens zulke gebroken nachten hebt...en als ik dan zou kunnen slapen lig ik te piekeren. Ik ben nu bij bekende in een soort vakantie appartementje (bij hun thuis) gaan wonen met mn baby. Het is klein maar knus...heb alleen nog maar een paar spullen voor de baby en wat kleding van mezelf. De rest staat nog in het oude huis, dat kan ik pas overhalen als ik een woning heb. Ik woonde trouwens eerder in Duitsland..moet dus ook nog gaan uitzoeken wat een immigratie naar NL weer betekend en voor consequenties heeft (o.a financieel). Er zijn momenten waarop ik denk; misschien is het beter zonder hem nadat wat hij me heeft aangedaan. Anderzijds was het altijd zo fijn en wil ik mijn gezinnetje!
Nee ik mis mijn ex niet meer, wel iemand naast me die samen met mij geniet van mijn zoontje, bijvoorbeeld de eerste stapjes de eerste keer mama.. Ik heb heel veel ruzie gehad omdat mijn ex geen allimentatie wilde betalen...dus toen een advocaat ingeschakeld en zins dat geregeld is gaat het een stuk beter gelukkig. In het begin was het altijd huilen als ik mijn zoontje naar zijn vader bracht...maar was wel altijd zo weer over. En nu hij groter word vind hij het hartstikke leuk, word ook echt vrolijk als hij zijn papa ziet. En wat je zegt over het gezinnetje dat voel ik nu nog hoor, had mijn zoontje zo graag een vader en moeder gekund die nog gelukkig samen zijn....
Vreselijk!! Ik weet precies hoe jij je voelt! Ik heb ook ongv zo iets!.. Mijnn ex deed voor mijn bevalling afstandelijk en wou niet in mn buurt komen. Hij liet me steeds alleen naar ziekenhuis gaan.. Zelfs tijdens mn bevalling deed hij heel afstandelijk en koud.. Na mn bevalling bleef hij ff en ging hij gelijk weg om zognaamd eten te halen maar hij ging gwn wat leuks doen.. En k lag 2 dagen in ziekenhiis.. Drna moes hij me ophalen en ging hij mopperen dat hij geen zin jad mij optehalen, uiteindelijk is hijtoch gekomen en braht hij mij en de baby thuis enging gelijk door etgns naartoe dus was k weer alleen met de baby .. Hij is sinds toen niet bij me gebleven en alleen maar weggegaan.. Hij kwam snachts 3 uur thuis en sochtens 11 uir ging die weer weg.. Ik wist niet wt deed.. Mn kraamtjjs was vreselijk! Hij wou niet meer naast me slapen of andere dingen doen, gegeven koment gaf hij toe dt ie met andere was en Zat is om vastigheid te hebbem met mij en zei tgn mij dt k maar snel iit mn bed moest komen zodt k ook kongenieten! Ik was er kaptttt van!' Gegeven moment was k het zat en bn k naar mijn moeder gegaan, ng steeds woon ik bij haar en wacht k tot k een eigen woning heb.. Mn zoontje is geboren op 25 april en 12 mei ging k weg bij mn ex .. Omdat ik ook borstvoeding geef akn k mn zoon niet aleen laten dus we hebben afgesproken om de dag te doen.. Zodat hij zn vader niet vergeet Nog steeds gaat slles zoals het was en k heb het maar geacccepteerd! Ik ben nog niet overhem heen, maar ik probeer het gwn achter me te laten en zoveel Mogelijk vn mn kleine ventje te genieten!! Ik bleef denken hoe walgelijk k hem vind en zo helpt dt wel een beetje.. Zoek afleiding! Meer kan je echt niet aan doen.. Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel overheen komt en een hele leuke ander persoon leert kennen die jou en je kind alle liefde zal geven die jullie nodig hebben Liefs
oh jahknows. Oh wat een erg verhaal! Wat kunnen mannen toch opeens raar doen!!! Ik vraag me soms wel eens af of het niet ook met de zwangerschap en geboorte te maken kan hebben...Bij jouw vent: angst voor vastigheid? Soort van midlife crisis? Is dit het nu? Geen idee...maar ontzettend onverantwoordelijk zeg. Jij bent dus zelf moeten gaan? Hij had het lef niet om het uit te maken? Ik heb het ook uit hem moeten trekken. Bij mij was het wel zo dat hij juist heel liefdevol en zorgzaam was bij de geboorte en ook de eerste weken daarna...Daarna ook nog wel maar toen was hij ook onze verhuizing aan het organiseren waar hij in kon vluchten. Jij bent vastbesloten hem niet meer terug te willen? Vind het echt knap dat jij hem achter je kunt/wilt laten. Ik heb echt moeite het te accepteren en zoek naar alle mogelijke verklaringen. Hadden jullie eerder al relatieproblemen of kwam het ook opeens? Ik hoop heel erg dat de mannen ooit gaan inzien dat ze een grote fout hebben gemaakt en zich echt verontschuldigen..Dat krijgen we nog een beetje erkenning voor wat wij allemaal doen! Hoop dat jouw kindje wel goed slaapt! Ik kom nauwelijks aan rust toe en dat breekt nog eens extra op.
Fijn dat hij elke 2 dagen op bezoek komt en zo een band met de kleine kan opbouwen. Wel confronterend voor jou. Steunt hij je wel nog in dingen? Mijn ex doet wel zijn best dat nog voor me te doen wat hij kan zonder een relatie met me te voeren (o.a financieel).
Wel goed dat jij na alles toch nog op je benen staat en zonder hem nog aardig redt! Respect echt waar.. Je mag trots zijn dat je zon moeder bent
@jahknows fijn dat je moeder je kindje sochtends even afneemt! Mijn kindje is komt tot nu toe elke 2 uur snachts om te drinken. Hij slaapt rond 20:00 en komt dan meestal de eerste keer rond 23:00. Overdag slaapt hij max 45 min...ben meestal al 45 min bezig hem in slaap te krijgen:S Ik ben inmiddels in 8 weken al 7 kilo afgevallen van alle stress. Ik denk alle moeders mogen trots zijn en vooral alle die het alleen moeten doen...of je nou wel of niet bij je ouders woont. praten jullie ook als hij komt om je kindje te zien? Ik heb hem verteld hoe slecht ik me voel, dat alles mij teveel is. Ik zie dat hij het erg vind maar hij zegt. "wat moet ik hier nou op zeggen" en " dan zie je nog meer alles...(en toen maakt hij de zin niet af)". Hij is bij alles bang dat hij mij valse hoop geeft zegt ie...en ik zeg dat ik wel graag een beetje waardering krijg voor wat ik nu allemaal alleen voor zn kindje moet doen. Hij kijkt me dan wel eeuwig diep in mn ogen maar zegt niets....wat moet ik hier nu van denken. Hij geeft wel toe erg verdrietig te zijn vanwege ons zoontje.
Ah rozerood wat ontzettend naar Zeg, ongelofelijk! Waren jullie al lang bij elkaar? Gelukkig heb ik er geen ervaring mee, en kan ik me niet voorstellen hoe eenzaam en zwaar het zou moeten zijn. Heel veel sterkte!!!
Pff.. Lees je verhaal nu weer een keer en vind het nog even verschrikkelijk. Hoop zo dat het met jou en je knappe ventje snel beter gaat en jullie beide je plekje en rust kunnen vinden. Lastig dat je je gevoel niet zomaar uit kunt schakelen. Je verdiend namelijk zo veel beter! Ondanks dat je het verschrikkelijk zwaar vind (wat logisch is!) doe je het verschrikkelijk goed en mag je heel erg trots op jezelf zijn meis! Balen dat je zo ver weg woont anders kon ik je wel een helpende hand bieden. *dikke knuffel*