Super enthousiast. Bij de eerste echo stond hij met tranen en ik niet, omdat het nog niet echt tot me kwam dat het echt in mijn buik zat en ik niet blij was voor een ander maar voor ons deze keer. Hij zegt allemaal schattige dingen over wat hem opeens allemaal opvalt om zich heen mbt kinderen. Hij is wel lekker nuchter, ik vrij onzeker of het goed gaat dus dat is wel een mooie tegenhanger en heb ik ook echt nodig.
Leuk om die reacties van mannen te lezen. Wel heel uiteenlopend, maar ongeloof en nuchterheid komen wel vaak terug, lijkt het.
Mijn man reageerde enthousiast en blij, daarna wel rustiger omdat hij ook wel bang was dat het fout zou gaan.
Hier kwam ik er bij de eerste zwangerschap achter toen manlief bij vrienden voetbal aan het kijken was. Omdat het niet in de planning zat en we er helemaal niet mee bezig waren hem opgebeld en gevraagd of hij even thuis kon komen. Toen de test onder zijn neus geduwd en het eerste wat hij zei was. Ja en ? Hoe moet ik dat lezen? (alsof ik hem een negatieve test onder zijn neus zou stoppen haha). Daarna zei hij: O ok. Na een week of 2 begon hij er langzaam aan te wennen. Bij deze zwangerschap gingen we bewust voor een broertje of zusje voor onze kleine man. Toen ik een positieve test had heb ik voor manlief een xbox spel gekocht die hij al heel lang wilde hebben maar zelf te duur vond. Toen hij hem zag zei hij een beetje gepikeerd: Heb je dat spel nou toch gekocht. En toen zei ik: JA want jij hebt mij een nog groter cadeau gegeven met een big smile. Hij had het toen gelijk door. Hij was heel erg blij maar heeft het er nog niet veel over en is behoorlijk nuchter. Terwijl ik het van de daken af wil schreeuwen. Dankzij deze pagina heb ik tot nog toe behoorlijk goed mijn mond naar mensen kunnen houden en manlief niet helemaal gek gemaakt met mijn geklets over baby`s en zwangerschap. (sorry is een heel verhaal geworden)
Mijn man kwam ook wat verbaasd over,gaf me een zoen en de rest van de dag waren we allebei nog in een soort shock toestand. Nu is hij (en ik ook) ontzettend blij,maar hij was ook erg voorzichtig tot de 12de week en de echo dat het goed zat eigenlijk. Mannen zijn gewoon wat voorzichtiger.
Ik kon niet wachten met testen. Mn mannetje was net op weg naar de sportschool en ik dacht whatever ik ga gewoon testen. Echt geheel onverwachts een dik posi test ik helemaal hyper mn man bellen en wat zegtie: OKE. ik ga even sporten tot straks. En 7 weken later beseft ie het nog niet geloof en dat is frustrerend aan het worden...maarja
Hier was het niet gepland gezien mn voorgeschiedenis. Maar toen ik na 5,5 week nog niet ongi was en ik t gevoel eigenlijk alwel had wezen testen. Mijn man zei meteen dit is een geschenk. Ik natuurlijk brullen.
Haha Die van mij reageerde... Oww dat wordt verhuizen, een nieuwe auto... En toen later pas.. Oww wat leuk!!!
Hier juist andersom: een overenthousiaste man en juist ik was gematigd... Man was gelijk hartstikke blij en had het er de hele dag over en ik zei elke keer "eerst de 12 weken zien te halen" Na een tijdje kreeg ik zelfs een beetje op mijn kop van mijn man omdat ik nooit enthousiast terug reageerde als hij over de baby begon "want door mijn terughoudendheid verpeste ik het voor hem" Na de eerste echo met kloppend hartje was ik ook om en net zo overenthousiaste als manlief
Bij de 1e zwangerschap belde ik hem op zijn werk, en hij was aan het grasmaaien. Toen ik het vertelde viel hij er haast af En nu was hij met de auto weg, dus stuurde hem nog een berichtje of hij al snel thuis kwam toen hij binnen kwam zei ik: Ik heb een verassing voor je en liet de test zien. Hij was wel geschrokken omdat hij (en ik ook) niet had verwacht dat het al zo snel raak was. Maar even later was hij blij
Ik had 's ochtends alleen een test gedaan, die was heel licht positief. Die heb ik op het aanrecht gelegd, zodat 'ie het zou zien bij thuiskomst. Ik had me voorgenomen zelf niets te zeggen, dat lukte aardig. Hij zei echter ook niets, totdat 'ie had gedoucht en weer beneden kwam. 'Zeg schat, ik heb even de verpakking gelezen van de test die op het aanrecht ligt en daar staat, een streep is zwanger. Ik zie toch echt een streep hoor'. Haha, inderdaad. 'Jaaa, echt?' Ook ik was nog gematigd enthousiast, met de gedachte dat er nog van alles kon gebeuren, maar hij ging helemaal los.
Haha herkenbaar. Al mijn zwangerschapsgedachten uit ik maar hier in plaats van aan de telefoon met vriendinnen (kan me nog steeds slecht inhouden, maar is tot nu toe wel gelukt)
Mijn man reageerde heel koeltjes, hij zei.. ja schat, juich niet te vroeg, vorige keer ging 't ook mis.. Eerste echo in het ziekenhuis, alleen 't vruchtzakje te zien, geen hartje.. 5,5 weken zwanger.. Verloskundige, 8 weken en 4 dagen, kloppend hartje, nou toen kwam bij hem de roze wolk.. Maar.. eerst die 12 weken over winnen.. 3x echo gehad, steeds hetzelfde kloppend hartje.. Inmiddels 29 weken zwanger, en hij zit vol ongeduld over zijn dochter te emmeren, hoe ziet ze uit, kan de tijd niet snelle gaan.. Ik wil haar zo graag zien, vast houden.. Eindelijk mijn dochter!
die van mij sprong een gat in de lucht en ging er al tegen praten (tegen mijn buik) hij was helemaal in de wolken.
Nadat ik 8 dagen na de Terugplaatsing een testje ging wagen om juist het tegendeel te bewijzen, sloeg de test toch al redelijk duidelijk positief uit. Ik liet het mijn man zien, maar die zei: "ik zie niks hoor..." Hem toch even vriendelijk gevraagd of tie blind was... Later op de avond een digitale gedaan, toen er toch echt "zwanger" stond, zei die: Ik zie het, maar laten we nog even voorzichtig zijn he.... Nu is toe gelukkig wel enthousiast!! (29wkn zwanger)
Ik was vrij en had sochtends getest en mijn vriend meteen gebeld die was aan het werk.. hij kon het amper geloven.. (ook omdat het de eerste keer onveilig was en echt 1 keer sex gehad) we hadden gewoon zoiets van oke het kan, maar grotere kans dat het niet zo is.. We hadden dus beide zoiets van huh in 1 keer hoe kan dat?? Hij was wel heel blij en heeft het die middag meteen aan zn collega's verteld.. We konden het pas echt geloven met de 8 weken echo, en we zijn met die foto meteen naar zn werk gegaan en hij liet trots aan al zijn collega's de foto zien en dat vond ik zo geweldig, het was een cashewnootje, maar hij vertelde aan iedereen waar het hoofdje en de beentjes zaten.. te leuk! Ik ben zelf heel erg enthousiast en uitbundig.. hij is introvert (wat denk ik ook wel een beetje normaal is bij mannen).. dus bij een beetje enthousiasme ben ik gewoon al super blij
Ik denk dat mannen sowieso anders reageren dan vrouwen, bij m'n eerste kindje was hij van in begin heel enthousiast maar ook bang, bang voor alles wat kon misgaan, voor hem begon het pas toen ons zoontje gezond en wel in onze armen lag! Nu met m'n 2de was de reactie wat koeler! Wel blij uiteraard maar voorzichtig en nog meer schrik omdat hij nu weet en goed beseft wat er mis kan gaan en wat je ervoor in de plaats krijgt, nu zal hij ook pas volledig ingeleefd zijn als de baby geboren is! Een man heeft ook zo weinig onder controle, het zit in onze buik! Wij kunnen er nu al van genieten terwijl dat voor een man toch anders is denk ik!
Helemaal mee eens Ik probeer hem er wel echt bij te betrekken door bijv als ze wakker is zijn hand te pakken hij is dan echt wel even onder de indruk van de kracht vd baby en voelt zijn eigen dochter dan ook even.. Voor ons is het al onwerkelijk.. laat staan voor een man! Ik denk dat het echt vanaf de geboorte ook "echt" word voor een man.. mijn vriend kan trouwens niet wachten tot ze komt