Een hele gekke topictitel maar wist niet goed hoe ik dit kon noemen. Wellicht was "ik heb hulp nodig" beter geweest maar dat klinkt gelijk zo onwijs dramatisch Ik heb hier op dit forum zo'n beetje mijn hele hebben en houden geplaatst op momenten dat ik er compleet doorheen zat. Ondanks dat het ontzettend openbaar is deed ik het toch. Over mijn vriend, ineens opgepakt en vastgezet. Het vijf maanden durende nasleep verhaal heb ik ook altijd gedeeld. Ik waardeerde de kritische noten en de positieve opstekers. Heb er fijn PM contact aan overgehouden en uiteindelijk ook twee meiden die mij oprecht begrepen omdat ze hetzelfde hadden meegemaakt of er nog midden in stonden. Zal het hele verhaal niet nog eens opschrijven, hier. Die fase is helemaal afgesloten, we zijn nog steeds samen, nog steeds hartstikke verliefd en samenwonend en de uitspraak is al lang geweest. Dit verhaal kunnen opschrijven heeft mij ontzettend opgelucht en me de kans gegeven mijn ei kwijt te kunnen. Waarvoor (nog steeds) ik dankbaar ben. Wat ik ook heb gedeeld is dat ik in die tijd mijn baan kwijtraakte, in de uitkering zat, geen bijstand kreeg en op een haar na mijn huis kwijtraakte. Alles waar ik mee zat, ik kon het hier kwijt. Voordat ik hier lid werd zat ik in een heel slechte relatie. Daar heb ik volgens mij niet veel over geschreven, dat was over voordat Tygo geboren werd. de zwangerschap, bevalling en het eerste half jaar heb ik volledig in mijn eentje gedaan. De kraamweken hebben bij mij een vreselijke impact gehad, ik was écht alleen. Mijn ouders waren er voor me maar vooral telefonisch en practisch in de zin van boodschapjes voor mij doen. Ze hebben een eigen zaak en konden dus moeilijk voor mij aanwezig zijn in fysieke zin. Mijn beste vriendin is in deze tijd een ontzettende ENGEL geweest en heeft met letterlijk alles voor me klaargestaan. Je leest het, ik heb het echt best wel zwaar gehad. Wederom schrijf ik het hier op en merk ik aan mijzelf dat het helpt en ietwat oplucht. Maar nu? Nu ben ik erachter dat het niet meer gaat. Ik voel me altijd "belast" met het gevoel me te moeten bewijzen. Het voelt alsof men me standaard aankijkt met daar heb je Anouk, die ging van alleenstaand naar gelukkig, vervolgens naar een vriend die de bak in draaide en moet je nou eens kijken hoe ze zich gedraagt. Ik weet niet, kan het niet beschrijven maar het is een onderliggende angst en soort 'druk' die mij mijzelf ertoe dwingt om alles perfect te willen doen. Alsof ik denk dat iedereen dan op een andere manier naar me kijkt onder het mom "maar ze doet het maar mooi allemaal wél!". Ik kan dat niet meer loslaten en het heeft zijn tol geeist. Wat ik hier nu ga schrijven is compleet zonder masker, wederom kwetsbaar en eigenlijk tegen mijn natuur in. Ik heb hulp nodig. Punt. Ik dacht altijd dat ik over alles wel heen gestapt was. Dat ik verder kon in mijn leven en het allemaal gewoon goed kon gaan doen. maar telkens als er iets gebeurd -hoe miniem ook- dat ervoor zorgt dat ik me aangevallen voel komt ALLES terug. Ik kan dan gerust een hele dag zitten janken, alles draait zich als een film voor mijn ogen opnieuw af en dat klopt gewoonweg niet. Ik ben er dus niet overheen. klaar. End of story. En ik weet niet waar ik heen moet om dat op te lossen. Weet ook niet waar te beginnen. Het enige wat ik weet is dat dit nu dermate ongezonde vormen aan gaat nemen (het opgekropte gevoel van kwaadheid, verdriet en het gevoel van aan de kant geschopt te zijn, bedoel ik dan) en dat het zijn tol eist op mij maar vooral op ONS. Ik schrijf het hier omdat ervaring me leert dat er velen zijn die meedenken. Ik schrijf het niet om aandacht te krijgen. Dat oordeel hoeft niet, ik wéét dat er genoeg tiepjes zijn die het erom zouden doen maar ik vraag het omdat ik dus écht niet weet waar ik heen moet. Ik weet niet wat voor een soort hulp ik nodig heb. Ik weet alleen dat ik echt hulp nodig heb met het verwerken van verleden en vooral het afgelopen jaar. Het heeft mij en mijn persoonlijkheid zo'n onwijze deuk opgeleverd en ik weet niet meer waar te beginnen. Ik zoek ook een soort herkenning, denk ik. Bovenal zoek ik gewoon naar iemand die mij kan wijzen op de juiste vorm van hulp. dus, eh.. help? Ik ga niet graag naar mijn huisarts, heb een heel naar gevoel bij die vrouw. Daarnaast ben ik net verhuisd en dus nog aan het zoeken naar een huisarts hier in de buurt waar ik wél een fijn gevoel bij heb. Behalve naar de huisarts gaan met mijn verhaal en vraag om hulp weet ik niet wat te doen.
Google om te kijken of er in de buurt iemand is die therapie geeft psycholoog oid, iets waar je mayb een Site van kunt lezen en dan kunt kijken of je daar een goed gevoel bij hebt en dan daar contact mee opnemen Alleen maar super goed dat je zelf ziet dat je hulp nodig hebt, dat is alleen maar goe Ik heb zelf ook het nodige mee gemaakt en ik ga binnenkort ook weer in therapie Word niemand slechter van hoor!! Hoop dat je een fijn iemand vind die jou goed kan helpen Succes meid!!
Ik herken heel veel van mezelf in jouw, het gevoel je te moeten bewijzen tegenover anderen zodat ze maar geen slecht oordeel over je hebben. Teveel van je zelf eisen en maar door blijven vechten om alles goed draaiende te houden ookal loopt alles shit. Dit kan geen mens volhouden! Mijn tip, ga in therapie praat erover en zorg dat alles een plekje krijgt. Je mag me altijd pb-en!
Lastige is dat je echt een verwijzing nodig hebt als je het vergoed wilt hebben. Dus snel een nieuwe ha.. Tenzij je zoeken gaat in het alternatieve circuit.. Maar dat is vaak ook prijzig... Ennnnn Erkenning is het begin van herstel hè dus je bent een end op weg
Allereerst, super dat je om hulp vraagt Daar begint het mee en toont je sterkte in dit. Ik zou eens contact opnemen met het maatschappelijk werk in je regio. Zij kunnen hier wat mee of weten waar je moet zijn. Volgens mij is dit gratis en kun je via de tel of mail je verhaal kwijt. Doe er wat mee, je bent nu sterk bezig even doorzetten voor jezelf!
Ah lieverd toch. Meid je vergeet 1 belangrijk punt, de belangrijkste in dit geval! Jij bent op eigen kracht zo ver gekomen als dat je nu bent. Wow wat zouden meiden die niet eens half in jouw situatie zitten jaloers zijn op jouw kracht en doorzettingsvermogen! Meid weet zijn misschien dingen in jouw leven niet gegaan zijn als zou moeten maar jeetje zeg..... Moet je kijken wat je nu staat! Ik heb je topics met veel bewondering gelezen. Wat heb jij veel meegemaakt en wat ben je sterk. Helaas komt de man met de hamer ook ooit om de hoek en eigenlijk wel logisch het is niet niks. Heb je iemand in je omgeving die tevreden in over zijn /haar huisarts? Wellicht kun je daar eens naar bellen, vier en gesprek met een psycholoog heb je helaas een doorverwijzing van een huisarts nodig. Maar misschien kun je eerst bellen naar maatschappelijk werk. Misschien is dat voor jou al voldoende. En je mag me net als toen, altijd pb'en. Je hebt een hoop meegemaakt, wat mensen in denken, wees bovenal trots op jezelf!!!
Lieve Noukje, wat een herkenning weer! Ik ben veel mensen jn mijn leven verloren, waaronder mijn moeder, pleegvader en kindjes, motto was opstaan en verder gaan! Toen mijn moeder na 3 jaar ziekte overleed was ik 8, ik zat 1 dag na de crematie weer op school, ik wilde dat perse! Pleegvader idem dito! Bij mijn kindjes heb ik wat langer de tijd genomen, maar ook daar was ik snel weer in het gewone ritme! Ik hoefde t niet te verwerken, want ik was sterk en wilde laten zien wat ik allemaal kon. Dat is nou eenmaal mijn karakter, ik ben keihard voor mezelf. Maar ook ik, sterke MamaTal, ben onderuit gegaan en mezelf tegengekomen!na de geboorte van ons zoontje kreeg ik een PND, burn out en angststoornis! Ik wilde de deur njet meer uit, ben onzeker als de pest, altijd bang dat ons iets overkomt (dat is inmiddels minder hoor) en dat maakte me geen leuker mens! Ik ben in behandeling gegaan bij PsyQ in Beverwijk! Je kunt erheen zonder verwijzing van de huisarts, het kost je alleen de standaard 200,00 eigen risico en verder wordt alles vergoed door de zorgverzekering! Mijn hebben ze supergoed geholpen! Een deel angst en depressie zal bij mij altijd blijven! Maar goed, ik kan ermee omgaan en dat is het belangrijkste! En als je wilt kletsen... mijn pb staat open!
Ik ben naar de ha gegaan en aangegeven dat ik er zonder hulp niet uit zou komen. Die heeft me een verwijzing gegeven voor de psych.
Ook ik herken veel van mezelf. Alles zelf willen doen, mezelf willen bewijzen, en vooral niet om hulp vragen. Na 2 jaar thuis te hebben gezeten zonder werk en dus alleen maar moeder zijn werd het me teveel. Depressief, veel huilen, en veel boosheid en irritatie naar mijn vriend toe die me niet leek te begrijpen. Uiteindelijk toch die hele enge stap genomen -> naar de huisarts. Als je al gelijk zegt, in denk dat ik depressief ben en ik wil hulp, dan kan je heel snel komen. Ik kreeg in eerste instantie een lage dosis pilletjes voor 3 weken, en kon direct dezelfde week beginnen met maatschappelijke hulpverlening bij de HA kliniek zelf. Na 2 afspraken ben ik doorverwezen naar de Psychologen kliniek. Na een paar afspraken daar is afgesproken dat ik een jaar lang hulp krijg (2e lijn heet dat geloof ik? Nog steeds verwarrend of iets eerste lin of tweede lijn is), maar na alleen eigen risico wordt de rest volledig vergoed. Maar die verwijzing van de HA was wel nodig bij deze praktijk! Zonder dat zou het niet vergoed worden! Ik slikte na 3 weken geen pilletjes meer omdat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Dat maakte de klachten van depressie iets heftiger door de hormonen, maar ik wist dat het niet de oorzaak was, omdat het al meer als 2 jaar speelde voordat ik de stap durfde te nemen. Ik wil nu ook geen pilletjes, niet tijdens de zwangerschap en niet tijdens de BV. Mijn advies meid: zoek een huisarts waar je je veilig mee voelt zodat je zo snel mogelijk die verdere hulp kunt krijgen. Succes!
Misschien heb je hier wat aan: Waar vind ik hulp bij psychische problemen? | Vraag en antwoord | Rijksoverheid.nl Heeft er niet iemand in je omgeving een fijne huisarts? En anders toch naar je eigen huisarts en zeggen dat je hulp nodig hebt maar dat je je bij haar niet veilig voelt. Als ze een klein beetje haar plicht als hulpverlener na komt, zal ze je vragen wat zij kan doen om het voor jou veiliger te maken, of ze zal je doorverwijzen naar een collega of andere hulpverlener. Als je eenmaal je verwijzing hebt hoef je voorlopig niks meer met haar. (Ik heb dat zelf ooit eens gedaan bij een leidinggevende op het werk. Vond het rete-moeilijk om te zeggen, maar het heeft heel goed uitgepakt.) Sterkte meid! Ik vind het hartstikke dapper dat je hulp durft te gaan zoeken.
ik heb niet alle reactie`s gelezen maar je moet eens naar de psycholoog gaan en emdr therapie volgen erg ingrijpend maar werkt super goed ik heb ook veel gemaakt liep ook telkens vast en door deze therapie heb ik geleerd de dingen een plekje te geven heel veel succes