Mijn dochter van bijna 9 maanden wil 's avonds niet slapen.....overdag is er niets aan de hand en gaat ze zonder enige problemen heerlijk slapen. Maar 's avonds is het een waar drama......echt totaal over de flos is ze nu weer, en ik heb geen flauw idee waarom? Hebben al alles geprobeerd, bedje op een andere plek, lampje aan, deur, lamp op de gang aan, even naar beneden, wat drinken, paracetamol niks van dat helpt, terwijl we alles exact hetzelfde doen als overdag is ze 's avonds royaal over de flos, echt royaal.... ik weet echt niet meer wat er is, of wat we moeten doen. Ze was altijd een voorbeeld kindje wat betreft slapen, ze sliep al door sinds ze 8 weken is, nooit geen probleem mee gehad. Ik weet dat het geen garantie is voordat ze 1 jaar, maar ik kan dit echt niet plaatsen..... Nu dacht ik vanavond dan maar laten huilen en elke 10 minuten even kijken, ik ben normaal niet van laten huilen, maar misschien dat het wel helpt ik weet het niet meer, echt niet! Kan ook niet plaatsen waarom er overdag totaal geen probleem is met slapen en 's avonds zo'n groot drama een wereld van verschil. Wat kan ik nog doen...
Hebben wij ook een tijdje gehad. 2 weken ongeveer, toen stopte het weer. Ik ben in de woonkamer gaan liggen met haar op de bank, banken tegen elkaar geschoven als een groot "bed" en de radio aangezet. Heb 3 uur met haar gelegen tot ze in slaap viel. Vriend en ik wisselden elkaar per nacht af... Zou de bank niet aanraden, maar misschien bij jullie in bed?
Ieder 10 min gaan kijken lijkt me prima. Hebben wij ook enige tijd gedaan. Vaak zijn rt gelukkig fases. Nou hebben wij nooit n goede of lange slaper gehad, daarom slaapt onze zoon bij onrustige nachten in een snoozzz. Dat brengt rust voor hem en zo duurt het minder lang voordat hij zich kan overgeven aan de slaap. (Max. 20min met snoozz) wij gebruiken die bij nachten waarbij hij niet wil inslapen of vaak wakker wordt. Maargoed, bij ons is het dus regelmatig raak. Gelukkig is ineens slechter slapen bijnde meeste kindjes een fase van n week of 2/3
De leeftijd van 9 maanden is de leeftijd waarop de verlatingsangst om de hoek komt kijken. Ik zou haar dus zeker niet laten huilen. Ze heeft nu het besef dat je weg bent, maar nog geen idee dat je ook weer terug komt. Ze is bang. Vooral bij mijn zoontje was deze fase best heftig. We hebben avonden bij zijn bedje gezeten tot hij sliep. En net zo plots als het begon was het ook weer over.
Amethist ik denk ook dat het dat is, maar overdag heeft ze er dan geen last van? Alleen in de avond kan dat? En bij haar bedje zitten werkt ook niet dan huilt ze net zo hard.....daarom begrijp ik het ook totaal niet...vind het ook zooooo zielig voor haar
Mijn zoontje had het ook alleen 's avonds. Mijn dochter had het juist overdag. Neem haar anders gewoon lekker bij je, ga desnoods in een schommelstoel ofzo (mits je die hebt natuurlijk ) zitten en schommel wat heen en weer, dan dommelt zij misschien ook in slaap. Of ga lekker samen op jullie bed liggen. Mijn zoontje sliep toen nog in zijn wieg en daar zaten wieltjes onder, dus die rolde we dan heen en weer tot hij sliep. En laat het cb maar kletsen hoor, met hun "laten huilen". Arm schaap, dat is toch zielig?! Zeiden ze tegen mij ook, nou echt niet hoor, ik laat mijn kinderen echt niet zo huilen.
Hoe kom ik daarachter? Zetpilletje ook al geprobeerd maar dat maakt geen verschil....ze heeft geen koorts, grijpt niet naar haar oortjes, en oortjes zijn schoon voor zover ik dat kan zien dan
Is het niet een sprongetje? Of zijn het misschien tandjes? Mijn zoontje is 2 weekjes jonger en die heeft hetzelfde alleen dan overdag. Dan is het echt een ware strijd om hem in slaap te krijgen. Ik herkende dit echter nog van zijn vorige sprongetje, dus ben nu aan het duimen dat het snel over is.
Naast het bedje zitten geeft haar nog niet genoeg zekerheid dat je blijft. Ze blijft dus huilen als 'middel' dat jij in de kamer blijft. De angst dat je weggaat is te groot voor haar nu. Ik zou voor jullie beiden haar uit bed halen en bij je laten slapen. Wanneer deze heftige fase voorbij is en zij weer lekkerder en zekerder in haar vel zit, kun je weer gaan oefenen in bed. Dat heeft dan een veel grotere kans van slagen. Een kind kan namelijk pas zelfstandig en goed in slapen vallen en blijven wanneer ze niet bang zijn. Forceren zou ik niet willen trainen, de angst is echt oprecht. Na zo'n fase gaan ze meestal gewoon weer lekker slapen, tot die tijd zou ik het voor beide partijen zo aangenaam mogelijk maken. Sterkte, het is zo sneu..
Je ziet het niet aan de oortjes zelf. Of het moet een loopoor zijn. Je kan altijd voor de zekerheid even laten nakijken. Wij hebben twee kindjes met vaak zere oren e.d. en ook niet altijd koorts en zetpillen hielpen dan ook niet altijd.. Is het alleen 's avonds of ook 's nachts wakker?
Ach meisje, welnee! Nergens voor nodig. Het is je eerstje kindje, je probeert eens wat uit als je met je handen in het haar zit. Ik heb mijn dochter (de oudste) toen ook wel eens een keer laten huilen omdat ik echt niet wist wat eraan scheelde. Bij de 2e herkende ik het en heb ik het gelijk anders aangepakt. Al doende leert men hè .
Mijn dochter had het dus alleen overdag. Die legde ik dan dus niet in bed, want dat was alleen maar huilen. Ik hield haar gewoon beneden en dan viel ze vanzelf bij mij in slaap en dan kon ik haar zonder problemen al slapend in bed overleggen. Ook nog iets wat je misschien kan proberen.
Als je haar nou eens een flesje melk/bv op haar kamertje geeft na een lekker warm badje zodat ze lekker snoezelig en rozig is. En dan bij haar blijft tot ze slaapt? Ik heb onze kinderen ook nooit laten huilen (bii zoon 1x geprobeerd maar dat was ik gauw afgeleerd zoooo zielig en ik huilde beneden op de bank net zo hard mee) Het waren/zijn hier duidelijk fases en dan blijf ik er altijd bij tot ze slapen. En zodra het voorbij is dan is het inslapen ook geen probleem meer.
Ik zou je trouwens echt niet schuldig voelen als je je kleintje even laat huilen hoor. Het is voor jou ook ontzettend pittig als ze door zo'n fase gaan en bij elke kik naast haar bedje staan is slopend voor je. Ik kan die van mij ook af en toe echt achter het behang plakken momenteel en dan heeft hij er niks aan als ik al wanhopend en briesend naast zijn bedje sta. Je kleintje red zich heus wel even, misschien huilt ze zich uiteindelijk wel in slaap of kalmeert ze uit zichzelf. Zo niet, dan kan je beter eerst even tot jezelf komen voordat je haar gaat troosten. Succes in ieder geval! Het komt vast goed!
Ons mannetje heeft dit de eerste 10 maanden gedaan, elke avond was het raak. Vanaf zijn geboorte was hij 's avonds wakker, de eerste maanden tot ver in de nacht, later tot een uur of elf. Hij huilde en schreeuwde in zijn bedje, wilde alleen op de arm gedragen worden. We hebben flink wat kilometers afgelegd de afgelopen maanden, door de huiskamer op en neer.... Uiteindelijk viel hij dan in slaap op de arm, en sliep dan verder in zijn bed, tot de ochtend, dat dan weer wel. We hebben vanalles geprobeerd, laten huile, maar dit werd schreeuwen en hij werd alleen maar meer wakker ipv slaperig, lampjes aan/ uit, bedje verplaatsen, heel strikt avondritueel...niks hielp... Overdag had hij ook nergens last van, sliep heerlijk in hetzelfde bedje, op de dezelfde plek.... Nu gaat het, en hopelijk blijft het zo...., goed en gaat hij rond acht uur gewoon slapen in bed. Weet niet waardoor, maar toen hij zelf kon zitten, kruipen, gaan staan en beetje lopen was het opeens over....nu heeft hij rust, lijkt het wel! Ik wens je heel veel succes, ik weet dat het af en toe best zwaar kan zijn. Wat voor jezelf helpt is het gewoon accepteren en bedenken dat het vast een fase is, die ook wel weer voorbij gaat. Dan ben je iig zelf rustig, en dat werkt altijd beter dan stress....
Sprongetje, tandjes zou allemaal een mogelijkheid kunnen zijn, verlatingsangst lijkt er het meeste op. We hebben het campingbedje bij ons op de kamer staan en als het echt niet gaat slaapt ze bij ons, al duurt dat soms ook nog wel even em gaat ze daar ook nog huilen, ook bij ons in bed gaat ze nog huilen, echt heel zielig. Badje en flesje en daarna op haar kamertje zitten hebben we ook geprobeerd ook dat helpt niet, helaas, deur op een kiertje em boven 'rommelen' zodat ze ons hoort ook niet....hoop voor haar dat deze fase heel snel voorbij is, want is echt heel zielig zo! Ik ben alleen 'bang' dat ze went aan het eruit pakken en bij ons op de kamer slapen in campingbedje.....(vindt ik trouwens stiekem wel gezellig, dat slapen bij ons op de kamer)
Mwah, ik zou me daar maar geen zorgen om maken. M.i. is het belangrijkste nu dat ze zich veilig en niet verlaten voelt. Ik heb met mijn kinderen nooit problemen ondervonden met het zelf weer gaan slapen nadat de verlatingsangstfase over was.
Overdag had hij ook nergens last van, sliep heerlijk in hetzelfde bedje, op de dezelfde plek.... Dit is hier dus ook precies zo!