Hallo dames, Ik zit met een heel vervelend dilemma. Ik heb vrijdag een bruiloft waar ik absoluut niet onderuit kan (en ook eigenlijk niet wil) en mijn ouders willen wel op ons kleine meisje passen. Ze is nu 6 weken oud. Ik zit nu alleen al een hele tijd met een knoop in mijn maag. Ik vind het erg moeilijk om de zorg uit handen te geven. Ik weet dat mijn ouders dol op haar zijn maar...ja.... Ik zal het proberen uit te leggen. Mijn dochter die wordt ingebakerd in de Pacco inbakerdoek. Hierbij moet je de handjes van de kleine naast haar leggen en met klittenband dicht doen. Is soms nog best wel een gefriemel. Maar oefening baart kunst. Ik vroeg mijn moeder dus of ze het een keer wilde proberen (mijn dochter inbakeren) en toen ze dat probeerde trok ze zo hard aan haar handje dat de kleine schuin op het onderdoek lag. Ik schrok hier erg van en heb het maar overgenomen. Mijn moeder is lief maar is erg lomp en kent haar eigen krachten niet. Ze geeft zelf al aan dat ze bang is dat ze de pamper te strak zal doen. Gister heb ik in de auto tussen neus en lippen proberen aan te geven dat ik heel erg opzag tegen de bruiloft omdat ik de kleine dan uit handen moet geven. Mijn moeder nam dit erg persoonlijk op en reageerde erg geirriteerd. Mijn vader knikte om te laten merken dat hij mij wel begreep. Ik vroeg of ze lief voor haar zouden zijn en mijn moeder die gaf aan dat ze echt wel wist wat babyhuiltjes inhielden en dat ze echt wel kon horen wanneer het onzin was of dat ze serieus om iets zou huilen. Ze had immers al wel 2 kinderen opgevoed (ik en mij zus) Ze ging nog even door om te zeggen dat ze heel hard moet lachen als mijn dochtertje huilt met een trillipje. Mijn dochter zou dat bedoelen van: ow, wat ben ik zielig. Nou, oma trapt daar niet in hoor! Die moet dan heel hard lachen!!! Mijn dochter heeft met het warme weer stuwing gehad (dwz verhoging omdat ze het te warm had). Van de vlos moest ze toen de omslagdoek af en koeler kleden. Mijn moeder was er toen ook en toen we dat zeiden zei zij alleen maar: ach, dat arme kind krijgt het dan koud en drukte mijn dochter dicht tegen zich aan met de omslagdoek er alsnog omheen!!!! Kortom ik ben dus eigenlijk bang dat mijn moeder niet echt kijkt naar wat mijn dochtertje nodig heeft en daar zelf een beeld bij gaat vormen ipv mijn dochter te observeren. Als ik heel eerlijk ben, ben ik bang dat ze haar gaan inbakeren en er bijv een vingertje tussen zit omdat ze te lomp is. Of dat ze juist niet inbakeren omdat ze zo eigenwijs is te denken dat zij die kleine wel rustig krijgt zonder inbakerdoek. En mijn meisje straks helemaal over haar toeren is! Ik weet dat ik dit eigenlijk bespreekbaar moet maken maar ik heb dit geprobeerd en voel me totaal onbegrepen door mijn moeder. Ze luistert niet naar mij en geeft dan ijskoud de opmerking dat ik haar toch echt los MOET laten. Want ja, dat zou wat zijn zeg, die kleine met haar 18 nog niet naar school omdat moeders haar niet los kan laten... hahaha,bla bla bla.(reactie van mijn moeder) Ik heb het gevoel alsof ik een of ander hysterische moeder ben die niemand vertrouwd met haar kind!!! Zelf vind ik dit niet omdat als ik het gevoel heb dat ze echt kijkt naar mijn kleine en niet haar eigen "ervaring" volgt! Hebben jullie hier ook ervaring mee? En/of tips voor mij? Ik zie namelijk heel erg tegen de bruiloft op en heb er zo eigenlijk helemaal geen zin in als ik denk dat de kleine het niet goed heeft. En nogmaals ik weet dat mijn moeder het allemaal goed bedoeld maar zo voelt het niet! groetjes en alvast bedankt voor het mee denken!
Tja, het is lastig he, je kleintje uit handen geven. Zeker als ze nog zo klein zijn. Ik snap je wel hoor. Je zou eens een goed gesprek met je moeder moeten hebben over je zorgen. Je zou kunnen afspreken dat zij precies doet wat en hoe jij het wilt. Verder heb je denk ik 2 keuzes. Óf je legt je er bij neer en laat het los, óf je zoekt andere oppas (of gaat niet naar de bruiloft). Ik denk, dat als je zeker weet dat je moeder met liefde handelt, en je hebt een goed gesprek met haar, je het moet los laten. Mijn kinderen zijn ook nog wel eens bij mijn ouders en dat gaat altijd goed. Misschien dat ze de kinderen iets langer laten huilen dat dat ik zou doen maar daar gaan ze van 1 keer ook niet dood aan en krijgen ze ook niet meteen een trauma van. (verder is mijn moeder echt een knuffel oma dus ze zal ze niet laten huilen, wellicht bij het inslapen eventjes maar nogmaals, een enkele keer krijgen ze daar niks van). Mijn oudste dochter slaapt haast beter bij mijn ouders dan bij ons (waarschijnlijk door dat ze zo vermaakt wordt dat ze doodmoe is hahaha) Toen mijn oudste dochter 12 weken was hadden wij ook een bruiloft en ging mijn dochter naar mijn schoonouders (mijn ouders waren ook op de bruiloft). Ik vond het heel moeilijk. Zeker omdat mijn meisje toen nog de fles weigerde (kreeg BV). Ze heeft toen 24 uur zeer weinig gedronken omdat ze de fles niet wilde. Nou ja, daar ging ze ook niet aan onderdoor voor 1 keer. Verder ging het eigenlijk gewoon prima, sliep ze als een roosje. Succes ermee. Ik snap je echt heel goed hoor, et is gewoon niet leuk om de zorg voor je kind uit handen te geven omdat je het zelf gewoon beter kan. Jij weet precies welk huiltje wat is en wat je het beste kan doen om te troosten. Dat maakt het moeilijker. Sterkte ermee!
Lastig he.. Ik denk persoonlijk dat t wel goedkomt.. Ga je de hele dag? Is het dichtbij? Anders gewoon tussendoor even langs huis om zelf in te bakeren?
En je kindje meenemen naar de bruiloft? Ik weet niet of je kindje makkelijk gaat slapen etc. maar ik ben op genoeg bruiloften geweest waar de baby's gewoon mee waren.
Kan je na de bruiloft niet bij je ouders gaan slapen? Dan slaapt je meisje (hopelijk) wel, maar dan ben jij er als ze wakker wordt 's ochtends of ze een moeilijke nacht heeft. Lijkt mij ook vooral een moeilijke leeftijd. Je dochter kan nog niet veel zelf duidelijk maken, behalve met verschillende soorten huilen. Als je het echt niet betrouwt, zou ik een andere oppas proberen te zoeken.
Ik denk dat de belangrijkste vraag die je jezelf moet stellen is of je je ouders vertrouwt.. Is dit niet het geval, niet brengen! het is enorm lastig om je kindje, voor de eerste keer, uit handen te geven. Maar je kunt er eigenlijk wel vanuit gaan dat andere mensen net zo goed voor je kindje zijn als dat je zelf bent. Tuurlijk heeft iedereen zijn/haar eigen ideeën met betrekking tot de verzorging van een kindje maar dat hoeft echt niet slechter of verkeerd te zijn dan hoe je het zelf doet. Mijn schoonmoeder laat de kinderen bijvoorbeeld even huilen, ik doe dat niet. Ik wist dus best dat ze niet binnen 5 minuten bij de kinderen was als ze huilden. Dat is voor een keertje niet erg en daar had ik dan ook niet zoveel problemen mee. Daarbij denk ik dat een kindje er echt niets aan overhoudt als het een keertje anders gaat dan normaal. Overigens laat mijn schoonmoeder de baby van mijn schoonzus wel gerust een uur huilen omdat mijn schoonzus dat geen probleem vind.. Ik ben blij dat ik haar kon vertrouwen, dat ze mijn wensen accepteerde en mijn kinderen niet langer dan een kwartier liet huilen. Had ik daar niet van op aan gekund dan had ik ze daar niet naar toe gebracht. Dus... Bedenk voor je zelf of je je ouders vertrouwt, kun je het begrijpen en accepteren dat dingen een keer anders gaan dan normaal en laat je je kindje met een veilig gevoel achter? Als je er niet voor 100% achterstaat dan moet je een andere oplossing zoeken anders kun je niet van je dag genieten. En das natuurlijk wel belangrijk!
Ik vond het ook verschrikkelijk moeilijk in het begin. Achteraf snap ik mezelf niet zo, maar toen voelde ik me zo. Anders is niet perse slechter en de oma's handelen ook echt naar hun beste idee, vol liefde voor hun kleinkind. Ik zou anders rustig proberen je gevoel/zorg te bespreken met je moeder, zodat ze weet hoe moeilijk je het vind en je hoopt dat ze jouw manieren ter harte neemt. Voorbeeld: mijn schoonmoeder hield ons zoontje een beetje apart vast als hij huilde (en dat deed hij veel), beetje horizontaal 'hangend' op je arm. Verschrikkelijk vond ik dat. Maar waar kwam ik (weken) later achter , in die houding was hij veel sneller rustiger, zo wiegde je hem zelfs in slaap (hij huilde de hele dag door en sliep amper met veel moeite). Ik vond het eerst verschrikkelijk om hem uit handen te geven, later vond ik het heerlijk als iemand anders met hem bezig was, had ik tenminste eens even m'n handen vrij. Ik hoop dat je het kunt bespreken en met een enigzins gerust hart naar de bruiloft kunt. En anders, het uit handen geven wordt echt wel makkelijker de komende weken, maanden etc. Succes en naar je eigen gevoel luisteren.
Kun je nog een uurtje oefenen met opa en oma voor die dag? Jij een half uurtje weg, zij kindje in bed leggen. Dan kom je weer terug om te kijken of alles goed is gegaan. En hoe zit je vader hierin, laat hij je moeder aanrommelen, of gaat hij actief meedoen en vertrouw je hem er meer in?
Jouw moeder is gewoon niet zo aardig voor haar eigen dochter!! Het zou haar niet misstaan als ze begrip op zou brengen voor jou, dat het moeilijk voor jou is om voor het eerst je kindje bij een ander achter te laten. Het gaat helemaal niet over haar, en met een beetje inlevingsvermogen zou ze dat weten. Heel vermoeiend lijkt me dat en ook helemaal niet leuk. Misschien kan je vader je beter helpen om met een wat geruster hart je kindje bij hen te laten. Sterkte meid
Ik herken het wel van mijn eerste kindje. Mijn ouders hadden niks met inbakeren...en ik had weer niks met 'een pink in de mond'. Maar als ik nu eerlijk terug kijk....vind ik het vooral een 'eerste kind' probleem. Alles is nieuw voor jezelf, maar toch denk je alles beter te weten. Je ouders zijn in een andere tijd opgegroeid en denken dat de regels uit die tijd nog 'geldig' zijn. En dat botst. Nu, met drie kids, kan ik me er echt niet meer druk om maken en ook mijn ouders zijn veranderd. Die nieuwe regels zijn zo gek nog niet. Het is een kwestie van loslaten en elkaar vertrouwen....
Ik moest naar een bruiloft toen mijn meisje 10 weken was, ik vond dit ook heel moeilijk. Ik had het geluk dat ik toch al geen zin had in die bruiloft. Helemaal niet gaan kon ik echter niet maken. Daarom ben ik naar de receptie geweest, en nadien nog mee gegeten, dan naar huis. Ik was uiteindelijk van 17u tot 23u van huis weg. Dat vond ik echt lang genoeg! Misschien kan jij het ook zo wel regelen?
Waarom neem je haar niet mee? Toch helemaal geen last van zo'n klein ukkie? Ik had ook moeite met het loslaten aan het begin en het idee dat ik alleen maar het beste voor haar kon zorgen. Ook als iemand anders haar lang vast had vond ik dat al niets, dan wilde ik weer knuffelen. Volgens mij is dat een super goed teken en zit het dan heel goed met jou als mama! Gewoon doen wat goed voelt, anders zit je toch niet lekker op de bruiloft. En als je haar mist, neem dr gewoon mee. Desnoods in een draagdoek dan slaapt ze heerlijk de hele dag.
Een baby van zes weken kan gewoon mee in de draagdoek! Ik geef borstvoeding en ga echt niet elke twee uur kolven op een bruiloft oid en zo kwam ik erachter dat je zon jonge baby makkelijk in een doek mee kunt nemen
Bedankt alvast voor de reacties! We wilde haar ook graag mee nemen maar ons meisje ligt niet voor niks ingebakerd. Ze is erg onrustig en slaapt niet als het te druk is. We hebben haar onlangs mee genomen naar een pannenkoekenrestaurant en ze heeft in die 4 uur haar ogen niet dicht gedaan. Ondanks dat ze ingebakerd in de wandelwagen ligt. Dus vandaar dat dat geen optie is. Helaas kan ik ook niet ff snel heen en weer om bijv zelf in te bakeren. Het is nl niet in de plaats waar we zelf wonen. Ik heb me dus voorgenomen om nog maar eens te gaan praten met mijn moeder. Zeker over het inbakeren. Als de kleine nl niet ligt in gebakerd gaat ze het hele bed door en gooit ze haar beentjes over de bedrand heen. Vind ik persoonlijk erg eng idee. En ja dat weet ik dan weer beter dan mijn ouders. Ook weten ze niet hoe het ritme van de kleine is en hoeveel te drinken e.d. Denk dat dat ook wel belangrijk is. @Smile: JE zal het vast niet vervelend bedoelen maar je reactie komt op mij best bagatelliserend over. Dat je denkt dat je het beter weet, een eerste kind probleem en kwestie van vertrouwen is. Ja, dat snap ik ook wel. Dat is mijn probleem ook. Ik ben bang dat de kleine per ongeluk pijn wordt gedaan bijvoorbeeld met het inbakeren. Dus niet dat ik het perse beter weet. Maar goed, alsnog bedankt voor je reactie.
Heel herkenbaar! Ook ik heb het idee dat mijn moeder niet kijkt naar ons kindje maar vooral bezig is met "oma zijn voor zichzelf"... Wij zeggen dat ons kindje moet gaan slapen en benoemen letterlijk dat hij signalen afgeeft dat hij moe is, zij gaat hem rechtop houden, tegen hem praten "ooh wat zijn je ogen mooi open, jij bent helemaal niet moe hoor!" Wij zeggen dat hij met 4 weken echt nog niks heeft aan een box en speelgoed, dat het enige waar hij gelukkig van wordt eten, slapen en knuffelen is, een paar tellen later ligt ons kindje in de box met om hem heen overal speelgoed waar hij naar "moet" kijken en vasthouden. Zucht... Ik probeer maar heel erg vaak tot 10 te tellen en er niet te veel over na te denken hoe het straks gaat als ze een oma-oppasdag per week heeft. Ook de opmerking toen mijn buik na 2 weken nog niet was zoals het ooit geweest was: "zit er nog 1 in ofzo?". Dat een vreemde zo een kwetsende opmerking maakt is ook niet leuk, maar van een moeder vind ik dat persoonlijk niet kunnen. Ik negeer het op dat moment, maar het gaat niet een oor in en andere oor er weer uit. Ze is zeker gek op haar kleinkind, maar onze ideeën liggen nogal ver uit elkaar. Dus je bent niet de enige die met dit zelfde dilemma zit! Ik kan je geen ervaring vertellen, want mijn verlof is nog niet afgelopen en ik heb geen reden om oppas nodig te hebben voor die tijd zoals het er nu uit ziet.
@Missie. Dank je wel voor je reactie! Ik zou bijna vragen of wij dezelfde moeder hebben!! Ik moest gewoon lachen om jouw verhaal. Zo herkenbaar!!! Mijn moeder heeft zelf een maat 44/46 (en daar is niks mis mee maar ik heb een minder grote maat, dat is het vreemde) en gaat mij nu tips geven hoe ik van mijn zwanger buikje af moet komen. Toen ik zwanger was had ze het er al elke keer over dat ze bang was dat ik mijn kilo's niet meer kwijt zou raken! En ik kan zeggen wat ik wil dat ik nog geen buikspier oefeningen mag doen en ik nu nog maar 4 kilo zwaarder ben dan voor de bevalling (ja, stom he, je gaat je nog verdedigen ook). Ze blijft elke keer zeggen welke oefeningen ik moet doen om mijn buik weg te krijgen.....Soms moet ik me dan inhouden om niet iets heel onaardigs te zeggen omdat het elke keer zo kwetsend is. En natuurlijk alle celebs doornemen die na de zwangerschap weer heel dun zijn!! hint hint. Maar ik heb gister wel een gesprek gehad met mijn ouders hierover. Ik wilde weten of ze idd een oma voor haarzelf is en het belang van mijn meisje niet voorop zou stellen. Dit gesprek heeft bij mij wel wat zorgen weg gehaald. Ik heb namelijk aangegeven dat ik er erg tegenop zag om weg te gaan en dat ik bang was dat het met inbakeren niet goed zou gaan. Dit was een fijn gesprek en ik heb aangegeven wat ik belangrijk vind en dat ik graag wil dat ze dat overnemen. Vonden ze allemaal ok. Dus misschien ook een tip voor jou om toch echt een keer goed boos dan te worden en op je strepen te gaan staan. Mijn moeder heeft straks ook een oppas dag en ik gun mijn meisje maar ook mijn ouders een leuke band met haar. Maar ik wil wel dat het grotendeels op mijn manier gaat. En gelukkig staan mijn ouders daar wel voor open. Hoop voor je dat je moeder hier ook nog in bij draait. Want ik weet het is echt niet leuk zo. Dus allen die gereageerd hebben bedankt! Ik zal op de bruiloft nog niet geheel ontspannen zitten maar ik heb wel vertrouwen dat mijn ouders alles doen voor haar en niet andersom en dat voelt fijn.
Ooh, nog meer herkenning! Haha, de zelfde moeder is het niet met jouw omschrijving van uiterlijk, maar misschien tweelingzussen? De hele zwangerschap heb ik moeten horen dat ik toch echt wel een hele dikke buik had en dat zij dat nooit zo gehad had. En dat zij zo dun was gebleven dat mensen vroegen hoe veel maanden ze nog moest toen ze al ongeveer op de uitgerekende datum was. Niet één keer, maar echt vaak. Alsof ik er zelf ook maar enige invloed op had hoe ver mijn buik naar voren wilde komen De hele zwangerschap projecteerde ze op haarzelf en ze zag alleen maar dat ze oma zou gaan worden, hoe ik het beleefd heb weet ze helemaal niks van, ze heeft het niet gevraagd en ik had geen zin om op die manier er iets over te zeggen. Ik ben zelfs tijdens de zwangerschap naar het ziekenhuis geweest omdat er twijfel was of er vruchtwater "lekte", dit heb ik niet eens verteld en dat weet ze tot op heden nog steeds niet... Ojaa nog een voorbeeld, in week 2 na de geboorte hebben we een aanbod gekregen dat zij voor ons wilde betalen voor een dagje weg zonder ons mannetje en dat zij dan die dag op hem wil passen. Hoezo de plank mis slaan, wij geven hem echt nog niet af en we willen hem eerst zelf eens leren kennen voordat we hem uit handen geven! Dat is echt alleen denken vanuit zichzelf en helemaal niet waar wij behoefte aan hebben. Tijdens de zwangerschap ben ik ook al boos op haar geworden, ze houdt zich dan wel even in en probeert zich dan wel aan te passen. Maar echt snappen wil/kan ze het schijnbaar niet. Die oppasdag is hier trouwens geclaimd al meteen toen ik de zwangerschap bekend maakte. Wij hebben daar toen mee ingestemd omdat het ons handig leek (flexibeler dan kinderopvang) en dat het veel geld scheelt. Misschien hadden er we toch beter wat langer over na kunnen denken. Maar het is ook te lastig om te zeggen dat je je moeder niet op je kindje wilt laten passen, omdat je vindt dat ze het niet goed genoeg doet in jouw ogen... Met mijn verstand weet ik zeker dat zij ook het beste voor heeft met ons kindje, maar gevoel is toch wel net even aan het protesteren. Maar ik hoop dat het mee gaat vallen straks in de praktijk, en hoe ouder hij wordt hoe beter hij zelf aan kan geven wat hem wel en niet bevalt denk ik nu maar.