Zoals de titel al luidt: Kan je een postnatale depressie voorkomen en hoe? Na de geboorte van mijn zoontje ging het heel goed, borstvoeding liep prima, met mij ging het ook wel goed, alles liep zoals het moest lopen. Toen hij ongeveer 5 weken oud was, begon ik rare gedachtes te krijgen, ik wilde mijn zoontje niets aan doen (gelukkig!). Maar ik had sterk het gevoel en dus de gedachtes dat ik niet van hem hield, dat hij beter af zou zijn bij iemand anders en dat ze hem toch weg zouden nemen. Ik was pro-borstvoeding, ik stelde zelfs medicijnen (antibiotica) voor mijzelf uit, omdat ik wilde blijven voeden. Maar opeens ging de knop om. Ik wilde hem niet meer aan de borst, kon het niet hebben. Tijdelijk ben ik gaan kolven, waardoor ik gigantische kloven kreeg en 2x een borstontsteking. Na de laatste borstontsteking was ik er klaar mee, ik ben naar de huisarts gestapt en heb medicijnen geeist om de productie te stoppen. Die kreeg ik gelukkig, ingenomen en daarna een dag erg ziek geweest. Ik kon in de ochtend nog net mijn moeder bellen om om hulp te vragen, de rest van de dag en avond het ik op de bank liggen ijlen door de koorts. Mijn moeder heeft mijn zoontje toen ook meegenomen, omdat ik op dat moment niets waard was. De dag daarna ging het beter en kon ik hem weer ophalen. Vanaf die tijd is het alleen maar beter gegaan, geestelijk en lichamelijk. Maar hoe langer de tijd verstrijkt, hoe meer ik erbij stil ging staan wat ik allemaal dacht en hoe het anders had kunnen aflopen.. Ik ben van mening dat ik niet in een postnatale depressie zat, maar er tegenaan.. Doordat ik zelf nog aan de bel kon trekken en gehoor kreeg is erger voorkomen. Máár gebeurd dit na de volgende bevalling weer? Hoe kan ik dit voorkomen? Tegen over anderen speelde ik mooi weer en als ik eens liet doorschemeren hoe ik mij voelde, dan zou dat bij de hormonen horen?
Bij mijn tweede kindje heb ik ook een postnatale depressie gehad. Ook met een lange nasleep. Hetzelfde als jou, nare gedachtes, oververmoeid, geen gevoel bij mijn kindje, achterdochtig etc. Een donkere periode waar ik veel verdriet om heb gehad. Ik heb therapie gehad en daardoor heb ik meer inzicht gekregen in mijn gedrag en denkpatronen. Hierdoor heb ik, naar mijn idee, wel een tweede postnatale depressie kunnen voorkomen. Hormonen en vermoeidheid zijn er nu ook, alleen ik ga er anders mee om. Ik zal wat voorbeelden geven, misschien herken je het en kan je er wat mee. Wat ik nu doe: - Hulp vragen en accepteren ( toen vond ik dat ik alles zelf moest kunnen) - grenzen herkennen en bewaken ( toen ging ik gewoon door. Ook als ik hongerig, moe of verdrietig was). Ik doe dat door tijdens het voeden ook een moment voor mezelf te nemen. Met een flesje water, nootjes en een tijdschrift. Rusten wanneer dat kan. - In onze familie zijn er problemen met kinderen krijgen. Hierdoor had ik de vorige keer een enorm schuldgevoel. Waarom ik wel? Nu heb ik onderwerp nog niet besproken met het familielid. Niet in de kraamperiode waarin je als vrouw zo open en kwetsbaar bent. Dat komt wel. - Morgen is er weer een dag. ( Ik kon zo wegzinken in piekeren. Dat laat ik nu niet meer toe. Ik stop de gevoelens niet weg maar, ik wil er constructief mee omgaan). Nu heb ik wel eens een slecht moment of een vermoeiende dag. Alleen hoeft dat niet eindeloos te duren. Iedere dag is een nieuwe dag met nieuwe keuzes en mogelijkheden. - Mijn zelfbeeld was scheef en negatief. Dmv gesprekken heb ik dit leren zien en ook ontdekt waarom ik bepaalde keuzes zo belangrijk vindt. Bijv. de keuze om borstvoeding te geven. Wat ik daarmee wil zeggen is dat het te voorkomen valt. Wel met wat werk aan de winkel in mijn situatie. Succes!
Het gekke is dat sommige dingen heel scherp zijn, en andere dingen weer heel vaag en wazig, daar kan ik mijn vinger ook niet op leggen. Heeft therapie nu zin? Nu gaat het goed..
Bij de tweede is het hier niet terug gekomen. Wel een beetje, maar dat was vooral doordat ik door de bv ontzettend energie tekort kreeg.. Eenmaal daarmee gestopt was het ook over. Bij de oudste had ik nog een hoop "oud zeer" te verwerken. Dat was dus opgeruimd bij de tweede. Ik denk dat het bij mij ook de eerste keer een combi was: verleden wat spookte, zware bevalling, borstvoeding was fulltime kolven (dus dubbel tijd kwijt), baby met heel veel honger (over max flesvoeding). De tweede keer herkende ik de signaleren ook sneller, en kon zelf besluiten om te stoppen met de bv. De keuze maken gaf me juist veel kracht en kon de knop omzetten. Een tweede keer hoeft dus niet, of je kunt het eerder herkennen, maar dat is echt afwachten..
Ik ben bewust wel begonnen. Gewoon om de kleine in ieder geval een basis aan goede voedingsstoffen mee te geven. Maar ook zeker om aan mezelf te bewijzen dat ik gewoon bv kon geven. En als het niet gaat, is het stoppen wel te doen (1e jochie kolven ging me makkelijk af, afbouwen ook) Hier was het verschil ook groot, de oudste kwam als een grijs mormeltje ter wereld(hartslag dipte heel erg tijdens persen), en ik moest nog 2 uur naar de ok. Dus de eerste voeding was pas 3 uur na de geboorte, en hij was nog steeds wat slapjes.. De jongste kroop zo'n beetje zelf aan mijn borst en zoog binnen een paar minuten.. Dat gaf me juist kracht. Maar het is een erg persoonlijk besluit...
Hoi Peetj, Ik heb zelf een heftige postnatale depressie gehad en ben nog steeds herstellende. Aangezien het bij mij zo heftig is geweest (ben zelfs 6 weken opgenomen geweest) Ga ik er vanuit dat wij nooit voor een 2e gaan maar mocht dit toch gebeuren zou ik denk ik een plan opstellen, wat te doen als het weer dreigt mis te gaan. Ik denk dat je goed naar jezelf moet luisteren. Als borstvoeding niet goed voelt niet doen! Vraag om hulp als je dreigt oververmoeid te raken. Slecht slapen is een trigger voor postnatale depressie. Mocht je vragen hebben hoor ik het wel
Mijn zus heeft ook een heftige postnatale depressie gehad na de grboorte van haar eerste; ze sliep gewoonweg niet. Ze is ook opgenomen geweest, heeft een tijd medicatie geslikt. Na de geboorte van de tweede had ze uit voorzorg al slaapmedicatie in huis, ze kregen extra kraamzorg en sowieso was de vk nu alerter op een postnatale depressie. Maar alles ging goed! Juist het alert zijn op slaaptekort, het feit dat er een vangnet was en puur ook de ervaring met een baby zorgden er voor dat mijn zus een stuk ontspannener in de kraamperiode was. Ze sliep wel in een logeerbed de eerste tijd, zodat ze echt goed kon slapen.