Dat is het probleem: ik voel me slecht! Een echt slechte moeder maar ik heb ook een zoontje dat er niet aan onderdoor mag gaan en onze relatie gaat ook steeds verder achteruit terwijl we net getrouwd zijn Ik vraag me ook weleens af of het niet aan mij ligt want het is altijd papa voor en papa achter.. Mama is niet lief hoor ik vaak! Maar de mensen die hier zijn geweest zeggen ook dat ik het goed doe met positief benaderen, haar "belangrijk" laten voelen en de situaties proberen om te buigen naar iets anders.. Maar toch blijf ik dat gevoel houden!
Logisch dat je je zo voelt. Als je aan kindjes begint is dit nou niet iets waar je vanuit gaat. Het liefste wil je natuurlijk dat alles lekker loopt en je kindje blij en gelukkig is. Lukt dat niet dan voelt dat als falen maar hier kun je helemaal niks aan doen. Het belangrijkste is nu de rust terug te krijgen in jullie gezin. Voor jullie zoontje, voor jou maar ook voor jullie relatie. Straks loopt je huwelijk mis en ben jij overspannend gebeuren er andere dingen omdat je er echt doorheen zit en daar is niemand mee geholpen. Het is juist heel knap dat je aan de bel trekt en hulp wil. De meeste modderen maar aan en gaan er zelf aan onderdoor. Het lijkt me vreselijk lastig! Misschien helpt het haar om het weekend te laten logeren. Zo heeft ze niet het idee dat ze uit huis moet maar heb je wel om net weekend even de rust. Al is het maar tot jullie weten wat er is en ze eventueel kunnen behandelen. Ik wil je een hele dikke digiknuffel geven.
Ohhh meid het feit dat je nadenkt over wat het beste is voor jullie zegt dat je juist wel een lieve moeder bent!! Troost je met de gedachte dat "zulke" kinderen het vervelendst doen tegen degene die het dichtst bij ze staat. Ik krijg ook altijd de volle lading van mijn dochter (pdd met adhd en laag iq) terwijl ik van de zorgboerderij altijd hoor hoe geweldig en lief en behulpzaam ze is...dat is ze dan ook echt....alleen niet thuis of bij goede vrienden/ familie (bekende veilige omgeving voor haar laat ze zich helemaal gaan). Als je een optie hebt om uit logeren te doen, doe het! En laat het los ze redden zich heus prima met je dochter. Neem ook echt de rust dan. Ik heb die optie destijds niet gehad en toch gaat het nu goed tussen mij en mijn dochter.
Is het geen mogelijkheid om haar zeker en vast tot de onderzoeken en de diagnose een dag of 2 à 3 per week bij iemand onder te brengen die haar exclusieve aandacht kan geven? Familie zonder kinderen of met volwassen kinderen, vrienden zonder kinderen, ...? Desnoods wissel je elke week af en splits je het echt op in dagen, zodat de grootouders haar bijvoorbeeld maar 1 keer om de 14 dagen ofzo hebben. Als ze op 't KDV ook schreeuwen om hulp en ondersteuning voor haar, moet jij je overigens absoluut echt niet schuldig voelen! Want daar werken ze met 10-tallen kinderen en hebben ze massa's ervaring. Ik hoop dat er zo snel mogelijk iets uit de onderzoeken komt. Een diagnose waar je mee verder kan en waar je verder hulp mee kan zoeken.
Wat een nare situatie.. Vrienden van ons hebben een dochter die ook zo doet... En stuk voor stuk haken vrienden gewoon af omdat ze er niet/slecht tegen kunnen. Wat bij haar redelijk hielp was regelmaat, rust e voorspelbaarheid. Ze ging bijv een tijd naar een speciale school waar ze dus weinig tot geen vrije dagen hadden en waar ze elke dag tot dezelfde tijd les kreeg. Toen ging het spontaan een stuk beter. Nadeel was blijkbaar dat ze niet goed konden differentieren in de lesstof en ze al snel voorliep op haar klasgenoten. Uiteindelijk is ze dus weer terug gegaan naar de lokale basisschool in het dorp. Maar dat is voor haar nog best lastig. Vriendinnetjes uit de klas vinden het ook iet echt fijn als ze weer eens ontploft "om niks". Het is niet om niks... Maar meeste mensen zien het gewoon niet aankomrn. Wij bleven ivm afstand altijd het hele weekend en dan zie je dat wel Zaterdags is ze superlief, zorgzaam en sleepte ze mijn dochter overal mee naar toe.. Incl haar vriendinnetjes. Laat naar bed, vreemde mensen in huis, anders gegeten.... Op zindag was ze al wat narrig als ze uit bed kwam.. Moeilijk doen met ontbijt ook.. En tegen 11 uur was er een soort van explosie die rustig 2-3 uur kon duren met slaan, schoppen, krabben, gillen, schelden, huilen... Echt heel heftig. Het enige verschil met jou... Is dat zij denken dat hun dochter geen probleem heeft "Ja, ze heeft adhd.. Maar verder valt het wle mee hoor!"
Ja ik zat ook te denken..kun je zolang je niet bij de officiele instanties terecht kan...niet familie of vrienden om hulp vragen waar ze in het weekend eens mag zijn
Pfff meis wat een ellende zeg. Je bent nu op een punt waar ik anderhalf jaar geleden was. We gingen er allemaal bijna aan onderdoor Owen die ging compleet door het lint als we hem aanraakten of tegen hem praatten of alleen maar in zn buurt waren. Vaak stonden we met zn allen doodstil te zijn in de keuken terwijl Owen in de woonkamer aan het eten was. Elk geluidje van ons resulteerde erin dat ie zn hoofd stuk sloeg tegen de muur. Toen nog geen diagnose en dus geen hulp. Ik was super blij dat we in versnelde diagnose ging en toen snel terecht konden op het kdc. Maar de hopeloosheid van toen kan ik me nog zo goed herinneren. Mijn man huilt nooit! ZElfs niet bij de geboorte van de kids. Maar toen in die tijd na een hele zware dag kwam ie huilend naast me op de bank zitten en zei : nooit geweten dat ik een hekel kan krijgen aan mn eigen kind... Nu we hulp hebben is alles zoveel beter!! Owen is zo enorm vooruit gegaan!! Als ik jou was zou ik zeker zoveel mogelijk hulp vragen en als de een je niet wil helpen dan de ander. Maar neem geen drastische beslissingen. Als je dr uit huis laat plaatsen dan wie weet waar ze terecht gaat komen. Want als het crisis is dan kijken ze niet naar wat het beste is voor je kindje, maar waar NU plaats is. En dat kan echt overal zijn. Hou vol!!
Onze zoon van 8 gaat binnenkort naar een dagopname van het UMC omdat hij ernstige (gedrags)problemen heeft. Dit is al vanaf dat hij klein is. Wij hebben hem uiteindelijk laten onderzoeken op de afdeling kind-en jeugdpsychiatrie in het UMC en men adviseert voor 4 maanden een dagopname waarbij hij allerlei therapieën krijgt en onderzoekjes. In het UMC hebben ze ook speciaal voor kinderen tot 6 jaar een afdeling. Wellicht is dit iets voor jullie? Want is er nou wel een diagnose gesteld? Ik zou in ieder geval niet zo snel mijn kind ergens anders onderbrengen, zolang er geen diagnose is gesteld hoe erg ook de thuissituatie is. En geloof me, wij hebben echt het nodige met onze zoon meegemaakt. Wat vooral voor hem belangrijk was en is dat hij zich geborgen en veilig voelt thuis. Succes ermee.
Er is helemaal nog geen diagnose gesteld.. Vandaag heeft ze haar eerste psychologische test gehad, ze moest allerlei spelletjes doen en plaatjes benoemen enz en puzzelen. En dat doet ze wel gewoon allemaal prima.. AL viel het mij op dat ze naar mate het spel vorderde ze op een gegeven moment maar snel wat aanwees om er van af te zijn ofzo? Maar goed dat zal zo'n psycholoog ook wel zien? En dat ze daar vrij normaal doet (al wordt ze wel wat bozig als het haar niet lukt) daar prikken ze denk ik ook wel doorheen? Volgende week moet ze weer.. En dan hebben we als ouders zijnde ook nog deze week een ouder anamnese, nog een keer een ontwikkelingsanamnese (wat we al tig keer hebben gehad bij andere instanties die ons dan weer doorsturen) en we moeten een keer samen met onze dochter spelen om te kijken hoe dat gaat... Op het KDV is het eigenlijk altijd vrij goed gegaan tot een paar weken terug. Ik voel me er heel rot over want ik ben bang dat ze straks geen vriendjes enz heeft maar eigenlijk ben ik ook wel "blij" dat ze het daar nu ook laat zien omdat zij nu ook eens zien wat wij meemaken, al is het daar nog maar in mindere mate hoor. Ze zeiden ook we hebben al allerlei dingen gezien maar dat gedrag wat zij vertoond dat hebben we hier nog niet gehad en we kunnen er ook niet echt een hand op leggen.. Natuurlijk wil je niet dat je kind wat mankeert maar in dit geval "hoop" ik dat er iets uitkomt waar we uiteindelijk wat mee kunnen.. M.b.t familie: ik vind het heel lastig om daar een beroep op te doen, onze familie kring en vrienden kring is niet zo groot en mensen weten ook hoe ze is en dan wordt het lastig om haar ergens naartoe te brengen omdat mensen dat niet willen of niet zien zitten.. Ze kan overigens ook heel lief zijn want ze mocht na de psychologische testen met mij iets bij de winkel uit gaan zoeken. Dat deed ze prima. Maar toen we weer thuis kwamen met haar broertje erbij en zij zat te spelen en hij ook hapte ze ineens in zijn gezicht en dan denk ik: Waarom doe je dat toch?? ALsof er dan ineens iets knapt in haar hoofd en een stemmetje zegt "nu moet je je broertje bijten" want hij zat gewoon met zijn eigen speelgoed te spelen en er was verder niks voorgevallen maar gewoon ineens HAP.. Nou goed we moeten het nog iets meer dan een maand volhouden en dan hoop ik dat er duidelijkheid gaat komen! Ben blij dat ik hier af en toe wel mijn verhaal kan doen en ik vind het fijn om te lezen (al vind ik het voor jullie enorm vervelend) dat er ook mensen zijn die enigzins herkenning hebben!
Persoonlijk geen ervaring mee, maar heb in mijn omgeving gezien dat als de nood aan de man is er soms wel heel snel wat geregeld kan worden. Alleenstaande moeder met 2 kinderen (3 en 7) die bekend waren met gedragsproblemen, voornamelijk de jongste. Moeder trok het al een tijdje niet meer en het oudste kindje kon er ook niet meer tegen. In het weekend heeft moeder na de zoveelste problemen met de jongste de HAP gebeld om hulp te vragen. Dezelfde avond is het kindje nog naar een pleeggezin gebracht. Dit was van korte duur en moeder mocht ook gewoon op bezoek. Het was net even genoeg om moeder weer op adem te laten komen om er weer vol voor te kunnen gaan. Het kindje heeft er geen problemen van ondervonden, nu een paar jaar verder en met flink veel hulpverlening gaat het steeds iets beter. Maar ik wil je heel veel sterkte wensen. En echt, je bent geen slechte moeder!!!
Jasnoo: zoiets hebben ze hier ook in de buurt.. En ik zei ook al tegen mijn man: misschien moet ze daar dan straks wel heen iedere dag zodat ze echt grondig geobserveerd kunnen worden. Want als het KDV al zegt dat ze het erg moeilijk vinden tja hoe met het dan straks verder? (goed daar zit ze dan nog tot maart maar ja ze gaat daarna wel naar een school toe..)
Ik heb in de crisisopvang gewerkt. Wij kregen echt alles binnen wat nergens anders terecht kon. Van baby's tot volwassenen. Nadeel van crisismeldingen is dat het grootste belang is om de crisis op te lossen en dat houdt dus in dat er niet gekeken wordt wáár de plaatsing is. Heb je al pedagogische hulp gekregen van het cjg? En nogmaals, je zou best MEE kunnen contacteren. Zij hebben vaak een logeerkring.(en als onze newborn iets ouder was en je in de buurt woonde zou je haar best een weekendje mogen brengen ik schrik niet zomaar meer ergens van )
De enigste hulp die we hebben is een gezinshulp.. Die komt 1,5 uur in de week en gaat dan iets met haar doen of komt een praatje maken ofzo.. Maar verder kunnen we nog nergens terecht volgens mij want er zijn geen indicaties (behalve voor de gezinshulp) en voor de meeste indicaties heb je schijnbaar een diagnose nodig?
Nee dat is niet helemaal waar. Voor elke hulp heb je wel een indicatie nodig maar geen diagnose. Al hoewel een diagnose het wel makkelijker zal maken om een passende plek te vinden. Je kan altijd Bureau Jeugdzorg voor advies bellen. Zij kunnen de indicatie voor je verzorgen. Je hoeft niet aan te melden, bellen voor advies kan ook altijd. Weet jullie omgeving hoe erg jullie er doorheen zitten? Ik kan me nl niet voorstellen dat mensen het dan nog als een last zien. Ik pas ook met regelmaat op het zoontje van mijn vriendin omdat ze er ook regelmatig doorgeen. Ze is alleen en haar zoontje vertoont ook gedragsproblemen. Toevallig komt zaterdag de hele dag. Leuk? Nee niet echt maar ben heel blij dat ik dat voor haar kan doen zodat zij even kan ontspannen.
Zucht! Ik ging haar ophalen bij de opvang en vlak voordat we weg liepen kneep ze haar vriendinnetje zo hard dat haar hand blauw werd en gewoon zomaar zonder dat er iets voorviel.. Waarom doet ze dat toch? Waarom al die woede? En toen kwam ik die moeder ook nog tegen En eigenlijk zouden we met de meiden eens naar de bios gaan maar ik hoorde niks van haar nu zei ze dat ze het wel heel erg moeilijk vind om iets te gaan doen als ze zo is.. Tja ik snap het wel.. Maar ja zo raak ik ook een beetje de contacten kwijt! Mensen met "normale" kinderen zullen het ook moeilijk begrijpen..
Ik wou reageren, maar eigenlijk weet ik niet wat te zeggen. Je kunt kijken of je een versneld traject in kunt gaan bij bureau jeugdzorg of via MEE, dan heb je in ieders geval iets achter je staan. Van daaruit verder kijken en kan je een PGB aan vragen voor bijvoorbeeld een dag of 2 naar een zorgboerderij...maar ik weet niet zo goed of ze daar op haar plek zal zijn.... Hier hebben wij er ook wel eens doorheen gezeten, en ze kan ook niet logeren bij iemand..misschien nu wel, maar we proberen het gewoon niet omdat we anderen het gedrag enz niet aan willen doen. Ze vertoont niet de dingen die jij verteld, juist het tegenovergestelde, maar daar heb jij niets aan nu. Sterkte ermee meis, ik hoop dat je iets vind. Er is echt niemand in je buurt die eens een dag en avondje op je kindje wil passen? ps heb niet alles gelezen...
Daar zul je versteld over staan hoor, soms kunnen ze meer hebben als je denkt. Ze zullen het niet helemaal begrijpen maar als je het uitlegt word het vaak wel geaccepteerd en zijn mensen vaak nieuwschierig en willen meer weten.
Ik werk zelf in de jeugdzorg. Als ik jou was zou ik zsm bureau jeugdzorg benaderen en kijken of ze met spoed op een mkd terecht kan. Als t Kdv niet passend is kan ze misschien daar beter terecht en kan er goede observatie en diagnostiek worden gedaan.
Dit advies heb ik ook al 2x gegeven. Ts, je reageerde het niet op, ben je ergens bang voor? Het heeft natuurlijk niet zo'n goede naam vanuit de media maar ik weet zeker dat ze je goed kunnen helpen. Ik vind het echt heel rot voor je zeker na wat je net weer geschreven hebt. Ik denk echter dat je je echt bekijkt op mensen. Zelf heb ik 3 voorbeeldige kinderen maar kan me erg goed inleven in kinderen wat het wat minder goed mee gaat. Zo pas ik regelmatig op een zoontje van mijn vriendin die autistische trekken en flinke driftbuien heeft. Heb je toevallig dr phil gekeken vanmorgen?
Nee heb ik niet gekeken.. En nee ik ben ook nergens bang voor maar ik wil instanties niet in elkaars vaarwater laten zitten.. Morgen hebben we weer een gesprek en dan zal ik eens overleggen! En als zij zeggen dat we beter tot de diagnose op 31 oktober kunnen wachten dan proberen we het toch maar uit te zingen!