Dipje en een temperamentvolle baby: herkenbaar?

Ik kan heel goed begrijpen dat het zwaar is onze dochter is wel erg lief maar ook erg temperamentvol en wou ook nooit knuffelen, wij hebben daar een spelletje van gemaakt met z'n drieen.
Ik heb haar vast en zegt dan knuffelen knuffelen knuffelen en hou haar dan ook tegen mij aan en dan zegt de ander ohhhhh dat mag niet hoor je mag alleen met papa knuffelen en dan moet papa ook bv gaan kietelen bij je dochter en zo ook doe je dat andersom.
Het heeft eventjes geduurd maar ze knuffelt nu wel.

Zij heeft het huilen de hele dag door ook gehad alleen gelukkig niet zo lang als jullie dochter ze heeft het zo'n 5 a 6 weken gedaan en ook ik werd daar helemaal moedeloos van, 's nachts sliep ze wel goed.

Ik zeg niet dat je het moet doen hoor maar is het niet verstandiger om over te gaan naar flesvoeding het geeft jou een stuk rust denk ik, en misschien is jou borstvoeding (als voorbeeld misschien te waterig) niet meer genoeg voor haar en is ze daardoor niet tevreden.

Ik ga nu even koken ik ga straks verder met mijn verhaal

 

Wat vervelend zeg! Ik kan me voorstellen dat je er op zijn tijd flink doorheen zit!

Ben je nog onder behandeling bij de kinderarts? Anders zou ik het daar eens voorleggen. Het klinkt haast of ze nog ergens last van heeft...

Ik wil je heel veel sterkte wensen en praat hier maar lekker van je af! Dat zal vast helpen!

 

Even niet zo snel tips, maar wil wel even zeggen dat je echt een lieve mama bent voor je dochter! Petje af meid, het is niet niks!

 

Heel erg herkenbaar...Nu ik het van jou lees, denk ik opeens: ja, die van ons heeft ook temperament en daar heb ik het moeilijk mee. Gek, dat als je het van een ander leest, dat het dan opeens zo aankomt...
Wij zitten nog middenin het uitzoeken van wat onze dochter nu precies mankeert. Ik vermoed zelf kma; we gaan morgen naar de ka. Maar hier is het ook: weinig slapen, veel huilen, en ik kan soms niet eens vast houden, ze draait zich met haar hele lijf van me af. Wakker maken in de ochtend: krijsen. Nooit eens gezellig wakker worden. Ik word daar soms ook heel erg verdrietig van. Mijn man is denk ik hetzelfde als die van jou, hij is lief maar ziet zoveel dingen niet, dus die doe ik dan. Volgende week moet ik weer gaan werken en ik weet op dit moment echt niet hoe ik dat ga doen: we weten nog steeds niet wat onze dochter mankeert en hoe ga ik haar dan achterlaten bij het kdv?

Dus, tja, geen tips maar een dikke knuffel van mij!

 

Ik kan me hier helemaal bij aansluiten.
Praat je hier ook wel met je man over?

 

Het niet willen "knuffelen" herken ik ook heel erg bij mijn dochter.
Zij kan zichzelf juist erg goed vermaken op de grond of in de box maar op schoot zitten ho maar!
Ze zet zich ook meteen af en je merkt aan alles dat ze weg wilt; heel kronkelig en meteen haar hoofd wegdraaien.
Ook verschonen is soms een regelrechte ramp; ze is ontzettend sterk en trappelt dan enorm met haar benen en het kost soms echt kracht om haar in bedwang te houden. (dus altijd iets bij de hand houden om haar af te leiden)
Mijn zoontje zat juist vaak 's avonds lief een kwartiertje bij je op schoot en lachte makkelijk en graag.
En hij vond het juist altijd fijn om geknuffeld te worden of eens lekker te kroelen.
Mijn dochter is toch echt wel anders maar goed...dat mag natuurlijk ook.

 

Ik weet niet of je er echt op tegen bent maar soms huilen ze ook gewoon omdat ze iets te verwerken hebben van die dag en dan helpt inderdaad helemaal niets na een paar keer dat ze zo deed heb ik haar even laten gaan, ben even op de gang gaan staan om wel in de buurt te zijn maar niet zichtbaar voor haar, na een paar minuten ging het duimpje erin en ging ze slapen.
Het is nu af en toe nog zo maar laat haar dan gewoon even gaan, als het te lang duurt ga ik naar haar toe en troost haar even en dan proberen we het weer opnieuw.

Hier wil/wou ze ook niet lang zelf spelen maar negeer haar gepiep, getrek en gejammer want ik ben nog altijd de moeder en niet haar slaaf want ze hebben snel door dat als jij dat niet negeert dat als ze door gaan je ze hun zin wel geeft dat ze dat altijd wel kunnen doen en als ze dan weer rustig is prijs ik haar helemaal de hemel in en ga ik met haar spelen en laat haar na ongeveer 5 a 10 minuten weer zelf verder gaan maar loop dan pas echt weg als ze echt geconcentreerd ergens mee bezig is dat ze dus niet echt door heeft dat ik weg loop, en ik met zeggen dat het steeds beter gaat ze begint nu te begrijpen dat als ze zeurt haar zin niet krijgt en als ze lief is dat ik met haar ga spelen.

Misschien helpt het je ook om met een maatschappelijk weker te gaan praten, en zij kunnen je dan ook passende hulp aanbieden of doorverwijzen, mij heeft het heel erg geholpen.

Als je nog meer wil weten laat je het maar horen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

 

Dit wou ik ook aanraden. Ik herken het echt helemaal niet!
Het is ook vertekenend om te letten op herkenning (geen idee of je dat doet hoor). Het zijn vaak de mensen die het herkennen die reageren en dat is (denk ik) de minderheid. Niet onaardig bedoeld!!!
Het klinkt namelijk bij mij ook alsof er haar iets dwars zit. Mijn dochter heeft dit gedrag enkel als er iets aan de hand is (bv. frustratie, moeheid of zich niet helemaal lekker voelen).
Borstvoeding heb ik geen ervaring mee maar het is natuurlijk wel heel zwaar voor jou. Het kan ook zijn dat je daarom wat minder trekt doordat je toch minder goed slaapt en het lichamelijk veel energie kost. Ik zou nooit willen zeggen 'stop ermee' want het is natuurlijk hartstikke goed dat je het doet. Zou je misschien wat meer kunnen kolven en het je man wat vaker kunnen laten geven uit een flesje?

 

helaas hier wel herkenning. Ging eigenlijk net op zoek naar een bericht over dit onderwerp in de hoop tips te kunnen krijgen oid. Mijn zoontje is nu bijna 13 maand en vanaf geboorte ontevreden. We zijn met hem bij de ostheopaat geweest; niets gevonden. Hij kreeg de eerste 7 weken borstvoeding, maar ik ben gestopt omdat ik dacht dat dat het probleem was. Bang dat ie te weinig kreeg of te hongerig was. Dat heeft ook niks opgelost. Ik wilde wachten met bijvoeden tot 6 maand, maar ben er met 4 maand maar aan begonnen omdat ik hoopte dat hij daar blijer van zou worden. Altijd heb ik het idee dat hij meer wil dan hij kan. Ondertussen is meneer 13 maand, wil niet op z'n rug liggen, rollen kan hij sinds een week of 2, zelf gaan zitten, staan, lopen, kruipen, tijgeren, niks van dat alles doet meneer. Hij wil het wel! Kan sommige dingen ook wel, maar vertikt het gewoon. Al vanaf 9 maanden fysio, maar die weten ook niet meer wat ze met onze knul aan moeten. Ze adviseert nu om met het cb te gaan praten en hulp te krijgen bij de opvoeding. Ik word soms echt gek van hem, ondanks dat ik zielsveel van hem houd. Daar komt bij dat mijn zoontje enorm driftig is, als hij iets wil dan moet en zal het meteen gebeuren. Als het niet gebeurt kan hij een vreselijke driftbui krijgen, die vergelijkbaar is met de excorsist. Klinkt allemaal heel negatief wat ik schrijf, maar ik ben er soms zo klaar mee. Wat is er toch met je aan de hand mannetje? Waarom ben je zo boos/verdrietig/ontevreden? Hoe kan ik je toch helpen?
Gelukkig wil hij soms wel knuffelen en heeft ie korte momenten dat ie wel lief is, dat maakt het een stuk draaglijker. En altijd naar een ander toe wel heel vrolijk en lachen. Ik krijg dus ook weinig begrip; hij is altijd zo lief! Lacht altijd! Blije jongen... Ja, als ie maar niet bij mij en/of thuis is
Ik wil opvoeden, dus niet alles maar toestaan wat hij wil, maar hoe? Hoe stel ik grenzen zonder zo'n enorme strijd de hele dag?
Ik zoek naar antwoorden, dus kan je ook geen tips geven helaas...

 

Hai meis,

Ik herken dit. Mijn zoontje kan zichzelf ook moeilijk lang zelf vermaken en wil niet knuffelen. Het niet willen knuffelen schijnt een oorzaak te zijn door het kiss syndroom. Bij kiss kindjes komen prikkels veel harder binnen waardoor sommige knuffelen als niet prettig ervaren.
Ik heb gelukkig een heel vrolijk ventje alleen snel verveelt, heel vermoeiend, dus kan je begrijpen.
Ik las de tip volgens mij al ergens maar misschien overstappen op flesvoeding, geeft jou ook wat meer rust.

Heel veel succes.

P.S. Die van ons gaan vast ooit ook van knuffelen houden, moeten alleen wat langer wachten!!

 

Hier ook wel wat herkenning met periodes. Ook een heel zwaar eerste jaar gehad, daarna paar erg leuke en mooie maandjes en nu weer lastig (sprong??). Dus ik heb nog geen reserves en merk dat ik snel weer doodop ben.
Ik hou zielsveel van onze kids en herken ook veel in mn pittige dochtertje. Maar soms vind ik het leven ook even echt niet leuk..! Daar komen dan ook nog wat schoonfamilie perikelen en werkproblemen bij. Maar met de kids is wel heftig soms.
Praten, bewust genieten van dingen zodat het weer vanzelf kan gaan, relativeren... Sterkte!

 

Ik herken je verhaal helemaal! Onze oudste heeft veel gehuild zijn eerste jaar, mede door niet erkende reflux (we woonden in het buitenland) en KISS en uiteindelijk ook hypotonie. Hij ontwikkelde traag. Het enige wat hij goed deed was 's nachts doorslapen, dat heeft me op de been gehouden. Met 15 maanden leerde hij lopen en toen werd het huilen en vervelen aanzienlijk minder. Achteraf denken we dat hij vanaf de geboorte een onrust en frustratie heeft gehad. Knuffelen hebben we hem geleerd toen hij leerde lopen, als een soort onderdeel van. Als hij zijn eerste stapjes deed van mama naar papa dan ontvingen we hem met een knuffel. Tot die tijd was het geen knuffelkind, nu met 3 jaar oud kan hij er geen genoeg van krijgen.

Ik had gehoopt bij de jongste een baby uit het boekje te krijgen. Tuurlijk, die bestaan niet, maar toch wel wat makkelijker dan de oudste. Nou, hij was nog erger. Zelfde verhaal, alleen geen hypotonie en de reflux was flink zwaarder. Hij is nu bijna 15 maanden en deed van de week zijn eerste losse stapjes. Bij hem merk ik ook dat het huilen begint af te nemen. Hij krijgt meer rust en kan soms kort geconcentreerd met speelgoed bezig zijn. Ik heb intussen geleerd dat je veel dingen niet kan beïnvloeden, soms is het beter om te accepteren en te hopen dat het snel weer anders wordt (zoals bijv vroeg wakker worden of 's nachts wakker worden of huilen bij het in slaap vallen). Geen dag is hetzelfde hier.

Ik heb me ook met regelmaat een slechte moeder gevoeld en heb gedacht dat ik een depressie had. Ik had niets aan opmerkingen als 'het wordt steeds leuker of steeds beter'. Als je er middenin zit zie je het licht aan het eind van de tunnel echt niet. Wat ik te weinig heb gedaan de afgelopen 3 jaar is tijd voor mezelf pakken, om te voorkomen dat je er doorheen gaat. Het is vaak een cirkel waar je niet uit komt. En kinderen voelen dat haarfijn aan... Beide kinderen hebben behoorlijk temperament. Laten het weten als ze het niet eens zijn met dingen en zetten het lekker op een brullen. In de loop van de tijd leer ik ook herkennen wat voor huil het is.

Je krijgt in ieder geval een dikke knuffel van me. Ik weet hoe het voelt. Heb zelfs wel eens gezegd dat ik niet begrijp dat ik aan kinderen begonnen ben, maar dat is gelukkig zo'n seconde gedachte. Daarna zie je de snoetjes en zou ik nooit zonder ze kunnen. Ik heb enorm veel gehad aan onze kinderarts en aan de CB arts. Kaart aan hoe je je voelt, dat lucht op en wellicht hebben zij ook tips.

 

Het klinkt mij wel degelijk alsof ze nog ergens last van heeft. Ik herken het gedrag heel erg, maar hier is dat over als ze goed in haar vel zit en sterk aanwezig als ze last heeft van iets, (dat huilen als je d'r wegzet bedoel ik dus).
Stoppen met BV is een lief advies, maar ik vind met onze jongste de nachtvoedingen nu met KV veel zwaarder dan ze met de oudste waren met de BV... Bovendien: het probleem komt niet bij de BV vandaan, dus je zult er idd niets mee opschieten, behalve dat je dan idd 's nachts staat te hannesen met flesjes

Ik zou echt nog goed uit gaan zoeken wat er nog kan spelen. Heb je al eens aan KMA gedacht? Zijn de oortjes gecheckt door een KNO-arts, (en dus met echt goede apparatuur? Dat lullige apparaatje van HA of KA ziet echt veel over het hoofd!!!!).

En dat je je dan niet zo happy voelt, is heel herkenbaar. Heb ik hier nu opnieuw met de jongste, en bij de oudste dus ook gehad. Logisch toch: je krijgt bij lange na niet voldoende rust en er wordt door je dochtertje wel een veel zwaarder beroep op je gedaan dan wat gemiddeld is bij baby's. Dat is geen depressie, dat is gewoon een reactie op zware omstandigheden.
Hier de ervaring dat als ze goed in hun vel zitten, je eigen energie snel genoeg bijtrekt en je ook zelf weer goed in je vel komt! Zorgen dus dat duidelijk wordt waar ze last van heeft, want een baby die helemaal niet wil knuffelen, in combi met al die andere signalen, dat is volgens mij echt geen temperament, maar ergens last van hebben!

 

misschien als je over wil stappen op flesvoeding is het misschien een idee om er een pap fles van te maken die vullen iets meer, en wat ik wel deed is voeding in bakje en voor ik naar bed ging een thermos fles met heet water voor het geval ze wakker werd maar gelukkig was het nooit nodig

 

Ja hier is de KISS ook verholpen maar ook hetzelfde gedrag als jij beschrijft. Ben jaloers op mama's van wie hun baby wel lekker wil knuffelen hihi.
Maar weet zeker dat onze kindjes het ook gaan doen, wij moeten gewoon wat meer geduld hebben.

Hou je taai.

 

Ja, als ze goed in hun vel komen en niet de hele dag de wereld maar hoeven te ontdekken, komt dat knuffelen wel hoor! Caitlyn is hier in slechte doen ook niet van de knuffels. Die racet dan voortdurend over de pijn heen en stuitert dan het hele huis door, maar als ze lekker in haar vel zit, komt ze lekker bij je hangen. Dan zit de pijn niet meer dwars en kan ze even ontspannen en relaxed een knuffel komen halen!
Maar als ze dus pijn/ongemak heeft, lukt dat gewoon niet. Als je stil ligt en geen afleiding hebt, voel je de pijn meer, dus dat wordt 'm dan meestal niet