Hoe gaan jullie om met de mmm?

Same here.. Ze hebben gewoon echt geen idee wat voor impact het heeft. Mijn vriendinnen zijn allemaal gezegend met een snel wondertje (binnen drie maanden zwanger) en kunnen nog steeds zeggen dat ze zo goed begrijpen hoe ik me voel.

Hier aan de Clomid inderdaad. Slaat geweldig aan bij mij, alleen mijn baarmoederslijmvlies blijft aan de dunne kant.
Met welke behandeling ben jij bezig nu?
Het is vergeleken met sommige meiden hier kort, ja, maar dat maakt het gemis en het verdriet niet minder groot voor ons.

 

Hier sinds korte tijd in de mm, maar vind het zeer overdonderend allemaal. Komt misschien ook omdat ik het gevoel heb dat ik in een trein gestapt ben die met een noodgang is gaan denderen en ik geen idee waar en wanneer we gaan stoppen. We hadden 16 augustus onze 1 afspraak en nu al 2 echo's en bloed prikken verder, de diagnose is gesteld, echo nieren staat al gepland verder de pre-operatieve afspraken al en een bijna definitieve datum voor een operatie
Als we in dit tempo doorgaan......

 

Ik heb ook pcos en zit nu in maand 2 van mmm
En vind het ook heel zwaar en wat ik het ergste vond is vooral het wachten en de onzekerheid.. Tis echt zwaar en je hoeft het moet het niet onderschatten! Ik kan er met een paar mensen heel goed over praten en hier is ook super fijn dat ik hier met meiden het kan delen!

 

Hallo dames,

Ik ben nieuw op het forum.
Vorig jaar september te horen gekregen dat ik pcos en een te traag werkende schildklier heb. Eerst aan de medicijnen voor de schildklier en in januari dit jaar zijn we de mmm in gegaan. Eerst clomid wat niet aansloeg en nu de eerste ronde aan het spuiten.
Op het moment ben ik heel erg depri en kan ik om het minste en geringste huilen. Hele dagen spookt het door mijn hoofd 'wat als het niet gaat lukken'. Dan begin ik weer te huilen en breekt het zweet me uit. Over het algemeen ben ik positief en weet ik zeker dat het gaat lukken maar nu dus even niet.

Wat Spidy beschrijft, herken ik ook zo goed. Met mijn vriend kan ik er goed over praten maar die wil ik er ook niet altijd mee 'lastig' vallen. Vaak vraag ik me ook af 'waarom ik' en voel ik me een enorme mislukkeling. Ik zeg ook vaak genoeg tegen mijn vriend dat hij maar op zoek moet naar een ander die wel zwanger kan worden.
Zo kwaad ben ik op mezelf.

 

De eenzaamheid, onzekerheid tijdens wachtweken en onzekerheid over de toekomst zijn de ergste dingen hierin. Verder steekt het vreselijk als iedereen om je heen zo zwanger is en zegt dat ze kunnen begrijpen hoe je je voelt (niet dus).

@ Shally; Welkom hier. Ik heb je even een priveberichtje gestuurd.

 

Ik lees zo af en toe mee, maar heb ik nog weinig gereageerd op het forum. Nu toch maar eens meedoen, dit topic hier viel me namelijk meteen op, omdat ik veel herken maar ook omdat ik dingen soms toch wel anders ervaar.

Wij zijn zo'n 2 jaar geleden gestopt met de pil, geen aanwijsbare oorzaak voor het niet zwanger raken. Onze mmm so far: 5 IUI's (elke keer alles prima, maar toch niet raak), nu in ronde 6.

Ik herken veel in jullie verhalen. De hoop, het wachten, de baby's van anderen... Hoe ik er mee omga? Dat wisselt, er zijn dagen dat het de hele dag in mijn hoofd zit, en ook dagen dat ik er helemaal niet aan denk. Ik heb mijn dips vooral op de dag van de echo, een soort doemdenken heb ik dan. En als ik ongesteld wordt natuurlijk, dan grijpt het me soms naar de keel, meestal moet ik dan even uithuilen.

Ik vind het wel fijn dat, wanneer het niet gelukt is, we direct weer aan de slag kunnen met de volgende poging. Ziekenhuis bellen, afspraken regelen, recepten, hormonen, etc. Meteen weer aanpakken zeg maar, dat helpt me om er niet in te gaan hangen.

De eenzaamheid herken ik minder, maar dat komt omdat wij het bewust aan niemand verteld hebben. Daardoor geen ongemakkelijke momenten (of in elk geval alleen voor ons dan, zij weten niet beter). en is die mm niet constant overal in ons leven aanwezig. Ik wil het ook los kunnen laten en zelf bepalen wanneer ik er mee bezig ben. Ik heb bij een kennis gezien dat het dan dus constant aanwezig is. Als mensen het weten, heb je het er gewoon veel vaker over, en als ze niks vragen dan zie je ze denken: ' Moet ik wel iets vragen, of juist niet?'. 'Zou het al zo ver zijn?'. En al dat medeleven, dat kan ik juist niet zo goed hebben als ik me rot voel. Maar ik heb dus zelf niet ervaren hoe 'verkeerd' mensen er mee omgaan.

En wat ik niet had verwacht: het went. De eerste keer waren de wachtweken hartstikke moeilijk. Ongeduldig, op elk klein tekentje letten, te vroeg testen, etc. En deze keer merkte ik zomaar ineens dat die wachtweek al voorbij was, omdat ik ongesteld werd.

Toch vond ik het moeilijk om te stoppen met proberen mijn lichaam te snappen, te voelen. Al die 'tekenen'... het komt gewoon steeds van hormoonpillen en spuiten en het veel te veel letten op elk dingetje dat ik voel. Je kunt jezelf veel te veel hoop geven op die manier.

En hoe om te gaan met vrienden en familieleden die zwanger raken... natuurlijk voel ik ook die steek. Natuurlijk denk ik: dat wil ik ook! Waarom ik niet! Waarom moet ik zo lang wachten? Vreselijk is dat. En ik moet soms wel even drie keer diep ademhalen, maar kan blij zijn voor anderen en zelfs ook genieten als ik zo'n kleintje op kraamvisite mag vasthouden.

Ik ben er dus redelijk nuchter onder, al heb ik zeker mijn dips. Gelukkig zie ik hier een hoop baby-banners, elk succesverhaal verstevigd de hoop!

 

Hoe we ermee omgaan? Als ik eerlijk ben gaan we er bijna aan onderdoor iedere keer als het niet lukt maar slagen we erin om iedere keer nét genoeg moed samen te schrapen voor nog een poging. Ik ben bang dat er een dag komt dat dat niet meer lukt aangezien het steeds zwaarder zal worden. Maar het vooruitzicht op helemaal geen kindje is nog erger, dus gaan we maar weer verder.

Wij zitten nu een halfjaar in de MMM voor mijn PCO (en ik voel me zo ontzettend schuldig tegenover mijn man!) en Clomid slaat aan, maar ik word er niet (goed) zwanger mee. Nu is de hoop alweer zo ver weggezakt dat ik echt op een andere behandelmethode over wil stappen.

Ik ga niet op kraamvisite, loop snel de andere kant op als er een bekende met een kinderwagen of zwangere buik loopt en ik unfollow/verwijder zwangere mensen van Facebook. Ik weet het, dat is misschien wel gemeen maar tegenover mensen kan ik goed een masker op zetten, als ik thuis kom lig ik drie dagen totaal waardeloos te zijn op de bank.

Vrienden had ik al niet veel, want ik werd chronisch ziek en moest daardoor opleiding, werk en rijlessen opgeven én ik kon niet altijd mee op leuke uitstapjes, dan laten veel mensen het al afweten. Mijn man (of ja, toen mijn man nog niet) en ik besloten voor het gezinsleven te gaan, maar ook dat lukte niet en na één keer aanhoren hadden de meeste mensen er toch echt alweer genoeg van. Nee, er zijn nog maar een paar mensen die me willen en überhaupt kúnnen snappen en dat zijn mijn man en een paar meiden hier op het forum. Maar dat maakt niet uit, ik hoef ook helemaal geen schijnheil aan mijn kraambed, die zijn de aanwezigheid van (hopelijk) ons kindje niet waard.

Het stomme is, ik vind de wachtweken heerlijk en verschrikkelijk tegelijk. Verschrikkelijk omdat je geen zekerheid hebt, maar heerlijk omdat ik me soms echt heel zwanger voel (iedere maand andere symptomen), jammer dat dat niet kan blijven duren.

Waar ik wel héél veel moeite mee heb, is hier op het forum bijvoorbeeld lezen dat mensen zoveel klagen over hun zwangerschap. Dat ze zoooo misselijk zijn en dat ze het zooo beu zijn en dan denk ik: ik wil ruilen hoor.. en ik vind het heeel erg om te zeggen, maar ik voel dan soms toch best wat afgunst..

Verder alle stomme opmerkingen:
- Jullie zijn nog zo jong!
- Wil je de mijne hebben?
- Waarom adopteer je niet gewoon?
- Jullie tijd komt nog/het is er de tijd nog niet voor/het is Gods wil.

En de ergste, meest tenenkrullende opmerking:
Gewoon ontspannen/op vakantie gaan/niet teveel mee bezig zijn, dan gaat het allemaaaaal vanzelf (of de variatie: Je hoort toch vaak van mensen dat ze bezig zijn in de MMM maar als ze dan stoppen, worden ze spontaan zwanger!)

 

Ik wil hier ook wel graag mee kletsen,

ik ben december 2011 gestopt met de prikpil, waar na het presies een jaar duurde voordat ik eindelijk een keer ongi werd.
alleen hield het daarmee zo'n beetje op.
dus begin dit jaar was ik weer terug gegaan naar de gyn.
alles is gecontroleerd en er valt niets te vinden waarom ik geen ei groei heb. gelukkig was het "spul" van vl wel goed.
zo zijn we begonnen in april met clomid 50 dit sloeg de eerste ronde goed aan alleen kwam mijn eisprong erg laat. waardoor ik de volgende ronde ook pregnyl moest spuiten.
de 2de ronde sloeg de clomid niet aan en kreeg ik tussen door nog een paar pilletjes waardoor ik toch nog een eitje kreeg.
de 3 rondes kreeg ik 100 mg, 2 x ging dit goed tot de laatste keer dat deed helemaal weer niets.
ook een extra kuutje gehad tijdens mijn cyclus maar dit hielp niets.
nu ondertussen een voorgangsgesprek gehad en we hebben besloten over te gaan naar iui en prikken van gonalf.
mijn vertrouwen in clomid is echt totaal weg, maar ook in mij lichaam.
het voelt zo lastig dat mijn lichaam niet zelf doet wat het hoort te doen.
en dat die hormonen niet eens genoeg zijn om het een goede set te geven. erg frustrerend.
ik merkte ook dat ik na elke rond meer moeite krijg met de mensen om mij heen.
sommige mensen kunnen idd zo klagen, maar zijn zomaar in eens zwanger.
ik heb ook een vriendin gehad die wilde misschien haar zwangerschap afbeken omdat het niet gewenst was. (nu is het jochie geboren en gaat het goed)
Dat voelt zo on eerlijk. en mensen die na 2 maanden proberen al klagen dat het niet lukt.pfff..
ook word ik af en toe gek van facebook, al die vrolijke kinderverhalen enz. of zwangerschapsfoto's wat er voor zorgt dat ik nauwelijks daar nog ben te vinden omdat ik het te confrontererend vind dat ze iets hebben wat ik ook wil hebben.

gelukkig heb ik wel een aantal vriendinnen die er erg steunen, die hebben het zelfde (helaas) mee gemaakt. die weten echt hoe het voelt, want voor een leek is dat toch erg lastig.
ze kunnen er niet goed me omgaan en dan krijg je idd opmerkingen van : het komt allemaal wel goed of niet te veel aandenken.
en dan zeg ik ja denk maar niet aan zwart, en waar denk je dan juist aan....
het hele mmm is zo'n groot frusterend gedeelte van je leven geworden.

( zo is best fijn om het zo eens op te schrijven!)

 

Heb er niks meer aan toe te voegen alles is hier al genoemd.

Ik heb het ook als een enorm heftig en eenzaam project ervaren.
Zoveel mensen die mee leven , die allemaal weten hoe het moet en hoe je je moet voelen , maar niemand die het echt snapt!

Ik en mijn partner zijn er heel goed doorheen gegaan met ons twee , maar soms heb ik heel eenzaam enorme huilbuien en ontzettende angst doorstaan !

Nu we voor een 2e kindje willen gaan , zie ik daar wel weer als een berg tegen op! en dan nog niet een gesproken over de enorme stemmingswisselingen door de medicatie !

 

Ik vind het echt verschrikkelijk en weet soms niet hoe ik er mee om moet gaan. Allemaal verschrikkelijke scenario's zijn de revue al gepasseerd.

Ik heb gelukkig veel steun aan mijn vriend maar toch staat hij er weer anders in. Ik zeg niet dat hij er niet mee bezig is en geen verdriet heeft want dat heeft hij zeker maar ik bedoel er mee te zeggen dat ik me heel erg schuldig voel aangezien het mijn schuld is. Ik heb pcos en ik heb een te traag werkende schildklier. Kreeg ik de garantie maar dat ik ook zwanger kan worden en blijven maar helaas is die er niet. Over het algemeen ben ik erg positief en weet ik bijna zeker dat het ons ook gegund is maar soms hé..ow verschrikkelijk.

Nu zijn dus mijn wachtweken begonnen denk ik. De eerste keer na het spuiten van menopur en maandag de pregnyl gezet. Ik weet dus niet zeker of ik wel al een eisprong heb gehad (zie mijn andere geopende topic). En daar kan ik me dus ook weer erg onzeker over worden. Zal ik een eisprong gehad hebben. Misschien maar beter om er van uit te gaan van wel en 2 lange weken wachten.

Wat ik ook steeds moeilijker vind is het nieuws van zwangeren. Net als jullie heel herkenbaar. Toevallig belde een vriendin van de week op om te vertellen dat ze nu 10 weken zwanger is. Ze heeft zelf ook een aantal maanden in de mmm gezeten. Wat ik dan erg teleurstellend vind is dat ze nog even moet zeggen 'ach bij ons heeft het ook bijna 2 jaar geduurd'. Ja en, ik probeer het ook al 2 jaar. En was het korter, dan nog is het erg en verdrietig als het niet lukt. Ook al is het 2 jaar, 1 jaar of 6 maanden, als je weet dat het niet lukt of in ieder geval moeilijk gaat en dit je grootste wens is, duurt alles al te lang. Dit had ik ook bijna tegen haar willen zeggen maar heb me in kunnen houden.

Sorry voor mijn lange verhaal maar zoals jullie misschien merken zit echt weer in een dip dus vond het wel fijn om het van me af te schrijven.

Stomme vraag misschien maar praten jullie misschien ook met een hulpverlener? Ik denk er soms aan om dit te gaan doen. Soms weet ik namelijk niet wat ik met mezelf aan doe.

 

Ik herken jullie verhalen en ik leef met jullie mee.

Voor mij was de MMM de enige mogelijkheid om zwanger te worden samen met mijn vriend, want hij is verminderd vruchtbaar. Ik heb zeg maar drie sleutels gekregen (pogingen) en moest ik gebruik van maken.

Ik heb veel steun gekregen van dokters, onbekenden, collega's, vrienden en van m'n familie. Mijn moeder heeft mij door dik en dun gesteund, ze weet hoe het is om in een langere periode niet even snel zwanger kan worden.

Er waren natuurlijk hindernissen. Hindernissen vooral wanneer mensen om je heen in verwachting raken. Zelfs MMM of gewoon natuurlijk zwanger. Ik wilde ook een dikke buik en graag ook in hun schoenen staan.