Weinig genants aan mijn bevalling, denk ik Maar goed, hier mijn verhaal onze jongste: Ik zou eigenlijk 9-9 ingeleid worden, maar ivm drukte werden we (na een 3uur durende CTG :x ) naar huis gestuurd 10-9 had ik plannen gemaakt voor het avondeten, en een uitstapje voor die middag want ik was ervan overtuigd weer naar huis gestuurd te worden. Alleen bij binnenkomst bleek het wél door te gaan, we kregen een kamer en een half uurtje later zouden ze mijn vliezen prikken Dat vliezen prikken bleek nog niet zo makkelijk en dus hebben ze flink op mijn buik geduwd om ze door te prikken, waarna er zo'n golf vruchtwater afkwam dat de verloskundige ook drijfnat was Daarna moesten we kijken dat de weeën zelf op gang kwamen, maar na 2 weken voorweeën werd het niet meer of minder, dus daar kwamen opwekkers bij om 10u De weeën die ik toen kreeg waren onregelmatig maar wel goede weeën. Dus om 11u gingen de opwekkers er weer af, ze waren nog redelijk te doen. Natuurlijk deden ze zeer maar zodra ze weg waren had ik ook weer babbels voor 10 Om 12u kwamen ze toucheren en had ik een krappe 5cm ontsluiting, de weeën vond ik toen niet zo grappig meer, althans de piekjes niet. Dus ik vroeg om pijnstilling, waarna ik zo'n pompje kreeg. De weeën waren nog steeds onregelmatig en door de pijnstilling zakten ze weg, dus om 13u kreeg ik de opwekkers er terug bij Ik heb mijn man toen gestuurd voor een broodje te halen, want ze kwamen maar niet met brood (daar is later nog wat van gezegd door de VK tegen de verpleegkundige) Ik wilde nog even naar de wc, dat werd de po-stoel, en toen ik daar af kwam voelde ik opeens enorme drang om te persen. Op dat moment kwam een verpleegkundige binnen ivm het ophalen van die stoel, en die vertelde ik dat ik die drang had. Dat kon niet, want ik had nog niet 1x regelmatige weeën gehad, of überhaupt weeën die echt een volle minuut duurde, maar ze haalde wel de VK. Die toucheerde en bleek ik inderdaad 10cm te hebben. Op dat moment kwam, gelukkig, ook mijn man terug binnen met broodjes die dus, net als ik, erg verbaasd was. Mijn man wilde, voor ik mocht gaan persen, nog een opmerking maken die bij onze zoon ervoor heeft gezorgd dat ik een knop on kon zetten en toen wel durfde te persen, alleen kon hij deze keer een stukje achteruit springen omdat mijn hand spontaan naar een 'zeer gevoelige plek' ging om eens even te laten voelen dat het zeer deed Toen mocht ik gaan persen en 3 minuten later lag om 13.37 ons kleine meisje op mijn buik Ze heeft heerlijk een half uurtje op mijn buik gelegen, in die tijd kreeg ik mijn ene hechting (voor de mooi, zoals de VK zei) en daarna is ze gewogen: 3200 gram en 49cm!
Mijn bevalling op 2 september 2013, zondag 1 september melden voor inleiding balloncatheter, had al 2 cm ontsluiting, ballon geplaats en een uur of 3 later viel hij eruit, resultaat 4 cm, prima om de vliezen te breken, alleen s'avonds breken ze geen vliezen, dus moest wachten tot de ochtend. Lekker ontbeten en toen aan de ctg, daarna kwam de verloskundige en die wilde mijn vliezen breken, lukte niet, nog een poging en nog een. Verpleegkundige erbij die op mijn buik kwam drukken en weer proberen, nee nog steeds geen gebroken vliezen. Andere verloskundige erbij, die ging het ook ff proberen, ook 2 keer geprobeerd, maar nee hoor lukte niet.... Ze gingen even overleggen hoe nu verder, alles was gevoelig door het gerommel van de vk's, dus ben lekker even in bed gaan liggen, half uurtje later ineens plons, bed vol vruchtwater , ik op de bel gedrukt, wij helemaal blij dat het toch nog gelukt was. Moest een uur afwachten of de weeën uit zichzelf kwamen, maar er gebeurde niets, dus aan de opwekkers. Rond half 11 aan de opwekkers, na 3 keer te hebben verhoogd, kwamen de weeën rond half 12, weeenopwekkers terug gezet omdat ik erg veel weeën had en had 5 cm ontsluiting. Ze zouden rond 2 uur terugkomen om te kijken hoe het ervoor stond. Rond half 1 werden de weeën heftiger, dus op het belletje gedrukt, om 10 over half 1 kwam de verloskundige, toucheren, 7 cm ontsluiting. Een paar minuten later(lag op mijn zij omdat de baby zich daar prettiger bij voelde dan de rug), maar dus ineens persdrang heel erg, verlos en verpleegkundige waren er nog,dus ik zeg hij komt er nu aan, ik heb drang en moet echt meepersen. Hun allebei, touche is net gedaan, je hebt niet voldoende ontsluiting, dus je moet zuchten... Ik meerdere malen gezegd dat ik ze niet meer weg kon zuchten en ik wel mee moest persen, maar hun bleven zeggen zuchten zuchten... Ze zeiden draai even op je rug, dus ik draai en zie 6 paar grote ogem( van vk, vk en mijn man), was het koppie er dus als half uit. Navelstreng zat om zijn nekje, dus vk heeft hem doorgeknipt, 1 maal zachtjes meedrukken en daar was dan onze prachtige knul, naar maarliefst een bevalling van ruim een uur en 2! Persen, alles helemaal goed met onze knul en met mama ook!
ik heb zodra die kleine op mijn borst werd gelegd geroepen 'er zit toch wel een piemel aan he??' just to make sure!
o ja, en ik heb toen de weeen iets regelmatiger kwamen maar ik nog een beetje qlueless was of dit nou wat was of niet, vriendlief op zijn weg naar huis mac donalds laten halen, want ik had honger... na 1 hap van die quarter pounder besloten dat dit hem niet ging worden, en zo 15 euro mac donalds de bak in gegooit.. (6 uur later was die jongen er ook al dus zo gek was het niet)
bij mijn oudste was ik zo moe en uitgeput en had matige pers weeën. Het lukte gewoon niet en ik zei zelf zet maar een knip. De gyn zei o dat wilde ik net ook voorstellen. Maar toen ze de knip wilde zetten was de schaar bot!!!! ik heb niets gevoeld nou ja wel dat ze lang bezig waren maar zag mijn man (die in de zorg werkten heel wat gewend is) echt helemaal wit wegtrekken. Na een poos gooide de gyn heel boos de schaar in de hoek en riep heel hard om een nieuwe! Ze hebben later excuses aangeboden!
Haha, hilarische verhalen weer, top-topic! Ik ben 26 augustus bevallen. 25 augustus 's ochtends naar het ziekenhuis gegaan om te checken of mijn vliezen echt waren gebroken. Daar was toch een nare VK, meteen tegen mijn vriend gezegd dat ik pas terug kwam als zij vrij zou zijn. 's Avonds terug naar het ziekenhuis aangezien het toch echt was begonnen. Ai, ai, wat heb ik een vreselijk dingen geroepen die nacht. Een greep uit de collectie: 'Wat een middeleeuwse toestanden hier, weet je wat, snij me maar open! Haal dr. .... maar. Ach, weet je, dat heeft ook geen zin, ze heeft toch nooit een goed humeur, dus dat wil ze toch niet doen.' VK proestte van het lachen (is ook een feit ), is wel de gyn. gaan halen en die riep inderdaad: 'we snijden helemaal niemand open!' 'Ik moet plassen!' Hup, bedpannetje onder me. 'Oh nee, toch niet...' Vriend: 'je moet puffen' waarna hij begon te puffen. Nou, werkelijk, ik kan het nog steeds niet nadoen, wat voor ritme dat wel was??? 'Hou op met je gepuf, je doet het helemaal niet in de maat, als het zo moet kun je beter gaan!' (overigens wel de enige keer dat ik hem heb afgesnauwd, dus dat viel nog mee ) Heb ook nog tegen hem geroepen dat 'ie nooit meer aan me mocht komen na de bevalling. 'Ik vind het nu niet leuk meer hoor!' VK: 'Niemand heeft ook gezegd dat het leuk zou zijn...' Toen ik eindelijk de woorden 'je mag persen' hoorde, riep ik 'halleluja!'. Ineens zei de VK dat ze een knip ging zetten, ik kreeg nog een helder moment en vroeg of dat écht nodig was? 'Nee hoor, maar dan lig je hier nog een uur'. Ik: 'Oh, dan knip maar open die boel!' Tijdens het hechten, ze was naar mijn idee al een behoorlijke tijd bezig: 'Dit duurt wel lang hè? Heb je er zo'n bende van gemaakt?' Verder heb ik tig keer sorry gezegd en gezegd dat ik normaal gesproken écht heel vriendelijk ben. 'Dat weet ik toch' zei de VK heel verstandig.
Hier voornamelijk wat gênante dingen meegemaakt. Ik heb constant lopen roepen dat ik écht niet meer kon, als een soort mantra. Maar o, wat meende ik dat op dat moment uit de grond van m'n hart. Had al bijna 12 uur vreselijke weeën, persdrang waar ik 2 uur lang niet aan toe mocht geven, en vervolgens 2 uur en 15 minuten wezen persen. Tijdens het persen dacht ik dat ik een enorme boodschap aan het produceren was. De verpleegster vertelde me dat dat aambeien waren. Omg Had ze beter niet kunnen zeggen want dat hield me toch wel een beetje tegen... Nadat ik van de OK terugkwam (placenta kwam niet los) had ik blijkbaar een zetpil gekregen. Tja. Het hele bed onder... tot 2x toe!! Ik heb toen boos gezegd dat ze maar een po onder me moest leggen. Gevolg was dat ze me daar een half uur op heeft laten zitten. Nou ja, liever een zere kont dan dat wéér alles verschoont moest worden. Pff wat schaamde ik me dood zeg... Van mijn vriend gehoord dat iedereen met mij mee is gegaan naar de OK. Hij bleef helemaal alleen achter met J. op zijn schoot. Op de een of andere manier raakt me dat heel erg. Als kersverse papa opeens alleen, met je kleintje. Niet wetende of alles goed met mij is. Lijkt wel een film! Na een half uur heeft hij op de bel kunnen drukken en hebben ze J. in zijn bedje gelegd. 1 week na de bevalling kreeg ik vrolijk een borstontsteking. En werkelijk, ik ben nog nooit zo ziek geweest. En jawel, ik moest naar de wc, maar ik kon niet eens opstaan. Met veel moeite kunnen opstaan door hulp van mijn vriend was het al te laat. Ik wilde zelf alles schoonmaken, uit schaamte. Dus heb mijn vriend laten beloven dat hij dat niet zou doen. Heeft ie dus wel gedaan... :x Heel lief, maar jeetje, dat was toch wel m'n ergste nachtmerrie...
Leuk topic.. Ik heb wel Een gênant iets gedaan tijdens me bevalling Ik ben zelf kraamverzorgster en heb veel bevallingen gezien.. Mooie maar ook heftige waar moeder en/of baby aan een zijde draadje hingen .. Ik was dus als de dood om zelf te bevallen en het ergste wat ik vond was dat ik alle termen wist en ook wist wat er ging gebeuren als er iets was! Het begon thuis al dat de vk na elke perswee naar t hartje ging luisteren en dat ik ging tellen.. Ons meisje kon maar moeilijk herstellen met der hartje want dan kwam de volgende perswee .. Ik wist na anderhalf uur dat het ik naar het ziekenhuis moest en de vk bevestigde dit. Ik heb heel me huis bij elkaar gegild.. De vk had uitgelegd dat de kleine niet voorbij mijn schaambeen kwam en dat ik een vocht blaas op haar hoofdje aant persen was.. Ik wist dus dat ze int ziekenhuis een vacuüm zouden gaan zetten.. Dit betekende een knip en in het ergste geval totaal uitscheuren !! Ik was ook super bang voor prikken en pijn.. Me man heeft me uit eindelijk rustig gekregen en we zijn naar het ZH gegaan.. Eenmaal daar kwam de gyn.. Hij vertelde wat we gingen doen.. De vk vertelde de gyn mijn situatie.. Toen zei hij tegen mij "ik heb meer gezien dan jouw en ergere dingen en ik heb er geen last van" ik keek hem aan " nee jij hebt een lul :x".. Hij keek me beetje raar aan.. Ik hoorde een karretje aankomen ( ik dacht al de vacuüm pomp ) ik schreeuwde heel de boel bij elkaar en sprong bijna me bed uit.. Het bleek de echo te zijn .. Daarna kwam weer een karretje en weer ging totaal in paniek schreeuwen en woelen in het bed om los te komen en eruit te gaan " IK GA NAAR HUIS HOOR!!!!!" Het was nu wel de vacuüm.. Ik hoorde de gyn zeggen cupje 1... Gelukkig dacht ik.. Das de kleinste cup .. Ondertussen moest ik persen want hij ging kijken.. Hij deed zijn schortje aan.. Ondertussen zag ik bij mijn linker voet ( die in de beugels hing ) een verpleegkundige staan die een enorme spuit stond klaar te maken.. Ik heel hard neeeeeeeeee gegild en haalde me benen uit de beugels en bleef gillen en me los woelen !! De vk schreeuwde naar de verpleegkundige -> " kan je dat niet ff tactieser doen?? ze bang voor spuiten" .. Knip werd gezet en de pomp stond op het hoofdje van onze dochter.. De gyn vertelde dat ik even goed moest persen en hij zou een beetje wrikken en trekken.. Maar ik kon de rest prima zelf.. Als ik goed me best deed had ik bij 2 weeen me kindje op me buik -> "want de gyn wilt naar huis want die is wel een beetje erg moe" zei hij. Ik kwam overeind ( zover ik kon met die benen in die beugels, een open grot daar beneden, na 12uur in de weeen, 2 uur persen, funky haar dos en uitgelopen make up ) "F*CK*R WEET JE HOE MOE IK BEN" zei ik woest .. De gyn, vk, mijn moeder, mijn man en de verpleegkundige keken me allemaal verbaasd aan.. Vk en verpleegkundige moesten hun lach bedwingen!! Na die wee had ik me kleine meisje in me armen heb ik nog nooit zo hard gehuild tjaaa grote bek maar klein hartje!!! Me na controle heb ik helaas nooit meer bij hem gehad omdat hij op vakantie was anders had ik hem mijn excuus aangeboden haha!!
Hier zijn er bij de eerste niet echt memorabele dingen gebeurd, behalve dat ik toen de vk me aan het hechten was haar hand met de naald en een rood draadje boven het laken uit zag komen. Dus ik zei: "Goh, wat grappig dat jullie die hechtingen met rood draad doen!" Maar dat was natuurlijk van het bloed, hihi. Oh ja, we vonden ons zoontje nogal op een alien lijken, want hij had een erge cone-head, omdat de persfase flink lang had geduurd (80 minuten) En van die blauwige klauwhandjes en ook nog een bloeduitstorting in z'n oogje. Niet meteen moeders mooiste dus en daar hadden we het over. Op een gegeven moment vond de verpleegkundige blijkbaar dat we hem te erg aan het beledigen waren, dus ze zei: "Nou nou, zo kan 'ie wel weer." Maarja, het is toch óns kind? Dus we mochten 'm best lelijk vinden, toch? Nu issie natuurlijk de allermooiste van de wereld!!
Op donderdag 29 augustus om 13.45 uur werd ik verwacht bij de klinisch verloskundige in het ziekenhuis, aansluitend moest ik nog naar de diabetes verpleegkundige. Het was erg druk op de poli gynaecologie en de assistentes belden nar de diabetes verpleegkundige om te overleggen of ik daar al eerst terecht kon, dat scheelde ons wachttijd, want we hadden Vince ook mee en tja die vermaakt zich wel even maar meer als een uur wachten gaat hij niet leuk vinden. Bij de D verpleegkundige kon ik direct doorlopen en ze vroeg hoe het ging en de bloeddruk werd zoals gewoonlijk gemeten. Ze schrok want die bleek veel te hoog 180/105. Ze gaf me een krabbel mee in mijn insuline boekje en de opdracht deze aan de assistentes bij de gynaecologen af te geven. Kort daarna werd ik door de verloskundige binnen geroepen en ik dacht dat ik een groeiecho zou krijgen (dat was immers de afspraak). Helaas was dat niet zo., er werd gevraagd hoe ik me voelde en er werden dingen in gang gezet omdat men eerst zaken uit wilde sluiten ivm de hoge bloeddruk, dus met een labformulier voor urine en bloed stond ik weer buiten en aansluitend moest ik naar de kraamafdeling voor een CTG. Beetje overdonderd liep ik richting het lab en intussen mijn ouders gebeld want ja Vince was mee en dat was misschien niet zo handig bij het CTG. Ik heb bloed laten prikken en ben met Richard en Vince eerst buiten gaan wachten op opa en oma.. Daarna zijn Richard en ik naar de afdeling gegaan. Al vrij snel lag ik aan het CTG en Uk was nog druk in de buik. Na ca 30 minuten kwamen de arts en een verpleegkundige melden dat ik werd opgenomen voor observatie, en bedrust. Er zouden nog extra controles worden gedaan en vanaf vrijdag morgen moest ik ook 24 uurs urine gaan sparen, de uitslag daarvan zou zaterdags bekend zijn en dan werd besloten of ik langer moest blijven. Mijn ouders dus gebeld en gezegd dat ze even wat langer voor Vince moesten zorgen en Richard heeft voor zichzelf vervoer geregeld en heeft kleding etc geregeld. Savonds de hele avond liggen facebooken en met de overbuurvrouw liggen kletsen, ze zou de volgende dag worden in geleid en had al een tabletje gehad..Dus maakten grapjes ik mocht niet van bed en ik zei haar dat ze juist veel moest bewegen. De verpleging had een drukke avond gehad (3 bevallingen waarvan 1 nog ter ok moest) en we hadden de hele avond geen verpleging gezien (die hadden we ook niet nodig we konden ons wel redden). Om 22.45 kwamen ze melden dat ze bij ons de controles nog even wilden doen en een CTG en dan konden we ook slapen. Ik pakte mijn nachtkleding al te voorschijn en dacht lekker zo slapen. Toen mijn bloeddruk werd gemeten bleek deze nog veel hoger en werd ik direct aan het CTG gelegd, Intussen werd er een infuus geprikt voor medicatie. Na korte tijd werd ik naar de verloskamer gereden dan kon de buurvrouw gaan slapen. Ze waren immers met mij nog even bezig en wilden mijn bloeddruk naar beneden hebben en dat ging wel duren en gaf nog al wat onrust. Mijn onderdruk was toen gestegen tot boven de 120. Er werd bloedgeprikt en telkens werd op op het ctg gelet. Gyn maakte echo voor de groei te bepalen en de flow(intussen was het al na 000 uur) De groei echo en de flow bleek beide niet goed uk werd geschat op 28 weken (dus na de vorige controle niet meer gegroeid) en de flow was een no-flow. Ik voelde de bui al hangen, maar voelde me niet ziek dus dacht dat het mee zou vallen. Er werd overlegd met Groningen, intussen heb ik Richard maar wakker geappt en gezegd hoe de vlag erbij hing en dat hij vervoer moest zien te regelen voor ws Groningen. Om 2 uur was mijn bloeddruk stabiel genoeg en mocht ik naar Groningen met de ambu, met spoed. Beladen met apparatuur en vele stofjes in het infuus vertrokken we naar Groningen, waar we om 2.30 uur aan kwamen, gek genoeg ben ik van de rit stukken kwijt. Ik weet nog wel dat ik grapjes maakte onder in de kelder van het umcg, mbt de hoeveelheid licht die er brandde, dat daar best toch wel een beetje op bezuinigd kon worden. Ook nog Richard geappt over op welke afdeling ik zou komen dat scheelde hem zoeken en vragen. Toen ik op de afdeling kwam stonden er 2 gynaecologen klaar en een team van verpleegkundigen. Voor ik het wist had ik nog een extra infuus en lag ik tussen 2 palen met op elke paal 2 a 3 infussen. Vanaf hier ga ik ook stukken missen zo zijn er door Richard fotos gemaakt waarvan ik niks weet en waarvan ik ook de toedracht etc niet weet. Mijn bloeddruk bleef maar stijgen ik heb onderukken voorbij horen komen boven de 150 dat Richard zelfs vroeg hoeveel!!. Richard heeft later aangegeven het beangstigend te hebben gevonden. Er werd met bolussen (dus hogen geconcentreerde dosis medicijnen inspuiten in de ader ) geprobeerd de bloeddruk snel naar beneden te krijgen , ondertussen werd mijn lijf gevuld met extra vocht om me klaar te maken voor de ok (dat had ik niet door zover was ik al weg gezakt) Ik weet me alleen te herinneren dat ze op een bepaald moment zeiden dat de baby het niet meer naar zijn zin had als mijn bloeddruk werd verlaagd en dat het ok team klaar moest staan, ik heb volgens een verpleegkundige nog geknikt.. Volgens Richard was ik op dat moment spierwit. Om even over 4 werd ik naar de ok gereden (ik had op de kamer al een catheter gekregen (weet ik niet meer, want ik dacht dat ze dat op de ok hadden gedaan)). Ik kreeg een ruggeprik en tjonge mijn lijf was zo zwaar en ik moest zo raar op die bank zitten, het koste me zo veel kracht. Nadat de prik was gezet stond Richard nog steeds op de gang te wachten, hij zou naar binnen als de verdoving werkte en de ok zou beginnnen. Ze hebben meerdere keren geprikt om te kijken of ik verdoofd was, na de 3 de keer gaf ik aan dat ik nog steeds wat voelde, intussen lag ik al met de voeten hoger dan het hoofd omdat dan de vloeistof sneller over de rug verdeeld zou worden. Toen ik aan gaf dat ik nog wat voelde zei de anesthesist dat ze dan een narcose zouden geven omdat de verdoving te langzaam werkte, maar ik wist dat Richard er dan niet bij mocht zijn, ondertussen gaf de gyn aan dat ze echt moest beginnen omdat de baby in nood was Ik heb schijnbaar geroepen begin dan maar .. Richard werd naar binnen gehaald maar ik weet niet waar hij is gaan zitten (het feit dat ik wist dat hij er was , was genoeg). De arts begon te snijden en ik voelde het en heb mijn mond gehouden Het was een hel Het leek of mijn buik uit elkaar werd gescheurd. En ik voelde veel heel veel . De scherpe pijn werd later gelukkig overgenomen door een doffere pijn. Helaas zat er veel litteken weefsel en koste het veel moeite de buik te openen het leek uren te duren. Uk lag in stuit en besloot toen de baarmoeder geopend werd om dwars onder de ribben te gaan liggen, ik lag nog steeds met het hoofd lager dan mijn voeten en ik had echt het gevoel dat ze hem via de slokdarm naar buiten wilde duwen, wat had ik het benauwd en wat voelde ik me naar. Ineens was hij daar toch om 5.04 uur hij werd snel even boven het laken uit getild en meegenomen. Gevolgd door zijn papa . Toen zijn ze gaan hechten en ik ben gaan coconnen, ik heb niks meer gehoord en ben vanaf daar ook alles kwijt Ik weet bijv niet hoe ik van de ok tafel op het bed ben gekomen en weet ook niet hoe ik naar de verkouver ben gereden. Ik weet dat Richard bij me kwam op de verkouver om te zeggen dat alles goed was met Jesse en dat hij niet aan de beademing lag, om 7 uur heb ik mijn ouders gebeld en daarna zijn het weer flarden De gyn kwam 1 dag later aan mijn bed en wist me te vertellen dat ze had gemerkt dat ik niet goed verdoofd was, echter doordat ik geen kik gaf is ze doorgegaan. Helaas heb ik nog niet alle puzzelstukjes terug gevonden, maar dit is in grote lijnen mijn bevallings verhaal . Voor mijn nooit meer een ruggeprik
Ik bedacht me nog dat ik mijn eigen boterhammetjes met chocopasta heb meegenomen, want zag dat ziekenhuisvoer niet zitten. Ik had op een gegeven moment zo´n trek dat ik ze op ben gaan eten (tussen de weeën door). Ze hebben me wel een beetje uitgelachen geloof ik. Maar niet gespuugd zoals ze wel hadden verwacht
Jemig Ricmar94, Wat een verhaal zeg! Dat is een bevalling om inderdaad nooit meer te vergeten. Buiten dat jullie kleine kanjer het zwaar had in de buik, moet dit voor je partner ook een regelrechte hel geweest zijn. Pfieuw. Heel veel sterkte met jullie kleine mannetje!
Tijdens mijn eerste bevalling ben ik opzicht erg rustig geweest, zo nu en dan zelfs grapjes lopen maken. Toen de weeen heftig werden en ik de ruggenprik kreeg werd het allemaal wat beter uit te houden (ik had hele sterke rugweeen en kreeg daarbij nog opwekkers omdat mijn kleine meid snel geboren moest worden, anders waren de kinderartsen al naar huis toe). Toen ik merkte dat ik aan 1 kant gevoel weer kreeg ondanks de ruggenprik, moest ik op mijn zij gaan liggen en ze wegzuchten..Nou dat op mn zij liggen was al een bevalling opzich, dus dat zei ik toen al. Kreeg ik heel droog, meid als dat het zou zijn, dan heb je mazzel (goed dat stemt een mens positief haha). Maargoed ik mocht dus weer op mijn rug liggen,maar mijn vader en stiefmoeder wilden nog even kijken hoe het ging met mij. Ze hadden niet door dat ik mijn persweeen aan het wegpuffen was omdat ik nog geen 10 cm ontsluiting had. Dus toen ik de 3de perswee weg had gepuft heb ik echt heel lelijk tussen mijn tanden door gesist dat ze vriendelijk werden gezocht op te rotten, want ik lag te bevallen. Ok, heb me daar wel voor geschaamd,maar ze begrepen het gelukkig hihih. Nu is het aftellen en afwachten hoe de aankomende bevalling zal gaan verlopen. Geen ouders of schoonouders in het ziekenhuis dit keer, dus dat geeft wel wat rust hahaha. Alle verhalen die ik hier gelezen heb, echt sommige zijn meesterlijk. Bevallen maakt de rustigste vrouwen, bijna monsters en de druktemakers zo mak als lammetjes hihihihi. Liefs Nathalie
Wel een aantal grappige dingen: 12-02-2013 ben ik bevallen van 2 hele mooie meisjes. 's avonds om 23.30 uur lagen mijn man en ik na een drukke dag op bed. Ik was 36.2 weken zwanger. Ik kon al heel lang niet meer lekker op mijn rug liggen met slapen dus lag altijd op mijn zij. Maar die avond lag ik even op mijn rug en riep keihard: "WHOOO moet je die buik zien, hij is echt hugeee". Mijn man en ik lachen en toen in 1 keer PATS. Ik voelde een hele plets water langs mijn benen stromen en ik wist het gelijk. Nu gaat het gebeuren. Ik helemaal in paniek en was gewoon aan het trillen van de spanning. Ik had alles allang van te voren ingepakt en alles stond klaar. Mijn man bleef gelukkig kalm en vertelde hoe we het gingen doen. Ik heb het ziekenhuis gebeld en moest gelijk komen. Maar ik wilde nog douchen. Dus ik de douche in want ik moest mezelf nog even scheren (wilde wel netjes voor de dag komen natuurlijk). Ik had echt last van overbeharing door de zwangerschap en moest het echt wel om de dag bijhouden maar soms schoot het er even bij in, aangezien ik een enorme buik had en niet overal meer goed bij kon. Maarja ik was dus bezig met scheren haha, daar zat ik gehurkt in de douche en mijn man maar lachen. Al met al was ik in ieders geval fris en fruitig tijdens de bevalling. Toen huppakee, zeiltje in de auto en gaan met die banaan. Aangekomen in het ziekenhuis ging mijn man een rolstoel halen want het was anders een flink eind lopen. Er was een helling bij de ingang en ik zat al in de rolstoel. Wilde eigenlijk opstaan om te lopen maar bedacht me toen dat het me wel grappig leek om mijn man even te zien zwoegen, dus ben lekker blijven zitten. Haha hij stond te hijgen als een paard. We mochten gelijk door naar de verloskamer, daar gingen ze kijken of het ook daadwerkelijk vruchtwater was. Ja dat was het, maar er zat nog zoveel vruchtwater dat ze probeerde om de bevalling nog te rekken omdat ik pas 36 weken was. Ze gingen nu aankijken of ik weeën zou krijgen. We mochten gaan slapen. Mijn man lag na 2 minuten al volop te snurken en ik kreeg ineens steeds meer rugpijn. Ik kon mezelf geen houding aannemen. Op een gegeven moment dacht ik: verrek zijn dit nou rugweeën? Ik ben gaan douchen en het werd steeds erger dus heb mijn man wakker gemaakt. Ik riep keihard: '"DUWEEEEEEEEEEEEEEN, HAAAAARDEEEEER!!! jaja daar in mijn rug HARDERRRR". Mijn man schrok er gewoon van. Hij heeft de verpleegster geroepen en toen moest ik meelopen naar een andere kamer om te kijken of ik ontsluiting had. "WOOOW" zegt de verloskundige, "ik zie al haartjes". Ik had al 4/5 cm ontsluiting. Dat was echt een meevaller. Ze vroegen of ik een ruggenprik wilde. "Ja graag". Wow toen voelde ik me echt helemaal zen. Het leek wel alsof ik zweefde. Ik voelde me helemaal happy met mijn bevalling. Mijn moeder smste dat ze al in het ziekenhuis was (ik had haar al gebeld toen mijn vliezen waren gebroken). Ik grapte tijdens mijn zwangerschap altijd dat ze net zoals de Pfaffs zou zijn en aan de deur zou komen luisteren naar mijn bevalling. Dus ik smste terug: oooh jij pfaff . Even later smste zij weer: Ja en Kelly Pfaff is er ook..(daar bedoelde ze mijn zusje mee. Haha moest er toen zo om lachen. Achteraf hebben die twee gewoon de hele dag in het ziekenhuis gezeten want mijn bevalling duurde langer dan verwacht. Dus ik was uberzen van mijn ruggenprik en toen kwam de lunch. Ik mocht niets eten maar mijn hubbie wel. En wat nam hij....een frikandel-speciaal! Ik voelde me net als Barbie in Barbies baby. Gelukkig had ik die ruggenprik anders had ik m denk ik echt een rotschop verkocht. Na een paar uurtje had ik 10 cm ontsluiting. Yesss dacht ik, dan is het max. nog een uurtje persen en dan ben ik er klaar mee. Jaja, ik kreeg gewoon geen persweeën. Wel gigantische rugweeën aan 1 stuk. Na iedere 15 minuten riep ik de zuster van de pijn en zei dat het nu wel zo ver moest zijn. Zij zei:"moet je al poepen dan?". Euuhm nee... Dit heeft zo ongeveer 4 uur geduurd. Uiteindelijk waren mijn persweeën nog niet sterk genoeg maar gelukkig mocht ik het toch gaan proberen. Iedere keer na het persen riep ik: "ik heb toch niet gepoept he?" . Na een klein uurtje is mijn oudste ukkie geboren. Heb veel op eigen kracht gedaan omdat mijn persdrang niet sterk genoeg was. De gynaecoloog vroeg of ik veel aan sport deed omdat mijn bekken zo krachtig waren... "euhm nee niet zo'n sport" antwoordde ik. Toen de eerste geboren was en we heerlijk aan het genieten waren met z'n drietjes vond ik het na een paar minuutjes al weer tijd worden om verder te gaan voor de tweede. Heel het team van doktoren zaten heel relaxt om ons heen. Ik zei: "Zal ik weer gaan persen dan". Gynaecoloog:" Heb je weeën dan?". Ohjaaaa nee nog niet haha. We hebben het een uur aangekeken maar nog steeds niets. De gynaecoloog vond het tijd worden om ons tweede ukske te gaan halen. Hij ging proberen de vliezen te breken maar ik zou ook klaar gemaakt worden voor een spoedkeizersnee als het zou mislukken (gevaar i.v.m. vrij komen van veel ruimte en navelstreng). Dus ik naar de OK en werd daar weer helemaal verdoofd. De vliezen werden gebroken en gelukkig ging het goed. Ik mocht gaan persen maar ik voelde natuurlijk helemaal niets door de verdoving. De gynaecoloog keek op de computer wanneer ik een wee had en dan moest ik maar iets doen:S. Heel gek maar blijkbaar deed ik het goed met mijn topsport. De kleine moest wel even met de vacuüm gehaald worden maar na 9 minuten was daar onze tweede uk. Helemaal happy. Ondertussen was onze eerstgeboren dochter met de zuster naar een andere kamer gebracht. Mijn moeder en zusje zaten in de wachtkamer en zagen haar voorbij komen zonder dat ze wisten dat dat onze dochter was. Mijn man en ik waren beide blond als baby en hadden niet zo heel veel haar, dus iedereen dacht dat onze baby's hetzelfde zouden hebben. Onze eerste dochter is geboren met bijna zwart haar en een hele bos. Mijn zus riep:" heee zou dat mijn nichtje zijn?" "Nee" zegt mijn moeder "dat is het kindje van een buitenlandse denk ik". Haha hier hebben we echt ontzettend om moeten lachen achteraf. Ik heb nog wel 1,5 uur alleen op de OK gelegen want ben erg veel bloed verloren. Mijn man moest samen met onze dochter weg want ze konden het bloeden niet stoppen. Dat was even heel spannend. Maar daarna konden we heerlijk met z'n viertjes genieten. Al met al kijk ik met een heel positief gevoel terug op de bevalling, zou het zo weer doen.
Ik zou eigenlijk ingeleid worden maar de avond ervoor begonnen de weeen al best hevig en kort op elkaar. Ik kon me niet voorstellen dat het toevallig toen vanzelf op gang zou komen en zei tegen mijn vriend dat het vast mijn darmen waren en hij gewoon moest gaan slapen. Ik draaide me om terwijl hij maar rondjes om het bed bleef lopen en zei dat we naar het ziekenhuis moesten. Op ten duur toch maar gegaan omdat de pijn steeds heftiger werd. Ik heb zitten vloeken in de auto, echt niet normaal gewoon haha! Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd het steeds heftiger. Ik heb mijn vriend echt in een houtgreep om zijn nek vastgehouden met iedere wee. Achteraf wel zielig maar ik had op dat moment zoiets van: Ik pijn dan hij ook, haha. Ik kreeg uiteindelijk bij 5cm al persweeen en moest deze wegpuffen van de vk. Dat ging niet gemakkelijk! in plaats van dat ik aan het puffen was was het steeds k*tk*tk*tk*t. dat was gelukkig maar eenmalig haha. Op ten duur zat ik op 10cm en mocht gaan persen. De persweeen waren inmiddels afgenomen dus moest op eigen kracht persen. Dit ging niet echt vlot en ze gingen met de vacuum proberen. Ze zeiden dat ik een prik van onder ging krijgen en zag dit echt niet zitten maar voor dat ik wat kon zeggen zat ie er al in. uiteindelijk kreeg ik weeenopwekkers om de persweeen op te wekken. Hij kwam er nog steeds niet uit. Dus de gyn. zei dat ze een sneetje gingen maken.. ik was op dat moment zo versufd dat ik niet begreep wat ze bedoelde. Totdat ik zag dat mijn vriend het daar wat moeilijk mee kreeg.. toen viel het kwartje ook bij mij en die wou ik ook al niet maarja het moest toch! Het duurde heel lang voordat ik naar de o.k werd gereden en in de tussentijd begonnen die weeenopwekkers goed zijn best te doen. Daarna werd ik gelukkig naar de o.k gereden maar ik kon me niet inhouden met persen dus lag constant te persen door de gangen haha. Tijdens de keizersnede werd het allemaal vager en toen ze mijn zoontje lieten zien dacht ik zelfs: Dit kan toch niet mijn kindje zijn? Die is veeel te groot. Mijn vriend die liep met ons zoontje mee en toen ik klaar was werd ik naar de rustkamer gebracht. Ik zg mijn benen aan de achterknt op en neer bewegen toen ze me vervoerde. Ik heb zelfs gevraagd of dat mijn benen waren haha
Hahha dit topic is heerlijk , ondanks soms de heftige verhalen die er tussenstaan. Nummer 2 verliep ff heel anders als nummer een haha , met 38+5 heel onverwachts na dagje zkh een ctg waar ik ineens toch weeen kreeg en door de ctg dus de vk kwam kijken En die vk bleek de vk te zijn die het grooste gedeelte had gedaan van mijn eerste bevalling < warm bad dan hoor , maar ze was ook blij ons te zien , waar ze nog wist dat de eerste 3 cm heel moeizaam ging had ik nu met dat half uurtje uiteindelijk uur ctg al waarempel 3 cm ontsluiting had , dus ik zei oprecht verbaasd " serieus heb ik echt al 3 cm? dus ze moest lachen en zei ja echt haha , waarbij ze nog even vertelde dat ze savonds dienst had het hele weekend, en dus maar in zkh moest bevalling dan kon ze de bevalling doen haha... nou ik weer om 17u naar huis bel mijn moeder op ja mams alles is goed met de baby maarre ehmmm ik heb al 3 cm ontsluiting en flinke voorweeen , geloofde ze niet haha . gewone vk zou gebeld worden en contact op nemen met me 18u belt ze en is er niet veel veranderd , 19 kwam ze langs omdat het toch wat gevoeliger werd allemaal ( was niet veel gebeurd en moest maar bellen als ik echt niet meer kon praten van de weeen ) 20 ik bel en had nog maar 2 min tussen de heftige weeen, alleen geen verder ontsluiting , toch besloten door mijn twijfeling al eerder om naar zkh te gaan waar vliezen zouden gebroken worden. en evt pijnstilling, maar ja dan de oppas voor zoon nmr 1 ( ouders wonen allebij uur afstand ) ( hele dag liep erg rommelig zo dus ) de buuf geapped of ze ff kon oppassen want schoonmams was inmiddels al onderweg, haha die schrok zich een hoedje dat het zo snel ging haha dus ik spulletjes gepakt ondanks heftige weeen lol , en daarna de auto in rotondes en drempels niet aan te raden, gelukkig is het maar 5 min rijden. maar goed vk en manlief wilde rolstoel pakken, en ik wilde niet aan de rolstoel , dus met weeen en al gewoon doorgelopen , vk vond me nogal vreemd lol , lift in en toen ging de deur open maar net vreselijk heftige wee, vk zei wacht rustig maar hoor tot je wee over is , maar nee hoor ik loop gewoon door whahaha.. nou ja was dus in 21 uur in de verloskamer met heftige beeenweeen en vliezengebroken inmiddels, ondanks ik goed de weeen door kan komen heb ik toch om pijnstilling gevraagd omdat ik tussen de weeen als een gek begon te shaken. vragen ze net na dat ik aangesloten ben aan het infuus morfine of ik nog een derde wil , en zeg heel droog ja sluit het zeker niet uit haha. zijn ze allemaal verbaasd Oh dat is positief nog ahhaa. maar goed al heel snel 10 cm ontsluiting heb maar hooguit uur pijnstilling gehad , en zeg dus al heel snel heb een heel raar gevoel druk gevoel.. dus ja vk checken en zegt ja je hebt 10 cm , dus ik zeg serieus heel groggy ... Echt WAAR HEB IK AL 10 CM ? kon het gewoon niet geloven LOL na 10 min persen was de kleine daar... ! om 22.30 maar goed weer flink uitgescheurd ook op de plek waar het vorige keer een knip was . ( AUW) mocht ik eindelijk lekker gaan douchen, beetje erg gammel van de bevalling dus lekker gaan doen. blijkt iemand perongeluk op de bel gedrukt te hebben en komt er iemand met spoed aangerend lol .. maar ze vonden me wel zo bleek dat ik onder de douch vandaan moest .. maar kennelijk bikkel als ik ben voelde me allemaal heel groot, wilde eigenlijk zelf nog lopen naar de auto , maar dat vonden ze echt ontverandwoord dus toch maar in die rolstoel gaan zitten .. ( sorrry is dus toch nog heel verhaal geworden )
Ik werd zondag 25 augustus ingeleid en de vlk mocht de zaterdagmiddag ervoor mijn vliezen breken. Wat bleek deze waren die nacht spontaan gebroken ( of nja hoge vliesscheur ) Ik me netjes al grappen makend melden in het ZH om kwart over 8. Ik ging al vrolijk op het bed liggen met de melding kom maar op met die weeën ( oh hemeltje ik neem het nog terug!!!!) Ik kon direct aan de opwekkers omdat ik al 2cm ontsluiting had. negen uur lag ik geprikt en wel aan de opwekkers. En die werden elke 20 minuten opgehoogd ik begon pas een beetje serieuze weeën te krijgen om 12 uur dus al die tijd nergens last van gehad en dacht dat ik wel een van de weinige was die zo dr bevalling kon doen ( NOT!!!) Om half 2 vol in de weeën al puffend heb ik mijn man gesmeekt of hij wel aub radio Rijnmond op wilde zetten want ik zal en moest horen hoe mijn clubje het deed! Hij en de rest verklaarde me voor gek! Maar ga een bevallende vrouw nou niet tegen spreken! Ik werd om twee uur getoucheerd en toen kwam d gyn met een co binnen vraagt de gyn of d co ook even mocht voelen mijn antwoord: Als je me maar geen pijn doet dan mag het wel. Antwoord van de gyn: Zij doet je geen pijn maar ik straks wel ( en ik maar denken dat ze een grapje maakte ) Nja nog steeds 2 cm. Drie uur later kreeg ik persdrang ik heb het uitgegild van de pijn en puffen ging écht niet meer dus weer toucheren pas 5 cm wat een hel! En ik maar gillen dat ze me vast in China konden horen gillen. Weer toucheren toen heb ik echt de meest vreemde dingen tegen de gyn gezegd wat me het meeste bij bleef was deze: Durf je nou alweer met je vingers in mn doos te gaan wroeten het is geen speelgoed hoor! Toen weer verder gillen. Zegt de verpleegkundige: Ik zou maar stoppen met gillen anders kun je geen mooi liedje meer zingen als de baby geboren is. Mijn antwoord: Geloof me als je me hoort zingen vraag je gelijk weer of ik verder wil gaan met gillen. Uiteindelijk werden toch mn vliezen goed gebroken dat heeft de gyn geweten ook want het kwam er met een noodgang uit zo over dr hoofd heen ( leuk zo'n klein vrouwtje als gyn.) Uiteindelijk hield ik het echt niet meer met 7 cm en heb ik echt gegild als er nu niemand komt lanceer ik dat kind nu per direct op de wereld. En toen mocht ik eindelijk gaan persen zegt ze als je geen drang hebt niet persen. Alleen heb ik dat compleet genegeerd en leef ik maar persen waarop ze zei: Jij wilt hem echt lanceren he! Danté zn hoofd was geboren en toen bleek dat zijn schouder vast zat dus moesten ze gaan trekken. Ze zette letterlijk een been op het bed en begon met man en macht aan Danté zn hoofd te trekken. En ik maar roepen niet doen straks trek je zn hoofd er af!!!! En heb ik twee losse delen. Eindelijk was hij er helemaal uit en lag op mn buik. Toen gingen ze kijken wat de schade was. Terwijl mijn man zijn moeder zeg ik tegen de gyn: Nou je kan me alles wijsmaken maar als ik niet van voor tot achteren uitgescheurd ben weet ik het ook niet meer! Ik hoorde mijn schoonmoeder zo hard lachen door de telefoon!
Ik kreeg een keizersnede omdat de bevalling maar niet inzette. Toen ze mijn buik aan het hechten waren, vroeg ik: Nu jullie daar toch zo bezig zijn, kunnen jullie niet wat vet wegzuigen...