Ik zit nog steeds met het stoom in mijn oren, voel me enorm falen als ouder zijnde, verdrietig en opgefokt ook nog eens. Wat is er gebeurd? We zitten te eten en ineens ontdek ik dat er een stuk haar af is geknipt bij dochterlief. Het viel me al eerder op vandaag, maar ik dacht dat het gewoon een beetje raar was opgedroogd zeg maar. Niet dus. Ik vraag haar dus wat er gebeurd is. Eerst is het; ik weet het niet. Vervolgens krijg ik te horen dat een meisje uit haar klas het heeft gedaan. Ok. In eerste instantie reageerde ik bozig. Primair, stom, ik had rustig moeten blijven. Maar enfin. Vervolgens is het een misschien heeft dat meisje het gedaan. En niet veel later kwam het omdat de deur dat gedaan zou hebben. Ik weet het niet, maar we raakten wat geïrriteerd en hebben aangegeven dat ze nu moest vertellen wat er gebeurd was en als het niet de waarheid zou zijn, haar speelafspraakje niet door mocht gaan. Ik heb iets gigantisch fout gedaan denk ik. Want er is nu weer een derde versie van het verhaal; tijdens de pauze wat gedoe om een schommel, een duw gekregen en het haar zat er tussen. Oh. dus kindje ... heeft het niet gedaan??? Eh nee mama. Mijn man is naar school gefietst net (ja echt) om te kijken of er haar tussen de betreffende schommel zat. Dat was niet het geval. En nu weet ik het dus niet meer he. Ik heb haar erop aangesproken dat het niet lief is als een kindje de schuld krijgt die het niet gedaan heeft en dat ze ook wel weet dat bij ons alles gezegd kan worden. En dat stuk begrijp ik dus niet. Wat gebeurde hier nou in hemelsnaam? Ik ben nog nooit boos geworden als er een beker drinken omvalt, de hele tuin mag vol gekrijt worden, ik word niet boos als er pen op tafel komt, als er iets niet goed gaat, geef ik aan dat het niet erg is. Kortom; er is geen aanleiding die liegen aantrekkelijk zou maken. En nu vraag ik me af; doe ik iets verkeerd of komt dit vaker voor op deze leeftijd? Waarom zou ze iemand de schuld geven die het niet gedaan heeft? Waarom heeft ze überhaupt niets gezegd? Want als iets belangrijk is voor haar, dan is dat dus haar mooie bos met haar. Ze benoemt het zo vaak "mama ik heb mooie haren he? ". En dus snap ik het niet, behalve dat ik me ontzettend voel falen als ouder, juist omdat ze van alles bedenkt. Doet ze dit bewust? Of gebeurd hier wat anders en hoef ik me geen zorgen te maken? Buiten het feit om dat het mysterie dus nog steeds niet is opgelos, want welke versie is juist???
Wat er ook kan zijn gebeurd als ik het zo lees, is dat ze in eerste instantie de waarheid vertelde (kindje x had het gedaan), maar dat ze door de bozige reactie (die ik vooral niet wil veroordelen), bangig werd om: verder te vertellen? Straf te krijgen? Dat kindje x straf zou krijgen? Zeker als je aangeeft dat dat geen normale reactie van je is, kan dat nu dus des te meer indruk hebben gemaakt. En dat ze terugkrabbelde.. Dat gaat controleren van papa, heeft ze dat meegekregen? Zo ja, zou ik dat volgende keer anders doen. Misschien morgen nog eens rustig tijdens een spelletje op een speelse manier ter sprake brengen..
Kan het zijn dat de gebeurtenis aan zich nog te verwarrend is in haar hoofd? Soms lopen verschillende verhalen door elkaar heen bij kinderen, en onthouden ze dingen anders dan wat er echt was gebeurd.
ik wil helemaal niet oordelen, maar ik wil alleen maar zeggen als kleuterjuf dat het helemaal niet gek is. Dit gebeurt echt zo regelmatig. Het hoort bij het exploreren en ja sommigen knippen echt haar. Of zelf of bij anderen.
Oh eerlijk, ik baal zo van mezelf in dit verhaal. Door die stomme primaire reactie van me (boos worden, omdat ander kind... ) heb ik het misschien wel heel vervelend gemaakt. Want stel dat ze schrok, het kind in bescherming nam, heb ik haar in een nog meer lastige situatie gebracht door te zeggen dat een ander kindje de schuld geven terwijl zij het niet gedaan heeft, niet lief is en zielig voor dat andere kindje. Nu zit dat van mij waarschijnlijk met een mega schuldgevoel. Lekker handig mama justme. :x Ik bedoel; dat hele haar van dochterlief is een item opzich. Ze heeft zo'n mooie bos met krullen enzo, het wordt ook vaak benoemd en niet alleen door mij. Ook door anderen. Kortom; ze weet dat het mooi is. Dus ze zal al geschrokken zijn toen het gebeurde en misschien daarom niets gezegd. Vervolgens mijn reactie.. man oh man. Wat suf zeg. Hoe dan ook; nu ken ik de waarheid nog niet en ik vind het erg jammer dat het dus in de klas niet is opgemerkt. Die klas is ook zo groot op moment! (27 leerlingen, er komen er zelfs nog 6 bij, maar als het goed is wordt ie opgesplitst in december). Dat het gebeurd is ook niet zo gek, maar ik voel me een beetje suf dat ik én zo reageerde, maar ook omdat ik eigenlijk niet wist hoe ik dat wel had moeten doen. En dat ik kennelijk iets teveel aan logica en communicatie van haar verwacht. Ze is net vier ...
Kinderen van die leeftijd knippen graag haren bij andere als ze een schaar beet hebben. Mijn dochter heeft het ook is willen doen bij een meisje uit haar klas en de juf zag dit op tijd. Ik denk dat jouw dochter gewoon erg geschrokken is van jouw reactie omdat je normaal niet zo reageert. IK zou er ook niet over door gaan maar haar wel uit leggen dat haren knippen alleen door een kapper gedaan mag worden. Je moet je er niet te veel schuldig over voelen het zal wel los lopen verder
Ojee, wat erg! Voor de haren dan. Maar ja, kan gebeuren.. Kinderen willen graag eens kapper zijn.. Wat betreft het liegen.. Tja, mijn dochter vertelt wel vaker verhalen waarvan ik zoiets heb van 'hmm, is dat hoe het echt zit?' Vaak niet eens omdat ze bewust zit te liegen ofzo, ze heeft gewoon nog een heel levendige fantasie. Vaak weet ze volgens mij niet eens hoe t nu precies zat. Of is het in haar beleving echt zo gegaan. Maar als ik betreffende gebeurtenis natrek bij de juf of ouder.. Dan wordt t verhaal vaak opeens een stuk duidelijker. En snap ik haar draai ook beter. Dat dus en verder denk ik dat bewust een beetje(?) liegen en de waarheid verdraaien er ook wel bij hoort. Net als 'uitproberen', kijken hoever je kunt gaan. Weinig kinderen die dat niet doen. Tja, ben je dan een falende ouder? Als ik t zo lees, zal het iig niet aan jouw opvoeding liggen. Ik word iig een stuk sneller 'boos' dan jij
Het zijn kleuters he. Zij beleven de dag en de activiteiten heel anders dan dat wij dat doen. Zij zien de acties en consequenties ook anders. Ik heb het als juf ook een keer niet gezien dat 2 jongetjes kleine stukjes uit elkaar haar hebben geknipt. Wel precies aan de voorkant. De volgende dag kwamen ze op school met korte stekeltjes. Ik kwam er toen pas achter en heb ouders toen gesproken en tegen ze gezegd dat ik het erg vervelend vond. Ze moesten lachen, ze vonden t niet zo boeiend.
Het is volgens mij zoiets dat alle meisjes wel eens overkomt, knippen of geknipt worden En het is ook zoiets dat alle mama's overkomt, je wilt eerlijkheid, maar reageert toch bozig zodat ze niet meer durven oid. Volgens mij een mooie kans voor een goed gesprekje Niet over de haren, maar over hoe het gesprek ging, dat je altid hoopt en wilt dat ze eerlijk is, en dat mama's ook wel eens dom zijn en boos doen terwijl er geen reden toe was. Enneh, kan het niet zijn dat ze juist zelf heeft geknipt omdat het zo mooi is?
klinkt mij alsof ze het weleens zelf (per ongeluk) gedaan kan hebben. Mijn dochter verzint ook rustig 4 verschillende versies over gebeurtenis X als ze weet dat ik het weleens niet zo leuk kan vinden.... Vandaag nog madame is d`r fietsslot kwijt (ik vermoed gisteren uit d`r fietsmand gevallen toen ze naar huis reed: regel is aan mama geven aangezien ze een sloddervos is). versie 1: weet het niet Versie 2: ligt op het aanrecht (geloof ik meteen al niet) versie 3 heeft x afgepakt versie 4 weet het niet heeft papa kwijt gemaakt(krijgt ook graag de schuld zeker als hij er niet is. beetje dezelfde categorie....
als ik het zo lees en dan ben ik even advocaat van de duivel oor. zou ze het niet zelf hebben gedaan (dat heb ik namelijk gedaan) maar omdat jij wat bozig werd dat ze het niet durft te vertellen?
justmek je voelt je je slecht en je wil het echt weten. maar niets aan de hand hoor. elke moeder kan zo reageren. ik zou n beetje tijd geven. en hopen dat ze het vanzelf vertelt. als ze het nog niet verwerkt heeft kan ze zo antwoorden. ook als ze denkt dat zij iets verkeerd gedaan heeft kan ze moeilijk vertellen. als je n paar dagen tijd geeft en dan rustig vraagt vertelt ze het wel. en ja, de kans is er dat jij het er niet achter kan komen. voel je je niet zo schuldig. of slecht. mijn zoontje kwam een keer met 2 gebroken vr tanden van kdv. we weten nog steeds niet hoe dat kwam. hij ging in de ochtend met zijn tanden ernaar en kwam terug op deze manier. leidsters hebben niets van gemerkt toch wel altijd op gelet enzo...mysterie dus. probeer niet zoveel op haar haar te letten. want dan denk zij dat er iets met haar aan de hand is...
geknipt haar kun je met n lamp en een vergroot glas duidelijk zien. geplukt haar is aan de puntjes niet gelijk, en is beschadigd. je kunt dus ook wat vaststellen als je echt wilt.
Ik begrijp je boosheid, frustratie etc best wel... onze oudste (ook van 2009) heeft inmiddels al vier of vijf keer haar eigen haren geknipt...en dan bij de schedel af hè. Volgens mijn moeder deden mijn zusje en ik dat ook rond die leeftijd. Dus het hoort bij de leeftijd hoor. En niet meer teleurgesteld zijn in je zelf, want dat is niet nodig! We reageren allemaal wel eens anders dan we zouden willen.
Hier ook een dochter die , ondanks dat ze heel trots is op haar mooie lange haren, toch al 2x zelf de schaar erin heeft gezet. En het niet helemaal vertellen van de waarheid.... ook dat gebeurt hier weleens. Gelukkig kan ik dat meestal goed inschatten en zodra ik aangeef het bij iemand (juf, oma, buurvrouw, ander kindje) na te vragen komt de waarheid alsnog op tafel. En ach, we reageren allemaal weleens anders dan dat we zouden willen. Komt omdat ook mama's mens zijn.
Wat fijn al jullie reacties! Het stomme is; je verwacht ook ergens dat het een keer gaat gebeuren. Dat is nog niet zozeer het meest erge en zeker nu niet, want het is te verdoezelen. Het hoeft niet kort. Alleen op zo'n moment zie je het en wil je eigenlijk het waarom weten. En voor je het weet is het opgeblazen tot iets waardoor je eigen kind zich ook weer rot voelt. Ik heb gisteravond een mail aan de juf gestuurd en uitgelegd dat wij het niet zo handig hadden aangepakt en met haar even wilden bespreken hoe en wat. Ook de scenarios gegeven zoals de jonge dame ze had gegeven en ook gezegd dat we even mailden, omdat we echt nog niet dat kindje willen aanspreken. Het niet groter maken dan het is inderdaad. Juf was blij met de mail. Dat mailde ze vanochtend vroeg al. Ze zou vandaag even een rustig en subtiel moment kiezen om met onze dochter even te "klessebessen" hierover. Toen ik in de klas kwam vanochtend heb ik ook aangegeven bij de juf van "ik heb je antwoord ontvangen, we horen het wel". Even niet meer aanhalen inderdaad, laten gaan en daar ons leermoment ook maar even uit zien te halen. Teveel in emotie gereageerd. Opvoeden is knap lastig. Bedankt voor jullie ondersteunende berichtjes! En inderdaad, ik had ook al bedacht dat ze het zelf gedaan kan hebben. Zelfs per ongeluk, gezien ze zo lekker onbenullig met dingen bezig kan zijn. Wordt vervolgd misschien