Ik heb altijd gedacht dat zwanger worden geen probleem was. Vroeger ben ik een keer per ongeluk zwanger geraakt van een gescheurd condoom en bij mijn zoontje was de planning ook nog even wachten en ben ik van 1x onbeschermde seks zwanger geworden. Hij was natuurlijk hartstikke welkom dus dat was geen issue en toen we voor een tweede gingen was het eigenlijk ook heel snel raak. Helaas bleek het hartje met 8 weken gestopt en had ik een MA. Na een hoop gedoe was ik pas anderhalve maand later helemaal schoon en kon mijn cyclus weer op gang komen. Ik zit inmiddels in mijn 3e cyclus na mij MA en met behulp van ovulatietesten vrijen we op de juiste momenten. Vorige ronde was het niet raak en nu heb ik net weer op het wachtbankje plaatsgenomen. Ik ben inmiddels 39 en zelfs als het deze ronde raak is zal ik niet meer voor mijn 40e bevallen van mijn tweede. Bovendien is de lijst van onzekerheden nog langer geworden. Was het eerst of ik wel een 'gezond' kindje zou kunnen krijgen (mijn eerste is dat niet helaas), is dat na de MA de onzekerheid daarover en tenslotte vraag ik me af of het überhaupt nog wel gaat lukken. Mijn grootste angst is denk ik dat er geen tweede komt en dat mijn eerste komt te overlijden en dat ik achterblijf als moeder maar dan zonder kindje. Herkenbaar? Zo niet dan was het fijn om dit gewoon eens hardop uit te spreken (op te schrijven)
Jeetje boannan, wat rot! Je leeftijd kan je niks aan doen dat is zo, maar er zijn zat vrouwen die bijv de 40 al gepasseerd zijn en ook nog een kindje krijgen wat gezond is! Je moet de moed niet opgeven hoor! Je geduld wordt nu op de proef gesteld, en dat je een miskraam hebt gehad betekent niet dat het niet zal lukken! Je bent immers wel zwanger geraakt! Je lichaam kan het dus! Probeer positief te blijven! Digi knuffel!
Oh wat erg, maar wel een beetje herkenbaar. Ik ben ondertussen ook al de 40 gepasseerd en nog altijd voor een eerste wondertje bezig. Heb 2 miskramen achter de rug en reeds 2 mislukte IUI's. Ben pas laat kunnenbeginnen wegens gezondheidsproblemen (borstkanker) Soms vraag ik me af of ik er niet beter mee kan stoppen want ben elke maand zo triest als ik mijn duivels weer doorkrijg Zit nu ook op het wachtbankje maar zonder al teveel hoop. Hopelijk krijgen we alletwee een vette positieve test in ons handen! Héél veel succes!
Hoi Boannan, ik begrijp dit gevoel volkomen (niet van evt overlijden van je kind, want daar ga ik niet vanuit aangezien ons kindje gezond is), maar wel de angst dat het wellicht niet meer zal lukken. Was 39,5 toen ik de eerste kreeg (hiervoor 1 missed abortion). Na een half jaar (dus op mn 40ste) gingen we voor de tweede, zwanger na drie maanden, hartje gestopt met 8,5 weken. Toen weer zwanger na drie maanden, helaas trisomie 21, en hebben we ons kindje geboren laten worden met ruim 17 weken. En ik heb ook die angst dat het wellicht nooit meer lukt. Maar ik heb een hele lieve en goede gyneacoloog waar ik van de week op nacontrole was (bevalling is nog maar 7 weken geleden) en die blijft echt heel positief met kansen op nog een gezond kind te krijgen. Sterker nog, toen ik mijn twijfel uitsprak of ik er nog wel aan wilde beginnen aan het zwanger worden gezien onze verdrietige ervaringen (natuurlijk wil ik dat wel), zei hij: misschien moet je het een half jaar laten rusten en aan anti conceptie doen. Toen zei ik: huh? ik word dan wel vaak geschat op begin dertig maar ik ben toch echt uit '72. Volgens hem maakte dat half jaar iig niet uit. Hoe dan ook, natuurlijk koop je er niks voor, maar op een of andere manier heeft het mij toch een stukje rust gegeven. En hoop jou nu ook?
Rationeel wel hoor. Gevoelsmatig is een wat ander verhaal. Ik heb bij mijn eerste ook nog eens 7 weken in het ziekenhuis geleden vanwege zwangerschapsvergiftiging en die kans op herhaling is groot dus zwanger worden is zo beladen. Het onbezorgde wat ik 2 jaar geleden nog had toen ik de 20 weken echo nog niet had gehad zal nooit meer zijn. Jammer. Jij ook heel veel sterkte. Het zal vast heel moeilijk zijn om een zwangerschap af te breken als je zo graag een tweede kindje wil. Mijn man en ik hebben daar ook vaak gesprekken over. Wat als ons tweede kindje down heeft. Bij de eerste was alles welkom maar nu met al een zorgenkindje wordt het een ander verhaal.
Phoe wat een verhaal meis! Ik kan me je gevoel/angst voor stellen maar kan je helaas geen hulp bieden. Maar goed het minste wat ik kan doen is je een hele dikke digitale knuffel geven!
Ik kan me je angst heel goed voorstellen meid! Maar geef de moed niet op! Geloof er in dat het gaat lukken.. Heel veel liefs!