Ik voel zoveel woede in je berichtje. Is het op het moment veel actie en reactie bij jullie? Hij chagrijnig, jij wordt boos, hij nog chagerijniger? Zo lijk je in een neerwaartse spiraal te komen. Ik hoop dat jullie er aan uit komen!
Wat ik lees in jou bericht, jullie zijn vrij snel samen gaan wonen, gaan trouwen een prachtige dochter gekregen, jij kampte met psychische problemen, de relatie met je partner is niet zoals hij zou moeten en wat doen jullie, jullie nemen er een pup bij, sorry hoor maar die pup had moeten wachten, jullie relatie staat op het punt van afgrond zoals ik lees, de tijd die jullie nu in de pup steken had je beter in je relatie kunnen steken, een relatie is een werkwoord dus zul je eraan moeten werken, ik lees vooral jij en hij en dan de dingen die jullie apart van elkaar doen, jij het huishouden en de kleine, hij werkt, maar waar is wij gebleven, die wij zijn jullie waarschijnlijk kwijt geraakt toen jij in je psychiose zat, hier kun jij uiteraard niets aan doen, maar hij ook niet, ik denk dat jullie beide even terug naar basic moeten gaan, waarom vielen jullie voor elkaar, waarom vond je hem leuk, waarom vond hij jou leuk, wat deden jullie met elkaar voor de kleine voor de honden, voor de psychose, ik heb het gevoel dat dit voor jullie beide niet haalbaar is om dat samen tot een goed einde te brengen dus therapie zal echt goed zijn voor jullie, probeer tot die tijd ook zelf eens actie te ondernemen, lekker eten koken kaarsje aan, wijntje erbij, probeer ook eens met je man te praten over zijn gevoel toen jij de psychische problemen had, ik denk dat hij een beetje in de vergetelheid is geraakt, jij voelt je nu weer prima en verwacht dat jou man zich ook ineens prima voelt. doe die televisie uit als hij erachter zit en ga een gesprek aan, begin bij jezelf wat jij denk dat jij beter zou kunnen doen en vraag hem wat hij zou kunnen doen, deze sleur is eigenlijk ook wel heel normaal, maar het belangrijkste is dat je niet in de sleur blijft hangen. jullie zijn op dit moment alleen maar mama en papa en baasjes van de honden, huishoudster en werknemer, maar géén man en vrouw.
Hier ben ik het volledig mee eens. Hoe kan het dat jij een pup "neemt" terwijl je man dat niet wil? Dat had mijn man echt niet moeten proberen bij mij.
Ja, dat klopt. We bespreken niets normaal. Maar ik weet serieus ook niet meer hoe we hieruit moeten komen.
De pup is niet het grootste probleem, daar heeft hij mij ingestemd. Ik heb niet maarzo wat genomen. Ik weet dat ik niet makkelijk ben geweest, maar ik ben eruit gekomen. Ben nu al sinds de geboorte van dochter anders, ik steek moeite in hem maar krijg niks! Bovendien heb ik het al niet makkelijk gehad met hem en zijn familie, ze zijn eerst allemaal over me heen gevallen vanwege mijn psychische achtergrond. Ik zou hem geld afhandig willen maken, en alleen maar bij hem zijn voor geld( ik krijg zelf ook geld) en te lui zijn om te werken. Vervolgens toen dat de wereld uit was kreeg ik schoonzus over me heen omdat ik zwanger was, want ja ook dat was niet goed. Ik ben het allemaal wel ff zat.
Ik denk dat het goed is eerst uit je negatieve spiraal te komen, ik lees je berichtje en de zwaarte komt mij tegemoet... Alleen al van het lezen zie ik hoeveel negatieve energie het kost. Misschien kun je beginnen met wat andere denken of doen er schijt aan te hebben. Echt het is niet makkelijk maar je word er zelf alleen beter van! En misschien zelf is een stuk positiever en vrolijker zijn? Niet verkeerd bedoeld. Vaak steekt het aan net zoals visa versa dat ook het geval is. Wat voor moeite steek jij in hem? In welke zin? Misschien helpt het om eens samen te gaan praten misschien hebben jullie van beide een ander verwachtingspatroon. Succes!
Denk wel dat je gelijk hebt maar dat is het punt dus bij mij.. Ik heb moeite me niks van anderen aan te trekken. Ik steek moeite in hem als in, gesprek te voeren met hem, leuke dingen proberen te plannen, knuffelen maar alles wordt afgekapt. Dan heb ik er ook geen zin meer in. Af en toe dan doet ie leuk maar een dag later is het weer mis.
Je zult het wel niet willen horen. Maar de omslag ligt vooral bij jou zelf. Herken ook zeker wel punten hoor. Het is niet voor niks dat ik al jaren een ( lat relatie hebt met mijn ex-man op onze manier) Wat hier helpt is toch echt minder klagen en vragen. En vooral mijn eigen plannen trekken wat betreft het huishouden kinderen of wat dan ook. Het is ook ontzettend zwaar als andere een mening over je hebben. En als je gevoelig bent of deze dingen liggen gevoelig ja dat is echt loodzwaar. Echte tips heb ik niet voor je dan onafhankelijker te worden van je omgeving. En vooral niks te verwachten van die omgeving. Je man zo te lezen is het geen prater en dat zal waarschijnlijk ook nooit worden en hoe meer je zeurt of klaagt hoe minder ze van je aan trekken vraag alleen het hoog nodigen en belangrijke dingen. Lukt niet altijd hoor. Sterkte ermee. En het is echt waar de grootste verandering kan je alleen bereiken als je zelf veranderd.
Ik lees heel veel reacties met: je moet eerst bij jezelf beginnen etc. Tuurlijk TS zal ook aan haarzelf moeten werken maar ben het toch echt niet helemaal met jullie eens. Ze geeft aan te hebben geprobeerd een gesprek aan te gaan maar meneer wil niet praten. Oke hij is geen prater en dat kun je ook niet in iemand veranderen. Maar ze geeft ook aan met hem te willen knuffelen, leuke dingen doen, etc. Ze neemt hier initiatieven in en die worden door haar man afgekapt. Als ze zich niets meer moet aantrekken zoals sommigen zeggen dan moet ze dus "apart" van haar man blijven leven want tjah hij wil niet knuffelen en geen leuke dingen doen. Waarom heb je dan een relatie? Ze moet inderdaad proberen om zich er niet te veel over op te winden maar wil deze relatie weer een succes worden dan zal er een heeeele grote input van haar man uit moeten komen. TS ik wens je veel sterkte en hopelijk gaan jullie er wel samen uitkomen. Ik heb helaas niet veel tips want initiatieven nemen doe je enigszins al en wanneer je man niet wil meewerken dan zou ik helaas niet weten wat je nog kunt ondernemen.
Alsof het over ons relatie gaat . Ik snap het precies. En praten gaat dus echt niet , want dan zegt hij gelijk ... ga je weeeer beginnen.
Lees mijn stukje er boven even. Sommige mannen hebben het niet in zich. De mijne als ik aan komt zetten zullen we volgende week naar Blijdorp gaan dan hoor ik dit PFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFF moet dat nu echt. Of zullen we samen met de kinderen naar bijvoorbeeld de mc gaan dan is het ik hou niet van uit eten dat weet je toch. Kortom ik ga wel uit eten vorige week nog geweest met mijn familie en hij bleef thuis. Wil niet zien dat andere mijn zien eten man rot op. Maar na 14 jaar weet ik niet beter. Voel me soms net een weduwen.
Ik heb dus geen tips helaas. Maar ik lees wel mee. En wil je zowizo laten weten dat je niet de enige bent . (schrale troost)
Vind het raar dat jullie ts te schuld geven . En wat betreft de pup . Moet zei al haar wensen maar aan de kant schuiven voor een chagrijn ? . Bepaalde levenswensen moet je niet in de weg laten staan door een man .
Ik had jou stukje gelezen maar zoals ik jou berichtjes interpreteer (corrigeer me als ik het fout heb) heb jij het "geaccepteerd" dat je man zo is. Ookal vind je het misschien niet leuk, maar je accepteerd het omdat je van hem houd en/of bij hem wilt blijven. Wat ik uit de teksten van TS opmaak is dat zij dat dus niet accepteerd. Zij wil juist wel graag knuffelen en samen leuke dingen doen. Als haar man dat absoluut niet wil en zij heeft wel heel sterk die behoeftes dan zal ze uiteindelijk moeten kiezen voor een (voor haar) ongelukkige relatie of een punt erachter moeten zetten. Maar ik krijg het idee dat haar man voor deze rotte periode wel meer ondernemen was. Klopt dat TS of heeft hij nooit zin in die dingen gehad?
Hij was inderdaad voor alle gebeurtenissen veel leuker hoor, anders was ik allang weg geweest en hadden we natuurlijk samen geen kindje
hmm... ik denk dat het tijd is voor een heel goed gesprek want jullie ergeren je kapot aan elkaar. Hij aan jou en jij aan hem. En elk verhaal heeft 2 kanten. dat hele pupgebeuren is maar bijzaak en 1 van de ergernissen. Jullie moeten aan tafel met elkaar en de boel eens goed doorpraten. Maak er tijd voor anders is het te laat. Ook je schoonfamilie is niet je eerste prioriteit. Zorg eerst dat jullie samen weer op 1 lijn komen. Jullie zullen allebei moeten veranderen en aanpassingen/concessies moeten doen. Zo werkt het in een relatie.
Praten met je man en leuke dingen gaan samen doen. Even geen papa en mama zijn, gewoon een koppel. Verder zou ik niet te veel opmerkingen maken over schoonfamilie, mijn man kan daar ook niet tegen. Wss bedoeld je SM het wel goed, alleen doet ze het verkeerd. Probeer je er niet aan te ergeren, laat haar maar. Ik heb ook problemen gehad met mijn man en grotendeels omdat ik het niet eens was met zijn familie en dat ook altijd probeerde te laten blijken.
Als face-to-face praten niet goed lukt zou je misschien je gevoel op papier kunnen zetten en hem de brief geven en laten lezen. Hij kan dan rustig lezen, laten inwerken en ook reageren via een brief. Het is dan belangrijk om duidelijk te schrijven welke situaties je dwars zitten. Je kan ook beschrijven wat je zelf al doet om zo'n situatie te verbeteren voor jullie. En schrijf dat je ziet dat hij ook moeite heeft met het een en ander, zoals dat hij moeite heeft dat je de was niet hebt gedaan...misschien is dat niet zijn 'echte' probleem maar dan geef je hem wel een opening om over het echte probleem te beginnen. Misschien denk je dan wel van oooh, zit dat zo in je hoofd.
Wat een trieste en eenzame verhalen. To, goed dat je het niet accepteert, zo hoort een huwelijk ook niet te zijn! Je mag echt wel meer van je relatie verwachten, maar stel dat je man niet verandert, wat dan? Om een voorbeeld te geven: mijn man werkt 60 uur per week en we hebben twee kinderen, maar wij maken elke dag tijd voor elkaar (vaak 20-30 minuutjes) en plannen iedere week een avond samen. Dus geen computer, geen facebook maar samen een film kijken of Eem spelletje doen. Ik werk op zondag dus we hebben maar 1 dag per week als gezin en dan doen we vaak wat leuks. Ons huwelijk is uitstekend. Dus: tijd, kinderen, zijn geen excuses. Jullie mannen moeten bereid zijn om tijd, energie en positiviteit in jullie relatie te steken. Schrik wel een beetje van dit soort verhalen