Ik kan niet tegen hormonen. Wij deden het dus met condoom omdat manlief zichzelf nog te jong voor sterrilisatie vond. Nu ik zwanger ben geraakt van de derde zei hij uit zich zelf al dat hij als deze gezond en wel geboren is.. gelijk een afspraak maakt. Drie is echt meer dan genoeg voor ons.
@simba hadden ze drie maanden na de sterilisatie niet zijn zaad gecontroleerd? Mijn man is vlak na de geboorte van ons zoontje geholpen en hij heeft er weinig last van gehad.
Ik heb het ook voorgesteld aan mijn man. Hij staat er niet om te springen maar denk dat ik hem toch ga pushen richting de operatie. Vind dat ik niet teveel van hem vraag na een bevalling enz. En bij een vrouw is het veen ingrijpender.
Mijn vriend begon er zelf over. Hij wilde als dit kindje geboren was al gaan voor een ingreep. Dat zag ik dan weer niet zitten, want ik wil misschien nog wel een derde kindje. Als er ooit een derde komt, laat ik mezelf behelpen. Dan kan gelijk bij de geboorte, want zal altijd moeten bevallen met een keizersnede. Ts misschien dat je man er over een paar jaar heel anders over denkt. Zou zoiets pas bespreken als jullie kinderwens compleet is.
Ik kan niet tegen hormonen, en mijn man houdt de optie voor een kind in de toekomst open (ik niet, we willen over een jaar de stap zetten tot adoptie, maar ik wil geen biologische kinderen meer) dus hij weigert zich te laten steriliseren. Voor ons dus al jaren gewoon condoom gebruik en hij vind het wel best zo.
Mijn man wil ook niet. Hij is bang denk en wil het liefst nog een kindje. We zijn een jong stel maar ik wil echt nooit meer kinderen krijgen ivm 2 maal depressie. Ik vind het ook gewoon niet eerlijk dat ik dan weer een pil of een spiraal moet nemen en hij ongeschonden uit de strijd komt... Nu overweeg ik al een poos om zelf een operatie te laten doen. Ts: ik vind dat je helemaal gelijk hebt hoor... Wij pijn, zij 'pijn'. Helaas denken ze er zelf niet altijd zo over.
Ja wij, maar mijn vriend heeft juist liever dat ze het bij hem doen dan bij mij, dus wel een andere situatie dan bij jullie..
Riep die van mij ook, en toen heb ik geroepen dat ik wel genoeg gedaan had op dat gebied, (2 bevallingen, 3 miskramen, ingreep ivm asherman, jaren slikken van de pil). Dus dat hij toch echt aan de beurt was. En dat als hij dat niet ging doen, er nog maar 1 vorm van anti-conceptie over ging blijven die mij geen fysiek ongemak opleverde: onthouding. Even laten zinken toen en toen bedacht ie zich dat het wel zo eerlijk was als hij nu iets ging doen. Het moet nog gebeuren, maar staat dus wel in de planning.
Ja we hebben het wel al besproken en hij zal het niet doen. Ik verwacht trouwens ook niet dat hij zich laat helpen want zelf zou ik het ook niet willen bij mij. Ik zal na deze zwangerschap waarschijnlijk een spiraal nemen.
Zie nu dat het nog wel heel erg verre toekomst is voor jullie, en dat je je er wel enorm druk om ligt te maken.... Dus jemig joh: relax! Schop onder je achterste en ga je huis poetsen in plaats van te liggen janken. Je man denkt er heus wel over na en over een paar jaar pak je het onderwerp weer eens op en zie je dan wel hoe hij er dan in staat.
Jeetje, wat een vreselijk bekrompen reacties van sommige mannen hier.. Het is toch over alle fronten logischer dat de man zich laat steriliseren? Zowel kostentechnisch, risico's die bij mannen kleiner zijn en het feit dat vrouwen al zoveel meer hebben moeten doorstaan om kindjes te krijgen! Het lijkt me toch het minste wat de mannen terug kunnen doen.. Ik denk dat ik hier trouwens weer gewoon aan de pil ga, ben die ongi's nu alweer zat!
Ik vind het niet perse logischer dat mannen dat doen. Qua risico of kosten ja, maar verder toch niet. Ik kan me bij mezelf voorstellen dat ik het na 2 of 3 zwangerschappen wel gehad zou hebben en het na mijn 40ste allemaal niet meer hoeft. Dan heb ik liever dat ze mijn hele handel eruit halen. Vroegere menstruaties en de problemen die mijn moeder heeft gehad spelen ook zeker mee in mijn mening. En stel ik overlijd rond de leeftijd van 40, mijn man ontmoet een wat jongere vrouw en ze willen samen een kindje? Dan moet hij een operatie ongedaan laten maken en later vraagt die vrouw misschien weer of hij zich wilt laten steriliseren. Dus nee, ik zou echt nooit vragen dat hij zich laat helpen omdat mijn lichaam al zoveel te verduren heeft gehad. De pil en andere hormonen ben ik wel zat, dus dat wordt na de zwangerschap weer met condooms.
Mijn man heeft het vorig jaar laten doen. Die riep ook altijd, aan mijn zak geen gehannes.. En die zei ook van als het moet, doe jij het maar.. Maar na een aantal goede gesprekken, zowel ik met hem, als mijn schoonmoeder met hem, ging hij twijfelen. Dus vorig jaar rond deze tijd met hem naar de huisarts voor een gesprek. Die heeft gewoon heel eerlijk verteld hoe de ingreep voor hem in zijn werk ging, en hoe een ingreep voor een vrouw in zijn werk ging, en de verschillen daarin. En omdat het voor een vrouw vaak veel ingrijpender is, en idd duurder, is hij overstag gegaan. Hij zag namelijk ineens in, dat ik alles bij elkaar toch wel veel polonaise aan mijn lijf heb gehad. De pil, hormoonbehandelingen om zwanger te worden, de zwangerschap het herstel, daarna de PND, en het spiraal. Nu was het zijn beurt. 6 december is hij onder het mes geweest, en het is hem heel erg meegevallen. Hij vond dat hij daarna wel een paar dagen het recht had om zielig te doen, en zich te laten verwennen, maar ach, dat vond ik niet erg.
Mijn vriend is pas 27 maar mocht ons gezin compleet zijn is wel hij diegene die gesteriliseerd word. Maar echt pas als hij rond de 40 zit.
Aangezien wij problemen hebben gehad doordat man gesteriliseerd was, omdat hij ooit dacht compleet te zijn, ben ik van mening dat definitieve dingen niet zo'n goed idee zijn. Ik zou mij dus nooit laten steriliseren omdat je nooit weet wat er in je leven gebeurt. Dus op redelijk jonge leeftijd laten steriliseren, man of vrouw, lijkt me gewoon niet verstandig eigenlijk....
De meeste reacties begrijp ik echt niet hoor... 'Wij pijn, zij pijn'? En 'minste wat hij terug kan doen'? Volgens mij is er van elkaar iets 'schuldig' zijn (en iets terug moeten doen) geen sprake aangezien je samen kiest voor een kind en je er dus bewust van bent dat jij een bevalling moet doorstaan. Overigens ben ik het zowiezo niet eens met de vaak gehoorde stelling dag mannen er maar makkelijk mee wegkomen als het op kinderen krijgen aankomt. Ja, wij doorstaan de fysieke pijn, met een beetje hulp van allerlei stofjes die we aanmaken om ons te helpen en kracht te geven. Zij staan machteloos toe te kijken hoe hij vrouw/vriendin, geliefde dus, ernstig pijn lijdt en ze kunnen ons niet helpen. Ik denk niet dat wij erover kunnen oordelen hoe zwaar dat is.... Daarnaast vind ik absoluut niet dat je zoiets van je man kan verwachten of eisen. Als hij het zelf voorstelt of er zelf echt achter staat oke. Maar anders houd het in mijn ogen gewoon op. Wil je dan zeker weten dat je geen kinderen meer krijgt zonder hormoon toestanden? Dan laat je jezelf maar helpen. Ja da's duurder en lastig enz... Maar je moet er wat voor over hebben? Als je van iemand houdt dan begrijp ik niet hoe je iemand kan pushen in iets waar hij zelf niet achter staat en wat zo definitief is...
Mijn man is ook als de dood voor naalden, bloed etc etc etc. Maar hij heeft het na mijn laatste bevalling zelf aangeboden, en heeft het vlak erna gedaan.