hallo allemaal, ok, het is een nogal persoonlijk onderwerp eigenlijk, en ben normaal eigenlijk wel heel erg op mezelf hiermee (heb het er alleen wel eens over met beste vriendin enzo)...maar moet het toch eens even van me af typen geloof ik.... maar nu komt ie.... Vorig jaar augustus positieve test! hoera! maar we durfden allebei niet bang dat het los zou laten (weet wel dat die angst ongegrond is, maar toen voelde het niet prettig). Toen op 16 weken had ik ook eindelijk weer een beetje energie...(niet veel meer, maar ben hele zwangerschap uiteindelijk vreselijk moe geweest, ook minder moeten gaan werken daardoor). dus toen nou yes eindelijk weer wat activiteit, en was zeker wel fijn! toen vanaf week 17 begon ik langzaamaan onze mini te voelen in mn buik, maar vooruit nog niet echt concreet. vanaf week 20 kwamen de hele zachte schopjes, duwtjes en knietjes. toen had ik er weer niet zo'n prettig gevoel bij dus uhm eigenlijk vanaf toen geen activiteit meer , maar had er ook eigenlijk helemaal geen behoefte aan. ik had meer behoefte aan lekker knuffelen en samen genieten van de bewegingen van mini en de groeiende buik bewonderen enzo. laatste loodjes was ik net een walvis op t droge, hij moest me zelfs helpen met onderbenen afdrogen, want 1 ik kon er amper bij, en 2 het deed zo'n verrekte zeer als ik het wel deed.... anyway, charmant voelde ik me niet, en de striemen deden ook geen goed voor mn zelfvertrouwen dan ook nog die hanguiers erbij, dat maakte het plaatje toch wel helemaal compleet nou ja toen de bevalling, was wat gescheurd dus beetje gehecht, vloeien, gebroken nachten noem allemaal maar op maar ook 0,000000 behoefte 7 weken na bevallen mirena in laten brengen, ging ik daar weer van vloeien, dat was af en aan voor 2 maanden, dus tja toen voelde ik me er ook niet echt prettig bij. daarnaast lag ons meisje lekker naast me in de wieg te slapen, maar kreeg het ook met geen mogelijkheid voor elkaar om er mentaal voor open te staan "het te doen" terwijl zij erbij lag (zelfde idee eigenlijk als toen ze nog in mn buik zat...vond ik ook "gek"). toen ging ik weer werken, was 5 maanden thuis geweest (lekker maand vakantie achter verlof aan), toen groeide ze bijna uit de wieg, maar ze ging in elk geval capriolen uithalen waardoor ze nu toch wel echt naar ledikant moest 's nachts (overdag sliep ze daar al). toen duurde het niet al te lang meer voordat we eindelijk weer eens..... mjaah ben je net bezig...hup hoor je dr weer ik kan daar niet zo goed tegen blijkbaar, en mn libido zakte dus ook gelijk weer terug naar vriespunt daarnaast voelde het ook helemaal niet prettig binnenin, was erg gevoelig en pijnlijk, dus dat hielp ook al niet mee natuurlijk.... en sindsdien eigenlijk dus weer niks.....geen activiteiten.... wel knuffelen hoor en op die manier intiem zijn, maar nee geen seks dus. nou inmiddels dus alweer zo'n 2 maanden niks komt dat libido ooit nog goed??????? en ja nou heb ik wel een bepaald verleden, maar dat heeft een plekje en voor ik zwanger was lustte ik er wel pap van zeg maar maar nu...... ik baal niet dat ik nu wel weer zelfverzekerd ben ofzo hoor, nee juist helemaal niet... met die flubberende hangkwabben, striemen, nog ergere hanguiers als tijdens de zwangerschap en uberhaupt nog de overtollige kilo's die er nog aan zitten.....voel ik me eigenlijk nog steeds zo charmant als een rollade in een netje helpt ook niet mee... en mijn man zal er nooit over klagen (tegen mij), maar nu zo'n beetje 1 keer seks in een jaar tijd daar ben ik het ook niet helemaal mee eens dus nouja.,...wat ik hiermee wil bereiken weet ik niet, wil het even kwijt denk ik. en hoop natuurlijk ook te horen dat ik niet de enige ben, want posts met "3 dagen na de bevalling en ik heb zin" helpen ook niet echt, dan ga ik echt denken dat ik iets mankeer ... (en nee mezelf ertoe dwingen kan dus niet en ik hoef ook niet te horen dat het zielig is voor mn man.....) in elk geval sorry voor mn zeurverhaal, maar bedankt dat je het wilt lezen!
Ik kan je er in volgen hoor. Tijdens de zwangerschap had ik ook totaal geen zin en de eerste maanden erna ook niet. Tijdens de zwangerschap hebben we het mss 2x gedaan. Na de bevalling 1.5 maand gewacht. Maar daarna wel geprobeerd. En nee, ik vond het ook niet zo leuk, geen zin, moe, baby in de kamer ernaast. Maar doe het wel omdat je echt soms zin moet creëren. Met wat glijmiddel desnoods
Waarom je beperken tot de slaapkamer als je het storend vind dat de kleine erbij is? Misschien als je 'zin maakt' en je eenmaal bezig bent de zin vanzelf weer komt.
Ja herkenbaar gevoel Denk idd dat ik maar eens zin moet maken....hoop dat t dit keer beter gaat Ze slaapt nu al een tijdje 's nachts op haar eigen kamer dus dat is niet zo'n probleem meer (Mjaah dan hoor je onrust over de babyfoon bijv en ze heeft er nogal een handje van om op dr buik te draaien, wakker te worden en te gaan huilen.....is denk ik ff een "drempel" waar ik overheen moet dat als dat gebeurt dat dat ook nog geen ramp is )
wij hebben tijdens de hele zwangerschap geen seks gehad. had er geen goed gevoel bij. nu is mijn dochter 9 en halve maand. en mijn libido is ook nog altijd 0. wij hebben ongeveer 1x per week seks. heel weinig dus(zeker voor mijn vriend) en dan doe ik het gewoon omdat het van me verwacht wordt. als we bezig zijn komt de zin wel hoor maar de zin om er aan te beginnen elke keer is volledig verdwenen. vraag mij ook af of dit ooit nog goed komt
Is het een optie om de kleine een nachtje uit logeren te brengen? Hebben jullie even tijd voor jullie samen, lekker uit eten (of thuis met kaarsjes aan ofzo) en een filmpje pakken (of lekker tegen elkaar aan kruipen op de bank met een leuke dvd)? Misschien dat dit helpt om te schakelen tussen "mama/verzorger" en "vrouw/minnaar". Wbt dat het niet fijn voelde de eerste keer, probeer te ontspannen, neem er de tijd voor (wat al makkelijker is als je een nacht alleen bent), gebruik goede glijmiddel (geen prut van durex, maar op siliconenbasis - droogt niet uit namelijk). Doordat je gehecht bent heb je natuurlijk een litteken daarbinnen, en littekenweefsel is altijd wat stugger. Kwestie van tijd en "oefening" en dan wordt dat al snel beter. En hier geldt trouwens wel, hoe langer we geen seks hebben gehad, hoe minder zin ik er in krijg. Hier na de eerste bevalling na 3 weken ofzo geprobeerd, maar voelde ook absoluut niet fijn na een paar minuten (ook gehecht). Paar weken later weer geprobeerd en toen ging het al beter. Na de tweede was het ook na een 2-3 weken, toen eigenlijk nergens last van, maar ook niet gehecht. Oh, en wat hier ook niet meewerkte was de mirena (laten plaatsen na de geboorte van de oudste), daarvan kelderde mijn libido ook naar het vriespunt zo ongeveer.
ben in ieder geval blij dat ik niet de enige ben bedankt dat jullie het willen delen wat betreft uit logeren gaan, nee....ik ben hier zelf nog niet aan toe al zou het idd wel helpen te ontspannen denk ik... al kan ik me ook voorstellen dat het alleen maar door m'n hoofd spookt hoe het gaat en ik dus alsnog niet ontspan, want "ik mis wat" ben misschien een beetje gehecht aan m'n meisje, maar het voelt voor mij op dit moment nog niet goed... andere kant zou het toch ook zo moeten zijn dat ik het gewoon kan al ligt ze in de kamer naast ons, om haar dan elke keer weg te moeten brengen vind ik ook weer zoiets het "nat" worden ansich was het probleem niet (gelukkig!), haha dat was in overvloed aanwezig, dus ik weet in elk geval wel dat mn lijf nog weet hoe t moet ben denk ik gewoon een beetje "bang" dat het weer pijn doet en ik er dus weer niet van kan genieten.....(maarja als je het niet probeert.....) (al moet ik wel toegeven dat ik vorige keer al wel een tijdje zin weer had, maarja sindsdien dus ook weer verdwenen ) denk dat ik er gewoon veel te veel over nadenk vroegah had ik de pil, toen over gegaan op de mirena en hoppaaaa ik had ineens een libido, toen ook besloten nooit meer aan de pil te gaan daarom nu ook gelijk gekozen voor de mirena, ik hou wel een eigen cyclus maar dat vind ik eigenlijk alleen maar fijn. ik hou het er maar bij dat het ontzwangeren ook nog bijdraagt hieraan en wie weet wagen we het t weekend er weer even op