En is dat puur te wijten aan die kinderen??? Denk dat er eerder eens met hun moeder gepraat moet worden. Je kunt hun niet zo afvallen om iets wat hun moeder of vader ze bij brengt, het zijn en blijven kinderen (zo denk ik er over in dit geval dan).
Zo he, dit kan je toch niet maken? Die kinderen hebben al een lastige leefomgeving, en dan ook nog zo'n botte stieffamilie... Vind het echt ontzettend lullig hoe je nu handelt
Dat was mijn gevoel ook. Ik ben later aan mijn drie broers en twee zussen geplakt en het is als kind zijnde zo lastig om je nieuwe rol en plek te veroveren. Geloof me, ze hebben echt niemand nodig die ze er fijntjes aan herinnert dat ze geen bloedverwanten zijn. Het heeft tijd nodig om een band te vormen en dat lukt alleen als iedereen zich daarvoor inzet.
Die jongste is pas 9, als ze zo weinig komen zal dat eerder zijn omdat ze een bepaald schuldgevoel word aangepraat dan dat ze echt niet willen, aan je zwager om ervoor te zorgen dat ze hoe dan ook om het weekend komen, daar heb je rechters voor l Lijkt me een stuk makkelijker om dan een band op te bouwen. Ik heb zelf twee stiefzoons die hier om het weekend zijn, mijn familie behandelt ze exact hetzelfde als de rest van de neefjes en nichtjes en dat is echtniet altijd makkelijk. De kinderen zijn nu eenmaal anders opgevoed en kunnen heel raar uit de hoek komen, tuurlijk is het gevoel van mijn familie anders bij mijn stiefzoons dan bij mijn biologische kind, die kennen ze al vanaf de geboorte en in haar zien ze hun zusje/eigen kinderen terug. Maar gelukkig (vooral voor mijn man!) laten ze dit nooit merken. Mijn man zou op z'n zachts gezegd heel verdrietig en boos zijn als zijn kinderen op zo'n manier afgewezen werden. Hoeveel moeite is het nou om een kleinigheidje te halen voor die kinderen en er even heen te gaan? Als het niet voor die kinderen is doe het dan voor je zus en zwager. En trouwens, ik heb ook wel eens moeite met mijn stiefzoons en klaag er dan ook lekker over bij mijn zus, dat betekend niet dat ik niks om de kinderen geef maar het is niet altijd makkelijk en leuk om stiefmoeder te zijn. En ook ik zou de kinderen waar ik zelf dus wel eens over klaag tot op het bot verdedigen als een ander ze aanvalt omdat die kinderen er ook niks aan kunnen doen dat papa en mama gescheiden zijn en hun leventje zo moeilijk is.
Ik heb niet alles gelezen,maar ik vind het zielig voor de kinderen... Natuurlijk 'hoor' je er heen te gaan! Je zus is getrouwd met hun vader dus hoe je het ook went of keert, zij horen ook bij de familie!
Ik snap het ergens wel. Dat het familie is wil nog niet zeggen dat je het verplicht gezellig moet vinden. Soms mag je elkaar niet en heb je pech dat het dan familie is waar je wel voor de rest van je leven "mee opgescheept zit". Maar natuurlijk komen die kids voor de cadeaus. Zo zijn kinderen. Ik heb er nog nooit 1 gezien die zegt dat hij zijn verjaardag viert voor het gezellig bijkletsen en dat hij geen cadeau hoeft. Dat kan je ze echt niet kwalijk nemen! Als je echt geen zin hebt om te gaan en je kan je er niet over heen zetten zou ik dat eerlijk zeggen, maar verwacht dan ook niet dat je zus nog bij jou komt. Als je dat er voor over hebt...
Ik zie mijn neefje ook max. 5 x per jaar en boter niet zo met mn zus. Toch ben ik altijd op zijn verjaardag geweest en blijf dat ook doen zolang ik welkom ben. De kids kunnen er niets aan doen dat hun ouders zo in elkaar zitten.
Ik snap de jongetjes wel... ik ben zelf stiefkind geweest, en ben door mijn stiefmoeder haar familie ook altijd als familie behandeld, helaas niet door mijn stiefmoeder zelf, maar dat is een ander verhaal! Mijn vader heeft nu een andere vrouw uit Peru, met dochter van 16 en ook haar hebben we, zelfs toen ze nog in Peru woonden en 10 jaar was, als familie behandeld! En ook zij komt vooral voor de leuke dingen, maar kom op he, denk eens aan jezelf toen je zo jong was! Dat kinderen het voor cadeaus doen is niet raar, en ik denk dat ergens hier in het verhaal ook nog wat gestook meespeelt van de moeder! En als ze dan ook nog eens zo behandeld worden door hun stieffamlie geef ik ze groot gelijk dat ze niet zo vaak langskomen!
Hier is de situatie net even iets anders. Mijn 4 kinderen zien stief opa en oma amper. Nu vieren mijn 2 dochters hun verjaardag bij mij en daarbij ook nog de verjaardag van hun (half) zusje. Nu krijgen de kindjes van stief opa en oma een kleinigheidje. Ook met de kerst krijgen ze iets omdat hun zusje dat ook krijgt. Mijn kinderen vinden dat zo leuk en schrijven daarna een bedank kaartje. Vorig jaar konden stief opa en oma er niet bij zijn en hebben ze een klein kadootje opgestuurd. Mijn zoontje kreeg het pakje een dag van te voren en moest wachten om het open te maken. Hij vond het helemaal geweldig. Stief opa en oma kunnen niet meer stuk. Misschien kan je een kleinigheidje opsturen met een leuke kaart. Voelen de kinderen zich toch heel speciaal en jij hoeft er geen tijd aan te besteden.
Jouw zus heeft voor een man met kinderen gekozen en dus ook voor zijn kinderen. Mss moet jij leren ze te zien als volwaardig lid van de familie ipv toevallige aanhangsels van je zus. Als je dat weekend niet kan, ga dan eerder of later. En dat je ze niet vaak ziet , ga wat vaker langs als zijn er wel zijn. En gedrag je als een echte tante ipv een onbekende.
Ik snap je wel, maar dat is waarschijnlijk omdat wij ook zo'n soort situatie hebben. En nee de kinderen hebben er zeker niet omgevraagd, maar merkte het laatst al in een ander topic op: men verwacht van de familie ook maar dat zij net zo snel in het samengestelde gezin meegaan als de vader en moeder zelf. En voor sommigen voelt dat gewoon niet zo snel vertrouwt.
Ik ben heel blij dat mijn dochter volledig opgenomen is in de familie van mn vriend. Nu woont ze ook wel 24/7 bij ons, is mijn vriend de enige echte papa die ze heeft en zien mijn schoonouders ons met haar ook regelmatig. Ik moet er niet aan denken dat ze haar anders behandelt zouden hebben .. ze hebben namelijk ook 2 kleindochters van 3 maandjes ouder. Maar dat is juist super leuk met zn 3e! Meid. Probeer niet te denken aan hoe vaak of niet je ze ziet en hoe de band is. Deze wordt misschien wel veel beter als je ze vaker ziet en hun het gevoel geeft dat ze erbij horen... je komt er de rest van je leven toch niet meer vanaf!
Ik ga altijd naar de kinderverjaardagen binnen de familie, die kan je niet zomaar overslaan vind ik. Wij hebben ook een stiefneef en ik weet dat hij het er moeilijk mee had toen er een 'echt' neefje en later ook nichtje bij kwam. Hij was 8 jaar lang het enige kleinkind geweest. Hij wist niet meer wat hij ons mocht noemen en of hij er nog wel bij hoorde. Deels komt het ook door zijn moeder die niet wilt hebben dat hij ons als oom en tante ziet of zijn (stief)opa en -oma ook opa en oma noemt. Maar we hebben altijd gezegd, jij bent nu onze grote kleine neef en hoe jij ons wilt noemen mag je zelf weten.
Ik vind het ook wel sneu, snap aan de ene kant wel dat het anders voelt misschien omdat het stiefkinderen zijn, maar daar kunnen zij ook niks aan doen. Is al erg genoeg dat het leven zo ingewikkeld voor ze moet zijn. Mijn schoonzusje heeft ook twee stiefkinderen en als m'n schoonouders het dan over hun kleinkinderen hebben dan tellen zij niet mee, want dat is niet 'echt', vind ik zo ontzettend zielig. Gewoon gaan en een beetje je best doen voor die kinderen, en voor je zus! Heb nu pas alles gelezen, maar dat je die kinderen überhaupt verantwoordelijk probeert te houden voor het feit dat ze nooit komen en alleen voor de cadeaus komen is absurd. Probeer je eens voor te stellen hoe het is als je ineens in een nieuw gezin wordt gedropt, je moet wennen aan nieuwe mensen die ineens min of meer gedwongen heel dicht bij je staan en moet het allemaal maar leuk vinden. Misschien hebben ze bij mama al hun vriendjes en dan moeten ze ineens een weekend naar papa, zou ik ook echt niet fijn vinden. En de cadeaus... Kom op zeg, ieder kind roept al weken of zelfs maanden voor de verjaardag wat het allemaal wil hebben en richt zich puur op de cadeaus. Dat is normaal en heeft niks met egoïsme te maken. Je moet je echt een beetje gaan beseffen in wat voor situatie die kinderen zitten en je kunt ze niet verantwoordelijk houden voor de dingen die je ze nu verwijt.
Als je kunt gaan, ga je (al is het maar een uurtje) en als je niet kan, ja kan gebeuren. Volgende keer beter. Dan zou ik zelf wel een kaartje sturen met een tientje erin. Je ziet ze niet vaak, maar het zijn kinderen. Zo gaat dat in die leeftijd en met scheidingen. Ik ziu er dus niet moeilijk over doen dus en even doorbijten in dat uurtje. Ga je daarna iets leuks doen. Er is toch altijd wel iemand met wie je even leuk kan kletsen en anders geniet je maar van de taart
Mij stoort het meer dat je zo praat over kinderen van 9 en ouder. Zelf ook natuurlijk al een ouder kind of ik heb de mijne niet zo opgevoed of je kijk op deze kinderen is gewoon (raar) 9 jaar pas 2 maanden later de verjaardag vieren uit je eerste post ( las ik dat ze soms mogen van hun moeder) als moeder het uit komt. Het verzoek van de 9 jarige was om toch nog bij zijn vader zijn verjaardag te vieren. Met 9 jaar kun je dat gewoon nog zo belangrijk vinden. De meeste kinderen vinden hun verjaardag het belangrijkste van kind zijn. Even speciaal zijn. Jou zus en zwager hebben het begrepen nu jij nog. Stel jou kind is jarig later en krijgt z.n tante over zich heen. Ach we zien dat kind niet zo vaak. Kind zal het vast en zeker niet missen. Maar hoe zou jij er over denken als jou zus later zeg ach ik kom niet of laat helemaal niks van mijn horen. Ach zie die kinderen toch niet zo vaak. Wedden dat jij je dan ook ( boos voelt en alles wat er bij komt kijken) In mijn aller eerste post schreef ik al als je echt niet kunt dan is het gewoon een ander verhaal. Daar mag je gewoon eerlijk in zijn. Maar is het dan z.n grote moeite om een leuke verjaardag.s kaart te versturen met een briefje van 5 of een leuk kinderen tijdschrift of wat. Het hoeft niet duur te zijn. Het gaat om de attentie. Hoop nooit dat je eigen kinderen ( stief kinderen worden). Toch? Niet zo hard zijn voor deze kinderen of voor welk kind dan ook.
Mijn zusje heeft nu 2 maanden een vriend met 3 kids en ben 2 weken geleden naar zijn verjaardag geweest, de eerste keer dat ik hem zag haha. Ik vind het juist leuk om dat te doen. Ik vind het echt heel zielig voor dat kind hoor. Ik denk altijd maar als mijn eigen zoontje in die positie zou verkeren, mijn moederhart zou breken.
Hoe jouw band is, hoe vaak je zus en hun vader ze zien staat helemaal los van de situatie. Kun je, dan ga je, kun je niet, dan ga je niet. Met de rest vind ik dat je je niet moet bemoeien. Deze kids zitten al in een vreselijk vervelende situatie en dat niks met ze hebt, daar kunnen zij niks aan doen. Zou dus juist gaan om een band met ze op te bouwen. Ik zou het omdraaien, hoe zou jij het vinden als jij stiefkindjes hebt en door omstandigheden ze zo weinig zou zien. Ik denk dat jij het ook niet zou waarderen als je zus dit dan zou zeggen. Of als jouw zus zou zeggen, met jouw kindjes heb ik niet zo veel dus ik kom niet op hun verjaardag... Behandel anderen zoals je zelf behandeld zou willen worden....
In de eerste plaats zal het de kinderen vast te doen zijn om de kadoos. Maar wat veel belangrijker is, is dat wat ze ervan onthouden. Wat een lieve familie heeft die stiefmoeder. Die van heinde en ver komen om onze verjaardagen te vieren. Ze zijn er voor elkaar. Dat is het immateriële wat onbetaalbaar is.
Ik zou niet gaan. Niet naar je zus, niet naar haar man, niet naar de kinderen... Want ja, je hebt toch geen goede band met je zus? Je hebt er toch niks mee? Je hebt toch ook geen zin om te gaan? Nou, blijf dan gewoon compleet weg... Dan hoef je je er niet aan te ergeren en met lange tanden op een verjaardag te zitten.