Ik laat de keus aan mijn nabestaanden over. Die weten dat ik graag mijn organen wil doneren (en zullen daar dan om die reden ook toestemming voor geven), maar er kunnen omstandigheden zijn, waardoor zij er toch voor kunnen kiezen om geen toestemming te geven.
Dit vind ik toch een wat oneerbiedige opmerking. Mijn zusje kwam op 16 jarige leeftijd plotseling door een auto ongeluk om het leven. Voor onze verwerking is het heel waardevol geweest om een aantal dagen naar haar "lijk te staren". Je kunt nl totaal niet bevatten dat ze er zo onverwachts niet meer is. Het was anders geweest als ze misschien nog een aantal dagen in coma had gelegen, zodat we aan het idee hadden "kunnen wennen"dat ze dood zou gaan, maar het was nu in één keer pats boem, klaar. Nu was in haar geval dus ook geen sprake van orgaandonatie, omdat het niet mogelijk was. Je kunt dus wel zeggen dat je niks hebt met "lijkstaren", maar misschien hebben je nabestaanden dat voor de verwerking wél nodig?!
Nee, ik ben geen donor, manlief is ook geen donor. Ik heb er wel over nagedacht, maar toch niet gedaan. Moet er niet aan denken dat er in je gesneden wordt, iets verwijderd wordt etc etc etc. Ik heb ooit eens gezien hoe iemand eruit zag na verwijdering van bepaalde organen. Uhmmm, dan zeg ik : nee, dank jem laat mij maar gewoon intact. Maar ik heb wel respect voor de mensen die WEL donor zijn. Mijn complimenten.
Maar ik neem aan dat je dan ook niks wil ontvamgen? Geen hart ofzo als je dood ligt te gaan? Dat lijkt mij dan wel weer zo eerlijk als je er niet aan moet denken dat er in je gesneden wordt
Ja, en ik vind het heel belangrijk. Er is zo'n groot tekort aan donoren, en een donororgaan kan zoveel betekenen voor een ontvanger! Ik heb een keer een "heartbeating" uitname meegemaakt, enorm heftig maar er werd heel respectvol met de donor omgegaan. Alleen borst en buik waren opengesneden en uiteraard weer netjes dichtgemaakt, van de donatie zelf zou je niets terugzien bij het opbaren (wel van het ongeluk dat haar doodde) Ben dan ook erg benieuwd wat jij gezien hebt Sjannie? Ik merk ook in gesprekken dat het vaak om emotionele redenen is dat familie van een niet-geregistreerde patient afziet van donatie. En eerlijk, ik word zelf ook al misselijk bij de gedachte mijn dochter te moeten meegeven, en hoop van harte nooit voor de keus te komen staan. Juist daarom is het ook zo belangrijk dat tenminste volwassenen zelf al de keuze registreren. In de gevallen die ik meemaak, is er vaak ruimschoots (uren) de tijd om na te denken over donatie en afscheid te nemen, en je zou zelfs kunnen zeggen dat vanwege de hele donatieprocedure iemand langer aan de apparatuur gehouden wordt (er worden diverse extra onderzoeken gedaan om hersendood vast te stellen). Voor wat betreft religie: in de islam is de stelregel van veel geleerden dat het mag als het leven van een moslim in gevaar is. dat lijkt een rare regel, die wel te begrijpen is vanuit de vroege jurispudentie die leiding moet geven (en onder heel andere omstandigheden is ontstaan). Ook al weet je niet naar wie je organen toe gaan, wel schuift iedereen op de wachtlijst een plekje op, en komt voor andere mensen op de wachtlijst een orgaan weer wat dichter bij. Mijn man zondert wel huid uit met het oog op de rituele wassing, maar huiddonatie is sowieso alleen mogelijk bij sterk overgewicht (je moet "ruim in je vel" zitten voor een goede afname) en dus bij ons beiden niet van toepassing.
Ja ik ben donor. Vind het een mooi idee dat anderen verder kunnen leven met/door mijn organen etc als ik overleden ben.
Ja ben donor. Ik zou niet weten waarom niet. Ik wil graag mensen in leven houden met iets van mij, als ik dood ben!
Ja ik ben ook donor. Mijn man niet. Hij kan het niet uitleggen maar het is een gevoel. Hij voelt zich er niet goed bij.
Nou inderdaad, alsjeblieft zeg! Dat was ook het eerste wat ik dacht net. Moet dat nu weer? Weet de discussie van vorige x nog wel.
Ik wil wel donor zijn, maar de manier waarop ik dat wil kan ik niet aangeven. Bij leven wil ik namelijk gerust iets afstaan, maar zodra ik dood ben niet. Ik wil kunnen zien dat ik iemand er mee help (liefst zelf de keuze ook nog maken) Daarom heb ik mij (nog) niet ingeschreven als donor.
Mij maakt het niet uit of het naar een wel of niet donor gaat. Ik kan er een leven mee redden en dat telt voor mij. Ik ga er vanuit dat iedereen dankbaar is met een donororgaan. En misschien veranderd het ook iemands kijk op het donor zijn.
Maar heb je je dan wel ingeschreven met de keuzemogelijkheid "geen donor" Dat is namelijk zo belangrijk, dat iedereen zich laat registreren! Hier wel donor. Mijn man leeft tevens al jaren met een donorhart dus ook de andere kant van het verhaal mee gemaakt... En ik vraag mij dan altijd weer af:Willen de mensen die GEEN donor zijn ook niet ontvangen mochten ze dit nodig hebben?En hoe zit het als je kindje een orgaan nodig zou hebben?