Poeh! Onze dochter zit er sinds een paar weken middenin. Maar wat pittig zeg! Ze is een slimme meid, want als ik (omdat ze overal 'Nee' op zegt) haar tussen twee dingen laat kiezen (zal papa of mama je in badje doen) dan zegt ze heel slim 'Allebei niet!'. Ze lijkt zich ook te pletter te vervelen zowel binnen als buiten. Ze heeft nergens zin in, wat ik ook voorstel... Het liefst wordt ze continue gedragen en delegeert ze er op los. Maar dat kan natuurlijk niet. Nieuw is nu het niet naar bed willen (ondanks heel hard gapen). Het hele ritueeltje gaat goed en gezellig totdat ze in haar bedje ligt. Ik vind het verschrikkelijk! Ik zie vooral dat ze het ook moeilijk met zichzelf heeft en dat vind ik echt super sneu om te zien. En anderzijds denk ik soms 'waar is die rol behang...'. Hoe overleven jullie deze tijd?
Voor het bedje: wij lieten onze Meneer in zijn bedje nog naar een filmpje kijken op YouTube. Op die manier lag hij er al in, en dan was hij ook rustig. Als het filmpje dan gedaan was, piepte hij soms wel even maar soms lag hij ook al tijdens het filmpje in slaap. Je zou ook kunnen voorlezen als je de tijd hebt (ik gebruikte de andere helft van het scherm om nog te werken voor 't werk intussen omdat ik te weinig uren op kantoor heb wegens reistijd).
Proberen te beseffen dat ze het niet expres doet, af en toe weglopen en adem halen, genoeg tijd voor jezelf nemen en verder verstand op nul en door met bikkelen Succes, weet er alles van.
Hahaha, ja precies. Dat schijnt de enige mogelijkheid te zijn hè... Vooral dat doorbikkelen. We hebben er sinds 3 maanden een 2e kindje bij en dat maakt het wel extra pittig. Hij lijkt nu al super empatisch te zijn want zodra onze dochter huilt begint hij ook meteen. Heel handig als je net op dat moment aan het voeden bent of zo. Maar inderdaad, ook het weten dat ze het niet expres doet. Vind het ook echt wel sneu om te zien dat ze ook last van zichzelf heeft. Soms wil ze iets wel graag, maar zegt ze toch 'wil ik niet' terwijl ik weet dat ze het eigenlijk wel heel leuk vind. Denk dat het eigenlijk voor haarzelf pittiger is dan voor mij.
Wij doen juist geen tv o.i.d. meer voor het naar bed gaan. Hier is het: eten, even spelen, in bad, boekje lezen, liedje zingen en lekker slapen. Ze gaat ook wel steeds rustig naar bed, maar als ze er eenmaal in ligt en het besef er is dat ze moet gaan slapen is het 'feest'.
Hoi hoi, Grappig heb net ook in jou andere topic gereageerd. Daar schreef ik dat wij hier ook heel erg last van hadden toen ons zoontje ook de hele dagen bij ons thuis was. Een maand voordat hij na de psz ging had ik hier ook een topic geopend over de peuterpubertijd. En sinds hij op de psz zit is dit flink vermindert. Dus niet meer druk maken over de psz,maar op hup de kleine van jullie daar lekker heen brengen
Nog een tip, pick your battle, oftewel niet met alles de strijd aangaan. Alleen bij de dingen die jij belangrijk vind en bij de kleinere dingetjes even een oogje dichtknijpen. En het is idd even doorbikkelen.
Bij ons is het ook doorbikkelen maar vooral consequent blijven. Blijf ook rustig. Hoe bozer jij wordt hoe erg sterker de reactie is die je terug krijgt. Kies ook uit waar je perse mee wilt winnen en waar je kleine een keer mag kiezen. Kleding is ons een keuze. Eten ook. Ze moet wel aan tafel blijven zitten. Dan eet ze snel toch nog wel wat. Als ze niet luistert dan kan ze kiezen tussen luisteren en in de hoek staan. Ze kiest dan meestal eieren voor haar geld. Ik heb haar vorige week gewoon in bed gezet en ben weggelopen. Ze ging volledig door het lint. Ze mocht kiezen of naar bed en huilen of stoppen met huilen en een verhaal. Na een halve minuut was ze klaar voor een verhaaltje.
Je opende ook een topic over de peuterspeelzaal en als ik zo lees dat ze zich zo verveelt dan is de peuterspeelzaal misschien wel een deel van de oplossing! Hier ook een tijdje gehad dat ze niet wilde slapen en het best lang vol hield. Nu gelukkig zonder problemen in de avond. Ga je ook samen met haar spelen? Dat doen wij heel vaak en we zien dan dat ze het zelf 'oppikt' en zelf gaat spelen. We horen onszelf dan praten ontzettend leuk Bijvoorbeeld van alle duplowagentjes een lange trein maken en daar alle poppetjes op zetten. En ze is tijden druk met het in bed leggen van de knuffels en dan gaat ze "even kijken" en zegt ze welterusten en doet de deur weer dicht. Om daarna weer even te kijken. Wij merken dat ze ons heel veel na wil doen en overal bij wil kijken en het liefst zelf ook.
Ik heb het gevoel dat ze steeds op zoek is naar een nieuwe uitdaging misschien ook de leeftijd en het is dan aan ons om die te geven.
Hier zelfde "probleem", maar moet nog 2 worden en gaat naar kdv. Ze is heel koppig en kan gerust 20 min boos zijn, in mijn ogen om niets! Ik zucht er heel hard van en bedenk dat het wel weer over gaat.... Maar soms is het best irritant als ze midden in een winkelstraat ligt te gillen omdat ze iets niet mag.als je haar dan oppakt gaat ze schoppen en slaan. Ik heb er maling aan, nee is nee. Verder ben ik wel flexibel met kiezen van bv de kleur handdoek, beleg op brood enz. Echte tips heb ik niet, die zoek ik ook nog, maar wel een stukje herkenning.
Hier ook herkenning... Zucht, best pittig af en toe. Hier is het nu ineens een probleem maken van het zitten in de kinderstoel aan tafel. Ze wil perse of bij mij op schoot, of op dezelfde stoel als ons( wat gewoon niet werkt omdat hij te laag is en ze er zo weer af kan en zo weer gaat spelen ondertussen) Wij twijfelen nog of we de strijd aan gaan hierover en haar gewoon in de kinderstoel zetten, of gewoon niet aan tafel als je niet wilt eten of toch maar bij mij op schoot zodat ze in ieder geval nog iets eet. Helaas vind ik het zelf lastig dat ze zich zo overstuur kan huilen dat ze gaat spugen en dat is dus ook zo als we haar zo in de kinderstoel laten zitten. Iemand ideeën? Verder werkt het hier goed om haar in bepaalde dingen heel vrij te laten. Je ziet haar dan ook echt stralen dat ze iets mag wat ze zelf gekozen of bedacht heeft. En een heel vast ritueel aanhouden bij dingen zoals naar bed gaan. Als we 1x toegeven moeten we het helaas de dagen erop bezuren.
Die leeftijd viel bij ons ontzettend mee maar sinds een paar weken haalt hij het bloed onder mijn nagels vandaan. Na 2x vragen zeg ik "we gaan nu schoenen aandoen" - "Nee, nee, ik moet eerst nog even een beetje met de auto's spelen" Consequent als ik poog te zijn, pak ik hem op en probeer zijn schoenen aan te doen. Resultaat? Een dreun in mijn gezicht, schoppende benen en een krijsende peuter. Op de gang helpt totaal niet, hij gaat ondeugend lachen, zegt dat hij niet mag slaan om vervolgens gewoon weer door te gaan waardoor het nog langer duurt voor we de deur uit zijn. Zondag heb ik hem gewoon zonder schoenen en met 1 sok meegenomen uit het zwembad, je had hem moeten zien smeken om zijn schoenen *gnagna* die aanpak had hij niet verwacht... Geen tips hier dus helaas, ik moet ook nog even wennen aan dit mormelgedrag en een goede aanpak uitwerken...