Hahaha... herkenbaar...zie mijn onderschrift.. Ik merk wel dat die drang minder wordt. Op dit moment heb ik het helemaal niet meer. Maar wie weet, komt het nog een keer terug. Ik heb wel vaker een pauze gehad.
Denk ook niet dat het echt weg gaat. Ook al ben ik echt klaar met het kinderen krijgen gebeuren. Nu ben ik 2 weken bijna over tijd en de angst zit er wel dieper dan ook van zou het?.. Weet heel zeker dat ik niet zwanger ben! Maar zit er toch echt op te wachten. Was het voor het laatst op 17 september dus het word hoog tijd. Er zijn maanden bij dat de klok er op gelijk gezet kan worden en er zijn de laatste jaren ook wel eens weken bij dat ik er echt wat langer op moet wachten. En boven dat ik voel mij ook niet zwanger. Daar bij komt het gewoon weg echt niet uit! In de zin van dat ik medicijnen slik die niet aan te bevelen zijn tijdens een zwangerschap. Ten tweede vind ik mij zelf echt te oud. Zie mij nu niet nog eens 18 jaar mijn leven laten bepalen door een paar kinderen. Heb mijn handjes al vol aan de twee die ik heb. ( bedoel dit zeker positief hoor) De oudste is over 2 weken 13 de jongste over 4 maanden vier. En dan weer op nieuw beginnen en daar bij ben ik geen ( baby moeder) geniet er meer van als ze wat ouder en zelfstandiger zijn. NU is de jongste ziek ligt met 40.3 op de bank. Vanmiddag nog bij de ha geweest en ja kijk het nog maar even het weekend aan. Ze heeft ( denk ik keel ontsteking) en ben dus een beetje boos op de ha van vanmiddag. Dus dat word waarschijnlijk morgen naar de hap. Bel netjes om te melden dat ze al van af dinsdag koorts heeft niet hoog rond de 38.5 maar nu schiet hij dus door naar de 40.3. Dat kan denk maar een ding betekenen. Dat ze niet zelf opknapt en misschien een ab nodig heeft. Grr. Ja dus herkenbaar. Aan verschillende kanten van het verhaal.
Heel herkenbaar, maar ik weet zeker dat een nummer 4 er hier niet inzit. Rationeel vind ik dat ok, emotineel ben ik nog niet zo ver... Word bij elke pakje waar baby uitgroeit verdrietig bijvoorbeeld...
Ik wilde altijd meer kinderen, liefst een stuk of 6, maar 3 kinderen met autisme is meer dan genoeg, wij zijn dan ook echt echt echt klaar nu. Bovendien heb ik een bloedhekel aan zwanger zijn, dus ook daar heb ik niet zo'n zin meer in.
Nee ik heb echt geen behoefte aan een vierde. Heb ook geen kriebels bij new born baby's, kan alleen maar medelijden hebben met de moeder met alle krampjes, gebroken nachten, gehuil etc haha.
Yep,. Hier ook... Jongste is nu 3 maanden en oudste 2. Ik ben alleenstaand en heb altijd gezegd dat het echt bij 2 blijft. En nu, nu ben ik de te kleine kleertjes van de jongste aan het uitzoeken voor verkoop en het doet zeer. Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Bij de 1e dacht ik nog, bewaren voor de volgende. En nu is het definitief klaar. Spul gaat weg en zal ik nooit meer gebruiken. Mn gevoel zegt een 3e en mn verstand en mn lichaam zegt het bij 2 te houden. Ze zijn gezond, ik red het nu prima in mn eentje met ze, qua financien red ik het, ze krijgen allebei hun aandacht enz. Het is goed zo. Maar toch knaagt het. En dat zal het blijven doen denk ik
Nee, na deze laat ik de leidingen dichten. Ik had sowieso altijd als.max 2 kinderen. Maar ja je weet nooit hoe het loopt....
Herkenbaar!! En het stomme is dat ik tijdens/na de zwangerschap geroepen heb: nooooit meer!!! En zeker tot en met dat de jongste ruim 2 jaar was nog steeds. Ik wist het 99% zeker! En ineens, sinds afgelopen zomer is het gaan kriebelen. Ik vind het heel moeilijk omdat ik ergens ook wel weet dat het hormonaal is. Ik heb absoluut geen fijne zwangerschappen gehad (depressief, veel en lang misselijk). En de babytijd bij de tweede vond ik ook heel zwaar. En niet geheel onbelangrijk, mijn man wil geen derde Ik heb het er op dit moment best moeilijk mee omdat het moeilijk te begrijpen is voor vriendinnen die dit gevoel niet kennen (en omdat zij mij gezien hebben tijdens de zwangerschappen ) Hoe staat jouw man hierin?
Herkenbaar! Ik had gedacht me compleet te voelen na de derde, maar dat is (nog) niet zo. Ik zou nog wel een vierde willen...ik hoop wel dat het gevoel over gaat. Ik nen nog jong, zou niet nog jaren dat gevoel willen hebben!
Ik had een compleet gevoel na 4 kinderen. Mijn vierde is een meisje na 3 jongens en dat heeft er wel veel mee te maken denk ik. Tot nu toe had ik ook alleen medelijden met zwangere vrouwen maar nu is mijn beste vriendin deze week bevallen en het is zoooooooo'n schattig mooi klein babietje!!! Dus ja ook hier rammelen ze weer Maar goed ik wacht nog een aantal jaar...
Hier rammelen ze blijkbaar heeeel hard. Nooit een groot gezin in gedachte gehad maar wel altijd al sterk beebgevoel gehad. We bekijken het per beeb vanwege lichamelijke klachten. Na de vierde waren we voor het eerst even klaar maar van de zomer stonden we ineens weer allebei te tappelen, mijn man moest er gewoon een traantje om laten. Ons groot gezin is ons geluk, kan ook niet zeggen dat het zooo druk is of zwaar ofzo, ik ben nu gestopt met werken en eerlik gezegt voelt het nu of ik een lange vakantie heb. Ik hou ervan!!!
Wat fijn dat je nu helemaal pnd vrij bent!!! Ik heb onder mijn vorige naam altijd met je mee gelezen. Hier trouwens helemaal niet herkenbaar. Ik ben zo blij dat mijn pnd voorbij is, ik wil nooit een derde met de kans op weer een pnd..
Ik ben er na 4 kids wel helemaal klaar mee. Een paar weken geleden mijn schoonzus bevallen van de 2e en ja ze is heeeel lief en schattig maar als ik aan die nachten denk draait mijn maag om. Ik hoef er NOOIT meer een! Dus dat die rammelende eierstokken niet meer overgaan tot de overgang gaat hier dus niet op.
2 jaar nadat de middelste was geboren begon het bij mij ook weer te kriebelen. Na nog een jaar getwijfeld te hebben hadden toch besloten om voor een derde te gaan. Gelukkig gelukt en daarna nooit meer klapperende eierstokken gehad. Al vind ik baby's nog steeds geweldig en wil ik ze graag vasthouden maar zelf nog eens zwanger worden (kanniet want ik ben te oud en gesteriliseerd). Nee ik ben er helemaal klaar mee en zeer gelukkig! Succes met je keuze.
Het is dat we geen ruimte en niet voldoende geld hebben, anders was ik al lang aan een 2e begonnen. Klapperdeklapper.
Ik begrijp er helemaal niks van.. Heb een makkelijk kind en vind zwanger zijn ook leuk. Maar toch nog geen kriebels of klapperende eierstokken. Vroeg laatst aan m'n man: Ben ik wel normaal? Er is wel een wens voor een tweede, maar wanneer?
Ik hoop dat ik het nog een mee mag gaan maken. Wil het heel graag. Krijg ook geregeld de vraag... goh zouden jullie nog ..... Doet me soms wel pijn