Mijn man is 2 wkn geleden naar zijn ouders vertrokken omdat hij niet meer gelukkig is. Gisteren voor het eerst bij een relatie therapeut geweest en hij wil de komende 2 wkn geen contact met mij omdat hij nog niet weet of hij met mij verder wil. De laatste 2 wkn heb ik telkens tegen zoon gezegd dat papa is werken. Dat doet man veel, (7 dgn per week, vaak s avonds) dus het is voor hem bekend dat papa vaak niet thuis is. Hij vraagt mij wel telkens waar papa is, wanneer hij thuis komt, papa moet toch hier blijven! Het doet pijn! Boven op de pijn die ik al heb! Ik weet alleen niet wat ik nu met zoon "moet". Gewoon nog even volhouden dat papa is werken tot dat man, hopelijk, over 2 wkn "zijn keus" heeft gemaakt of wat meer tekst en uitleg geven?!? Help me! Ik weet het niet!
Pfoe..heftig. Heeft je man ook geen contact met jullie kinderen? Want eigenlijk vind ik als je een gezin hebt het not done om geen contact te hebben, in ieder geval met de kinderen. Wat vinden zijn ouders daarvan? Want inderdaad, hoe leg je het uit. Ik zou gegeven de situatie toch zeggen dat papa verdrietig is (of druk of veel aan zijn hoofd heeft?) en even bij zijn eigen papa en mama wil zijn. Maar dit is persoonlijk. Het is lastig, je kan ook niet iets van een aftel-kalender maken, want je weet niet of ie dan wel terug is. Maar nogmaals, ik vind het niet kunnen dat je man zijn zoon nu zo in de steek laat. Heel veel knuffels voor jou in deze moeilijke tijd.
Oh meid, dat doet pijn Kun je niet even snel met je man afspreken dat hij wel contact houdt met de kinderen? En anders je zoon vertellen dat papa op vakantie is (klopt nog bijna ook). Sterkte!
Ja wel contact met de kinderen. De eerste 2 wkn kwam hij zo'n beetje wanneer het hem uit kwam maar hij geeft mij zo veel onduidelijkheid en hij verwacht zo veel van mij dat ik nu voor de komende 2 wkn een schema heb gemaakt met wanneer hij de kinderen mag zien. Hij wil geen contact met mij maar wel op de hoogte blijven van de kinderen. Hij appte bijv iedere met de vraag hoe het met ze ging. Heb nu dus gezegd dat hij dat ook niet meer moet doen en dat ik hem op de hoogte houd wanneer er bijzonderheden zijn. Zijn ouders heb ik nog niet gesproken. Ik weet dat zijn vader zegt/ vindt dat hij niet zomaar weg kan gaan en moet vechten voor zijn gezin. Wat zijn moeder tegen hem zegt weet ik niet.
Weet je ook waarom je man niet gelukkig meer is? Vind het altijd zo opvallend als iemand van de ene op de andere dag besluit dat de koek op is. Zoiets moet toch al langer spelen?
Je zoon is bijna 3, zie ik. Misschien dat je wel aan hem uit kunt leggen dat papa even wat dingen op een rijtje moet zetten, en dat hij bij opa en oma is?
Hij vindt dat ik hem niet genoeg steun in zijn carrière en dat het al 1,5 (!) speelt! *stomp in mijn maag* daarnaast ook onze verschillende karakters zijn glas half vol de mijne vaak half leeg. Hij denkt dat ik de zwangerschap van dochter heb gemanipuleerd, hij wilde namelijk nog een paar maandjes wachten ivm zijn werk + opleiding! Ik heb het vaker aan hem gevraagd f er iets was.
Sukke ach nee, toen jullie nog bezig waren voor jullie meid was het al hommeles soms. Maar helaas dus niks veranderd meid.
Pfoe wat naar zeg! Kan je tegen je zoon zeggen dat papa even een paar weekjes naar opa en oma moet om ergens mee te helpen ofzo? Vakantie wordt een kind natuurlijk ook niet vrolijk van want dan vraagt hij zich af waarom jullie niet mee mogen.
Jeetje meid, wat schrikken. Hoe lastig ook, ik ben tegen onze kinderen altijd eerlijk geweest en in kindertaal uitgelegd, tot op zekere hoogte wat er aan de hand was. Kinderen zien, voelen en merken echt alles. Er is niks moeilijkers voor een kind dingen te voelen en zien zonder dat erover gesproken wordt. En dit probleem is natuurlijk wel erg dichtbij. Zelf zou ik hem uitleggen dat hij even aan het logeren is bij opa en oma omdat hij het erg druk heeft met werken en hij even moet nadenken oid. Maar benadruk wel dat het absoluut niks met hem te maken heeft. Dan weet hij waar papa is hij geeft immers aan dat hij die vraag heeft en doordat hij er naar vraagt neemt hij geen genoegen met het antwoord werken. Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Oh Sukke wat vreselijk naar. Ik heb geen wijze woorden, maar ik wil je wel een dikke knuffel geven. Sterkte!
Mijn oudste was bijna 2 toen papa voor het eerst een tijdje uit beeld was... Ik heb het hem toen al uitgelegd... papa en mama hadden problemen, maar duidelijk er bij gezegd dat dat niks met hem te maken had... en later toen hij ruim 3 was is zijn vader nog een keer een tijd volledig uit beeld geweest... Dit door psychische problemen en toen ook uitgelegd dat papa wat problemen in zijn hoofd heeft, hij heeft het erg druk in zijn hoofd en gaat naar de dokter om weer beter te worden. En nu 2 jaar verder lijken de kinderen er weinig last van te hebben dat papa en mama uit elkaar zijn. Ook zien ze papa soms dagelijks en dan weer een week niet. Kinderen zijn heel flexibel, alleen ik vind dan wel dat ze recht hebben op de waarheid. En er moet in mijn ogen minimaal één stabiele factor voor ze zijn. Dus in zo'n situatie moet je als moeder vooral sterk blijven, verdriet mogen ze zien, maar leg er bij uit waar het om gaat en laat later ook zien dat verdriet minder wordt en hoe je over je verdriet kan praten.
Oh meid ik lees met je mee. Ik zit precies in de zelfde situatie. alleen is mijn man weg gegaan om zijn familie. Hij vind hun belangrijker dan zijn zoontje van 2,5. Mijn zoontje is binnen 1 dag ziek geworden. waar is papa, gillen, dromen en denkt zelf dat hij zijn vader ziet buiten. heel veel sterkte! Het is echt moeilijk om je kind zo te zien
Ach Sukke, wat naar zeg Jullie hebben ook een pittige tijd achter de rug, hij met zijn werk/opleiding, uberhaupt is 2 kindertjes krijgen nogal wat natuurlijk, en andere omstandigheden. Dat gaat niemand in de koude kleren zitten. Denk je dat er ineens iemand anders in zijn hoofd zit? Wat iemand hier al schreef, als iemand zo plotseling weg is vind ik dat best "verdacht". Dat zou echt kl#te zijn want dan is er niet veel ruimte om aan de relatie te werken Ik zou goed nadenken welk verhaal je wilt vertellen, wat de waarheid benadert, en waar je jezelf in kunt vinden, en ook iets van jouw eigen verdriet mee kunt verklaren tegenover je zoontje. Misschien ook afstemmen met je man? Goed dat je ieg wat grenzen hebt gesteld om jezelf teveel gedoe/ellende/confrontaties te besparen. Kun je je verhaal wel ergens kwijt?? Als ik wat voor je kan doen...