Ik snap dat het heel verdrietig is, maar veel van de punten die je opnoemt vind ik ook wel dat je ze te zwaar opneemt. Ik weet natuurlijk niet bij hoeveel weken je een miskraam hebt gehad. 3,5 jaar geleden werd mijn eerste zwangerschap ook een miskraam bij 6 weken. Ik was er verdrietig van, het was ook gewoon een grote teleurstelling. Eerst die blijdschap van een positieve test en dan zo de klep op je neus bah, ik denk dat dat het ook vooral was. Maar ik heb het zelf eigenlijk wel altijd zo gezien als een vruchtje die ik ben verloren, niet echt 'ons kind'. En ik verlangde zeker niet van mijn omgeving dat zij daarom gingen 'rouwen' en zoals al in eerdere reacties is gezegd, het was ons probleem en ons verlies maar hoe hard ook, het leven gaat wel door en ik stond er zelf ook zo in van, dan was het niet gezond geweest. Probeer samen met je partner het een plekje te geven, praat er samen over en niet zoveel met andere. Het zal je alleen maar pijnlijke reacties opleveren. Eerlijk is eerlijk, als ik er al zo in sta dat je inderdaad je leven weer moet oppakken en door moet gaan (terwijl ik het zelf heb meegemaakt) laat staan een ander die zoiets nooit heeft meegemaakt en dat kun je dan ook niet van hen verwachten dat zij je gevoel begrijpen. Sterkte nog.
Denk dat de nazorg per zk/vk er verschilt. Ik heb in de aanloop naar mijn mk elke twee weken een afspraak gehad bij de vk. De laatse is er een echo gemaakt. ze namen erg veel tijd voor ons en hebben ons op het hart gedrukt vooral te bellen met vragen of als we alleen maar steun zoeken. Dit heeft mij heel erg geholpen. Merk nu nu de tijd verstrijkt dat ik milder wordt over opmerkingen uti mijn omgeving. Sprobeer dit een plekje voor jezelf (en ml) te geven. Dan kan je de buitenwereld ook beter aan. Zet hem op! succes.
Wat een achterlijke reacties zitten ertussen zeg, jullie hebben ECHT veel voor jullie kiezen gehad qua lompheid.. Maar ik ben het eigenlijk wel een beetje met lennylenn eens, voor anderen gaat alles gewoon door.. Wat overigens absoluut niet betekent dat jullie niet meer (of het nou in privesfeer of openlijk is) verdriet mogen tonen. Neem alle tijd die jullie daarvoor nodig hebben, dat is niet erg of raar of wat dan ook.. Veel sterkte.
Heel vervelend voor je en er zitten ook echt opmerkingen bij die niet kunnen. Maar aan de andere kant moet je ook begrijpen dat mensen vaak gewoon niet doorhebben dat iets kwetsend is. Daarnaast moet je zwangere vriendin gewoon kunnen vieren dat ze zwanger is. Mensen weten ook vaak niet wat ze moeten zeggen om je te steunen, en dan kan dat er nog wel eens rot uitkomen. Probeer die opmerkingen wat te relativeren! Anders word je gek! Sterkte!
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik juist vanuit het zh goede nazorg kreeg. Nou was ik wat verder, onze Laurie is geboren met 13.3 weken, dus had ik in het zh een "bevalling" (al heet dat medisch niet zo) toen wij vroegen om een pastoor om Laurie te laten zegenen is die opgeroepen, L lag in de koeling, wanneer we het wilde zien haalde ze L op. En vanuit ons ziekenhuis werd een herdenking georganiseerd voor ouders die een kindje verloren hadden in de zwangerschap, er zijn ook balonnen opgelaten etc. Wat dat betreft alleen maar goede woorden voor ons ziekenhuis. Verder krijgen wij ook wel rare opmerkingen, de raarste was deze: ach, het is ook de tijd niet om 4 kinderen te krijgen, van een vrouw die zelf notabene meerdere mk gehad heeft. :x En ja, je moet ook verder, dat doe je ook wel, maar het maakt het gemis niet minder. Alleen staan omstanders daar niet bij stil inderdaad.
Aan de ene kant snap ik het wel, maar aan de andere kant kan zou ik niet zo zwaar er aan tillen... (En dat heb ik ook niet toen ik zelf een MK na 13 weken kreeg). Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier, zo ook je ouders/schoonouders!!
Inderdaad wat een achterlijke opmerkingen,sooo! Ik heb zelf de meest achterlijke opmerking gehad: je weet tenminste dat je zwanger kunt worden. NOU DAAR BEN IK BLIJ MEE ALS MIJN KINDJE NET DOOD IS! Sorry,moest het even kwijt. Sterkte nog Jel en anderen. Trouwens Jel van die opmerking van je mam over dat knuffeltje springen de tranen in mn ogen Mijn moeder heeft ook een babypakje gekocht en ik vroeg of ze dat nu aan de baby van schoonzusje zou geven. Ze zei dat ze net zo lang zou wachten totdat wij een baby hebben. Zo lief!
Hoi, ik vind het erg jammer dat mensen zo hebben gereageerd.Neem goed de tijd om ermee om te kunnen gaan wat jullie is overkomen. Helaas heb ik zelf 2 miskramen en 1 bbz met verwijdering van 1 eileider in 1 jaar tijd meegemaakt.En ik snap daarom heel goed wat je bedoelt. Verdriet is verdriet.En je kan iets een plek geven maar nooit compleet afsluiten.Helaas onderschatten mensen dit verdriet. Ik hoop dat je je verdriet een plek kan geven en dat jullie wens als nog een keer zal uitkomen.
Lieve Jel, ik begrijp je 100000000000%... Wij hebben ook ons kindje verloren op 10 weken, een MA in juni 2013. Al die rotopmerkingen hebben ik ook gekregen: * het is niet erg, het was nog zo pril * 'het' stelde niks voor (het?! ONS kindje!) * het is beter zo, er was vast wel iets mis mee * je volgende zwangerschap wordt vast en zeker weer een miskraam! (reactie van mijn neef!) * tijdens het gesprek met de anesthesist voor de curretage vroeg die: en waarom heeft u beslist om het kindje niet te houden? EUUUUUUUUHHHH.... WTF!!!! Alsof we de keuze gehad hebben... * ach joch, er zijn er zoveel die dit meemaken... Zelfs van mijn partner zijn kant was er veel onbegrip. Maar dat is meer uit zelfbescherming omdat hij het verdriet niet aankan. Er wordt hier heel weinig over de miskraam gepraat. Nu, 4 maanden en 2 weken later (ik zou vandaag 30 weken zijn) kan ik het nog altijd geen plaatsje geven. Ik huil nog elke dag, ik sta er mee op en ga er mee slapen. Dan gaat het terug enkele dagen beter, en dan herval je terug alsof het allemaal gisteren was... Ik krijg het niet uit mijn hoofd. Ik kijk nog vaak naar de echo foto's. Het horen van de hartslag staat in mijn geheugen gegrift. Maar toch zit ik hier met lege handen. En het lijkt alsof iedereen rondom mij zwanger is. Enkele weken geleden hadden we vrienden op bezoek. Ze waren niet op de hoogte van mijn miskraam. Ik deed mijn verhaal en het deed me goed erover te praten. Ze onderbrak mij en zei dat zij goed nieuws hadden: ze is zwanger.... Ik had geen zin om ruzie te maken, met de tranen in mijn ogen heb ik ze geluk gewenst. Maar ik moet zeggen dat het niet uit de grond van mijn hart kwam. Mijn vriend heeft me aangeraden om met een psycholoog te praten. Hij ziet ook wel dat ik er niet mee omkan. Ik weet niet of het zal helpen. Maar ik kan het tenminste proberen. Met vl kan ik er niet over praten, dan barst ik onmiddellijk in tranen uit. Lieve Jel, en alle andere dames, ik hoop dat jullie de nodige steun kunnen vinden om dit allemaal te verwerken. Het is niet gemakkelijk, en het is iets wat je de rest van je leven met je meedraagt. Sterkte allemaal...
Beste Daphne (en de rest), Jouw post is zo herkenbaar! Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken maar wilde toch even reageren..
Daphne,dank je wel voor je verhaal. Ik dacht dat ik een alien was omdat ik nog elke dag verdriet heb. Gisteren was ik in de Efteling met familie en zwanger schoonzusje. Ik heb een tante en die was zo slim om schoonzusje een kadootje te geven waar ik dus bij was. Het kostte me moeite om niet jankend weg te rennen. Ze vraagt ook niet hoe het met mij gaat na die MA. Toen we weer gingen lopen heb ik echt moeten janken bij lief. De meeste mensen denken trouwens dat ik het allang vergeten ben omdat het al 7 mnd geleden is. Niet dus. Elke dag denk ik aan mijn kleine. Hoe hij/zij er op de echo's uitzag,de zwangerschapskwaaltjes..Ik mis het heel erg. Vooral omdat zwanger worden/blijven bij ons niet vanzelfsprekend is. Maar wat ik wilde zeggen is dat het me troost je verhaal te lezen. Weten dat ik niet de enigste ben die "nog steeds" verdriet heeft. Ik zit hier trouwens met open smoel te lezen over die vrienden die je onderbreken met het goede nieuws
Nee hoor Daphne en Klaproos, jullie zijn niet de enigen. Ook ik denk echt elke dag aan mijn kindje, ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik dacht dat het aan mij lag, maar blijkbaar ben ik niet de enige.
Ik dacht ook dat ik de enige was die hier zoveel verdriet om heeft. Zelfs mijn partner toont zijn verdriet niet, maar ik weet dat het hem tot op het bot kwetst. Ik denk dat het pas zal beter gaan wanneer ik opnieuw zwanger mag zijn. Ik zit nog met zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Was het een jongen of een meisje? Zou hij/zij op mij of op mijn partner lijken? Deze onbeantwoorde vragen zijn het ergste voor mij. 2 weken geleden heb ik mijn opa moeten begraven. In 2 jaar tijd heb ik mijn grootmoeder, grootvader en dooppeter moeten laten gaan. Tijdens de begrafenis speelde het liedje 'time to say goodbye' van Andrea Bocelli en Sarah Brightman. Het is een triestig liedje maar zo toepasselijk. Ik luister er vaak naar, het doet me wenen maar het lucht op. Ik hoop zo mijn verdriet te kunnen verwerken. Maar tot op heden heb ik nog altijd niet het gevoel dat het beter gaat. 2013 was een echt rotjaar voor ons, de MA was het ergste dat ik in mijn leven heb moeten meemaken, ik hoop dat we ooit het geluk zullen vinden en een prachtig beebje in onze armen mogen verwelkomen. En dit hoop ik voor jullie allemaal. Dikke knuf aan iedereen
Dahne,die MA was bij mij ook het ergste en inderdaad dat het opnieuw zwanger worden niet lukt. Wat heb je veel verliezen gehad afgelopen 2 jaar. Ontzettend veel sterkte. Trouwens mijn lief toont zijn verdriet ook niet ahoewel ik weet dat hij het vreselijk vind. En ja het zal pas beter gaan bij een nieuwe zwangerschap. Hoop dat het snel raak mag zijn voor je! Jongetje of meisje doet er bij mij niet zo heel veel toe. Iemand zei me dat ze dacht dat het een meisje was,zij is heel spiritueel ingesteld dus ik denk gewoon dat we een meisje verloren hebben Mamabri,volgens mij zijn onze reacties ook meer dan normaal. Om zoveel verdriet te hebben. Ik hoop dat jullie snel een nieuw kindje krijgen ahoewel het verdriet om jullie Laurie* nooit over al gaan natuurlijk
Hoi Jel, Hopelijk stoot ik je niet voor het hoofd, gezien mijn banner. Maar ik ken je pijn en wilde daarom even reageren. Laat je niet gek maken door anderen. Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier. Ik heb na mijn eerste miskraam ook heel lang verdriet gehad, ik zat er helemaal doorheen. Dat heeft echt zijn tijd nodig gehad. Hierna helaas nog een miskraam, heel raar maar deze kon ik beter verwerken. Ook hier 2 beste vriendinnen, die ook zwanger bleken te zijn bij mijn eerste miskraam, net zo ver als mij. (toevallig allebei afgelopen maand bevallen). Terwijl hun het leuke nieuws vertelden dat ze zwanger waren zat ik met mijn overleden tweeling in mijn buik, dat hakt erin. Maar ze wilden het mij persoonlijk zeggen voordat ik het via facebook of anderen zou horen. Zelfs nu 8 maanden later doet het nog zeer, ik moest huilen toen ik foto's van hun kindjes zag. Anders had ik nu een tweeling gehad. Ik heb het een plekje kunnen geven, dat wel, maar het verdriet komt zeker bij zo'n moment naar boven. Geef mensen gewoon duidelijk aan, dat jij het er moeilijk mee hebt en steun kunt gebruiken. Zelf heb ik het toen ook aangegeven aan mijn vriendinnen, dat ik jaloers was, maar natuurlijk wel blij ben voor hun geluk, maar dat het zo dubbel voelt. Ik zou ook gewoon aangeven dat bepaalde opmerkingen met hebben gekwetst. (wie weet hadden sommige het echt niet in de gaten hoe lullig ze reageren).
Ik heb eind vorig jaar een missed abortion gehad met bijna 12 weken na jaren proberen (dmv icsi zwanger geraakt). Kreeg als opmerking: ach nu weet je in ieder geval dat je zwanger kunt worden. Ik kon die gene wel wurgen. Ik leef met je mee meis... onwijs dikke knuffel. . Mensen kunnen zo ongevoelig zijn!
MMM meisje,die opmerking heb ik van IEDEREEN moeten horen behalve van een ander meisje wat ook in de MMM zit. Vond het afschuwelijk,echt waar! Telkens: ja het is in ieder geval nu een keer gelukt. Rot op! Geniet ze nog,12 weken alweer!!
Bizar om te lezen, sommige dingen kunnen echt zo niet door de beugel. Ik heb hele goede nazorg gehad van de vk en mijn man, beste vriendin en schoonzus weten ervan. Mijn beste vriendin doet haar best, maar merk dat ze moeite had om het juiste te willen zeggen, dat geeft niet, ze was er voor me en dat was voor mij het belangrijkste. Voor mijn man hetzelfde, eigenlijk, mijn schoonzus is het meest meelevend, zij heeft het niet meegemaakt, maar wel heel veel van haar vriendinnen dus ze kan zich redelijk inleven, of heeft in ieder geval veel geoefend met wat je wel en niet kunt zeggen. Iedereen heel veel sterkte verder.