Dit is het voornamelijk, denk ik....Ik word er ook erg onrustig van. Ik heb er geen "zin in" omdat ik vaak niet weet wat ik ermee aan moet. Vooral 's nachts! Ik ben 's nachts altijd kapot en helemaal op. En dan begint zij vaak midden in de nacht te jammeren. Soms is een speentje voldoende en gaat ze weer slapen. Maar soms niet...dan blijft ze hard huilen tot ze uit bed gehaald wordt. En dan denk ik, terwijl ik haar tegen mijn zin in vasthou: "en nu?!" Terugleggen wil ik liever niet, want dan gaat ze weer keihard huilen. Maar op de koude vloer blijven staan wil ik ook niet. Naar beneden gaan met haar wil ik ook niet, want straks went ze eraan. Bij ons in bed leggen wil ik niet, want dan gaat ze spelen en keten. Wat ik op die momenten vaak denk is: "hou op, ik wil slapen, ik wil SLAPEN kind!!" Ik zou op zich best eens met een neutrale partij willen praten, maar ja, wie is dat dan? Niet de huisarts, toch? Wat moet hij aan mijn frustratie, onzekerheid en paniekaanvallen doen? EDIT: oeps, ik zie de reactie van Liefsvanmama nu pas, sorry! Bedankt voor je tips!
Ik herken het wel een beetje van destijds met Lisa. Eva is altijd een voorbeeldig kind geweest, het begint nu pas eigenlijk, het is af en toe en brutale kleuter . Maar Lisa is altijd al een onrustige slaper geweest. Maar mijn man en ik wisselen altijd goed af, doen jullie dat ook? Dat scheelt toch weer een keertje (of paar keer..) eruit. En dat 'en nu' gevoel ken ik ook nog wel van destijds. Sta je daar midden in de nacht. Tip: ochtendjas en vloerkleedje . En 's nachts is het het meest vervelend vind ik, omdat je sowieso al uit je doen bent doordat je uit je slaap wordt gerukt. Ik ben best wel eens boos geweest 's nachts. Niet zozeer op Lisa, maar op de situatie. Als je niet lekker wakker wordt is alles al snel teveel. Ik zou toch eens naar je huisarts gaan. Gewoon even eruit gooien wat je hier ook hebt gedaan en dat je daar hulp bij wil. Met een psycholoog gaat praten kan volgens mij best werken. Je bent het dan even kwijt, en ze kunnen misschien kijken hoe jij je gedachten kan ombuigen. Je hoeft echt niet alleen maar naar een psycholoog te gaan voor heel heftige dingen. Kan ook prima voor dit soort dingen, als je er zelf niet uitkomt.
Weet je, ik lees gewoon heel veel onmacht in je posten. Het lijkt dat je de situatie niet meer in de hand hebt en dat het opvoeden je boven je pet gaat nu. Opvoeden is nooit makkelijk, maar het moet wel leuk blijven, je moet niet op staan 's morgens en de dag beginnen met: Oh nee, ik moet weer...... En dat lees ik wel in jouw posten. Je moet hulp zoeken, begin bij de huisarts, of het consultatiebureau. Vraag wat er mogelijk is. Kijk of je je kindje een nachtje uit logeren kan doen, om zelf even tot rust te komen. Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
Niemand is continue happy! Dat bestaat niet en is een sprookje, dus dat zou je sowieso al moeten loslaten. Geluk zit in de kleine dingen en momenten. Het is niet een gevoel alsof je de hele dag op wolken danst en dat alles één groot feest is. Aan dat beeld kan niemand voldoen. Sterkte & succes!
Proberen rustig te blijven (ja dat is heel moeilijk) maar hoe meer jij gefrustreerd raakt des te erger dat zij reageert. Ik mlken het gevoel wel een beetje, en ik heb gemerkt dat als ik rustig blijf zij ook sneller rustiger wordt. Als ze in een driftbui gaat kijk ik der aan ens tel tot 3, gilt ze dan nog dan gaat ze de hoek in totdat ze rustig is en ik kan haar heel even negeren tot dat ik zelf ook.rustig ben. En wat slapen betreft, hier ook eentje die rond dezelfde leeftijd ook vaak wakker werd en niet meer.wou slapen, ik ging dan zoeken wat het kon zijn, kou, dorst of nachtmerrie, en als dat was opgelost sliep ze zo weer. Nu is dat gelukkig voorbij, dus het zijn dingen die er bij horen en die momenten worden echt wel minder zolang je consequent blijft.
Het fijne aan dit boek vond ik dat er bij ieder 'probleem' (driftbuien, slecht slapen etc) precies instaat welke stappen je moet volgen. Dus wanneer de emoties hoog oplaaien bij je kind, hoef jij in al die emoties alleen maar die stappen te volgen. Je weet dus wat je moet doen en je hoeft in die situaties niet nog eens te gaan denken 'shit, wat moet ik nu doen?' waardoor je zelf veel rustiger kunt blijven. Daarnaast lukt het veel beter om consequent te blijven handelen omdat je steeds hetzelfde reageert op je kind bij ieder 'probleem'. Je kind weet dus (op een gegeven moment) waar hij/zij aan toe is wat weer voor rust bij hem/haar zorgt. Het is natuurlijk wel even doorzetten maar als je het onder de knie hebt, werkt het (hier tenminste) echt!
Hoi, ik herken jouw gevoel wel heel erg. Maar ik ben dan ook zelf overspannen, en mijn oudste gedraagt zich "anders".( wij krijgen al hulp). Wat ik jou kan aanraden is de wijkpedagoog te laten komen, dat is via het cb. Zij kijkt dat wat je kindje doet en hoe jij daarop reageert. Als je een goede hebt zal ze ook aangeven als ze ziet dat het bij jou ligt, bijv te gespannen. Dan kan je altijd nog eens naar de huisarts of psycholoog. Dit is niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Verder lees ik dat je een carrière move wilt maken, omdat anderen in je omgeving beter presteren vind jij. Maar bedenk goed wat belangrijk is nu. Jouw move, jouw aanzien tegenover anderen of de relatie met je dochtertje en jullie geluk als gezin? Werk kan veranderen, maar je gezin zal er altijd zijn, investeer daarin!
Weet je die mensen die op straat of in de winkel naar je staan te kijken - terwijl je kind een fit gooit?! Waarvan je altijd denkt: "oh god wat zullen ze wel niet denken?!" Ik weet wat ze denken! Ik stond namelijk laatst zelf ook te kijken naar een krijsend kind, compleet met bijt en slaan aanvallen. Over the top, out of there... En weet je wat ik dacht?! "GELUKKIG!!! GE-LUK-KIG!! Mijn kind is niet de enige die dat doet. Ik ben ZOOOO blij dat dit kind ook van die achterlijke aanvallen heeft " En ik heb 2 draken... Soms zijn ze lief. Vooral als ze slapen Vooral mijn kleuter kan me een partij opfokken dat wil je niet weten... en het is niet altijd makkelijk, maar soms kan ik dan bedenken: whatever...LAAT MAAR. Pick your battles. Geen jas aan willen doen? Fine. Je krijgt het vanzelf koud. Ga je niet dood van. Gillen tegen mij? Prima, maar ik luister pas naar je als je normaal kan praten. Niet luisteren naar mij? Dan luister ik ook niet als je een snoepje wilt. En weet je wat heel prima werkt bij mij? Ik geef op sommige momenten aan dat "mama nu pauze heeft" "maar mama mama mama mama mama..." "nee, mama heeft nu pauze. Ga maar even zelf spelen "
Juist dit! Houd voor ogen dat niemand alleen maar heppedepeppie is! Dat was voor mij echt een eyopener! Bijvoorbeeld door alle social media en de dingen die daarop staan lijkt het alsof iedereen alleen maar leuke dingen doet met zijn kinderen. Leuke foto's van de speeltuin, maar niemand die een foto neemt op het moment dat je je kind kicking and screaming mee naar huis neemt. Of dat ze gezellig zitten te knutselen, maar niemand die een foto plaatst over de ruzie om de schaar waarbij ze elkaar de ogen bijna uitsteken. Of dat ze elkaar de hersens inslaan omdat de een een vreselijk irritant deuntje aan het zingen is, terwijl de ander tv zit te kijken. Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan... In ieder geval: Herkenbaar. Soms heb ik ook van die dagen dat ik me afvraag waar ik aan begonnen ben. En daar is niks mis mee. Er is nu wat meer tijd voor mezelf doordat ze allebei naar school gaan en daar ben ik echt heel blij mee. Ik kan me nog wel herinneren dat de periode tussen de anderhalf en 2 echt heel pittig was. Ze willen van alles en dat kan/mag nog niet en ze hebben de mogelijkheden nog niet om dat op een fatsoenlijke manier te uiten. Maar ècht, het word beter!
Mijn dochter is ongeveer even oud als jou kindje en ik herken je verhaal. Ook hier mega driftbuien met slaan, schoppen en gillen. In het begin iedere keer enorm boos geworden, puur vanwege de frustratie. Maar je schiet er niks mee op. Kleine raakt alleen nog maar meer overstuur omdat mama overstuur is. Nu doen we het dus negeren. Als ze gaat slaan dan waarschuwen we dat ze weet waar de hal is. Gaat ze alleen liggen gillen en rollen van woede, prima. Heb ik geen last van. Leg haar op de grond en laat haar gaan. Wordt ze rustig dan stop ik met haar negeren. Ik denk dat het inderdaad goed voor je zou zijn om met de huisarts te gaan praten. Ook daar kan je je ei kwijt en misschien kan hij/ zij je doorverwijzen naar iemand anders om te werken aan je zelfbeeld. Want voor zover ik dat kan lezen is dat niet heel erg positief. Ik ben van mening dat als jij zelfvertrouwen uitstraald naar je kind ze net iets minder makkelijk een loopje met nemen. Ze krijgen nog steeds driftbuien, hoort gewoon bij de leeftijd.
Mijn (b)engeltje is ook regelmatig ERG ondeugend Dan kook ik ook echt vaak vanbinnen hoor! en toch zie ik gelijk daarna weer dat lieve snoetje met die grote blauwe kijkers en dan smelt ik Ze is het mooiste in mijn leven en zal dat altijd blijven! Als ik een rotdag heb kan zij me altijd weer opfleuren. Tip: Kijk regelmatig naar dat mooie snoetje van je kindje en besef dat hij/zij in jouw buik is gegroeid en dat hij/zij helemaal op jou vertrouwd. Want jij bent zijn/haar mama!! Dat is toch geweldig!! Heeft je kindje een rotbui, probeer je dan niet gek te maken maar het even los te laten. Niet teveel aandacht aan besteden. Zit het echt dieper? dan zou ik erover gaan praten met iemand zodat het wat meer oplucht en je er beter tegenaan kan. Succes meid!
Ik ben zeker geen happy mommy, vooral niet toen Thijmen nog klein was. Merk wel dat het makkelijker wordt nu hij minder afhankelijk is. Als ze zo jong zijn is het ook gewoon zwaarder, vooral als je niet genoeg slaap er bij krijgt. Dat moet je echt niet onderschatten, mensen hebben echt heel veel last van niet continu niet genoeg slaap!!! Wat dat betreft zou ik in elk geval met je partner overleggen dat jullie om en om een nacht nemen. Zo hebben jullie om de nacht in elk geval een bijtank moment. Zorg verder voor voldoende rust overdag, dus ook op je werk genoeg pauzes nemen en voldoende weg van je plek. In algemene zin merk ik dat het helpt om dingen te accepteren hoe ze gaan en te beseffen dat het niet voor altijd zo zal gaan. Je kind gaat (en dat komt al best snel) meer communiceren waardoor huilen minder wordt. Huilen is ook een soort frustratie omdat ze niet kunnen duidelijk maken wat ze willen. En het is idd het allernaarste geluid op aarde expres natuurlijk zodat je er aan komt rennen om er iets aan te doen haha Misschien helpt het om voordat je naar haar toe gaat, eerst een halve minuut ergens te gaan staan waar je haar niet kunt horen zodat je jezelf even bij elkaar kunt pakken. Dan ben je wellicht al wat rustiger en vlieg je er niet naar toe met stressniveau 10. Verder: vergeef jezelf!!! Je hoeft je niet schuldig te voelen!!! Je doet wat je kunt met wat je hebt en dat is genoeg. En je bent zeker niet de enige die het zo ervaart!!
Kan er niet meer aan de hand zijn? Een soort visueuze cirkel. Jij wordt gespannen van haar, zij weer van jou en daardoor is ze zo onhandelbaar? Kinderen voelen spanning altijd feiloos aan. (helaas) Ik kan je verder nog weinig tips geven, maar sterkte ermee en ik zou toch eens hulp zoeken in pedagogische hoek.
Ik herken wel wat in je verhaal, maar niet zo extreem. Ik werkte ook veel (32 uur per week met een hoop verantwoordelijkheid) en al mijn energie ging (ongemerkt) daarnaartoe. Echt alles was me teveel, en alles moest snel snel. Boodschappen doen was een drama omdat ze zich allebei vreselijk misdroegen en ik als een kip zonder kop door de winkel rende. Mijn gedrag kopieerden ze gewoon. Ik ben lichamelijk helemaal ingestort en heb ontslag genomen bij mn werk. Het was voor mijn gevoel echt kiezen tussen werk en gezin, ik kon geen balans vinden. Ik heb negen maanden thuisgezeten en ben toen met een psycholoog gaan praten. Dit heeft mij heel erg geholpen. Ik kreeg rust en dat reflecteerde op mijn kinderen. Boodschappen doen ging nu rustig, ik had ten slotte alle tijd. Ik en de kinderen hadden dat gewoon heel hard nodig. Ik heb het geluk dat ik een leuke nieuwe baan heb gevonden voor 20 uur, en hou veel tijd over. Heb nu een goede balans en ook het gevoel dat ik alles goed aankan. Nu is je baan opzeggen natuurlijk niet voor iedereen mogelijk maar misschien kan je kijken of je tijdelijk wat minder kan werken en je rust terug kan vinden.
Wederom bedankt voor jullie reacties meiden...Ik heb er gisteravond nog aan zitten denken....wellicht inderdaad toch maar hulp zoeken. Al sta ik daar eerlijk gezegd niet echt om te springen...ik bedoel dit niet lullig, maar ik dacht altijd dat hulp zoeken voor moeders met "problemen" was, of met "probleemkinderen". Weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen. Ik had gewoon altijd gedacht dat ik geen hulp nodig zou hebben, dus het voelt een beetje raar nu blijkt dat dat wellicht niet klopt. Ik heb vandaag wel vast een tip uitgeprobeerd: negeren! Dat werkte beter dan gedacht. Want onze draak (ja nog steeds haha) heeft soms van die buien...! Dan heb ik het idee dat haar wereld vergaat, ZO tekeer gaat ze! Niet normaal. Wat zullen m'n buren wel niet denken?! Anyway, vanochtend was ze weer absoluut niet voor rede vatbaar. Ik heb haar toen, terwijl ze gilde, schopte en spartelde, op de hal gezet met de deur op een kier. GILLEN...GILLEN..GILLEN...en na een minuut of 8 hoorde ik opeens heel zielig gejammer. Daarna was het stil. Toen heb ik haar van de hal gehaald en keken we samen een kort tekenfilmpje. Dat was fijn! Tot dat het tekenfilmpje afgelopen was.....zucht... Ik heb echt het idee dat, als we het "op de gang zetten" en "in de hoek zetten" gaan toepassen, dat ze daar de hele dag zal staan!
Kom een dagje met mij meekijken zou ik zeggen. Zoals hierboven gezegt LAAT LOS! En ben qonsequent. Gillen twee keer waarschuwing en dan op de time out. Krijsen is gelijk time out. Laat je kindje eens een keer leiden een dag. Laat haar eens bepalen (wel de dagstructuur behouden) en geniet ervan. Vanavond drie afleveringen van de nanny kijken. Goede tips ooschrijven en morgen begint er een nieuwe dag waarin jij gaat genieten. Klinkt allemaal heel makkelijk maar je erkent nu een probleem dus doe er wat mee. En schaam je niet iedereen heeft wel eens zo een naar gevoel gehad. Het feit dat jij het een probleem vind wil zeggen dat je juist heel veel van je kindje houd. Je mag me ook eev pbtje sturen.
ik heb 3 hartendiefjes en ben altijd happy hoef ze maar aan te kijken en mijn dag is goed tuurlijk ben ik niet altijd perfect en de kindjes ook niet halen ook wel eens wat uit maar daar horen de regels en regelmaat voor en dat gaat super doe alles helemaal alleen ben elke dag blij ik ze om mij heen heb en mis ze vreselijk als ze in het weekend weg gaan driftbuien zijn zeker niet gemakkelijk heb er hier eentje van 3 en moet ook wel eens tot 10 tellen om niet te boos te worden moeilijk is dat heel erg en je kan niet altijd alles perfect doen
+1 en niet om je aan te vallen hoor! Maar wat jij beschrijft is heel duidelijk zwart-wit denken en doemdenken etc. Misschien heb je daar buiten situaties die met moeder-zijn te maken hebben ook wel eens last van? Ik moet ook wel eens heel diep zuchten om mijn dochter, maar het lukt me meestal wel om boven de situatie te staan en te zien dat ze echt nog zo'n klein hummeltje is die vooral zo zichzelf in de weg zit.... en dan smelt ik weer en help ik haar door de lastige dingen heen. Het kost zeker energie en ik moet vaak mezelf op het tweede plan zetten maar als dat dan lukt en ze is weer vrolijk en blij en geeft kusjes en is knuffelig en kijkt me stralend aan dan ben ik alle vervelende momentjes alweer vergeten. En daarbij is steun van je omgeving ook echt belangrijk hoor! Zo fijn om een lieve partner te hebben en familie en vrienden die ook mee kunnne helpen/denken/emotioneel steunen want dat is ook hard nodig.
Ik geloof er heilig in dat kinderen hun ouders aanvoelen. Je komt op mij over als iemand die zelf niet lekker in haar vel zit. Ik zou daar hulp voor zoeken. Ik herken wel van die dagen dat ik geïrriteerder ben dan anders. Maar dat ligt altijd aan mij. Te weinig geslapen, veel te veel gewerkt, een ruzie oid. Geluk heeft voor mij voor een heel groot deel te maken met hoe ik zelf in m'n vel zit!