Onze dochter was gisteren alweer 12 weken oud. Zoals ik van heel veel moeders hoor, vliegt ook hier de tijd voorbij. Het gaat me echt een beetje te snel, ik kan het eigenlijk niet bijbenen allemaal. Ik lees helaas veel verhalen over nare bevallingen en kraamweken, dat gaat me aan het hart. Stiekem was ik door mijn ervaring als kraamverzorgende toch wel wat bang gemaakt, ik had vooral de negatieve verhalen onthouden. Ik was één van de gelukkigen waarbij het anders ging dan verwacht. Want vandaag moest ik bloed te laten prikken, dus weer voor het eerst na de bevalling naar het ziekenhuis. Toen ik binnen stapte werd ik overvallen door een warm en gelukkig gevoel, misschien ook wel heimwee. Op de eerste verdieping bij het bloedprik-lab, kwam ik een zwangere vrouw tegen met haar partner, die nieuwsgierig in de maxicosi keek en een verlangend 'oooooh!' stamelde. Het leek ineens als de dag van gisteren dat wij enkele maanden geleden op dezelfde plek liepen, maar dan zelf met een zwangere buik, verheerlijkt spiekend in een maxicosi die voorbij kwam. Nu is het dus andersom, en ik had het stel zo na willen roepen dat ze er écht van moesten genieten, voor ze het weten is de zwangerschap voorbij. Na het binnenstappen van het ziekenhuis was dit meteen wéér zo'n heimwee-moment. Dat geeft toch wel aan hoe ik de bevalling en de nacht in het ziekenhuis heb ervaren, ik zou hem zo weer over doen als het moest. Zijn er meerdere meiden die dit herkennen, wanneer ze voor het eerst weer in het ziekenhuis kwamen?
Ik herken je helemaal! Ons meisje wordt over 2 maanden 1 en voor mijn gevoel is ze gisteren geboren pfff gaat echt snel. Zag altijd die blije moeders met de maxi cosi in de rolstoel naar buiten gaan, toen dacht ik daar zit ik straks ook, en ja hoor 3 weken eerder dan gepland zat ik daar ook.....ik vond het een enorm fijne tijd de kramweek en de bevalling zelfs ook. Na de kramweek was het minder leuk maar goed dat terzijde, uiteindelijk toen ze 8 weken was weer verder gegaan met genieten. Zou het zo weer over doen. Behalve die weken na de kraamweek die niet meer. Dus ja erg herkenbaar je gevoel.
heel herkenbaar! Dat gevoel is bij mij altijd wel een beetje aanwezig! Kan me al verheugen op de volgende zwangerschap!
O meid dat heb ik nog steeds na 2jaar. Ik heb aan dat ziekenhuis zo'n positieve herinnering! Denk altijd bij het voorbijrijden ' daar is d geboren *smile*. Zal pas voorbij gaan denk ik als ik ooit voor iets vervelends daar naar binnen moet.
Haha ik ben dus helemaal niet raar! Werd al bang dat ik nog steeds overliep van de hormonen na zoveel weken, maar gelukkig is het een normaal verschijnsel . Ik zou ook heel graag uit willen kijken na een volgende zwangerschap, maar mijn vriend wil het bij 1 kindje laten. Zorgt dan ook wel voor een vreemd gevoel... Dit zullen we dan nooit meer meemaken, toch best jammer!
Ja hier ook! Ik kan er echt weer naar uitkijken om daar straks weer te liggen. Wetende dat er iets heel bijzonders gaat gebeuren en je voor het eerst je kindje in de armen kan sluiten. Ik zat op een roze wolk en liet alles over me heen komen. Heb een heerlijke kraamweek gehad ook al kwam de bv moeizaam op gang. Dus ja.... erg bijzonder!
Oohh hoe herkenbaar!!! Heb dat ook helemaal en zou die paar dagen in het ziekenhuis zo graag nogmaals met mijn volle verstand en rust overdoen!
Dat is het vooral! Op het moment dat ik werkelijk om pijnmedicatie schreeuwde (terwijl ik van te voren heel hard riep dat nooit te willen), wist ik natuurlijk niet hoe lang de bevalling nog zou gaan duren. Als ik had geweten dat het 3 kwartier later gepiept zou zijn, had ik het mooi zonder gedaan. Maar dat is altijd achteraf, als als als...
Heel erg herkenbaar! Bevalling was zwaar met spoedsectio op het allerlaatste moment. Maar denk er met een fijn gevoel aan terug. Bevallen is het beste, stoerste en mooiste wat me ooit is overkomen. En grote kans dat ik 1 juli weer mag
Dat heb ik precies hetzelfde. Heb nu na meer als 1 jaar nog steeds warme gevoelens en gevoelens van heimwee als ik aan de geboorte denk of het ziekenhuis voorbij rijd.
Ja hoor ik had het met mijn oudste 2 en nu. Met mijn jongste nog meer. Ik wilde alles nog een keer mee maken en nu is hij alweer 2 weken oud. de bevalling was geweldig(raar om dat zo te zeggen) maar ik heb het eindelijk helemaal zelf gedaan met mijn man en met een halve pijnstilling. In weet nu eindelijk hoe je moet bevallen. Ik zou er zo nog 1o mee willen maken. Terwijl het echt zeer deed. En nu is de kraamweek al weer voorbij. En gaat de tijd zo snel. Ik probeer al sinds de tweede helft van mijn zwangerschap van elke dag te genieten. En nu glippen de dagen weg. Ik wou dat het altijd zo was als nu.
Heel herkenbaar. Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, heb bewust van elk moment genoten hoe lastig soms ook. Het verblijf in het zh was vervelend maar wat zou ik het graag nog eens overdoen! Ik dacht er alles uitgehaald te hebben wb genieten en nu mis ik toch nog.......het was een geweldige ervaring om het mee te maken,zeker na zo'n lange tijd en het idee nooit meer een kindje te krijgen!
Ik kijk ook met een fijn gevoel op mijn bevalling terug. Ik probeer het steeds weer voor de geest te halen want je vergeet het zo en inderdaad, de tijd gaat zo snel! Ik vond het een bijzondere ervaring die ik volledig bewust zonder pijnbestrijding heb meegemaakt en wil de herinnering graag vasthouden. Maarja, gaat niet . De week erna was heftig maar ook erg bijzonder. Ik zou graag nog een bevalling doen en een 2e willen maar heb bekkenklachten zowel tijdens zschap als nu (2 mdn na bevalling) en weet niet of ik dat er voor over heb en of het allemaal gaat herstellen. Zo ja, dan wil ik er wel weer voor gaan, al weet je nooit of een 2e bevalling ook zo mooi gaat. Overigens heb ik er 14 u over gedaan (onsluiting vorderde niet door volle blaas). Volgende keer iets sneller zou wel fijn zijn, heb je niet het gevoel voor niets aan het puffen te zijn .
Ik heb het wel eens eerder geschreven in een topic...maar ik las eens een artikel dat het loslaten van het zwanger zijn een rouwproces is...het is dus helemaal niet verwonderlijk als je het hier moeilijk mee hebt...
Vanaf het moment dat m'n vliezen braken ging het zo snel maar heb me geen moment zenuwachtig/gestresst gevoeld, zat vol happy hormonen ...heb ook hele fijne ziekenhuisdagen gehad en de kraamweek thuis was ook heel fijn. Lichamelijk ben ik er niet helemaal lekker uitgekomen en de happy hormonen werden horror hormonen maar blij dat het zo gegaan is en dat ik alles bewust heb meegemaakt, zal het namelijk niet nog eens meemaken.
Ik herken het ook heel erg. Heb heel bewust geprobeerd te genieten van deze wangerschap. Hoogstwaarschijnlijk ook de laatste. De De laatste weken vond ik zwaar en kon niet wachten op de bevalling. Moest ingeleid worden en dat hoorde ik een dag van te voren. De bevalling zelf was heel snel, 1,5 uur. De kraamverzorgster is sinds gisteren ook weg en nu moeten we als gezin weer evenwicht zien te vinden. Geen wekelijkse bezoekjes meer aan het ziekenhuis, geen echo's, geen hartje luisteren, geen bolle buik met die fijne bewegingen erin en waar we zo fijn overheen konden aaien. Ik denk dat het inderdaad een soort rouwproces is. Voor de bevalling en na de bevalling zijn 2 compleet andere tijdperken. Krijg ook zin om nog even op de verloskamer te kijken en afscheid te nemen van de gyn. Helaas, kan alleen met weemoed terugdenken aan de afgelopen week en hopen dat de hormonen snel weer op hun oude level zijn.
Wat gek om te lezen dat mensen het heel herkenbaar vinden. Misschien begrijp ik dat ook niet omdat ik nooit op die roze wolk heb gezeten omdat ik een horror bevalling heb gehad. Geen ontsluiting, weeënstorm, persweeën bij 3cm ontsluiting en 16u weeën en nog maar 3cm uiteindelijk nog een spoed KS. Door dat alles zat ik in de kraamtijd tegen een depressie aan. Maar juist daarom zou ik het wel over willen doen op een andere manier om toch mee te maken hoe die roze wolk er nou eigenlijk wel uit moet zien.
Ik heb het ook vreselijk.. Probeer elke dag weer details van de bevalling terug te halen, het moment dat ik haar voor het eerst op mn borst kreeg enz. Elke keer als ik langs de verloskundigenpraktijk rijd heb ik een brok in mn keel, ik mis het zwanger zijn echt vreselijk. Tja wat kun je er aan doen, niets vrees ik. Ik hoop dat het gevoel op den duur gaat slijten.
Het komt denk ik ook omdat je de hele dag de tijd hebt om na te denken. Het zal allemaal wel weer wat zakken als ik weer gewoon kan werken. Maar dan nog. Ben gewoon jaloers op de verpleegkundigen die op de kraamafdeling werken. Uiteraard is het daar ook niet altijd leuk wat je meemaakt, maar dat zou ik ook wel willen. Kom ook nog nauwelijks buiten op het moment. Mij bekken wil nog niet zo mee. Dochter is naar de crèche, maar even gezellig de stad in, kan ik gewoon nog niet. Dat versterkt mijn gevoel ook dat ik alles zo mis.
Nou ik ben alweer een tijdje aan het werk maar het missen wordt er helaas niet minder om hier. Blijf nog dagelijks mn bevallingsfotoos kijken enz.