Ik ben van mening dat ongeacht of je enig kind bent of een groot gezin. Je hebt nooit garantie dat ze het met elkaar kunnen vinden. Ik ben zelf geen enig kind, maar heb de eerste 8 jaar wel mijn moeder voor mezelf gehad en dat vond ik heerlijk. Maar ook was ik super blij toen mijn zusje werd geboren. Maar kijk ik naar mijn schoonfamilie. In totaal heeft de oma van mijn man 7 kinderen, maar kunnen elkaars bloed drinken en gunnen elkaar niets. Die maken elkaar het leven zuur. Zelfs neefjes en nichtjes onderling. Dus dat zegt ook niets. Als je kiest om voor een tweede te gaan, dan moet je dat doen omdat jij (en partner) dat wil en niet omdat het "leuk" zou zijn voor jouw kindje. Tuurlijk zal die gedachten mee spelen, maar ik vind niet dat dat de enige reden moet zijn. Er zijn meer factoren die mee spelen bijv financieel, lichamelijk, geestelijk, leeftijd e.d.
Ik vind het vreselijk om enig kind te zijn. Altijd ligt de focus op het enige kind en niemand waarmee je leven/ verleden mee kan delen. Nee hoor ik had heel graag een broer of zus gehad
Dat kan zeker. En hier zijn we erg dankbaar dat we een kindje hebben mogen krijgen (zoals iedere ouder) maar een tweede zou gevaarlijk worden en ook in de praktijk niet kunnen. Maar mijn lijf zou beslist ook geen tweede zwangerschap aan kunnen. We wilden al geen tweede voor we onze dochter hadden. Maar ik vind het ergens fijn dat het lot het wel heeft uitgesloten voor ons zodat we bij eventuele kriebels het niet moeilijk zullen gaan krijgen.
Wij hebben alletwee twee broers en een zus en de ervaring heeft geleerd dat het vooral met ziektes/overlijden in de familie het wel fijn is wanneer het niet alleen op jou terecht komt maarja dat moet niet dé reden zijn om voor een tweede kind te gaan, ook met het hebben van broers/zussen kan je er alleen voor komen te staan/je eenzaam voelen. Ik had mijn zoon wel een broertje of zusje gegund maar soms beslist het lot anders ja want kriebels of niet, ik ben inmiddels 41 en minder valide dus tja....ik hoop dat het contact met de kinderen van m'n zus zo blijft en dat hij mensen leert kennen die hij als broer/zus kan beschouwen.
Die laatste zin spreekt mij uit het hart MMarianne! Mooi gezegd! Dat hoop ik ook absoluut voor mijn dochter, hoe het ook mag lopen in de toekomst!!! Ik ben zelf een van een tweeling en hoewel dat hartstikke leuk is heb ik daardoor toch ook wel wat 'issues' zeg maar. Ik vraag me soms af hoe ik was geworden als ik niet continu vergeleken werd met een ander, maar als ik gewoon Nati was geweest en niet 'de ene helft van de tweeling'. Soms denk ik dat ik wat minder sociaal ben doordat ik altijd mijn zus om me heen heb gehad en nooit de noodzaak had om (veel) vriendjes te maken. Uiteraard had en heb ik wel vrienden, maar ik merk dat ik veel minder behoefte heb aan sociale contacten dan mensen om me heen. Juist mijn vriendinnen, die enig kind zijn, zijn in mijn ogen veel sterker naar buiten gericht, hebben een grote vriendenkring en staan veel meer open voor anderen dan ik. Dat zal bij een tweeling sterker zijn dan bij broers en zussen die in leeftijd schelen, maar toch is dit ook wel iets wat mij bezig houdt. Het continu (bewust of onbewust) met een ander vergeleken worden heeft bij mij best wat schade aangericht en dat wil ik bij mijn dochter absoluut voorkomen.
Ik ben enig kind en vind het tot de dag van vandaag verschrikkelijk. Meer het idee dat mijn kinderen nooit ooms/tantes hebben nooit een leuke familie dag. Zelf heb ik me als kind nooit verveeld maar miste wel een maatje. Zeker in de scheiding van m'n ouders heb ik veel gemist. Dus hier niet positief. Maar dat kan bij iedereen anders zijn. Verder ben ik wel spontaan en maak ik snel vrienden maar toch mis/miste ik het..
Ik heb een vier jaar oudere zus en vanaf mijn 14e was ik alleen nog thuis, zus zat aan de universiteit en op kamers. Ik vond dat afschuwelijk!! Mijn moeder klampte zich echt aan me vast en ik moest telkens in mijn eentje opboksen tegen het gezeur van mijn ouders. Persoonlijk denk ik dat hoe je als ouder bent/ je ouders in het leven staan, toch de meest bepalende factor is. Als je als ouder er voor zorgt dat je kind genoeg vriendjes heeft, sociale contacten, neefjes, nichtjes, vriendjes mag meenemen op reis of zo, dat het gemis van ene broer of zus veel minder is. Toch aan ene kant is de band broer-zus toch wel uniek. Er is niets anders die dat echt kan vervangen, je zus / broer maakt ook echt alles mee, dagdagelijks, en niet eens af en toe zoals vriendjes. Maar zoals er al gezegd werd, een broer/ zus hebben is echt geen garantie op hulp of steun of een goede band hoor. Zeker als er geld mee gemoeid is, verloopt dat vaak moeilijk. Je moet voor jezelf uitmaken of je het nog ziet zitten. Het is druk ja en het kost veel geld, maar als ik mijn twee zoontjes samen zie spelen, dan geniet ik daar echt van. Twee handen op 1 buik! Maar ben me er wel van bewust dat ze ook vaak ruzie zullen maken PS vind ik mss ook een voordeel van een zus / broer te hebben, dat je leert ruzie maken. Je hebt dat echt nodig in je ontwikkeling. Mijn ex was enig kind en dat was echt te merken. Bij ruzies was het vaak zo dat hij vond dat ik geen recht echt om boos over iets te zijn. Terwijl een mens nu gewoon eens boos kan zijn om iets. Maar nee ik had volgens hem nooit een reden om boos te worden. Heel frustrerend. Met mijn man nu roepen we wel eens tegen elkaar. Dat is dan na 10 minuten weer voorbij en vergeten bij beiden. Bij mijn ex bleef dat altijd hangen en stapelde dat zich op. Volgens mij kwam dit toch omdat hij altijd zijn zin kreeg en nooit met iemand anders moest rekening houden. (hij is trouwens weer single nu, na al ettelijke relaties gehad te hebben)
Ik heb ook geen ooms en tantes en dus ook geen nichtjes en neefjes en ik heb dat nooit als gemis ervaren. Mijn man heeft heel veel ooms en tantes, maar die spreekt hij alleen op verjaardagen en daar heeft hij verder ook niets mee. Neven en nichten ziet hij nooit. Het idee, dat een eventueel kindje van mijn dochter geen ooms en tantes zal hebben, vind ik dus niet zo erg gezien mijn eigen ervaringen. (Daar had ik eerlijk gezegd ook nog niet eens over nagedacht. )
Haha, nou, ruzie maken kan mijn man ook niet, Elynada. Hij heeft een oudere en een jongere zus en ik geloof dat hij daar nooit tegen kon opboksen. Zijn vader trok de meiden altijd voor en mijn man kreeg een pak slaag als die niet luisterde. Mijn man voelt zich heel snel onterecht en oneerlijk behandeld en dan wordt hij heel snel woedend. En hij is zo eigenwijs dat hij haast nooit zal toegeven fout te zijn (ook al weet hij dat het zo is). Hij wil zijn gelijk halen, hoe dan ook (en als je dat weet is er best goed mee om te gaan, hoor, en verder is hij echt een lieverd! ).
Hehe nu ja het zal niet alleen daaraan gelegen hebben dat mijn ex zo moeilijk was op dat vlak Maar ik denk wel dat het een voordeel kan zijn een broer / zus hebben. Maar je hebt uiteraard ook evenveel nadelen he. Je moet ook beetje geluk hebben dat de karakters wat overeenkomen. Dat kan je nooit op voorhand weten.
Hierbij een paar stellingen/dingen om over na te : - Kan je iets missen wat je niet hebt? - Wil je een broertje of zusje of een tweede kind? - Alle aandacht vs minder gauw opgepakt als baby (bv bij huilen) want er zijn meer kinderen in een gezin. - plaats in het gezin en de psychische gesteldheid. Het schijnt dat oudste en de enige kinderen het er nog het beste van afbrengen volgens onderzoeken. Ook op latere leeftijd.
Ik ben geen enigskind.. heb niet de beste band met mijn broer, maar in geval van nood is hij er wel. Ik wilde eerst ook maar een kind. Vond het fantastisch.. ik had nog een hand vrij. We konden blijven reizen. Want dat zou toch ook veel schelen in de kosten etc etc. Mijn man wilde graag een tweede.. ik twijfelde enorm. Toch ervoor gegaan.. een week later wist ik het al.... ik ben zwanger.. hahaha.. zelfs toen twijfelde ik nog of dit echt de goede keuze was.. Nu mijn jongste 20 maanden is, ben ik zo dankbaar dat ik koos voor een tweede. Ze heeft mij compleet gemaakt. Zonder dat ik wist dat ik iets miste. Het voelt nu als een echt gezin. Voorheen kreeg de oudste continu alle aandacht.. Nu gaat het algemener. Ze vullen elkaar zo goed aan. Mijn zoontje mist haar ook als ze er eens niet is. Voorheen speelde hij heel goed alleen en nu ook nog, maar als ik ze samen hoor weet ik dat dit de juiste was. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ik zal ze tijdens hun opvoeding duidelijk meegeven dat ze anders zijn en vast elkaars keuzes niet altijd zullen begrijpen. Maar dat ze wel gerespecteerd moeten worden. En ze hoeven ook geen beste vrienden te zijn, maar ik hoop door ze mee te geven wat ik hierboven schreef ze elkaar wel in hun waarde laten en er voor elkaar zijn als dat nodig is.. En voor mezelf. Met een kind wilde ik graag verre reizen maken, japan staat nog altijd bovenaan op mijn lijstje. Dit jaar werd het ibiza en ik vond het fantastisch.. ze zijn daar voor het eerst gaan leren samenspelen... dat was zo mooi om te zien.. ik weet niet of japan mij hetzelfde gevoel bezorgd zou hebben. Ik kan vanuit mijn ervaring alleen maar zeggen, volg je gevoel. Op de bank hangen doe ik net zo graag met beide als met de eerste alleen. Vooral nu de oudste ouder wordt en veel minder 'zorg' nodig heeft wordt het ook steeds makkelijker. Succes met je keuze..
Ja, dat 'probleem' heb ik dus. Enig kind, beide ouders jong overleden aan die ene rot ziekte. Daarbij ook geen ooms, tantes, neefjes, nichtjes...helemaal niks. Ik vind het eenzaam en moeilijk, ondanks het feit dat ik nu mijn eigen fantastische gezin heb met mijn lieve man, kinderen en beste vriendin die als een zusje is voor mij. Maar er zijn jaren geweest dat ik zó eenzaam was dat ik echt niet meer wilde leven. Niet DE reden denk ik om voor meer dan één kind te kiezen, maar wel iets om over na te denken.
Hier geen enig kind, heb 1 broer, maar had graag nog meer gehad. Ik weet natuurlijk niet of ik eenzaam zou zijn geweest zonder hem, maar ik weet wel dat we altijd heel veel samen optrokken. Ook de vakanties waren altijd geweldig. En nu heb ik nog steeds een hele goede band met hem al zien we elkaar niet zo heel vaak omdat ie aan de andere kant van het land woont, maar als er iets is heb ik hem altijd om op terug te vallen. Het lijkt me vreselijk als m'n ouders komen te overlijden dat ik dan alleen zou zijn. In juli ben ik voor de 3e keer moeder geworden en heeft m'n dochter haar geliefde zusje en ze is er zo gek mee. Hele dag kusjes, knuffels. Zo mooi en vertederend om te zien. Tuurlijk zullen ze in de toekomst ook ruzies krijgen, maar ik hoop dat ze een goede band zullen hebben. Ik weet dus niet zeker of enig kind zijn leuk is, maar het lijkt mij niet....
Mijn ex stond er ook zo in. Zijn ouders hebben alleen voor hem gekozen deels uit gemak (minder druk in kinderjaren) en omdat ze hem de wereld wilden laten zien/ financiële zekerheid wilden geven enz. Maar hij voelde zich alleen maar eenzaam. Vanaf een jaar of 6 had ie gewoon andere aandacht nodig dan van zijn ouders, en ze gingen overal met zijn drieën naar toe. Maar waar ze ook waren: hij zat daar alleen met 2 oudere mensen. Hij vond de sinterklaas/kerst ook doodsaai, want zijn familie had überhaupt maar weinig kinderen, dus ook geen grote familiekring. Toen wij een relatie hadden woonde hij zowat bij ons. Dat was gezelliger (ook al woonden zij in een vrijstaande villa en wij in een rijtjeshuis). En hij zei altijd (dit was gewoon pijnlijk om te horen) dat ie alleen een vriendin wil met broers en zussen... Zodat zijn kind tenminste van 1 kant ooms en tantes zal hebben. Ik heb daar nooit zo naar gekeken eerder.. Overigens merkte ik dat mijn huidige man (middelste van de drie) heel anders opgegroeid is en heel anders in een gezin staat. Gewend aan de drukte, gewend om rekening met anderen te houden enz. Al hoeft dat natuurlijk niks te betekenen.