Natuurlijk kinderen. Dat betekent niet dat je niet volledig en totaal met elkaar verbonden kunt zijn zonder kinderen, maar er is natuurlijk niets anders wat je zo feitelijk voor de rest van je leven aan elkaar bindt als een kind samen. Wat er verder ook gebeurt, je blijft altijd samen ouders van een kind. Persoonlijk vind ik het heeeeeel raar om wel klaar te zijn voor kinderen samen, maar niet voor het kopen van een huis...
Ik heb gekozen voor meerdere opties. Mijn man wilde eerst geen kinderen en hoe graag ik ook kinderen wilde zou ik niet weggaan bij hem als hij niet van gedachte was veranderd. Mijn ouders hebben ook 2 kinderen samen maar zijn al 20 jaar uit elkaar en kunnen elkaar nog steeds niet luchten of zien. Er wordt zoveel mogelijk ontkend dat de andere ouder bestaat en had dus altijd het idee dat kinderen dus niet de ultieme verbintenis was totdat ik zelf zwanger werd. Kan me niet voorstellen hoe mij ouders dit al 20 jaar volhouden, want naast het feit dat ik heel veel van mijn man houdt en zoals ik er nu over denk nooit bij hem weg wil, mijn man en ik ook alle beslissingen samen nemen en dat in de toekomst ook zullen blijven doen.
Lastig! kinderen ligt voor de hand omdat je dan voor het leven aan elkaar verbonden bent, maar het kan ook heel anders lopen en dat je ook al heb je kinderen je totaaaaal niet meer met elkaar verbonden voelt ( wilt voelen ) en zijn mensen zonder kinderen dan niet ultiem met elkaar verbonden ? trouwen eigenlijk net zo, dat kan ook tijdelijk zijn.. voor mij is de ultieme stap dan denk ik , dat je kiest om samen te leven, op welke manier dan ook. dat je puur gevoelsmatig 100% voor elkaar kiest. misschien blijft het wel altijd een soort van ''moment opname''
Trouwen!! staat voor mij met stip op 1 Op die dag zijn we uit liefde met elkaar getrouwd; niet omdat we samen kinderen hadden, of zodat we dezelfde achternaam dragen maar alleen uit liefde. Kinderen krijgen is eigenlijk een soort bezegeling, je voelt je extra verbonden aan elkaar daardoor, je draagt samen de verantwoordelijkheid, je voedt samen je kind op. Maar de basis/liefde was er al.
Voor mij: trouwen. Dat is de eerste stap en wij zijn getrouwd voor het leven. (tot de dood ons scheidt) Onze kinderen zijn een enorme zegen en verbind ons voor ons gevoel nog meer. Maar ook al zouden we geen kinderen hebben maar wel getrouwd zijn, zou dat voor ons betekenen dat we bij elkaar horen en dat niemand daar tussen komt. De redenatie van jouw collega vind ik raar. Alsof een huis belangrijker is als een kind. Weet ze wel wat het met een kind doet als ouders scheiden?
Ik heb gekozen voor 'kinderen'. Al weet ik uit de praktijk dat dit echt niet op hoeft te gaan. Ik heb een dochter met mijn ex en hij ziet haar niet tot nauwelijks. Ik heb niet het gevoel dat ik nooit van hem afkom of met hem moet praten over mijn kind. Hij heeft zichzelf buiten spel gezet en punt. Maar toch als ik moet kiezen dan kies ik voor kinderen.
De ultieme stap was samenwonen en verbintenis trouwen. We zijn getrouwd gaan samenwonen. Niet eerst samenwonen en dan trouwen.
Trouwen. Er wordt vaak wel erg luchthartig omgesprongen met zwanger worden en dus met als resultaat het krijgen van kinderen. Maar trouwen wordt zelden achteloos gedaan, daar is meestal wel diep en uitgebreid over nagedacht.
ik heb voor anders gekozen ik heb al 3 kindjes en hij 1 we willen er geen meer bij beide later en hopen straks een leuk gezin te kunnen vormen als het allemaal wat langer is dan gaan we samen wonen en hopen samen gelukkig oud te mogen worden trouwen doe ik niet alleen n gelukkig en liefdevol gezin
Gevoelsmatig was dat trouwen, omdat je dan echt ja zegt. Maar het is het krijgen van kinderen. Trouwen kun je terugdraaien, kinderen niet. Ik zeg trouwens omdat ik toen voor mijn gevoel al gezegd heb, ja ik ga voor jou en wil jouw kind en van niemand anders. (zo voelde het) Ik begrijp de logica dan ook niet van wel stoppen met anticonceptie, maar geen huis durven kopen niet omwille van de relatie. Kijk als je nu geen huis wil kopen ivm zekerheden die je kind wil bieden met crisis etc, dat snap ik. Maar dat speelt hier volgens mij niet.
Vind het een rare gedachte van je collega. Ze wilt wel kinderen maar geen huis kopen omdat ze niet zeker weer of haar relatie wel gaat lukken. En de kinderen dan voor die is het toch veel erger als de ouders uit elkaar zouden gaan dan dat je geen kinderen hebt maar je huis moet verkopen??? Maar goed voor mij is de verbintenis ook kinderen. Wij hebben 3 kindjes waarvan we er 2 mogen opvoeden en hebben een huurhuis wat we prima vinden. We zijn niet getrouwd dat vinden we ook niet belangrijk om aan elkaar verbonden te zijn. Voor mij is trouwen niet meer dan een papiertje en een andere achternaam. Maar dat is ook ieder voor zich.
ik zeg kinderen. Want of je nu getrouwd bent of niet, als je samen een kindje(s) hebt, ben je toch, zelfs als je nooit meer met elkaar zou praten, altijd met elkaar verbonden door je kind. je deelt dan altijd met de ander datgene wat uit 2 mensen is samen gekomen.
Bedankt voor alle reacties! Voor veel zijn kinderen proberen te krijgen, de ultieme stap. Dat geld voor mij ook, zoals ik in de OP al liet weten, maar ik kan me ook wel vinden in de meningen van veel andere dames. Interessant
kinderen, Die verbinden je voor het leven aan elkaar. hij zal altijd de papa zijn van mijn kinderen en ik de mama van zijn kinderen. een grote verbintenis kun je niet hebben. vandaar ook mijn naam op zijn arm en zijn naam op de mijne.
Ik heb voor meerdere opties gekozen. We hebben een paar jaar geleden een huis gekocht maar dat voelde niet als een verbintenis maar gewoon als samen ergens anders wonen. Paar jaar geleden zijn we getrouwd en dat voelt voor mij als de ultieme keuze voor elkaar, je laat zien hoeveel je elkaar lief hebt. Het krijgen van kinderen is de kers op de (bruids)taart en is de ultieme verbintenis met elkaar. En ik moet zeggen... dat voelt goed!!!!
Ik vind trouwen of een huis kopen juist de minst belangrijke reden. Wij zijn vanaf sept 1999 bij elkaar. Op 20-07-2007 zijn we getrouwd. We trokken in ons eerste huis op 01-04-2004 en in ons tweede huis in juli 2008. Maar pas in 2012 kwam ons eerste kind... toen hadden we inmiddels zoveel meegemaakt in goed en kwaad dat de tijd rijp was. Ik vind de dingen die je meemaakt en of je daar sterker uitkomt juist het meest bepalend van alles.
Niet om een heel andere discussie uit te lokken of mensen voor het hoofd te stoten, maar gewoon omdat dit mijn eerlijke reactie en mening is met betrekking tot de gestelde vraag: trouwen. Omdat je dat in mijn optiek niet kan terugdraaien. Een huwelijk is voor het leven, voor altijd, een kindje is de kers op de taart. Kinderen zijn voor mij ook alleen maar een optie als je 100% zekerheid hebt over je relatie (huwelijk dus) en je er beide volledig hetzelfde over denkt. Met of zonder kinderen, je bent de verbintenis aangegaan...