Ik wil ook echt graag nog een keer... hopelijk ook zonder ziek te worden weer! Eerst maar eens een paar jaar wachten nu.
Ik doe het echt nooit en nooit meer! Wat een ellende. Ik weet het, ben pas een paar weken maar trek het nu al niet meer. Vreselijk zeg. Knap als je weer zwanger durft te worden.
hele bekende zin! dit heb ik mijn hele zwangerschap geroepen Een paar weken na de zwangerschap had ik eigenlijk al zoiets van, oh eigenlijk wil ik nog wel een keer.
eerst maar eens manlief de tijd geven om aan t idee te wennen dat ik er echt nog een wil haha.. (mocht t lukken dan he) We hebben nog 6 pogingen liggen, en daarna houd het sowieso op voor ons. Ik laat t nu over aan mijn man, wanneer hij er klaar voor is.
Hoi meiden, Hoe verliep bij jullie het herstel van HG? En wanneer begon je te herstellen? Na de bevalling of tijdens de zwangerschap al? Thanks!
Achteraf gezien duurde het herstel veel langer. Lichamelijk begon het na de bevalling al. Zodra de misselijkheid verdwenen was, kon ik weer aan m'n energie en uithoudingsvermogen werken. Maar wegens allerlei andere gebeurtenissen kan ik niet zeggen wanneer dat weer redelijk normaal was. Psychisch ben ik er nog steeds mee bezig en mijn dochter is nu twee en een half.
Misselijkheid was gelijk weg ja. Maar achteraf duurde herstel veel langer dan ik dacht. Begin nu ook met minder werken.
Wat heftig jullie verhalen. Hier is het overgeven wat minder nu met andere medicatie. Misselijkheid blijft. Zolang ik thuis ben zonder al teveel prikkels om me heengaat het redelijk. Zodra ik op pad ga is het mis. Ik snap gewoon niet hoe het kan, waarom heeft de één HG en de ander niet?
Ja floortje dat is eengoede vraag... Zou fijn zijn als ze eisten waar het vandaan kwam. Ik heb het hier momenteel heel erg zwaar. Lichamelijk sowieso maar geestelijk ook. Bah. Ik weet niet hoe ik verder.moet.
Je bent er bijna puzzelstukje!! Heel erg beroerd dat het zo slecht gaat, maar je gaat het redden. Als er iemand sterk is, dan zijn het HG moeders!! Ook al voelt het de meeste tijd niet zo. Ik geef nu niet meer over, maar voel me regelmatig erg verdrietig. HG ontneemt je heel veel. Dikke knuffel!
Bedankt voor de antwoorden, meiden! Ook al geven ze niet heel veel hoop... Inderdaad, volhouden puzzelstukje. Uiteindelijk gaat de tijd voorbij. Ken je de praatgroep over HG op Facebook? Het is fijn om daar af en toe je ei kwijt te kunnen.
T is ook verdomd zwaar! Maar ook jij gaat er komen hoor! Praat je met iemand? Zo nee is dat misschien een idee? psycholoog of medische psycholoog via het ziekenhuis. Heeft hier ook wel wat geholpen.
Hier ook hoor, steeds als ik iets ging ondernemen, werd ik binnen een week weer opgenomen omdat het weer helemaal mis ging. Zelfs een klein bezoekje naar mijn werk was teveel.
haha, dit had ik ook! Dochter is nu bijna 7 maanden en ik ben het alweer vergeten.. tot ik de eerste keer weer boven de pot hang waarschijnlijk.
Vergeten ben ik t niet, maar t slijt, en het gevoel ebt weg. Maar vergeten zal ik t echt nooit doen. Mocht ik ooit nog zwanger worden, dan ga ik wel meteen stappen ondernemen om t voor mezelf zo aangenaam mogelijk te maken hoor.
Ik had echt precies hetzelfde. Ik had alle voorbereidingen gedaan die konden. Maar nu het zover is is het weer hetzelfde en kunnen ze niets, medicijnen werken niet goed vk geeft aan niets verder te kunnen doen. Kortom, als je HG hebt kan je er ook verder zo weinig mee. ik doe het in ieder geval nooit meer.
Ik heb me tot het einde beroerd gevoeld ,en ben blijven spugen, al was het dan gelukkig niet zo veel als die eerste 20 weken. Maar dag na bevalling voelde ik me echt stukken beter, met smaak alles kunnen eten en drinken. Nog een 3 tal dagen wat misselijk geweest na maaltijd (ik denk dat mijn maag ook weer moest wennen ) en toen was het klaar. Ik voelde 4 dagen na bevalling beter dan ik me ooit in hele zwangerschap heb gevoeld en heb echt een heerlijke roze wolk gehad . Maar toen ik steeds actiever werd, heb ik wel gemerkt dat conditie helemaal weg was. Voelde me snel moe en kortademig bij inspanningen, snel stijf en spierpijn, heb dat langzaam weer moeten opbouwen. Terugkijkend heeft herstel tot het-gaat-goed-met-me ongeveer 3-4 mnd geduurd. Ik ben er nu toevallig de laatste tijd weer wat meer mee bezig in mijn hoofd, wil mijn verhaal toch nog wel ergens kwijt. Ben nog steeds wel boos op huisarts en haar belabberde aanpak, en ook verdrietig dat ik gewoon nooit een fijne zwangerschap heb mogen meemaken. Dat het altijd afzien is geweest, zonder genieten. Oneerlijk, waarom ik zo ellendig en anderen stralend? Maar dat weet niemand ... (Oh ,en ontzettend blij dat gezinnetje compleet is en ik dus nooit meer voor keus hoef te staan of ik het nog een keer aandurf)