het lijkt onze kat wel, ik zal even in het kort ons verhaal doen. Op mijn 15 heb ik deze kat gevonden zijn moeder en broertjes/ zusjes werden voor mijn ogen doodgereden en deze leefde met heel veel geduld heb ik hem mee kunnen nemen hij bleek 4/5 weken oud te zijn. heel veel geduld en tijd in gestoken en na verloop van tijd groeide hij aardig en het is nu een flinke geholpen kater van ruim 12 jaar oud. Hij heeft vanaf het begin streken heel aggressief naar andere katten vorige huis bij mijn ouders kon die altijd buiten na verhuizing niet meer, ik ging vrij kort erna samen wonen en heb hem meegenomen, dat was een gouden zet, geen last meer, na 3 maanden toch besloten een kitten erbij te nemen dat ging nog veel beter kitten was en is hem de baas (inmiddels ook al 5 jaar) Toen kwam onze zoon, dat was een iets minder groot succes, hij deed niet lelijk tegen hem maar tegen mijn man, ontsnapte man wilde hem pakken ging helemaal mis, hij kon naar de eerste hulp om zich te laten hechten dit herhaalde zich een paar keer, in huis niet te houden, ook ik wilde hem niet weg doen is ook het laatste wat ik heb van mijn overleden vader (zo voelt het) Uiteindelijk ben ik via de honden bij een man terecht gekomen die altijd op de faculteit heeft gewerkt als dierenarts. Deze man het verhaal voorgelegd en het was een hels karwei maar hem een keer meegenomen, hij heeft hem 1 malig een injectie gegeven met een middel wat zijn hormoonbalans terug bracht (schijnt vaker bij katers te zijn) en een hele duidelijke uitleg. Negeren, onze zoon hebben we geleerd de katten te negeren, hoe moeilijk ook en met visite zet ik de deur even open kan die weg naar buiten vind die ook fijn of naar boven ook goed, Nu negeren we hem nog steeds maar inmiddels gaat het al meer dan 2 jaar perfect. Als die bij ons komt liggen is het goed maar aaien hem niet, hij vind het goed wij ook en hopen hem zo toch nog een oude dag te kunnen geven. 'De catnip is ook nog te proberen werd hij ook wat rustiger van. (wij gebruikte gewoon valeriaan van de kruidvat op een muisje of speeltje was geweldig voor hem) Succes
Juist, helemaal mee eens. Daarnaast: de kat doet het niet alleen bij kinderen, zoals gezegd in de openingspost, dus het heeft geen zin om de kat onder te brengen in een ander huis - behalve dan dat zij van 'het probleem' af zijn en dit dus doorgeven aan iemand anders. Lijkt me geen goed idee om de kat door te geven aan een oud vrouwtje met bloedverdunners die ook het liefst de hele dag de kat knuffelt...
Wij hebben 2 poezen, eentje noemen we de aai-poes en de andere de niet-aai poes. De laatste moet er echt niets van hebben dus moeten ze gewoon niet aanraken. De oudste had dit al heel snel door en kinderen snappen het echt wel. Je kunt gewoon niet ieder dier aanraken etc. Jongst zeg ik het steeds dat ze niet naar poes moet gaan en poes stuur ik anders even naar boven. Ze komt dan wel vanzelf terug maar dan zeg ik het weer tegen jongste als ze toch naar die poes terug wil gaan. En ja het is wel een keer fout gegaan maar denk dat als je allebei hier goed oplet dat het echt wel samen kan. Maar dat kan TS echt alleen zelf beslissen. Je moet wel steeds blijven waarschuwen en denk dat je je kinderen ook op "goede dagen" van de poes hen moet aanleren dat die poes niet om te aaien/ aanraken is. Bijv alleen door papa/mama
Ikzelf heb heel wat ervaring met katten. Ik heb een aantal jaren kattenshows gedaan en meegeholpen in de cattery van een goede vriendin. Ik heb dan ook drie katten in huis die nooit buiten komen. Met elk van hun heb ik een heel speciale band. Ik zou me dan ook niet kunnen inbeelden dat ik afscheid zou moeten nemen van deze beestjes, ik begrijp je dus maar al te goed. Ik vind niet dat je er onmiddellijk korte metten mee moet maken en het beestje herplaatsen. Ik zou eerst proberen om het probleem om te lossen. Mijn tips: * feliway voor in het stopcontact in huis halen, niet goedkoop maar zeer doeltreffend, ze worden hier rustiger en minder gestressed van * duidelijk maken aan je kinderen dat enkel volwassenen de kat mogen strelen en dit elke keer weer herhalen of proberen van de kat elke keer positief te belonen wanneer hij zich heeft laten strelen. Dit laatste is raar maar waar, moeilijker vol te houden dan het eerste. * de kat een eigen knus plekje geven dat je geurt met catnip, zodat hij niet meer in de zetel hoeft te liggen. Gaat hij toch op de zetel liggen, neem je hem op en leg je hem op zijn plekje, elke keer weer opnieuw... niet simpel maar doeltreffend * nagels knippen voor de zekerheid * van zodra je echte verbetering ziet kan je proberen om de handen van e dochtertje in te wrijven met catnip en hem hiermee te strelen, dit zorgt ook weer voor een positieve associatie Wat zeker niet doen: * plantenspuit gebruiken wanneer hij in de buurt van je dochtertje komt, dit zorgt voor een nog negatievere associatie met je dochter * je dochter inspuiten met katwerende spray, dit is ook weer negatieve associatie * hem totaal geen aandacht meer geven
Mij klinkt het als dat de kat van ts pijn heeft als ze zo reageert. Want met momenten is ze juist lief. Ik zou een kat met trauma niet zomaar wegdoen. Misschien eens langs de da?
Ik zou proberen om een andere plek voor de kat te zoeken in de woonkamer. Lekker mandje op de verwarming met wat catnip spray of ergens een beetje hoger, waar je dochter niet bij kan.
Haha die catnip vond ik zo grappig! Mijn kater werd gewoon opgewonden van z'n krabpaal. Ik spoot het daarop in de hoop dat ie m'n bank met rust liet
Misschien een schot in het duister hoor maar kan het niet zijn dat hij zich permanent onveilig voelt? Wij hebben ook zo'n kat waar eigenlijk weinig mee te beginnen is... Zeker kinderen kan ze heel slecht tegen en meeste volwassenen hebben d'r nog nooit gezien. Maar die zoekt altijd zelf d'r rust wel op dus dat is niet echt een probleem. Maar je zou eens kunnen experimenteren met Bach bloesems of feliway. Bach bloesem wordt hij rustiger van... En feliway verspreidt feromonen door je kamer die hem een veiliger gevoel geven. Meer Zen zegmaar. Buiten natuurlijk je kind leren die ene poes met rust te laten. Wat je uiteindelijk best zal lukken maar voorlopig is het vooral erg opletten denk ik. Je kunt het de kat moeilijk kwalijk nemen maar verder schiet het ook niet echt op als hij steeds uithaalt als ze in de buurt komt. En dat wordt niet minder zolang ze blijft knuffelen
Ah spuit 11... Ik sluit me helemaal aan bij mommywannabee. En sommige katten houden nou eenmaal niet van te veel aandacht... Die van ons bijt ook als je d'r verkeerd aait. Dus je kunt pech hebben... Het is een gevalletje mishandeling als kitten. Ze is nu 8. We hebben grote stappen gemaakt maar echt handtam zal ze nooit worden.
Hier ook een kater die uit kan halen als hij het er niet mee eens is. De kinderen weten dat en zit er altijd boven op als ze de kat willen aaien. Verder is het een super lief beestje en doet het alleen als hij zich in het nauw gedreven voelt. Ik heb er nog nooit aan gedacht hem weg te doen maar zal er wel altijd boven op zitten. Meestal zoeken de poesjes hier hun eigen plekje in huis waar de kinderen niet zijn. Ik heb een plekje boven op de gang gemaakt voor ze en op zolder.
Ik heb zelf ook drie katten, en houden ook niet van mijn kinderen... Maar ze halen niet zomaar ineens uit en zeker niet met nagels maar meer een tik als het ze niet zint. Maar daarbij zijn mijn kinderen ook niet altijd even lief tegen de poezen. wat ik jou aanraad is toch proberen je kind er bij weg te houden en te leren de poes met rust te laten. Zorg evt. voor een hoge krabpaal, katten houden van hoogte en kijken het liefst overal overheen. En weet je zeker dat je kat geen pijn meer heeft? het is toch raar dat hij ook evt. uithaalt als jullie aan het aaien zijn, is toch een teken van niet prettig nu stoppen?
sorry ts maar ik moet hier even op inhaken. Dit vind ik dus niet echt ergens op slaan eigenlijk. En er gek op aangekeken worden tja, dat is ook maar hoe je er zelf tegenover staat. Bovendien kunnen littekens behoorlijk vervagen in de loop van de tijd. Ben zelf als 7 jarige flink in mijn gezicht te grazen genomen door een herder. Zodanig dat er zelfs al een doorverwijzing was voor plastisch chirurgie voor als ik ouder was. Echter nooit wat aan gedaan en het valt de mensen vaak niet eens op. Tuurlijk is voorkomen beter dan genezen, maar om nou zo op die manier een kat weg te doen. Dan kan ik mijn huidige kitten ook wel wegdoen, die kan zeer fanatiek spelen en tja soms daagt mijn zoontje (20 maanden) kat ook erg uit tot fanatiek spelen. Al probeer ik daar zoveel mogelijk op te letten en zoontje duidelijk te maken dat hij zachtjes moet doen met de kat. En de kat als hij te fel wordt en uithaalt af te leiden met een speeltje. On topic, ik zou ook dingen proberen met dat feliway etc. Kijk ook even op deze site K.A.T. Kattengedrag, Advies & TherapieK.A.T. Kattengedrag, Advies & Therapie | Is uw kat onzindelijk, agressief, angstig of heeft uw kat andere gedragsproblemen? Weet u dat veel gedragsproblemen bij katten op te lossen zijn met kattengedragstherapie? de gedragsdeskundige heet Maggie Ruitenberg en zij kan je misschien ook helpen? Echt super met katten is ze!
Wij hebben een kat gehad die ook niet te vertrouwen was. Ze kwam bij ons wonen toen ze een jaar of vier was (uit het asiel), en na een paar maanden begon ze uit het niets ons aan te vallen. We hebben er jaren mee aangemodderd. Gedragstherapeut, dierenarts, wel naar buiten, kat erbij, die geurtjes waar jullie het over hebben.. Niks hielp. We hebben het nog een paar jaar aangekeken toen de kinderen er waren, maar we moesten constant op ons hoede zijn. Want voor je het wist hadden we een kat in ons gezicht of arm hangen. En ik zou het mezelf nooit vergeven als een van de kinderen er iets aan over zou houden. Of een kindje dat hier komt spelen. En sinds ze weg is, is er zoveel rust in huis. Het was een moeilijke beslissing (anders was ze allang weggeweest). Maar nu hoef ik niet constant in de gaten houden waar de kat is. Ik kan gewoon lekker op de bank liggen zonder bang te zijn dat ik aangevallen wordt. De deuren van de slaapkamers kunnen gewoon open blijven.. Wij hebben nog een kat die ook regelmatig klappen van de andere kreeg. En die is ook veranderd in een stoere knuffelige kater. En wat ook jammer is.. Onze oudste dochter moet nu niks meer hebben van dieren. Ze is enorm schrikachtig geworden, vooral voor katten (maar ook wel honden). Ze vertrouwt gewoon geen dieren meer.
Eerlijk? Je kind aanpakken dat hij van de kat af moet blijven. Ook al is hij 11 maanden, je kan ze dondersgoed leren wat ze wel of niet mogen. Hier vind de kat het ook niet altijd prettig. Ik weet dat mij herder het ook niet leuk vind als er een kind uit zn eigen op hem afloopt om hem te aaien. Hij HOEFT dit ook niet leuk te vinden. Hij laat duidelijk merken dat hij dit niet prettig vind dus IK als zn baasje, zorg er dus ook voor dat mijn kind hem met rust laat. Ze blijft er dus gewoon vanaf. Klaar. Jouw taak als moeder EN als baasje om beide tegen elkaar te beschermen. Kat wil het niet dus, je houd je kind in de gaten en verbied het hem. Desnoods zorg je voor overdag een plekje waar hij boven rustig kan liggen. Hoge krabpaal, whatever. Wegdoen vind ik een hele makkelijke weg. De asielen zitten niet voor niets bomvol.. Grotendeels door mensen die er geen moeite en verantwoordelijkheid voor willen doen en nemen.
Ik heb trouwens niet alles gelezen, maar weet je zeker dat hij geen pijn heeft? Als het sinds een ongeluk ineens is, dan zou ik eerder denken aan pijn. Sluit dat eerst eens uit. Vraag desnoods aan de dierenarts pijnstillers voor een week en kijk of hij zich anders gedraagt. Mijn ouders hadden een hond die ook af en toe ineens hapte. Vooral bij bepaalde personen. Beestje bleek last van zn rug te hebben en die persoon waar hij bij hapte, aaide hem altijd over zn rug. Dit deed dus gewoon zeer. En kids doen sowieso vaak erg ongecontroleerd en hardhandig. Dat hoef een kat niet goed te vinden.
Als het aan mij zou liggen dan had ik een mooi nieuw lief huisje voor hem gezocht ... Volgens mij brangt dat zo veel rust in jullie huis ... Ik heb 2 honden die ik 1000 procent vertrouw met de kinderen ... Toen de jongste pup aan het wisselen was wou hij overal in bijten, maar de kinderen daar bleef hij vanaf. Ik kan makkelijk de riem aan Lana geven, want de hond luistert perfect en interesseert niks hem(katten, andere honden...) Tuurlijk is het moeilijk, maar als de honden van mij aan het grommen of iets anders waren tegen de kinderen had ik ook die beslissing gemaakt.
Soms is het gewoon het aard van het beestje. Veel katten gehad in mijn leven en daar zaten ook exemplaren bij die soms uit haalden. Een die kreeg ik als kitten die was als kitten al( niet te vertrouwen) die viel je in een keer aan. Was 8 weken dat beestje. En je ziet het aan de kat of deze aan het spelen is of agressief reageert. Als je veel met katten om gaat kan je het zien. En veel katten laten zien wanneer ze gaan aan vallen. Je zit het aan de kop staart. En soms met grommen. Dus 9 van de 10 keer kun je al voorspellen deze kat moet ik even met rust laten. Met kinderen is het denk idd lastig. Wat ik zou doen misschien uit eindelijk het beestje toch weg doen. In het belang van de kinderen.