Hebben meer mensen dit? Dat mensen in de omgeving geen idee hebben wat het betekent als je kindje prematuur is, en dat dit niet na de ziekenhuisperiode is afgelopen.. Ons ventje is, zonder aanleiding, met 32+6 weken geboren. Hij heeft 5 weken in het ziekenhuis doorgelegen en is nu inmiddels een weekje thuis. Ons mannetjes slaapt erg veel en is erg gevoelig voor prikkels. Hij is nog maar een weekje thuis, dus ik vind het belangrijk dat hij eerst rustig aan zijn nieuwe thuisomgeving kan wennen. Ik heb gemerkt dat veel van de andere 'verse' vaders en moeders in onze omgeving het onzin vinden dat we nog niet zoveel bezoek ontvangen, dat we onze kleine man nog niet meenemen naar bezoekjes buiten de deur en dat we in zijn ontwikkeling rekening moeten houden met de gecorrigeerde leeftijd ipv met zijn geboortedatum. Zij gaan er vanuit dat hij nu 6 weken oud is, en dat als hun kindje van 5 of 6 weken dat aankan, dan ons kindje dat ook aan moet kunnen. We worden als 'aanstellers' of overbezorgde ouders gezien en dit maakt me erg verdrietig. Het lijkt wel of ik me iedere keer weer moet verdedigen. Lopen hier meer mensen tegen aan?
yep hier ook hetzelfde verhaal. maar ik trek me er weinig van aan, leuk is het niet maar je weet zelf best goed wat goed genoeg is voor je kind. en zolang die andere ouders geen prematuurtje hebben of krijgen zullen ze het nooit begrijpen lijkt me. dus probeer je er zo weinig mogelijk van aan te trekken en ga verder op je eigen moedergevoel. dat is nog altijd het beste alles ok met je kindje?
Ik moet eerlijk bekennen dat als ik miet regelmatig op dit forum zou komen, dat ik dat dan ook niet zou weten hoor. (Nu ben ik wel een type dat zich er dan toch wel in verdiept zou hebben als een vriendin van me een prematuur kindje zou krijgen. Maar ik weet ook dat de meeste mensen die 'allles-weten-drang' niet zo hebben.) Ik denk dus dat het vooral voortkomt uit onwetendheid. En ik zou dit ook open en eerlijk aangeven, als je weer het gevoel hebt dat dot gebeurt. Dus echt zeggen dat jij het gevoel hebt dat je niet serieus wordt genomen, dat jullie zoontje nog veel bijkomende problemen ondervind door zijn vroege geboorte en dat jullie daar voor hem echt rekening mee moeten houden. Geef ook aan dat je het vervelend vindt om dat steeds te moeten uitleggen en vraag mensen om anders zelf eens naar informatie te zoeken, als ze jullie hierin niet geloven. Het lijkt me erg naar: eerst die zorg om een te vroeg geboren kindje en dan nu nog dat onbegrip er overheen. Aan dat eerste kun je niks meer veranderen, aan dat tweede kun je misschien zelf wel wat doen. Fijn in ieder geval dat jullie mannetje nu lekker bij jullie thuis is.
Ja hoor dit hebben wij ook lang gehad. Daarnaast hebben wij een tweeling, waardoor sommige dingen organisatorisch ook weleens wat lastiger zijn Nu wordt het allemaal een stuk makkelijker, maar als je twee poppetjes van 2/3 kilo hebt die behoorlijk gevoelig en kwetsbaar zijn... Niet iedereen snapte dat. Tijdens bezoek waren de meiden bijvoorbeeld vaak rustig, maar zodra het bezoek weg was gingen ze los; totaal overstuur door teveel prikkels. Naarmate ze ouder werden verdween dat meer, maar nog houden ze van hun strakke ritme Ik denk dat sommige dingen gewoon niet goed te begrijpen zijn als je de situatie niet zelf hebt meegemaakt. Wij hebben commentaar altijd van ons af laten glijden. En nee, dit is niet altijd even makkelijk. Maar aan het eind van de dag, zijn jullie verantwoordelijk voor je zoontje en niemand anders: dus de rest bekijkt het maar gewoon! Jullie kennen hem het beste, jullie zien wat hij wel en niet aankan.
Hier oudste dochter met 36 weken geboren, dus net op het randje. Of het hier mee te maken heeft gehad of niet, dat weet ik niet, maar zij was ook heel gevoelig voor prikkels. Wij hebben het wel geprobeerd, maar het werkte gewoon niet. In de auto ergens naar toe ging het nog wel, maar al heel snel was het huilen geblazen. En slapen ergens anders dan thuis, dat ging al helemaal niet. Ze lag gerust een uur te huilen. En ik er maar naast zitten in de hoop dat het beter zou worden. Dus, na een paar pogingen hebben wij besloten, jammer de bamer, we stoppen er tijdelijk mee. De eerste 4 maanden geen bezoekjes gedaan. Mensen thuis uitgenodigd. Ik merkte dat mijn schoonouders er wat moeite mee hadden, die begrepen het niet helemaal (die zijn van het type: laten huilen dat is goed voor de longetjes). Maar ja, daar hadden we maling aan. Het ging op een gegeven moment stukken beter en later had ze helemaal nergens meer last van Kortom: gewoon je eigen plan trekken. Je zorgt goed voor je kindje, en zijn behoeftes gaan nu boven alles, zeker na zo'n start. Als ie wat groter is, dan komt het allemaal wel weer! Overigens..bezoekjes buiten de deur? Joh, bij nr 2 en nr 2 duurde het echt wel een paar weken voordat ik zelf op bezoek ging bij anderen...eerst maar eens herstellen van de bevalling, wennen aan de nieuwe baby en de bv op poten zetten... Bizar dat mensen verwachten dat je al zo snel weer fris en fruitig bent! Als je dat wil en je bent er aan toe: prima! Maar zo niet..hallo zeg....
Heel herkenbaar en ik heb van tevoren al aan iedereen duidelijk gemaakt dat bezoek de eerste tijd thuis even afgehouden zou worden. Hiervoor wel begrip trouwens maar het bezoek liet zich, nadat we aangegeven hebben dat het kon massaal afweten. Erg jammer. Ik merk nu juist meer onbegrip nu wij inmiddels bijna 6 maanden verder zijn na de geboorte. Het is nog steeds geen normale situatie. En goed dat je de prikkels vermijdt want daar zijn prematuren ZEER gevoelig voor dat ondervinden we dagelijks. Op kinderdagverblijf gaat het niet goed omdat het te druk is. Voel me enorm schuldig Probeer hier wat op te vinden. Gelukkig hoeft ze maar 1, soms 2 keer.
Maar zeggen die mensen dan echt dat je je aanstelt? Wat raar zeg! Ik heb dit helemaal niet gehad. Iedereen was heel begripvol en meelevend. Kraambezoek toen ze 3 maanden oud was was niet vreemd en niemand vond het erg. Wat jammer dat het zo gaat bij jullie!
Wij hadden wisselende reacties. Soms heel begripvol soms niet. Maar ik probeerde me daar niets van aan te trekken en deed wat wij het beste vonden. Vooral mijn schoonfamilie was niet altijd even begripvol, maar ik geloof dat we wel hebben uitgelegd dat het ons kind is dat nu eenmaal wat speciale zorg nodig heeft nog. Het was met mijn ouders wellicht makkelijker omdat mijn broer ook prematuur was en ze goed wisten hoe we ons voelden.
Bedankt voor jullie reacties! Helaas vinden 'vrienden van ons' het heel raar dat wij afgelopen weekend ons ventje niet hebben meegenomen naar een drukke verjaardag. Als we dan uitleggen waarom we hem niet meenemen wordt het weggewuifd met woorden als: 'Ach dat valt wel mee' en 'ach hij is nu toch thuis, dan gaat nu alles toch goed met hem'. En er wordt veel vergeleken met de andere kindjes van 'dezelfde' leeftijd. Die kunnen dat toch ook aan.. Misschien is het ook wel onwetendheid, maar echt naar ons geluisterd wordt er niet helaas.
Hier in t begin juist veel begrip (waarschijnlijk ook omdat we 1 kindje verloren hebben) nu 1.5 jaar later is iedereen t " vergeten " terwijl er nu nog juist heel veel stappen te zetten zijn.
Ik zei altijd toen het ook echt zo was dat ze eigenlijk nog helemaal niet geboren had moeten zijn. En daarna dat je ook niet met een baby van een week oud op visite gaat..... ik benoem vaak nog de uitgerekende datum en dat ze daar meer naar moeten kijken.
Ts, als prematuurmoeder zul je een dikke huid kweken. Veel mensen denken totaal niet na bij wat ze uitflappen. Wij zijn eigenlijk altijd heel resoluut en duidelijk geweest over leefregels en omgang met de kinderen. Wij zaten thuis met 3 kwetsbare baby's, geboren met 30 weken. En alles wat moest gebeuren was een hele organisatie. Ik heb de kinderen de eerste 3 weken na thuiskomst niet eens naar de woonkamer gebracht, laat staan ergens op visite. Toen ze 3 maanden waren gingen we voor het eerst op een verjaardag. Voordat andere visite kwam, en we gingen weer weg toen het drukker werd. Naast alle prikkels was ik ook doodsbang voor rs-virus, Mexicaanse griep (in 2009), infecties enz. Een prematuur is hartstikke kwetsbaar. En mbt opmerkingen: jij hebt een prematuur, zij niet. Dat zou ik gewoon melden, ze hebben geen flauw idee waar ze over praten. Mensen die oprecht interesse hebben zou ik verwijzen naar Kleine Kanjers | Voor mensen die te maken hebben, of krijgen, met een prematuur / te vroeg geboren kindje.. Op deze site is een aparte gedeelte met info voor de omgeving van prematuren.
Ik heb die link die Adi beschrijft, voor de omgeving van premature kindjes gewoon doorgestuurd naar een aantal mensen... Dat hielp een beetje... Maar ga ervan uit dat anderen niet veranderen en je zult dus keer op keer jezelf en je kleintje moeten verdedigen!
Ons dochtertje is pas een week thuis. Wij hebben 2 dingen waar je misschien iets aan hebt. Ik heb, nadat ik zelf ontslagen was uit het ziekenhuis na 18 nachten daar, een mail rond gestuurd met foto's van haar in couveuse, met infuus en sonde enz. Ik had namelijk best moeite met alle mooi weer felicitaties zonder dat er gevraagd werd hoe het met ons ging. Die mail heeft hier echt geholpen. Verder kregen we in het ziekenhuis boekjes en info van de vereniging van couveuseouders. Vereniging ouders van Couveusekinderen Die andere site, bedankt voor de tip! Adi, ga ik nu eens bekijken.... Volg je gevoel en laat maar kletsen. Klinkt makkelijk maar je weet waar je het voor doet.
Ik was zo trots op mijn meisje dat ik meteen foto's doorgestuurd heb maar die toch door sommigen als bijna schokkend zijn ervaren terwijl ik dat helemaal niet zag op dat moment. Als ik nu kijk dan snap ik het wel. ...
Hier helaas ook herkenbaar. In het begin veel uitleggen enz. Ook de site van KLeine Kanjers laten zien en lezen. Toch (ook nu nog) soms veel onbegrip, goedbedoelde opmerkingen die best kwetsend zijn en mensen die het niet lijken te willen begrijpen. Ook snappen mensen soms niet dat je zelf af en toe een moeilijke dag hebt. Hij is nu toch thuis, dus het gaat goed. Maar dat er nog genoeg andere dingen zijn waar je je zorgen om maakt zien/begrijpen mensen niet. Of dat je dingen moet verwerken (bijvoorbeeld de verwachtingen die je van je zwangerschap/kraamtijd had) is ook moeilijk uit te leggen. Helaas ook heel weinig bezoek gehad, zowel in het ziekenhuis als thuis. Vorige week was er iemand die nog op kraamvisite wilde komen....nee bedankt, hij is nu al 11 maanden oud en al 7 maanden thuis...
Ik kan hier nu ook over meepraten. Vandaag is er een groepje collega's op kraambezoek geweest. Die collega's hadden het over doorslapen en kan ik hem niet gewoon laten doorslapen dan? "Naam Collega" heeft een tweeling en die kleinste liet ze toch op een gegeven moment ook doorslapen. (tweeling niet prematuur geboren). Dat kan hij wel klein zijn, maar dat is toch niet hetzelfde? Dit was dezelfde collega die zei dat ik me ook absoluut geen zorgen mocht maken in deze zwangerschap. Tenslotte was er bij L* geen oorzaak gevonden van haar overlijden dus ik had geen groter risico. Pfff. Ze mag mijn schoenen wel een keer aan.
Ik herken het ook heel erg. Maar niet alleen.kort na het ontslag van t zkh maar ook wanneer je kindje ouder is (mijn zoontje met 32wkn geboren, nu bijna 11mnd). Merk ik weinig van dat mensen begrip voor je hebben dat je miss sneller bezorgd bent of ineens verdrietig. Zelfs mijn ouders zeggen soms dingen dat ik denk, je hebt toch gezien hoe heftig het is geweest en dan nog zeggen, ja bent wel veel veranderd. Dat doet zeer als mensen die zo dichtbij staan weinig begrip hebben. Merken jullie dit ook wanneer je kindje wat ouder is? Groetjes