oh meis, wat een nare ervaringen en herinneringen.. Hele dikke knuffel voor jou!!!! Doe wat goed voelt voor jou en je gezin, dat is het allerbelangrijkste!
Mijn moeder was ook alcoholist vanaf dat ik een jaar of dertien was, heb hier veel mee meegemaakt. Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik 16 was en ben bij mijn vader gaan wonen. Ik had ook afstand van mijn moeder genomen op dat moment was dat een opluchting want ze had toch geen goed woord over voor me. Ze heeft 10 weken in het ziekenhuis gelegen toch weer veel voor gedaan met mijn broer maar ze kon het toch niet laten. Een jaar later lag ze opnieuw in het ziekenhuis en is ze overleden aan een longontsteking. Op dat moment was dat echt een opluchting. Maar nu 12 jaar later gaat er geen dag voorbij dat ik haar mis. Ik mis haar niet als persoon maar vooral een moeder, zeker nadat mijn dochter geboren is. Ik heb geen contact meer met haar zussen omdat ze het ons kwalijk namen dat we niet meer gedaan hebben. Zij hoorde alleen mijn moeders verhaal door de telefoon, ze namen nooit de moeite om langs te komen. Als meisje van 17 jaar kon ik niet meer doen dan voor mezelf kiezen. Ze hebben mijn vader zelfs beschuldigd van insest naar mij toe. Terwijl hij zoveel mogelijk voor mij gezorgd heeft als hij kon. Je gaat het je hele leven meenemen en wat je meegemaakt hebt heeft je ook gemaakt tot wie je nu bent. Probeer het naast je neer te leggen hoe moeilijk het ook is. Het is vooral niet jouw schuld houd dit goed in je achterhoofd. Als je nog eens wil praten via mail mag je altijd een berichtje sturen. Dikke knuffel
meid wat een verhaal, kippenvel. Heel veel sterkte en wees vooral trots op jezelf!! je bent een hele sterke vrouw met een mooie toekomst voor je voor jou en je gezin!
Ik denk dat ik het ook altijd met me mee zal dragen een soort van litekenen. Want wonden die helen en littekens blijven. Ik ben blij met jullie lieve reacties .ik was even aan het twijfelen of ik er.goed aan deed dit te posten maar het luchtte heel erg op
Wat een herkenbaarheid! Mijn vroegste herinneringen aan mijn moeder zijn haar manier van praten als ze gedronken had (dubbele tong), hoe ze elke middag laveloos op de bank lag te slapen en dat ze altijd beloftes deed aan mij als klein meisje om leuke dingen te doen maar ze nooit na kwam omdat ze weer eens dronken was. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog erg jong was en niet lang daarna ontmoette ze een nieuwe man die net uit een tbs kliniek kwam en hij kwam binnen een week bij ons in wonen. Hoe gruwelijk zijn verleden ook is, hij was wel degene die voor mij zorgde, want daar was mijn moeder te dronken voor. Toen ik een jaar of 7 was is mijn moeder op een dag zomaar vertrokken. Ik ben toen bij mijn vader gaan wonen en heb haar 7 jaar niet gezien en geen contact met haar gehad. Als meisje van 7 was ik al wijs genoeg om te besluiten dat ik er klaar mee was en haar niet meer wilde zien. Toen ik 14 was had ik veel vragen en herstelde ons contact langzaam. Een tijd lang ging het goed, we hebben het contact langzaam aan opgebouwd. Ze dronk nog steeds, en dat wist ik maar ik heb duidelijk gemaakt dat ik daar niet mee geconfronteerd wilde worden. Daar heeft ze zich met een paar uitschieters aan gehouden. Lange tijd was ik blij dat ik mijn moeder weer in mijn leven had. Ze was erbij toen ik op 19 jarige leeftijd beviel van mijn zoon, en ookal zagen we haar niet iedere dag ze was een lieve moeder en oma. Tot vorig jaar haar man zelfmoord pleegde. Ik heb haar geholpen zoveel ik kon, haar een tijd in huis genomen, haar gesteund tijdens moeilijke periodes, gezorgd dat ze in contact kwam met een psycholoog, uren lang haar verdriet aangehoord etc. En dit heb ik met liefde gedaan. Nu een jaar later gaat het lichamelijk en geestelijk slechter met haar dan ooit, en ook drinkt ze weer stevig. Ze heeft mijn zoon al 2 maand niet gezien, belt weinig en als ze belt is ze dronken en gaat het alleen over haar. Ik heb haar nog niet zo lang geleden geconfronteerd met haar drankgebruik en gezegd dat ik haar met alle liefde wilde helpen en steunen om er van af te komen, maar in plaats van het probleem toegeven verklaarde ze me voor gek. Ik weet niet meer hoe ik haar moet helpen en of ik dat überhaupt nog wel moet willen. Ik maak me dagelijks zorgen over haar, maar ze aanvaard mijn hulp niet. Mijn verhaal is niet zo heftig als die van jou, maar Ik begrijp je gevoel. Ik voel me ook schuldig en wil mijn moeder niet aan haar lot overlaten, aan de andere kant heeft ze al zoveel kapot gemaakt, wanneer is het genoeg? Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen! Je klinkt als een ongelooflijk sterke meid, en een goede moeder!
Heftig zeg... Lijkt me zwaar! Ik kan alleen maar zeggen; RESPECT! Op deze leeftijd al zo'n sterke vrouw en lieve mama, dat verdient alleen maar applaus, respect en een dikke knuffel! Je bent een toppertje!
@ts wat een super vader heb jij! Altijd blijven vechten voor je en jij natuurlijk ook! Hoe is het trouwens met je half broertje afgelopen? Zie je die nog? Heb je hem ooit weer gezien nadat hij zo plots uit je leven werd gerukt?
Thanks lieverds ! Mijn half broertje heb ik nog af en toe gezien maar nu ook al ruim 3 jaar niet meer En ook dat vind ik vreselijk. Als ik met hem ben bij zijn opa en oma dan vraagt hij altijd naar zijn moeder Hij was 1, 5 dus heeft haar nooit gekend ..ik weet nooit wat ik zeggen moet , ik wil het hem niet vertellen maar ook niet mooier maken dan het is , hij is inmiddels 13 jaar. Ook vraagt hij altijd naar me broers en dan lieg ik tegen hem en zeg ik dat ze zo druk zijn met werken. Ik vind het moeilijk bij hem te zijn ook omdat zijn vreselijke vader daar regelmatig is en die doet alsof ee nooit wat gebeurd is. Zijn opa en oma worden al wat ouder en zn oma heedt all 2x borst kanker gehad , waar moet hij heen als zij komen te overlijden ? Ik.hoop niet bij zijn vader dan zou hij eerder hier mogeb komen wonen. Maar.zijn opa en oma laten het contact met mij steeds verwateren. ..ik begrijp het ook niet hij heeft J. Nog nooit ontmoet. Of gezien . Als.ik er nu aan denkt steekt dat ook vreselijk
Nou ik heb dus net heel brutaal me half broertje toegevoegd op fb en hij begon gelijk een gesprek over zn voetballen en dat hij geopereerd is enz Alsof ik hem gisteren nog gesproken heb zeg maar. Ik heb heel erg de neiging om te zeggen hoe het ervoor staat en waarom dingen zijn gelopeb zoals ze zijn gelopen
persoonlijk zou ik dat niet nu doen. wacht tot hij wat ouder is en jullie band beter is vind dit wel teveel voor een 13jarige...
Doe ik ook niet hoor ! Maar dat was mijn gedachten . Ik hoop dat ik hem zo elke dag effies kan spreken en fotos sturen naar elkaar hij stuurde net twee fotos van zich zelf in spanje super leuk
Jeetje, wat heb jij veel voor je kiezen gehad! Volgens mij ben je trouwens een hele lieve mama. Je nickname heeft daar zeker ook mee te maken? Don't worry be happy? (Die van mij ook, alleen heb ik een goede jeugd gehad. Ik maak me echter druk om de kleinste dingetjes, vandaar mijn nickname.) Dikke knuffel van de andere Be Happy!
Ja klopt hihi ik zeg altijd ..wees blij en zijn vast ergere dingen in t leven. Gezellig een naam genoot !
Wat heb jij ongelooflijk veel meegemaakt. Je kan hier zelf niks aan doen, jij bent niet verantwoordelijk voor je moeder. Je moeder heeft zelf "gekozen" om drugs/alcohol te gebruiken en heeft hierdoor korsakov gekregen. Je bent nu zelf moeder geworden en dan ga je anders kijken tegen je eigen moeder en je weet heel goed wat je wel en niet wilt doen als moeder. Heel knap van je! Je klinkt als een sterke vrouw. Wat je broertje betreft, kun je beter rustig het contact opbouwen en als hij wat ouder is en hij je beter kent zal hij ws meer open staan voor jullie verleden. Er zijn veel hulpverleningstrajecten om je te ondersteunen als je dit wilt. Via je huisarts kun je hierbij terecht komen. Heel veel sterkte meid!
idd Paarse80 zo wil ik dat ook doen . qua hulp voor mezelf , dat heb ik niet echt nodig aangezien ik dit in het verleden al heel vaak heb gehad toen kon ik er helemaal niet over schrijven laat staan praten maar dat gaat super goed. het zijn gewoon dipjes en dan is dit gewoon heerlijk om van je af te schrijven en fijne reacties en tips of adviezen te krijgen
jeetje wat een heftig verhaal... ik kan me erg goed voorstellen dat je voor je gezin kiest en hun wilt beschermen maar ook dat je je broers en je moeder erg mist. Ze zijn er maar ook weer niet en dat maakt het moeilijk voor jouw...Je hebt al zo veel meegemaakt en dat maakt jouw erg sterk...