Twee rondes waren geweest, waarin we nog niet serieus ermee bezig waren, eerst rustig aan ontpillen en afgelopen maand was het dan eindelijk zover. We gingen serieus voor een kindje, met ook in ons achterhoofd een kindje krijg je als het je gegund is. Ik heb getest tot ik mijn ei vond. Het echte werk van egg hunting. En ja hoor op 4 november had ik mijn ei gevonden. Heel blij dat mijn lichaam gewoon normaal werkt en hup drie dagen achter elkaar aan de klus. En daarna begon het wachten. En wat duurde dat lang, de dagen kropen voorbij. Ik had die donderdag en vrijdag een duidelijke eisprong, met een beetje oud bloed, ik dacht nog, kijk alles wordt eerst netjes 'schoongemaakt'. De dagen erop wat vage klachten,voelde me wel zwanger, maar wilde mezelf niet al te gek maken. Zaterdag 16 november, ik kon mezelf niet meer tegen houden. Ik ging testen, de eerste test was negatief en de tweede ook. Hmm, jammer, blijkbaar waren al die voortekenen dan toch de komst van mijn ongi. Geen probleem, op naar de volgende ronde, jammer, maar geen man over boord, want we waren pas voor de eerste ronde zo bezig geweest en je kan er niet vanuit gaan dat het meteen lukt. Zondag 17 november, omdat ik me toch 'zwanger' voel, test ik voor de zekerheid nog eens, al weet ik wel beter, gister was het toch duidelijk. En terwijl ik me dat bedenk doet de test zijn werk. 5 minuten later, hè zie ik daar nou een licht streepje? Ik roep mijn man erbij, hij ziet hem ook. Ik post het op het forum, jullie zien hem ook. Wauw is het dan toch gelukt? Wat zou dat geweldig zijn.. Maandag 18 november, nog eens testen, ja het lijntje staat er weer, zou het dan toch, het is zo'n vaag lijntje. Woensdag 20 november, ik test weer, het lijntje staat er, jullie zien het ook, schoonzus feliciteert me en zegt, een lijn is een lijn. Je bent vast nog wat vroeg. In de avond als we in bed liggen, fantaseer ik met mijn man over hoe en wat. Als ik zwanger ben dan... Is de uitgerekende datum 28 juli, dan vertellen we het de familie op ons weekendje weg samen, vertel ik mijn vriendinnen een rotsmoesje om niet mee te gaan naar de sauna, want dat kan dan niet, vertel ik ze een week later de echte reden, en weet iedereen op mijn vaders verjaardag dat ik zwanger ben. Wat een fijn idee, we sluiten af met de gedachte, eerst maar eens een positieve digitale test doen op zaterdag, dan kunnen we met zekerheid zeggen dat ik zwanger ben. Wat hebben we heerlijk gedroomd! Donderdag 21 november, de dag begint als normaal, ik voel me blij, want ik begin toch echt te denken dat ik zwanger ben, de test gaf immers weer een vage streep. Ik durf het een klein beetje te geloven. Ik mag in de middag naar huis, omdat ik dan aan mijn opleiding kan gaan werken. Eigenlijk moet ik enorm naar de wc, maar ik ga thuis wel. En toen begon de nachtmerrie, bij het plassen merk ik dat ik ontzettend veel bloed verlies en ik weet meteen hoe laat het is, het is helemaal misgegaan. Daar zit ik dan helemaal alleen thuis en de tranen rollen over mijn wangen. Waarom gebeurt dit? Maar ik ben toch zwanger, dit klopt niet.. Ik ben in paniek en weet van binnen dat het niet meer goed gaat komen. Huilend bel ik de dokter, die neemt nog niet op. Ik bel de verloskundige op, in tranen vertel ik met horten en stoten mijn verhaal. Ze kan me niet troosten, ze kan niet zeggen dat het goed komt, maar ook niet dat het slecht afloopt. Ik heb nog geen stolsels verloren en nog geen benoembare krampen gehad. Het geeft me een beetje moed. De dokter kan me ook niet troosten, zij zegt hetzelfde. Ik bel mijn vriend en vertel ook hem mijn verhaal, hij moet op zijn werk alles aanhoren terwijl ik alles huilend vertel. Ik ben niet ontzettend gevoelig, maar het maakt meer in mij los dan ik dacht. Mijn vriendin vertel ik ook het verhaal en daarna is er weer stilte in huis. Ik stap onder de douche om alle spanning weg te wassen, het helpt een beetje, de tranen worden steeds minder. Eind van de middag komt mijn vriendin thuis om een knuffel te brengen en me moed in te spreken, het kan nog goed komen, zegt ze en weg is ze weer. Vlak daarna komt mijn vriend thuis, hij geeft mij een knuffel, maar weet eigenlijk ook niet goed wat te zeggen. Donderdagnacht, om 3 uur word ik wakker, ik heb hevige krampen. Ik ga naar de wc om te plassen. Ik maak mijn vriend wakker en zeg hem dat het voorbij is. In zijn armen val ik in slaap. De volgende dag ben ik nog steeds vrij. De krampen zijn de hele dag aanwezig en met paracetamol net aan dragelijk, maar het liefst lig ik de hele dag in foetushouding in mijn bed. Ons kindje, zo gewenst, mocht niet bij ons blijven. De eerste keer proberen en dan zo op brute wijze geëindigd. Twee op de drie vrouwen hebben een miskraam, maar waarom meteen de eerste keer? Pff wat een heftigheid. Het is nu een paar dagen verder, het bloeden is gestopt en langzaam durf ik weer vooruit te kijken, al is het moeilijker dan ik had verwacht. We proberen ons hoofd omhoog te houden en gaan het de komende tijd extra gezellig maken, en hopen op eerste kerstdag een positieve test te zien, met hopelijk een plakbeeb. Dag lief kleintje, ik zal je niet vergeten!
Jeetje meid heftig he, weet helaas hoe het voelt. Heel veel sterkte en neem de tijd om het te verwerken. Dikke knuf voor jou
Thanks sunshine en Zia, uiteindelijk komt het goed. Van me af schrijven helpt en het erover hebben met mijn man en vriendin en schoonzus.
Hoi Juf, Sterkte met het verlies van jullie kindje, jullie toekomst, jullie dromen... Ik weet jammer genoeg ook hoe het voelt. Laat je emoties de vrije loop wanneer je voelt dat het nodig is. Het heeft geen zin om je verdriet te verdrukken, dan komt het dubbel en dik terug. Het is een lange weg met vallen en opstaan, maar het zal beter gaan... Vergeten doe je nooit, alleen de scherpe kantjes zullen er af gaan. Bij mij heeft het heel lang geduurd. Nu 5 maanden later ben ik terug zwanger en nu pas kan ik zeggen dat het beter gaat.
Sterkte.. gister was het een jaar geleden dat wij ook een miskraam hebben ehad! Komt allemaal goed! Al is t nog heel erg...
Helaas weet ook ik wat het is om de eerste keer zwanger te zijn en een miskraam te hebben Bij ons ging het wel iets anders, met cytotec en curettage helaas Maar wat een ontroerend verhaal Heel veel sterkte
Ach meis toch, krijg t er moeilijk mee toen ik je verhaal las. Ik heb het zelf helaas 2x meegemaakt. Bij mijn laatste zwangerschap dacht ik echt dat t goed zat, maar helaas het was niet zo. En nu ben ik opnieuw 4 weekjes zwanger maar geloof me als je een of meerdere miskramen hebt gehad dat je dat toch wel in je achterhoofd houdt dat t weer mis kan gaan. Ik wil en durf nog niet te geloven dat ik zwanger ben...dit gevoel zal nog wel even aanhouden. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze tijd. Ga idd wat leuke dingen doen met je vriend want je gaat m hard nodig hebben. En ik hoop dat je snel weer een positieve test krijgt met idd een plakbeeb!
Wat een ontzettende lieve reacties meiden, doet me goed om het te lezen en wat gebeurt het toch vaak een miskraam . Op het moment ben ik flink ziek (griep) ook door verminderde weerstand na de miskraam. Gister met mijn zieke lijf nog een laatste test gedaan en was negatief, alles is er dus netjes uit gegaan. Doordat ik ziek ben, merk ik wel dat ik mijn tranen lekker kan laten gaan en het rustig kan verwerken.