Er kwam vandaag een pakketje dat ik op kon halen op nummer 20. Ongeveer een half uur geleden liep ik naar nummer 20 toe en belde aan. Een hele aardige mevrouw deed net alsof ze een goede vriendin was en maakte een sociaal praatje en ineens maakte ze een bruggetje van: ja ik ken je, jij woont daar en je hebt een kindje, hoe gaat het met je zoon, en noemde ze nog een aantal details waarvan ik zoiets had van: hoe weet je dat? Gewoon een vlaag van verstandsverbijstering waarin ik dat heb mede gedeeld? Bij mijn weten heb ik haar slechts één keer eerder gezien. Ontzettend frustrerend; zwangerschapsdementie? Alzheimer light? Ik haat het als mensen mij kennen en ik niet eens iets simpels als hun naam weet. "Ja die mevrouw op nummer 20", pffff. Irritant toch?!
Haha ik heb dat vaak andersom . Door mijn man ken ik zon beetje iedereen uit de omgeving maar niemand die weet wie ik ben. Maar in tegenstelling tot die buurvrouw van nr. 20 van jou doe ik er niks mee en laat ik ook niet weten dat ik iemand ken.
Hier gelukkig niet meer, in NL af en toe weleens, maar dat bleken dan bijvoorbeeld collega's van m'n moeder te zijn, vriendinnen van m'n oma of juffen van m'n broertje, zoiets..
Ik ben nogal op mezelf; ik vind het vreemd dat men mij überhaupt anders kent dan de gebruikelijke 'goedemorgen, goedemiddag, fijne avond en tot ziens'. Meer dan 'goh lekker weer heah?' komt er vaak niet uit.
Oh dat heb ik heel vaak: wij wonen in een dorp en mijn ouders hebben een eigen zaak in het dorp. Vorige week nog een vrouw: hoe is met de kleintjes? Ja ik volg jou. Een andere vrouw stopte midden op het fietspad om in de kinderwagen te duiken; jaaaa ik ben een klant van je ouders. Sociaal gehandicapt als ik ben, stamel ik meestal wat, lach lief (of kijk kwaad als hey vervelend iemand is) om snel door te lopen
Dit had ik vroeger ook vanwege mijn ouders/familie etc. ja Toen ben ik 200 kilometer verderop gaan wonen, hahahaha. Ik mag hopen dat ze me dan niet 'nog steeds' kennen. Nee, ze kan mij als het goed is nergens anders van kennen... Toch wel vreemd. Misschien in de kraamweek? Toen kwam bijna iedereen nieuwsgierig voorbij gelopen. Alzheimer light!
Ow ja vreselijk. Wij hebben eigen rijschool. Laatst was ik boodschappen wezen doen en ik had mijn tassen nog niet koud in de auto gezet of ik kreeg een appje van man: dankjewel schat dat je peuken voor me hebt gekocht. Ik dacht nog: hoe kan hij dat weten? Bleek ik afgerekend te hebben bij een leerling die vervolgens mijn man had geappt dat ik peuken had gekocht Sindsdien ga ik nooit meer even snel met mn haar op half elf naar buiten, want ze zullen maar appen je vrouw liep erbij als een slons
Hahaha, je wordt goed in de gaten gehouden! Dit soort dingen had ik dus vroeger. Maar dan net iets anders; he ik zag je dochter zaterdag nog in de kroeg. Die rookt/drinkt/ ging naar de wc of wat ik ook deed. Gelukkig onderbrak mijn vader ze meestal met een " dat wil ik niet weten"!
Herkenbaar. De meeste mensen herkennen mij meestal wel, door mijn opvallende uiterlijk óf omdat ze me kennen via mijn moeder, oma of whatever. Als ze dan tegen me beginnen te praten doe ik heel hard mijn best om sociaal te lijken, maar ondertussen probeer ik heel hard in mijn geheugen te graven wie degene is die mij overduidelijk goed kent. Al zou ik ze wel eerder hebben ontmoet, ik herinner me geen gezichten. Dat zorgt er trouwens ook vaak voor dat mensen denken dat ik gewoon niets tegen ze wil zeggen.
Onderschat je buren nooit, hier in de buurt zitten ook wat nieuwsgierige mensen. Ze zien alles, alleen jij hun nooit Creepy
Haha misschien heeft ze ooit met je man gepraat? Mijn pake(opa) was huisarts van een gemeente. Mijn moeder is ook erg sociaal aangelegd. En laten we nou allemaal het zelfde gezicht hebben. Iedereen weet wie ik ben. Laat ik nou net niemand kennen.. Krijg ook vaak te horen Van: goh wat lijk jij op je pake... Goh bedankt
Ik heb dat nog weer anders, iedereen kent mijn vader Een voorbeeld: ben in mijn supermarkt boodschappen aan het doen (in Twente) sm is mee, maakt een praatje aan de kassa met wildvreemde mensen. Die zijn hier op vakantie, maar wonen in Schiedam. Ja, zegt die man, van oorsprong kom ik uit Delfshaven. Dus ik: dat is toevallig, daar is mijn vader geboren.....blijkt het een oude schoolvriend van hem te zijn. Ook al eens gehad dat we in Limburg een tent gingen kopen via marktplaats. Toevallig ook een Rotterdammer. Ja, zegt hij, je komt me bekend voor, wie zijn jouw ouders Ik vertel hem dat: Werkte jouw vader niet daar en daar..... Nou vraag ik je??? Dit zijn maar 2 voorbeelden, maar heb er nog veel meer.
Wij hebben een achterbuurman gehad die regelmatig naar binnen aan het gluren was met een verrekijker toen liepen mijn vriend en ik een keer in het dorp sprak die man ons met naam aan. Heel verhaal tegen mijn vriend dus vroeg later wie het was was het die achterbuurman! Inmiddels is die man verhuisd en leeft niet meer maar vreemd was het wel. (ikzelf had die man nog nooit gezien hij keek altijd in de avond) Ikzelf ben ook wel een aagje en probeer ook altijd alles uit te vogelen maar zou iemand zeker niet zomaar aanspreken als ik die tegen kom
Ja want ik ben de enige Joyce in Nederland. De enige die zich op heul het internet Joycey noemt en de enige met een baby die toevallig een blog heeft, waarbij we 'redelijk' anoniem blijven verder ! Hahaha.
Ach meid trek het je niet aan, zo gaat dat soms. Hier iets anders. Iedereen kent me beter dan ik mezelf ken, ik hoor soms van die verhalen over mezelf dat ik echt denk; uhu en jij kent me? ze oordelen maar.
Vandaag kwam ik een vrouwtje voor de tweede keer tegen en ze zei: dat is nou de derde keer dat ik je vandaag tegen kom... Hmmm. Ik moet toch eens iets beter op gaan letten!
https://www.google.nl/#q=joyce&safe=off Uhhuh! Dat ben ik ook direct Op achternaam kom je overal behalve op mijn babyblog uit En meer info kan ze niet hebben.