Pff even een emo moment. Mijn zoon is nu 20 maanden, dus eigenlijk al lang baby-af. Maar zo af en toe heb je een moment dat je dat extra beseft, ofzo... We zijn nu bezig om hem te laten wennen aan een juniorbed, zodat het ledikant over een paar maanden vrij komt voor zijn broertje. Opa en oma zijn "proefkonijn", zij hebben hun ledikant verplaatst naar een andere kamer, en op zijn kamer een juniorbed neergezet. En wat doet meneer? Helemaal niks! Hij draait op zn buik, zucht diep, en gaat heerlijk slapen. Net zoals altijd. Toen een apetrotse oma me een foto appte, en ik een trotse zoon in zn nieuwe bed zag zitten besefte ik ineens... waar is mijn baby???? Vervolgens halen we hem op, nemen hem mee naar huis, waar hij een mooie file creëert in de vensterbank, door zijn autootjes daar netjes op een rijtje te zetten. Tot voor kort kon hij daar niet eens bij zonder op zn teentjes te gaan staan en heel moeilijk te doen. En nu dit. pff. Waar is mijn baby? Hij moppert een beetje. Ik vraag "L, wat is er?" "... eeeuute..." "ow, wil je eten? ga maar naar je stoel, mama komt je een boterham brengen!" en hij gaat naar zn stoel om daar netjes te blijven staan wachten tot ik hem erin til. Waar is mijn baby? Opa haalt hem vanochtend op. Opa zet hem in de auto, ik sta buiten om hem uit te zwaaien. Hij blaast me een kushandje toe en ik zie hem schateren naar opa. Waar is mijn baby? Hij is al zo groot. Hij snapt al zo veel....WAAR IS MIJN BABY? *emo modus UIT*
Mooi geschreven! En ik snap je helemaal hoor, het gaat zo razendsnel dat je "ineens" een grote baby hebt ipv een klein mensje wat nog op je buik of in je armen past. Zullen je hormonen ook wel n beetje zijn?
Oooh herkenbaar zeg! Ze worden zo snel wijs nu! Hier precies zo, nu 19 maanden.. Wat gaan we zo eerst doen? eten? En wat drink je daarbij? Melk! En wat doen we na de melk? (maakt ze tandenpoets bewegingen) En inderdaad, ineens boven de vensterbank uit kunnen kijken, allemaal van dat soort dingen.. Zucht, kleine kindjes worden groot
Jup, herkenbaar! Van de ene kant kijk ik enorm naar uit, zo zal ze bijv volgend jaar meer meekrijgen van het hele Sinterklaas feest. En van de andere kant vind ik het maar niks, ze wordt veel te snel groot!
Hm dit topic had ik kunnen schrijven... Ik denk ook af en toe; huh, ik had toch een baby gekregen? Waar is die? En wie is dat mini mensje wat hier door huis rent en die hier geheel zelfstandig haar maaltijd naar binnen werkt? En die met een paar kreten en een heleboel gebaren iedereen om haar kleine gebiedende vingertje windt? Is dat echt mijn kind? Mijn lieve kleine baby die ik voor mijn gevoel vorige week nog heb gebaard? Zucht... Het wordt bijna tijd voor een nieuwe... alhoewel, als we daar nog even mee wachten duurt het ook weer langer voordat die óók al zo groot is...
Oh dit klinkt zo herkenbaar! Ze worden zo snel groot. L. zegt gelukkig nog wel vaak dat hij mama;s baby is. Das zo'n heerlijk smeltmomentje... maar soms mis ik dat kleine wel, vooral dat bij je schoot in slaap vallen na een flesje... Maar goed deze fase heeft ook zn mooie kanten. samen kabouters zoeken in het bos is ook een genietmomentje
ohh ik ben dus niet de enige die dit denkt hahaha pff hier een mannetje van 14 maanden maar pff wat worden ze slim en groot... de tijd van lekker knuffelen bij een flesje is allang voorbij maar de tijd van uitdagen is hier orde van de dag... ik geloofde het vroeger nooit zo als mensen zeiden van geniet maar hij is zo groot... maar 3 x knipperen met mn ogen en t gaat naar de middelbare school naar mijn idee!! je zou zo aan een 2e beginnen maar als ik al denk hoe snel t gaat bij de 1e dan zal de 2e nog wel veeeel sneller gaan....
leuk geschreven en zeer herkenbaar! mijn zoontje is precies even oud als jou zoontje, en ook ik denk regelmatig waar is mijn baby?? begint met 2 woordzinnetjes. handkusjes geven, komt tijdens t spelen ineens naar me toe met "mamaaaa, knuffel" en slaat dan zn armpjes om me heen.. en nog veel meer dingen dat ik toch even moet slikken en denk.: waar is mijn kleine baby nou
Zucht zo herkenbaar... Gelukkig wil ze met het naar bed brengen nog even als een baby'tje in mijn armen liggen als ik haar in het ledikantje til. Kan ik nog even aan haar snuffelen.
Ik schrok even toen ik je topic-titel las. Dacht dat je je kind kwijt was. Gelukkig zit het anders in elkaar. Overigens is het heel herkenbaar. Ik was een tijdje geleden op kraamvisite. De kersverse baby begon te huilen terwijl de vader even weg was en de moeder aan het kolven was, dus ik vroeg de moeder of ik de baby even mocht optillen om haar te troosten. Dat mocht, dus ik haalde haar uit haar wieg... Hopla, zo boven mijn hoofd! Ik pakte haar met dezelfde kracht als ik nu gewend ben voor mijn dochter, maar dat was natuurlijk veel te veel voor dat lichte poppetje, waardoor ik haar zo de lucht in zwaaide! Vervolgens bedacht ik dat mijn dochter nog kleiner en lichter was dan zij bij de geboorte. Dat kon ik me echter niet mee voorstellen. Dat ze ooit in die kleine kleertjes heeft gepast.
Die onthou ik! En voor de rest, zooo herkenbaar. "Pas" 10 maanden (huh ik heb hem gister toch gebaard?) maar toch al zooooooo veel veranderd
JAAAA dat ook inderdaad! We verwachten omstreeks zijn tweede verjaardag onze tweede zoon, dus ik ben gewoon voor de leuk wat extra kleertjes aan het shoppen voor hem. Niks extreem kleins, "gewoon" maat 56. En ze lijken zo... mini..??? daar past toch geen kind in? Kan me amper voorstellen dat L. daar ook ooit in heeft gepast.. sterker nog, hij heeft nog een maand maat 50 gedragen haha. Hoe snel vergeet een mens....
Mooi om te lezen! Ik zit hier met mijn slapende baby van bijna 4 weken tegen me aan me onzeker te voelen en me af te vragen of ik alles wel goed doe. Sinds kort wil hij overdag niet meer in zijn bedje slapen. Na een paar rotdagen van heen en weer lopen, een totaal oververmoeid babytje (en ik zelf ten einde raad) wat niet gaat slapen heb ik hem in de draagzak gedaan. 5 minuten duurde het en hij slaapt als een roos. De hele dag? Ja, de hele dag. Nu komt hij wel aan zijn rust en drinkt ook veel rustiger aan de borst. Jou berichtje deed me realiseren dat ik moet proberen te genieten van deze momenten en moet stoppen met piekeren.
Och lieverd, geniet er asjeblieft van! Mijn zoontje wou tot een maand of 2 ook helemaal niet in zijn bedje, alleen maar bij mij. Geef er aan toe (voor zover dat gaat) en geniet van die momentjes met zn tweetjes! Ik probeer mijn zoon nu wel eens te laten slapen op mijn borst, hij vertikt het hoor! En oh wat mis ik die momentjes samen.... Natuurlijk is het intensief om zo de hele tijd met je baby bezig te zijn, maar echt, het is een fase en die gaat voorbij! Je zult zien dat het straks steeds beter gaat. Kop op!! (sprak ze heel stoer. Hoe ik dat ga doen straks als mijn tweede ook niet in bed wil slapen, en met een rondrennende peuter, daar denk ik nog maar even niet over na)
als je jouw baby gevonden heb, kan je dan kijken of je die van mij ook toevallig in de buurt is? baby-af is ze hier al heel lang en baal soms als een stekker. waar is mn kleine hopelose hoopje grut waar je lekker mee kan knuffelen!! nu is het 'mama nee!' als ik een kusje of knuffel geef. en dan rent ze hard lachend weg. ze gaat ook zelf trap op als ze zélf vind dat het bedtijd voor haar is. bijna stipt altijd om 10u smorgens voor dutje, en savonds om 19u weer. dan loopt ze naar de badkamer, pakt haar fles 'mama die' en dan moet ik flesje maken (helaas drinkt ze nog fv maarja ach, ze doet t er goed op) staat dan heel ongeduldig te wachten 'mama ka?' (mama klaar?) ja ben klaar, ga maar naar papa-mama kamer. en daar gaat ze hoor. rent als een malle naar ons bed, klimt erop. gaat op dr rug liggen met luier in haar hand(die leg ik altijd klaar op ons bed) luier aan, pyjama aan, slaapzak aan. fles erbij. bedje in. zwaait lekker eigenwijs trusten en daar ligt mn grote meid dan. na 10min kom ik altijd ff terug om lege fles uit dr bedje te halen. soms is hij nog niet op en dan vraag ik of ze nog wil. vaak wel. en als ze niet meer wil dan 'nee' en geeft mij de fles en weer zwaaien en handkusjes. hier helpt ze ook altijd de vaatwasser mee uitruimen (natuurlijk niet de messen en glazen) ze word gewoon boos als ze niet mag helpen. idem met vegen en stofzuigen, dweilen. was doen. en dat te bedenken dat ze pas 1 is....
Wow!!!!!! je trekt echt de woorden uit mijn gedachten. Ik kan alleen maar zeggen ik voel/denk precies hetzelfde. Waar is mijn baby-boy die uren in mijn armen lag te slapen of die genoeg had aan een borstvoeding. Weet niet of je dat ook hebt maar ben echt een emotionele muts geworden, juist doordat ik die baby tijd zo verschrikkelijk mis. Zat gewoon al weer met tranen in mijn ogen toen ik je stukje las . Even om een beeld te creëren voor de geboorte van mijn zoon was ik een vrij harde vrouw met aardig wat pit. Nu heb ik nog steeds pit maar dat harde is aardig weg
@kwaii. Lief berichtje Wat ik me dan wel afvraag, als dit een fase is, hoe pak ik het aan als ik straks weer moet werken. Ik zal hem toch ook moeten proberen zelf in slaap vallen te leren? Hoe deed jij dat?
Samarinde dat gaat echt van zelf. Mijn dochter sliep thuis alleen in mijn armen en ons bed tot 11 mnd. Maar op de opvang ging ze redelijk zonder problemen in bed alapen hoor . Eerste weekjes moeizaam maar toen ze ook daar op haar buik mocht liggen ging het veel beter.