Zijn er meer die geen auto meer durven te rijden tijdens zwangerschap?? Als eerste ben ik echt een bange rijder geworden, heb al een paar keer bijna een aanrijding gehad omdat mensen of voor je auto langs schieten, of door een bocht waarbij ze lekker over de andere weghelft scheuren. Ten tweede in de auto laat die kleine heel erg graag van zich voelen wat ook erg afleid natuurlijk En ten derde, ik ben een echte zeef geworden, en weet soms gewoon niet meer welke weg ik langs moet, waarbij ik laatst in de auto gedesoriënteerd raakte en een hyperventilatie aanval kreeg in de auto, en alsof dat nog niet genoeg was reed ik op dat moment net op een grote klaverblad de snelweg op i.p.v. rechtdoor waar ik juist naar toe had gemoeten over de gewone weg.!! gelukkig was er geen auto te bekennen, en ik met 30 km p/uur langzaam over de vluchtstrook, de volgende afslag weer op om een klein stukje verder een parkeerplaats op te kunnen rijden... Vanaf dat moment ben ik zelf niet meer achter het stuur gaan zitten, en durf gewoon niet meer te rijden... Zou dit straks wel weer overgaan die angst en zeefgedoe? Ben bang dat als die kleine er straks is ik mooi met een probleem zit als ik zo paniekerig blijf. of heeft het echt gewoon met de zwangerschap te maken wand autorijden is echt iets wat ik graag altijd mocht doen en nu durf ik het gewoon niet meer, wat ik heel raar vind Ik ken mezelf ook totaal niet meer terug
Had ik bij de eerste ook. Toen mocht ik vanaf 35 weken niet eens meer. En nu weer dat ik verkeerd rij of afgeleid ben. Maar ben niet meer zo bang gelukkig. En ja het gaat over
nee, maar ik ben sowieso geen bange rijder. Ik maak veel kilometers. Verder heb ik weinig keus, want manlief kan door een auto ongeval niet autorijden ivm problemen nek en evenwichtsorgaan. Heel ironisch ik weet het Maar als je niet durft zou ik het ook zeker niet doen. Word er niet veiliger op voor jezelf. Alleen maar goed dat je er eerlijk vooruit komt.
Ik ben geen bange rijder (integendeel... hier thuis word ik liefkozend het 'donderwolkje' genoemd), maar heb in de eerste weken van de zwangerschap mij eens naar huis laten rijden. Ik was zó ontzettend moe en ik nam Utrogestan, wat je rijstijl kan beinvloeden. Dat wilde ik niet riskeren. Het is toch een kwestie van vertrouwen, autorijden. Dus je zult er toch weer in moeten komen. Oefen met kleine stukjes op rustige stukken om weer wat vertrouwen te krijgen in jezelf en je medeweggebruikers... Maar zoals ik in de boeken lees kan je in het laatste trimester behoorlijk dromerig zijn en dat leidt ook af natuurlijk. Probeer je goed te concentreren als je weer de weg op gaat, op die kleine stukjes. Na de bevalling zal dat zeker weer weg gaan en zal de baby vast een stuk rustiger zijn. Vertrouw er op, het komt goed!
Hier wel een rijbewijs maar geen auto meer. ML heeft wel een motor waar ik nog achterop heb gezeten tot ik een week of 16 was. Daarna kon het nog maar ik durfde niet meer, dus nu race ik de stad rond op m'n scooter. (ook veeeel voorzichtiger dan normaal, ben echt een schijtluis geworden )
Niet herkenbaar, toen il zwanger was van onze zoon had mijn man npg geen rijbewijs. Ik heb nog de dag voor de inleiding gereden (41,1w).
Ik herken het helemaal. Ben ook totaal geen bange rijder. Ik heb vorig jaar 60.000 km gereden voor mijn werk.....maar nu durf ik niet meer. Een paar weken geleden gebeurde er recht voor me een ongeluk op de snelweg. Sindsdien rij ik zelf niet meer. Het heeft echt met de zwangerschap te maken hoor. En ik ga er vanuit dat het daarna weer over is.
Ik rij gewoon door hoor . Maar moet wel zeggen dat sinds ik eenmaal zwanger ben geweest en kinderen heb, ik een heel andere rijder ben geworden. Niet perse banger, maar gewoon slechter, minder alert lijkt het soms wel.
Ik laat als ik zwanger ben bij voorkeur mijn man rijden. Mijn concentratie vermindert er toch door. Bij onze oudste zoon heb ik op het laatst bijna niet meer gereden, omdat ik ook makkelijk met de fiets kon. Nu bij de tweede heb ik toch gewoon nog regelmatig kleine stukjes gereden. In de herfst en dan nog 18 kilo peuter achterop, dat vond ik geen succes op de fiets.
Ik rij niet meer, dit omdat ik het niet meer verantwoord vind. Ik ben niet bang, maar een ander kan mij met gemak aanrijden. Dan gaat het vooral om de airbag in mijn auto, denk dat de baby het niet zo plezierig vind als die uit klapt tegen mijn buik aan. Hij valt ook niet uit te zetten aan de bestuurderskant.
Ik rij ook niet meer, niet dat ik niet wil maar meer me omgeving haha Man, moeder, zussen etc Allemaal lief en aardig hoor maar soms wel irritant haha
Heb in het derde trimester ook niet meer zelf gereden. Vond het gewoon onverantwoord omdat ik m'n hoofd er niet bij kon houden. Gevaarlijk voor mezelf en medeweggebruikers.
Bij de eerste reed ik tot de 37 weken, toen paste mijn buik niet meer, of kon ik niet bij de pedalen . Bij de tweede tot het eind gereden, maar op het laatst niet verder dan 2 km omdat ik ook een schijtluis was
Hier gewoon nog auto gereden tot ik niet meer kon bij de eerste. Nu bij de tweede zwangerschap wil ik dat ook maar ik moet wel eerlijk bekennen dat ik altijd een regelrechte schijtert ben als er sneeuw of ijs op de weg ligt. Als er een weersvoorspelling gedaan wordt (zoals bijvoorbeeld morgen) met sneeuw, ijzel of extreme gladheid schiet ik zo mega in de stress en ga ik het liefst de weg niet meer op. Als dat niiet kan neem ik het liefst de bus of laat ik manlief rijden. Denk dat het komt door iets uit de begintijd van mijn rijden. stond opeens horizontaal ipv verticaal voor een stoplicht met extreem weer met heeeeeeeeeeelllllllll veeeeeeeeeeeeeeeeeeellllllllllll sneeuw.
Durven herken ik echt niet. Alleen kon ik door de erge BI bij zoontje al snel niet meer auto rijden. ALs ik geen pijn gehad had, was ik ws gewoon blijven rijden. Maar ik ben absoluut niet bang, pittige rijdster.
Herkenbaar net een paar weekjes rijbewijs vroeger, sla rechtsaf bij stoplicht, schiet zo door over andere kruispunt en geen controle meer over het stuur, en 10 cm van lantaarnpaal tot stilstand gekomen, lag er een dikke ijslaag op het wegdek waar niet gestrooid was, sindsdien rijd ik ook niet als het ijzelt of sneeuwt Maar heb jaren auto gereden, en altijd dol op de snelweg en heb zelf een motorrijbewijs en had een motor en was dus gek op van die binnendoor weggetjes en bochten en snelheid, en nu durf ik gewoon niet meer achter de stuur van de auto, heel frustrerend. maar goed beter niet rijden nu dan de kleine in mijn buik en mezelf in gevaar brengen. En i.d.d. straks na bevalling weer beginnen met kleine stukjes rijden om er weer in te komen. Haha ik ook net zo nu tijdens zwangerschap, ben net miss bouquet uit schone schijn
Euh, ik rij nu juist vaker dan vroeger... Ik ben bang om te fietsen! Korte stukjes (tot 15min) gaan wel maar ik ben een paar keer onderweg van werk naar huis zo naar geworden dat ik bijna in staat was om mijn man te bellen dat hij me moest komen halen, sindsdien neem ik de auto omdat ik dan tenminste niet om kan vallen. Zeker met sneeuw, ijs en harde wind durf ik niet te fietsen! Ik ben ook al een paar keer zo blij geweest dat ik met de auto was en niet hoefde te fietsen want ik had thuis dan ect niet gehaald!! Overigens moet ik wel eerlijk toegeven dat ik een vrij assertieve chauffeur ben geworden door de hormonen en dat is een keertje uitgedraaid op ronduit asociaal gedrag (met een huilbui als gevolg omdat ik zo van mezelf geschrokken was). Sinds dat voorval ben ik echter een stuk kalmer Daarnaast ben ik me extra bewust van de kwetsbaarheid van kinderen en fietsers en ik ben dan ook extra voorzichtig bij scholen en rotondes. Overigens laat ik voor langere afstanden zowiezo liever mijn man rijden, in ruil voor een BoB als we uit eten gaan!