Je kunt je ook afvragen waarom HIJ zo stom is om je huwelijk op het spel te zetten door een slippertje te doen die niets betekend.... Maar zo is het,ieder zijn eigen gevoelens. Toch denk ik dat er meerdere vrouwen zijn die als het echt gebeurd,ineens gaan twijfelen terwijl ze daarvoor zeiden het te vergeven.
Hier is het in verkeringstijd eens voorgekomen. Stomdronken zoenen met een ander. Ja, dat is heel pijnlijk, ja dat heeft veel tranen gekost, ja dat heeft het vertrouwen beschaamd, ja het blijft toch ergens nog ver in je achterhoofd zitten, MAAR het gevoel voor elkaar was veel te sterk om er blijvend een punt achter te zetten. Daarom zou ik ook nooit meteen zeggen 'exit', ligt voor mij wel aan hoe en wat (ookal verandert het vreemdgaan daar niet mee). Noem dat makkelijk.. Maar het houden van won hier toen en ik zie het niet 123 veranderen tenzij er willens en wetens vreemdgegaan is of er leugens aan te pas komen etc. Maar wij zijn ook een gek stel samen hoor, niet helemaal doorsnee. Kunnen met momenten heel slecht met elkaar, maar vooral echt absoluut niet zonder elkaar. Veel hele heftige dingen meegemaakt samen en zoiets zou een (giga) deuk opleveren, maar niet per definitie het einde betekenen.
Dat kan, ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Ik zou er niet zo'n probleem van maken. Van een slippertje dan, wel te verstaan, Een langdure affaire vind ik wél wat anders, want dan bedrieg je langere periode willens en wetens je partner.
Ik zou het hem in eerste instantie wel willen vergeven. Echter, ik ken mezelf en heb dit ook zelf meegemaakt. Ik weet dat ik niet zomaar afscheid kan nemen van iemand waar ik op dat moment nog zoveel van houd. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat de wil om ervoor te knokken er wel zal zijn, maar dat mijn gevoel het gaat winnen van die wil. Ik zou me jaloers, beschaamd en gekwetst voelen, wanneer hij vreemd zou gaan. Het gevoel dat hij een andere vrouw op dat moment boven mij verkiest, zou me echt kapot maken, ook al wil ik ervoor vechten. Ik weet van mezelf dat, ondanks dat ik hem misschien een tweede kans zou geven, vreemdgaan het begin van het einde zal zijn. Ik weet dat ik daar uiteindelijk niet mee kan leven.
Het is inderdaad echt persoonlijk... Als je er als vrouw zijnde echt achterstaat en mee kan leven zeg ik prima,maar ik weet dat er veel vrouwen zijn die doorgaan met de relatie terwijl er iets definitief kapot is gegaan,maar dat niet toe durven geven.. Bang voor het onbekende,gezin en zekerheid opgeven etc.. I
Ik vind het moeilijk om er iets van te zeggen. Mijn eerste gedachte is: over en uit! Maar we hebben wel 4 kinderen samen en hebben in beide families al heel veel meegemaakt. Dat gooi je ook niet zomaar overboord. Ik denk dat het dus echt aan de omstandigheden zou liggen en of ik over dat beschaamde vertrouwen heen zou kunnen stappen. Dat is uiteindelijk ook wel heel erg belangrijk natuurlijk, want als je de rest van je leven de ander niet meer zou kunnen/ willen vertrouwen, heb je beide geen leven.
Ik herken het wel redelijk wij hadden net weer een mk gehad en ik wou heel graag een kind. Op dat moment voelde het echt alsof heel mijn toekomst kapot ging. Ik hield namelijk nog onwijs veel van hem. Ons heeft het heel wat tijd gekost om er samen bovenop te komen en had verwacht dat ik hem nooit meer zou kunnen vertrouwen maar dat kan ik gelukkig weer wel.
Geen idee. Ik denk nu dat ik hem niet gelijk de deur zou wijzen omdat het de vader van mijn kinderen is en we zoveel opgebouwd hebben. Maar ik weet niet hoe ik echt zou reageren als het gebeurd.
hier is het einde verhaal. Ik ben al te vaak bedrogen en die ellende wil ik niet nog een keer mee maken. Al denk ik dat ik een zoen nog wel kan vergeten maar de rest niet.. En als hij verder gaat dan die zoen is het echt exit dan had hij maar beter na moeten denken voor hij zijn leuter er bij een ander in stopte.
Poeh ik moet er niet aan denken... Het zou mij zo kwetsen het zou nooit meer goed komen dat weet ik zeker ! Zelfs zoenen niet.
Door mijn ex is mijn eerste reactie eruit, bij een zoen ook, verliefdheid op een ander of het bed delen.. In principe is dat nog steeds wat ik denk en zou willen. Als wij geen kinderen hebben of ik niet zwanger ben dan zou hij direct weg kunnen. Maar, nu we bezig zijn ben ik niet meer zo hard. Mijn ouders zijn gescheiden en ik ben daar redelijk goed uitgekomen. Zij het dat ik daar hard voor geknokt heb. Ik wil onze kinderen dat niet aan doen dus ik zal mijn partner dan de deur niet uitschoppen. Vergeven is een ander woord, er zal dan echt geknokt moeten worden voor onze relatie. Maar voor de kinderen, zal ik toch bij hen blijven. Tenzij hij voor die ander gaat.. Dan natuurlijk niet.. Ik hoop, dat hij gewoon genoeg aan mij blijft houden
Vreemdgaan op welke manier is hier einde oefening, het kwetst enorm en mijn vertrouwen zou heel erg beschadigd zijn.
Ik zou een "slippertje" wel kunnen vergeven, als er op een nacht iets gebeurt dan zijn er andere dingen om aan te denken, hoe kan het zo gekomen zijn? Emotioneel verder betrokken zijn vind ik moeilijker. Eerlijkheid duurt hier het langst.. emotioneel betrokken zijn duurt langer dan even een avondje. Stel ik zou me fysiek aangetrokken voelen of emotioneel aangetrokken voelen tot iemand anders zou ik dat zeker delen aan mijn partner. Hij is deel mijn toekomst. Er kan altijd wat gebeuren dat je last van hormonen of iets krijgt, en dat is beter om er samen op te waken en voor je toekomst te gaan.
Vreemdgaan is einde van de relatie wat mij betreft. Ik zou niet weten hoe je het vertrouwen dan ooit nog zou kunnen herstellen. Ik ben een keer door een jeugdvriendje bedrogen en dat is iets wat ik al hewl beschamend vond (terwijl t eigenlijk geen eens zo'n fantastische relatie was, maaaar toch). Toen was t voor mij klaar. Manlief zat t laatste jaar van zijn relatie voor mij ook in een slechte relatie, ex is toen ook vreemdgegaan. Daardoor denk ik dat we allebei weten hoe het voelt om bedrogen te worden en weten we zeker dat wij dit elkaar nooit aan zullen doen. Ik bedoel de relaties waarin wij werden bedrogen waren slechte relaties, onze relatie is zoveel anders... Dus waarom in een perfecte relatie elkaar zoiets aan doen?
Ik denk dat weinig mensen in een perfecte relatie vreemdgaan hoor Meestal is er dan al iets niet goed!
Ja, dit. Afhankelijk van hoe en wat er gebeurd is, zou ik hem wellicht proberen te vergeven, ik zou het in elk geval graag willen. Of het ook echt lukt is dan nog maar de vraag...
Ligt helemaal aan de situatie Als je nou giftige besjes hebt gegeten ( waardoor je hallucnieert) en op een onbewoont eiland samen bent gestrand en denkt dood te gaan.... ja dat zou ik wel vergeven.
Dat is waar. Maar daarom vind ik het ook zo'n vraag waar ik op dit moment niet bij stil sta. Mijn man weet overigens dat ik hem het leven ontzettend zuur ga maken als hij ooit vreemdgaat dus denk dat hij het daarom alleen al nooit zal doen ... Nee maar nu serieus, mijn man zegt altijd van in relatie met ex ben ik zelfs nooit vreemdgegaan en dat was echt een hele slechte relatie, waarom zou ik dat jou dan wel ookt aandoen? Vind ik wel onzettend lief hihi.