Ik zit enorm met mezelf in de knoop de afgelopen paar dagen, wil wat dingen van me af schrijven. Voor degenen die ons verhaal niet kennen: http://www.zwangerschapspagina.nl/vlindertjes-17-t-m-24-weken/482789-vechter-sam-2.html#post16218164 Ik voel me de afgelopen dagen zo verschrikkelijk ellendig. Logisch misschien, maar ik kan er bijna niet mee omgaan. Ik voel me zo leeg. Niet alleen door alle lichamelijke complicaties bij de bevalling, maar ook in mijn hoofd. Mijn buik is al helemaal weg. Geen getrappel of gekriebel meer in mijn buik. Het voelt allemaal leeg... Daarbij ben ik alleen maar heel erg moe. Ik lig de hele dag in bed. Douchen en wat anders aantrekken is al doodvermoeiend. En dan de kleine Sam. Ik kan Sam zijn naam niet horen of ik huil. Ik kan niet aan hem denken zonder te huilen. Ik merk dat ik daardoor probeer het een beetje weg te stoppen, wat als effect heeft dat ik op totaal onverwachte momenten er door wordt overvallen. Wil Sam ook niet vergeten, want hij was zo verschrikkelijk belangrijk voor ons. We hielden zo van dit mannetje, hij was echt meer dan welkom. Ik heb gister een fotoboek gemaakt met alle foto's van hem erin. Dat voelde goed, ik word ook heel rustig als ik naar de foto's kijk. We hebben de tijd met Sam als zo warm en liefdevol ervaren. Ik probeer naar de toekomst te kijken. We hebben allebei een nog sterkere kinderwens dan hiervoor. Maar tegelijkertijd zie ik er ook zo tegenop. Weer helemaal opnieuw beginnen. Alle onderzoeken die me te wachten staan. De onzekerheid of ze met een cerclage en medicijnen een eventuele volgende zwangerschap wel kunnen behouden... er gaat zoveel door mijn hoofd. Daarbij komt nog dat ik een eigen paard heb, die nu wordt verzorgd door mijn man. Mijn paard is de afgelopen jaren mijn alles geweest. Mijn drijfveer om door te gaan in moeilijke tijden. Maar nu interesseert het me niet lijkt wel. Ik vind het wel best. Zo dat wilde ik kwijt... Geen idee wat ik ermee bereik maar zal wel ergens goed voor zijn... Lucht in ieder geval op...
Meid, wat verschrikkelijk! Vraag niet teveel van jezelf, het is niet gek dat je je nu nog zo voelt... je bent net een paar dagen geleden je kindje verloren! Dikke knuffel en heel veel sterkte de komende tijd!
Wat heftig Madelein, dat jullie, afscheid hebben moeten nemen van jullie zoon Sam Zoiets is ook heel erg heftig, huil maar, schreeuw maar, word maar boos, het is ook oneerlijk. Straks als je merkte dat de scherpste kantje van je verdriet en pijn minder word zal je merken dat je weer kan beetje bij beetje kan genieten van de kleine dingen, zoals je paard. En als het schrijven echt voor je oplucht, schrijf alles op wat je op wil schrijven, misschien kan je het straks mooi bundelen en bij het fotoboek doen? Heel veel sterkte lieverd, ook voor je man. Dikke knuffel
Dank je wel. Ik heb ons hele verhaal gister opgeschreven op de laptop. Dit is 6 a4tjes lang... Ik wil dit inderdaad printen en in het fotoboek doen wat ik gemaakt heb. Mijn hoofd is een chaos, er gaat zoveel doorheen. Is fijn om dat hier even van me af te kunnen schrijven. @chiggy: ja dat is ook zo... Maar hoe gun je jezelf de tijd? Geen idee... Leef nu bij het uur zo ongeveer. Iedere dag voorbij is er weer een... @nijntje: dank je voor de lieve woorden
Ik kende je verhaal niet, meid wat verschrikkelijk wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan. En de angst, boosheid en verscheurende verdriet klinkt mij heel bekend .. En is heel normaal! Jullie zijn pas je kindje verloren, en de hoop op een gezond kindje die bij jullie mag blijven vervaagt steeds meer en meer. Maar echt waar, ooit, op een dag heb je ineens weer een sprankje hoop .. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, niet alleen nu, niet alleen dit eerste verschrikkelijke jaar zonder Sam*, maar voor altijd. Dikke knuffel P.s. lekker alles van je af schrijven!
Jij hebt ook al een hoop ellende ondergaan zie ik... Vandaag heb ik enorme buikpijn. Die verlegt de focus weer even... Vannacht wel weer enorm liggen dromen. Mijn relatie liep stuk, en ik had dus niemand die me 'zwanger' kon maken. Pff waar je je allemaal mee bezig kunt houden... Als er een ding is wat staat als een huis, dan is het onze relatie. Gelukkig hebben we elkaar. Die hoop heb ik nu ook al wel eigenlijk. Alleen ik ben enorm bang voor een nieuwe zwangerschap. Gelukkig zal dat continue begeleid worden door het ziekenhuis.
Madelein, wat een enorm verdriet! Leven per uur, per dag, per week is zooo moeilijk maar probeer je emoties er gewoon te laten zijn, huil om de mooie herinneringen, huil om de verdrietige gedachten, glimlach als je denkt aan hoe geliefd hij is bij jullie, maar vooral doe je verhaal! Op papier, op t forum, in t echt! Want Sam zal altijd deel uit blijven maken van jullie leven! Maar ik denk dat je zal merken dat t verdriet van Sam uiteindelijk samen kan gaan met de wens voor een nieuw kindje. Zoveel liefde om te geven!!!Ik denk dat iedere vrouw na een nl/ma/vroeggeboorte ergens angst heeft voor een nieuwe zwangerschap dus zeker in jullie situatie is daarin is jouw gevoel heel normaal. Ik wens jou en je man heel veel sterkte toe!
Leven per uur is pure rouw en dat is ongelofelijk zwaar. Je komt er per uur door heen en die uren zullen zich gaan uitbreiden, je zal helen maar het is een proces. Ik vind het heel sterk van je dat je kan zien en verwoorden wat helpend voor je is, deze kracht zal ervoor zorgen dat je dit enorme verlies zal doorstaan. Ontzettend veel sterke gewenst!!
Ik wil je ook veel sterkte wensen. Het is ook niet niks. Huilen is vervelend maar erg belangrijk, het verdriet moet eruit. Inhouden zorgt er alleen maar voor dat je het opkropt en er langer over doet om te "helen". Ik ken iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als jij, bij haar 1e zwangerschap ging het met 24 weken ook mis. Ze is daarna nog 2 keer zwanger geweest en heeft 2 gezonde zonen, waarvan 1 een paar maanden geleden is geboren. Ze moest elke 2 weken naar het ziekenhuis, maar het is goed gekomen. Ze mocht de hele zwangerschap absoluut niet tillen en moest het rustig aan doen, maar ja dat heb je er natuurlijk voor over. Met dit verhaal wil ik je laten weten dat het nog goed kan komen, de doktoren zullen je helpen en je goed in de gaten houden. Maar voor nu laat je verdriet even gaan, het moet er echt uit. En lieverd geef alsjeblieft niet jezelf de schuld he. Ik zie nergens dat je dat doet, maar het zou kunnen dat het door je hoofd spookt. Jij kan er echt niks aan doen. Dikke digiknuffel
Dank jullie wel... Het scheelt dat we enorm veel lieve familie, vrienden en collega's om ons heen hebben. De artsen zijn ook super meelevend en lief, nog steeds. Dat maakt het allemaal iets dragelijker. Gister weer een moeilijke dag gehad. Ik moest naar her ziekenhuis omdat ik veel buikpijn had ( blijkt een stukje placenta achtergebleven te zijn). Het wachten in de wachtkamer met al die dikke buiken om me heen...
Ach Madelein, wat naar! Sowieso nog een keer naar ZH maar dan ook die confrontatie met andere zwangerschappen. Zijn pijnlijke momenten he! Hoop dat je niet lang hoefde te wachten. Heb je voor 2e x onder t mes gemoeten? Hoop dat t lichamelijke stuk nu iig snel afgesloten kan worden! Ik had zelf ook pijnlijk moment vorige week, het was al duidelijk dat de zwangerschap niet goed was en gyn vertrouwde t allemaal niet dus ik moest dag later terugkomen. dus ze zei tegen de assistente: ik heb zorgen en wil graag een vervolgafspraak morgen geregeld zien. Assistente heeft dat blijkbaar niet goed gehoord dus die voert mijn gegevens in en zegt "even bepalen wanneer je weer terug mag komen, hoeveel weken ben je zwanger, want ja daar moeten we in de planning wel ff rekening mee houden". En als je dan net 5 min eerder hebt gehoord dat t definitief niet goed is dan krijg je met zo'n vraag wel ff een klap in je gezicht! Heel veel sterkte meis, zowel lichamelijk als geestelijk!
@humtum: ja dat was niet zo grappig... . Hoef voor nu niet nog een keer onder het mes. Ze willen het even aankijken. Soms komt het vanzelf los. Ze hebben na de bevalling al zo veel moeten wroeten in mijn bm dat de arts er liever even van af blijft. Zelf zit ik ook niet zo op weer een operatie, ook al stelt een curettage niet veel voor, het is toch weer een narcose. Moet nu wel 2x per dag mijn temp meten om te controleren of ik geen koorts krijg. Als dat wel zo is gaan ze gelijk het weg halen. O bah wat een nare opmerking... Mensen denken er niet eens bij na ...
Hoi Madelein, Ik kan niets beters zeggen dan je héél veel sterkte te wensen. Rouw is rauw en je moet er doorheen, maar niemand verteld je hoe.... ´n dikke digitale knuffel...
Dan duim ik voor jou dat je geen koorts krijgt en je lichaam t zelf oplost. Curretage is mij ook heel erg meegevallen maar merk dat narcose wel ff impact heeft qua sufheid en concentratie! Doe rustig aan, je lijf heeft alle energie nog nodig!