Ik ben 25 en heb 2 geweldige kids! Mn meisje is net 26 maanden en mn mannetje is 3 maanden Ik heb altijf geschreeuwd 2 kindjes en dan is het klaar! Maar ik heb/had 2 zon gemakkelijke babys! Ze sliepen allebei door van 7 tot 7 met 3 maand, ze huilen bijna nooi! Mn meisje kan goed alleen spelen enz... En nu denk ik, nooit meer klussen op tijd, nooit meer een positieve test in handen, nooit meer die eerste schopjes, nooit meer zon geweldige keizersnee en nooit meer zon inieminie babytje in mn armen :'( Mn man wil geen derde, en we hebben er de plaats ook niet echt voor, 2 is mooi.. 3 is in principe net een teveel.. maar ik blijf er maar aan denken! Mn gevoel zegt jaa, mn verstand schreeuwt neeeeeee! Oke mn mannetje is pas 3 maanden, maar ik heb niet het gevoel dat dit nog ooit overgaat Zal wel bij de hormonen horen denk ik.. Maar hoe weet je het? Wanneer is je gezin compleet??
Mijn man wilde ook echt maar 2 kinderen en ik wilde (toen ik klein was al) 3 kinderen. Toen ik zwanger was van de tweede was ik heel bewust bezig met dat het de laatste zwangerschap zou zijn. Ik werd daar erg verdrietig van en merkte ook na de geboorte dat het voor mij nog niet klaar was. Ik had twee geweldige kinderen, maar de wens voor een derde is nooit weggegaan. Na er nog eens goed over te praten met mijn man, was de wens voor een derde er bij hem toch ook wel (omdat ik het ook erg graag wilde). En nu met 3 kids kan ik wel zeggen dat mijn gezin compleet is. Natuurlijk blijf ik het gevoel van een zwangerschap heel fijn vinden en is het even slikken als ik besef dit alles niet nog een keer mee te maken. Maar dat is niet hetzelfde als het gevoel wat ik had na de zwangerschap van de tweede (en het verlangen naar de derde).
Wij weten het zeker! We voelen ons compleet. We wilden er graag 2 en dat is ons gegund. Maar de 2e zwangerschap was niet leuk en we hebben tussen hoop en vrees geleefd maanden lang. Nu ga ik misschien mensen tegen de borst stuiten maar ik ben juist blij nooit meer om die reden te hoeven klussen, de onzekerheid en ongerustheid. Nog een zwangerschap zou ook een hoog risico zijn op weer een hoop ellende dus het is ook geen optie meer.
Wij wilden allebei graag 2 kinderen, maar dat gevoel wat jij omschrijft had ik ook nog heel erg. Toen ons dochtertje 2 jaar was zeiden mijn man en ik tegen elkaar dat een 3e toch nog wel erg welkom was! Nu hebben we er 3 en heb ik die gevoelens niet meer. Ik wil niet nog een keer zwanger zijn etc, het voelt nu gewoon compleet. Ik was ook bang dat ik die gevoelens altijd zou blijven houden, maar dat was hier dus niet zo.
Manlief heeft altijd gezegd, 1, hooguit 2.. en ik heb altijd gezegd, 2 of 3.. mijn zwangerschappen zijn heel zwaar.. maar nu nr. 2 bijna 3 maand is, begint het ook hier toch te kriebelen voor een 3e.. Ik heb de hele zwangerschap geroepen dat ik echt niet meer zwanger zou willen zijn, vanwege de zware zwangerschappen.. Maar ik ben 22, en kan me echt niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn.. ik ben dolgelukkig met mijn 2 kids, maar toch kriebelt het.. Maar ik weet voor bijna 10000% zeker dat manlief niet nog 1 wil...
Wij hebben altijd graag 3 kindjes gewild en het is ons gelukkig ook gegund Ik had na de eerste twee constant het gevoel "dat er nog iets miste" Nu na de geboorte van onze derde ben ik dat gevoel helemaal kwijt en kan ik zeggen dat we compleet zijn *edit* Grappig/gek is wel dat onze omgeving ons gezin op een of andere manier nog niet compleet vindt? Krijg bijna wekelijks de vraag wanneer onze 4e eraan komt
Ik had dat ook. Totdat de jongste ruim 2 was en het allemaal wat makkelijker werd. Ik snap ook niet waarom ik nog wel een derde wou, ik ben namelijk helemaal geen 'baby mama', ik ben niet zo'n zorger Zullen de hormonen wel geweest zijn want laatst was ik flink in paniek toen ik een paar dagen overtijd was.. Moet er niet aan denken, weer een baby.. Ik wacht nu op het moment tot de jongste ook naar school gaat.. heerlijk Mijn advies: geef het tijd. Je weet niet hoe je er over 2 jaar over denkt en dan kan je alsnog voor een derde gaan als het toch ziet zitten.
Nou, hier kan mijn partner wel door blijven gaan, geloof ik. Hij begon verleden week met de vraag of het niet eens tijd werd voor de tweede, want hij wilde niet dat er zoveel tijd tussen ging zitten. Serieus? Ik volg een voltijd HBO-opleiding, draag daarbij het HOOFDINKOMEN, ben amper geheeld en hormonaal nog compleet ontregeld en hij wil alweer... Ja daahaaag Ik geef je over een jaar of 4 wel een tweeling ofzo
Direct na dat mijn jongste geboren is had ik meteen het gevoel het is klaar. Wel heb en hou je denk ik ergens kriebels die zullen nooit helemaal verdwijnen. Van de week zat ik te denken ben bijna 40 stel ik zou er nog een bij willen dan moet ik toch echt gaan opschieten. En dan bedenk ik mij zit in over 20 jaar nog met een puber in huis haha. Nee mijn portie geef ik aan de volgende generatie door. Mijn tijd is geweest. ( al hoe wel ) klink wel een bejaarden maar ik kijk toch echt nu naar mijn leeftijd nee mijn tijd is geweest mijn kinderen wensen zijn totaal klaar.
wij houden het denk ik bij ons zoontje, het voelt nu al compleet had even dat als ik een baby zag ik meteen het gevoel in mn buik miste (hormonen) maar nu heb ik dat helemaal niet meer.. het feit dat ik 1 maand in het ziekenhuis gelegen heb met pre eclampsie / HELLP en de gyn vertelde dat het heel goed bij een volgende zwangerschap weer kon gebeuren helpt ook niet echt mee.. wat verschrikkelijk eenzaam was dat zeg! (terwijl er altijd bezoekers waren als het kon) wie weer veranderen we ooit nog van gedachten, maar zoals we t nu voelen? nee..
ons is het geluk geschonken doordat we een draagmoeder hadden gevonden die onze dochter gedragen heeft ( kon en mocht zelf niet zwanger worden) en dit is fantastisch en met dit geluk zijn wij gezegd. gezegend dat het is weggelegd een prachtige dochter te hebben mogen krijgen. ik wil graag iedereen meegeven dat je moet genieten van de kinderen die je mag krijgen. voor ons is het compleet nu wij door de draagmoeder deze prachtige dochter hebben mogen krijgen!
Hier wilde mijn man 2 kinderen en ik heb altijd geroepen 4 kinderen. Dat ik zwanger was van de tweede kon ik het me niet voorstellen nooit meer zwanger te zijn en werd ook echt depri naar de geboorte van de tweede want ik voelde me niet compleet. Na lang praten en er beide goed overnagedacht te hebben zijn we voor nummer 3 gegaan, maar ik bleef het gevoel houden dat ik niet compleet was, want 4 kinderen was mijn droom, maar je moet het wel samen willen. Dus het zijn bij 3 kinderen blijven waar ik al heel blij en gelukkig mee was, al bleef het gevoel wel knagen van nooit meer, maar ik werd er niet depri van. Omdat ik er nog geen afstand van kon nemen en ik daarom geen fiat kreeg van de huisarts om me te laten sterreliseren en ook mijn man moest er nog maar eens goed over nadenken hebben we gekozen voor de nfp methode. Die bleek dus niet helemaal waterdicht te zijn en zo is nummer 4 er gekomen. Nu had ik in het begin ook nog het gevoel van dit was het dus het komt nooit meer terug, maar ik had er vrede mee dat de spullen weggingen en heb er geen traan om gelaten. Ben tijdelijk de pil gaan slikken en die heeft zijn werk niet gedaan en nu dus nummer 5 op komst. Hier heb ik het in het begin heel moeilijk mee gehad want ik was er voor mijn gevoel klaar mee en het heeft echt wel tot een week of 14 geduurd voordat ik het een beetje kon accepteren. Maar nu zijn we zo gelukkig met ons kleintje op komst dat het welkom is. Of ik hiernaa het gevoel heb dat het klaar is ik hoop het en ik denk het ook wel. Al blijf je het gevoel toch altijd wel houden van het missen van de schopjes in je buik en het bijzondere er om heen. Maar het gevoel wat ik had naar nummer 2 en ook na nummer 3 dat zal er niet meer komen, meer het gevoel het is goed zo we hebben een mooi gezin en we zijn echt rijk dat we onze kinderen mochten krijgen.
Hmm ik weet niet. Ik kan van te voren niet bedenken hoe ik me zal voelen met een tweede. Wat ik wel weet is dat de gedachte aan een tweede me bang maakt, ik krijg er een heel sterk gevoel dat ik het echt absoluut niet wil... Als ik heel kil voor en nadelen ga bedenken kan ik maar 1 voordeel bedenken Of dat mijn gezin compleet maakt, weet ik niet. Ik weet wel dat ik zo het voorlopig helemaal goed vind.
Wij hebben een lange weg afgelegd en riepen altijd dat we drie kinderen willen. Toen dat maar niet wilde lukken zeiden we tegen elkaar, als we dan maar 1 kindje mogen krijgen. OUdste hebben we geadopteeerd uit china. Daarna wilden we toch nog es proberen zwanger te worden voor een brusje..en dat lukte (had al 5 ma s gehad). Toen jongste een jaar was hebben we besloten om te proberen of onze oorspronkelijke wens nog haalbaar was, en vooralsnog gaat t goed met de beeb in mijn buik. Hopen dat dit goed blijft gaan. Dan is het genoeg. Klaar. maar...er ligt nog wel een cryo in de vriezer
Hier hebben we altijd geroepen twee.. toen onze zoon 6 maanden was begonnen we echter te twijfelen... wilden we er wel twee.. Na onze beslissing dat we voor een nr twee zouden gaan bleek deze al onderweg te zijn Voor mij heel erg schrikken.. ik dacht net als bij nr 1 wel een jaar bezig te zijn.. mijn man was er eerder aan gewend.. Ondanks twee redelijk soepele zwangerschappen vindt ik het prima zo...
Ik heb altijd geroepen dat ik 2 kids wilde. Maar nu voelt het niet compleet. Ik zou nog een derde willen, maar mijn man niet. Hopelijk verandert hij.
Mijn man riep altijd 3 kinderen te willen. Ik niet, ik wou er 2. Toen we er twee hadden voelde het ook echt als compleet. Toen ze wat zelfstandiger werden had ook mijn man zoiets van ja wij zijn compleet, we kunnen nu zoveel meer. En toen raakte ik onverwachts zwanger van nummer 3.. was even schrikken maar is helemaal welkom. Hierna laat mijn man zich sterrliseren.