Hoe wist jij dat het het moment was om te zeggen: lieverd ik hou van je maar het is niet genoeg. Had je niet het gevoel dat je je man zijn kind afpakte en je kind de vader afpakte? Praktische dingen; wie is waarheen gegaan? hoe heb je er voor gezorgd dat jullie on-speaking-terms bleven? Wat had jij van te voren over het hoofd gezien? Dat je toch achteraf dacht van.. dat had ik niet verwacht. Nog andere tips?
Ik ben ook wel benieuwd naar reacties. Ik speel met dezelfde gedachten. Ik wil nl. volgend jaar scheiden van mijn man.
Wij gaan ook scheiden. Hoezo kind afpakken? Je zou toch co ouderschap kunnen doen? Mijn man draait wisseldiensten en toch hebben wij een ouderschapsplan zo in elkaar kunnen zetten dat niemand benadeeld word. Bij ons is de koek gewoon op. Dat maakt t ook wel een stukje makkelijker. Wij hebben als voorbeeld zijn ouders genomen, die zijn al jaren gescheiden, maar komen nog steeds met verjaardagen bij elkaar over de vloer. En wij willen dat ook. Wij willen dat onze zoon zo min mogelijk last er van heeft. Ook al betekend dat dat je af en toe je tong er af moet bijten haha Ander woonruimte is hier een probleem. Mijn man komt in aanmerking voor een tijdelijke woning. Maar ik kom nergens voor in aanmerking. We kunnen hier ook niet blijven wonen omdat het een vrije sector woning is. Zijn jullie getrouwd?
Ja wij zijn getrouwd. Maar wanneer heb je dat tegen elkaar gezegd... dat de koek op is? slapen jullie nog in hetzelfde bed?
Wij sliepen nog in hetzelfde bed, omdat ik woonruimte moest vinden. Een week later voelde ik me zo onveilig bij hem dat ik naar de politie was gestapt. Heb bij een buurvrouw een paar dagen gezeten, daarna op hotel omdat ik anders niks had. Nu zit ik tijdelijk bij een vriendin, in een ander dorp, nog zonder auto. Ik moet me nog steeds aanpassen aan zijn onregelmatige werktijden, dat weet hij pas een week van tevoren en het kan zelfs een dag van tevoren veranderen. Ik moest zelfs 2x om 5u opstaan, om de eerste trein te pakken, zodat ik er om 7u30 zou zijn om ons kind naar de opvang te brengen. Om deze, en andere redenen, vind ik co-ouderschap geen goed plan voor ons kind, ze is pas 3. Heb een advocaat, tijdelijke regeling wordt begin volgend jaar getroffen, voor zolang ik geen woning heb.
Niet uit ervaring maar bij mijn nichtje ging het met vechten. Daar hebben de kids en zei onder geleden. ..nu gaan ze goed met elkaar om en hebben co ouderschap. Probeer gewoon te praten en wees redelijk tegen elkaar. ..als het voor beide over is is er geen reden om kwaad te doen. Houdt de een nog van je. ...praat en maak duidelijk wat jij voelt of juist niet voelt. Voor de kinderen hou het redelijk. .... Je hebt zo weinig aan strijden. Offtopic....desert echt? Wat jammer zeg. Sterkte! Groetjes Miranda
Haha kan me dat heel goed voorstellen, dat het raar klinkt. Maar ja, ik ben het idd aan het plannen. Ik kom maar niet van mijn man af en moet het dus hardmaken door juridische stappen te ondernemen. Er zal geheid binnenkort weer ruzie ontstaan en dan wil ik hem definitief de deur wijzen en dan ook alles en iedereen (politie, advocaat) op orde hebben. Mijn man is tot op heden niet fysiek geweest met mishandelen naar mij toe, maar is dat wel geweest naar mijn kinderen toe. Nu zijn de mishandelingen non-verbaal. Het is niet leuk en niet te houden. Daarnaast heb ik ook een afkeer van hem gekregen, kortom voor mij is het duidelijk: ik wil scheiden. Voor mezelf en ook voor mijn kinderen. Maar ik wil eerst bepaalde zaken geregeld hebben. Ik kom anders niet van hem af. Vandaar dat ik alles plan... klinkt raar, ik weet het
Ik wist dat ik wilde scheiden toen ik gevoelens kreeg voor iemand anders. Ik kon dat ook echt niet negeren. Ik heb het even geprobeerd, maar we waren het er uiteindelijk over eens dat we elkaar niks meer te bieden hadden. Toevallig was mijn toenmalige partner ook al verliefd op een ander geworden. En nu zijn we beide supergelukkig met de persoon waar we verliefd op waren geworden en zien wij elkaar ook nog regelmatig. Er is geen sprake van strijd, jaloezie of boosheid. Dus dat is heel fijn. Ik denk dat je jezelf moet afvragen of je jezelf oud ziet worden met je man. Zo niet, zegt dat al genoeg.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik spijt heb dat ik niet eerder ben weg gegaan. Ik heb alleen maar opluchting gevoeld en nooit verdriet. 1 tip: blijf niet te lang als de ruzies erger worden. Zorg dat jullie communicatie goed blijft. Zodra jullie echt niet meer met elkaar kunnen communiceren dan heb je echt een groot probleem.
Hier ervaring met scheiden zonder kind, maar waar ik vooral tegenaan liep was ons gezamenlijke koophuis. Ik ben bij mijn moeder ingetrokken toen het niet meer werkte, na eerst nog 2 maanden onder het zelfde dak langs elkaar af te hebben geleefd. Omdat het convenant maar half waterdicht was (slechte advocaat), werd er niets over het huis geregeld. Ik heb nog meer dan een jaar de helft van de hypotheek moeten betalen (je bent ook voor de helft verantwoordelijk op papier als je het niet anders regelt) EN ik betaalde mijn nieuwe eigen woning. Mijn ex woonde al samen met zijn nieuwe vriendin in het huis wat half van mij was en ik was nog de hypotheek aan het betalen! Ik mocht het huis niet meer in komen (woonrecht en privacy), ik kon wel mee betalen en hij woonde er voor halve prijs samen. Ojaa, en als je afstand doet van elkaars pensioen dan doe je niet automatisch afstand van het bijzonder partner pensioen. Dus mocht je onverhoopt overlijden voor de pensioendatum krijgt je ex nabestaandenpensioen ipv bijvoorbeeld in mijn situatie mijn nieuwe partner en zoontje. Dit hebben we achteraf nog moeten regelen, en dan moet je dus nog achter een handtekening van je ex aan... Edit: dit gaat om het nabestaandenpensioen opgebouwd t/m de scheidingsdatum, daarna gaat het nieuwe opgebouwde nabestaandenpensioen wel naar je nieuwe partner als die aangemeld staat bij het pensioenfonds. Dus zorg voor een goed convenant waar beide even veel beter/slechter van worden, teken niet voordat je er ook echt achter staat. En denk na over pensioen, je kunt het verdelen, maar wil je dat niet dan moet je dus dat ook specifiek allemaal opnemen in het convenant. Neem beter wat meer tijd om het convenant goed te krijgen, de gevolgen ervan te overzien en het letterlijk te snappen, dan achteraf spijt hebben!
Dit! Onze scheiding word volgende maand officieel uitgesproken. Co ouderschap dus ik pak mijn dochter haar papa niet af en andersom ook niet De rest vind ik tikkie te prive, ivm herkenbaarheid
Wij leefden al maanden langs elkaar heen zonder gevoel voor elkaar. We zeiden zelfs niet meer tegen elkaar. Mijn ex zat met een laptop en ik met een boek of met de tv aan of ook met een laptop en we zeiden niets en deden niets. 's Nachts gingen we naast elkaar liggen en vielen meteen in slaap en als de eerste 's ochtends wakker werd ging die meteen uit bed. Geen enkele gezelligheid meer en gewoon geen enkel gevoel meer. En we hadden al regelmatig erover gepraat en afgesproken dat het anders moest maar we konden proberen wat we wilden, niets werkte. Er was echt geen enkel gevoel meer en dat kregen we ook niet terug. En toen ben ik uiteindelijk gevallen voor iemand anders en hebben we in overleg besloten dat dat een teken was dat het nu echt over was. En toen zijn we dus uit elkaar gegaan. Ik ben nog 1 nacht gebleven en daarna met mijn spullen naar mijn moeder gegaan. Ik wilde daar niet meer zijn. Gewoon veel te veel spanningen. Over de kinderen hebben we afspraken gemaakt maar het houden aan die afspraken valt tegen. Het komt er gewoon niet van. De kinderen wonen bij mijn ex en ik zie ze zelden. Wel belde ik regelmatig om te vragen hoe het gaat maar dat wil mijn ex nu ook niet meer. Dus helaas nog maar weinig contact. We zijn verder niet tegen problemen aangelopen maar dat kwam denk ik vooral doordat we in goede harmonie uit elkaar zijn gegaan. We hebben overal netjes over kunnen praten en er is nooit ruzie geweest. Dat is dus wel de beste tip die ik je kan geven. Probeer de harmonie te bewaren en geen ruzie te krijgen. Dan kom je het verst.
Die weet dat niet. Dit is pas zo sinds een paar weken. Daarvoor belde of mailde ik vrijwel elke dag wel even, tot mijn ex een paar weken geleden boos werd en zei dat we de omgangsregeling moesten veranderen omdat elke dag contact te veel was. En daar kwam dit uit. Ik mag alleen nog maar bellen of mailen als ik iets belangrijks te zeggen heb.
Oei! Als de wiederweerga advocaat bellen hoor, het zijn ook jouw kindjes en daar heeft je ex niet meer over te vertellen dan jij! Ik app mijn ex ook bijna iedere dag als ze bij hem is om even te vragen hoe het is, hoe het op school was etc. ook al zie ik haar de helft van de week! Nee dit is niet goed meis, je ex kan op zn kop gaan staan en boos worden maar hij heeft zich aan de omgangsregeling te houden!!
de ruzies zijn al heel lang zo, de cirkel blijft maar draaien we komen er niet uit ik hou nog wel heel veel van hem en heb lang aan ons huwelijk/relatie lopen trekken altijd gedacht dat het wel goed kwam.. Maar het feit is daar..... ik ben verliefd op een ander. maar je kindje zal nooit het echte gezinsleven kennen denk ik dan.. misschien gemeen teen de alleenstaande mama's hoor. maar toch zo voelt het wel een beetje
Maar is de omgangsregeling dan zo dat je ze helemaal niet mag zien? Ik vind het eigenlijk wel logisch als je ze om en om hebt dat hij het niet fijn vindt als je iedere gaat bellen.
Jeetje wat heftig zeg. Hoe oud zijn je kinderen uit dat huwelijk dan? Hebben zij daar zelf ook nog iets in te zeggen of zijn ze daar te jong voor? Ieder kindje heeft toch zijn of haar mama nodig? Hoe red je dat zelf? Pffff ik denk dat mijn hart uit mijn lijf gerukt zou zijn, althans dat het zo zou voelen denk ik. Sterkte!
Het ligt bij ons wat anders. Mijn ex is een vrouw en de kinderen zijn biologisch gezien haar kinderen. Als je het zo bekijkt zijn het mijn kinderen helemaal niet. Mijn kinderen zijn het alleen emotioneel gezien. Ik zie ze als mijn kinderen en mijn kinderen zien mij als hun moeder. Maar de keuze dat ze bij mijn ex zouden blijven wonen was heel logisch en ik heb ze verder niet geadopteerd oid dus in feite weinig recht. Over de oudste heb ik zelfs helemaal geen rechten omdat we nog niet getrouwd waren toen zij geboren werd. En daar heeft de wet geen logisch regeltje voor. In lesbische relaties heb je als meemoeder rechten als je getrouwd bent wanneer het kind geboren word en niet als je dan niet getrouwd bent maar zelfs dan moet je het kind adopteren om volledig ouderlijk gezag te kunnen krijgen. Over de jongste twee heb ik dan wettelijk gezien wel wat rechten maar het blijven voor de wet haar kinderen en niet de mijne. Ik denk dus dat ik op mijn kop kan gaan staan bij een rechter maar dat mijn ex het altijd wint. Die moeite ga ik niet doen. Ik kan me beter even rustig houden en dan opnieuw proberen op een vriendelijke manier. Dat geeft denk ik een grotere kans op slagen.