Een dochter van 2,5 jaar. Heerlijk moppie. Maar soms zo moeilijk! Moeten we gaan aankleden en mevrouw heeft er geen zin in... pff probeer dat maar voor elkaar te krijgen. Natuurlijk afleiden enz. Maar vaak is het leed al geschied. Ze heeft een periode gehad dat ze weigerde te eten. 5 dagen geen hap genomen, nu gaat het wel weer goed. Ze heeft nu na sinterklaas dat ze weigert te slapen. Nooit problemen gehad met slapen, maar opeens is ze denk ik enorm aan het uitproberen. Ze is de nacht na sint wakker geweest van alle prikkels. En toen is het begonnen. Vandaag moest ze mee naar het ziekenhuis voor controle, dan ligt het er ook maar net aan hoe haar pet staat en hoe het verloopt daar. Ze heeft super vrolijke momenten, maar dat kan dus in een keer omslaan en dan is het dus hommeles. Ik probeer elke keer te denken: het is een fase, het is een fase... Maar soms... word ik er kriegel van. Wat ik hiermee wil bereiken... Geen idee. Misschien herkenning? Of mensen die zeggen dat het echt wel over gaat. Ik weet het niet. Misschien is herkenning al heel fijn
Ik vraag me de laatste dagen ook af waar dat lieve meisje van me gebleven is. Ik hoop dat het niet te lang duurt, ze is nu 2 jaar en 3mnd. Niets is goed, constant uitproberen alles is nee.
Het is zeker een fase! Mijn dochter zit er nu ook nog volop in......ZUCHT. ..... in februari wordt ze 3 jr en dan hoop ik dat die fase een beetje weg geebt is!!
Hier is het ook al begonnen...nu al... Janken, zeuren, piepen, overdag niet willen slapen en niet meer weten wat hij zelf wil, wat ook weer leidt tot jankbuien, drift en losse handjes. Het is een FAAAAAAAAASSSSSEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
Ooh wat fijn die herkenning! Mykelti wat jij beschrijft: janken, piepen enz. Dat ken ik ook. Gelijk als iets niet bevalt... Elke keer zeggen we: je kan het gewoon zeggen of vragen, en dan doet ze dat, maar mijn god ik wist niet dat ik zoveel geduld moest hebben. Mirjamnm: ik hoop het ook voor je! Maar ze zeggen hier nu steeds: 2 is nee, en drie is dat wil ik niet. Dus.... ik wacht nog even af! Net lekker met haar in bad gezeten, alles was goed, ze was vrolijk, heerlijk gelachen en dan heb ik echt even mijn meisje weer terug. Ze zei daarna nog: was echt leuk mama! Aaaah smelt!
Dat met dat slapen herken ik. Hier altijd een goede slaapster geweest en ineens: Mama ikke NIET slapen nee nee nee nee! En dan een woede-uitbarsting waar je U tegen zegt. Ik heb eergisteren de 10 minuten regel toegepast en heb het heel rustig aangepakt. Na een uur boos zijn en gillen ging ze slapen. Gisteren moesten we 1 x terug en vandaag.. Vandaag is het weer rustig :-D Voor de rest herhaal ik heel vaak dat de normaal mag praten. En na 2 waarschuwingen gaat ze op de deurmat. Ik ben best consequent. Maar moet zeggen dat het best goed werkt, al is het zoooooooooo vermoeiend soms. Waar ik op het moment helemaal kriegelig van word is: Mama? Mama? Mama? Mamma mamamamamamamamamamammamama hahahaha! Soms negeer ik haar gewoon en gaat ze na 100 x mama weer spelen.. Pfff
Maart: ooh ja, alsof je het over mijn dochter hebt! Dat slapen komt ook uit t niets. Ik deed haar 3 nachten geleden net als Jo (die nanny) weer in bed en na een keer of 7 ofzo gaf ze t op. Gister nog strijd, maar vandaag is het over. Ik ben ook consequent, maar echt, het is slopend. Vooral nu omdat ik lichamelijk heel zwak ben door de zwangerschap en HG. Soms duren de dagen echt lang... Het doet me wel even goed al die herkenning te lezen
Mn oudste was 2,5 jr toen de jongste geboren was. Ik kan me nog heel goed een dag herinneren dat er echt geen land met haar te bezeilen was........ze heeft uiteindelijk anderhalf uur lang op de mat bij de voordeur gezeten, huilend! Maar niets, maar dan ook echt niets was goed.........ik kon het toen echt niet meer doorbreken.....zat ook steeds met huilende baby op de arm..... uiteindelijk is mn man toen tussendoor naar huis gekomen en heeft een uitgeputte dochter op bed gelegd......hij kon toen wel contact met haar maken. Was echt niet leuk! Maar mn oudste is nu 5 jr en ik kan nu echt volmondig zeggen: HET IS EEN FASE!!!!!! Nu nog even doorbijten!
mirjam ja ik ben bang voor dat soort momenten maar goed het gaat dus over... dat is wel fijn te horen zo eens in de zovel tijd. nog meer moeders die het herkennen?
Adem in, adem uit... Het is een fase! Jammer genoeg volgt na de ene fase altijd weer een andere. En als ik het goed begrepen heb, gaat dat minimaal door tot ze het huis uit zijn!
We zijn er hier net uit! Wat hier hielp is uit te leggen waarom je iets doet. Dus je doet kleren aan omdat je naar de creche gaat en het koud is buiten ... dan deed ik altijd heel overdreven brrrr koud. Het duurde even maar zo maakte ik mijn dagen makkelijker om door deze fase te komen. Ik zeg niet dat het meteen helpt maar na een half jaar zag ik wel verandering komen. En nu leg ik het meteen uit wat de consequenties zijn als uk hier niet mee werkt. Verder ben ik ook erg open over wat we wanneer doen. Dus we gaan naar het ziekenhuis ... weet je nog dat je daar bent geweest (herkenning zoeken). Vaak helpt hier ook wel om de dag door te spreken als we wat vervelends moeten doen (prikken of iets dergelijks) en dan er bij vertellen en als we dat allemaal hebben gedaan dan gaan we naar een speeltuin. Zo kun je door de dag heen ook herinneren aan je afspraak en wordt het duidelijk dat je je woord houd (vertrouwen winnen). Het is niet makkelijk maar er komt een eind aan. Het is echt een fase! Sterkte en succes
Jeetje meid HG.. Wat naar.. Kan me voorstellen dat jou peuter je nu extra energie kost die je eigenlijk niet hebt Knuffel voor jou!
OMG...maar het is een fase *yeah* Enkele maanden geleden heb ik een partij voor PIEP gestaan in een overvol winkelcentrum omdat mevrouw daar even besloot haar eerste echte driftbui te krijgen! Ik kon haar serieus wel dumpen bij de eerste de beste Bart Smit die ik zag, mensen die op mijn schouder kwamen kloppen, succes riepen toen mevrouw stampvoetend huilde en zich daarna dramatisch op de grond liet vallen Uiteindelijk heb ik haar al tierend onder mijn arm genomen (denkend het is een fase het is een fase) en in de auto gedumpt, waar ze zodra de motor starte in slaap viel. Die week gebeurde het nog een paar keer (maar nu was ik voorbereid HA) en daarna was het weer helemaal mijn eigen lieve meis. We hebben toen wel afgesproken dat als ze zo boos werd ze eerst heeeeeeeel diep adem moest halen, en hard tot tien moest tellen. Daar hebben we een pink belofte bovenop gedaan, en als alles dan weer ok is gaan de duimen omhoog. Een heel ritueel, maar als ze nu hoorbaar adem haalt en tot tien telt weet ik dat ze weer even in de knoop zit met haar opgroeiende persoontje. Succes
Nic: dat doe ik ook de hele dag. Zo praten en beredeneren, maar het maakt haar niet uit. Als ze moet aankleden dan zeg ik bijvoorbeeld: Je kan toch niet in je pyama naar de kindjes, dat is gek, en dan moeten we samen hard lachen. Dan zegt ze daarna: ooh dan ga ik niet naar de kindjes... pfff zucht. Sylvia: ja herkenbaar. Op dat moment echt niet fijn. Maar ja, je moet er doorheen he. Gelukkig ben je nu voorbereid want het zal nog wel vaker voorkomen. Hier ook elke keer bij de AH auto. Ja, ze moet er toch ook ooit een keer uit. En elke keer is dat krijsen, pfff. Maart: ja met mijn lichaam gaat het totaal niet goed. Ze gaan volgende week inleiden omdat ik niet meer kan. Dus met 37 weken. Het is voor mij afgelopen met zwanger zijn. Dus het is wel extra zwaar ja.
Sterkte nog met de laatste loodjes puzzelstukje, ik kan me goed indenken dat het nu extra zwaar is! We hebben hier ook een echte peuterpuber in huis. Ik merk het altijd als eerste aan de nachten, dan wordt ze weer ik weet niet hoe vaak wakker. Na zo'n twee uur waarin we dan een paar keer langs zijn geweest, gaat ze pas slapen. Ze begint te brullen dat ze de deken over wil, dus we komen haar toedekken... Een half uur later krijst ze dat die deken weer af moet. Ze had dit weekend last van haar oor dus ben ik er naast gaan liggen, ze was wel echt zielig. We horen haar nu niet meer over haar oor, maar ze probeerde het vannacht nog wel even door steeds auw te roepen. Dus ik vroeg waar het dan pijn deed en toen kwam er schoorvoetend "vinger" uit. Ja hoor Eten gaat ook slecht op het moment. Twee hapjes pap 's ochtends. Groente wordt standaard geweigerd. De driftbuien zijn wel weer even iets minder, die hebben we een paar weken geleden in veelvoud al gehad. In de winkel is ze nog wel enorm aan het draken. Om gemekker en driftbuien te voorkomen doe ik haar nu gewoon even weer in de kar hoor, jammer dan. Het valt hier altijd op dat voordat er zo'n zeikfase aanbreekt ze echt heel lief is. Slaapt en eet goed, vrolijk, knuffelig, meegaand, lekker zelf spelen. Dan mogen we kennelijk even opladen voor de tijd die er na komt
O ja,. herkenbaar! Vandaag is/was weer zo'n dag dat ik het even niet zie zitten. Over het algemeen is mn meisje (2,4 jaar) echt een vrolijk ding. Maar heel temperamentvol en pittig en volop aan het uittesten. Waar onze zoon na 3 keer waarschuwen eieren voor zn geld koos, gaat zij maar door en door en door en aaargghh!!!! Vaak is het (hier) erger als ze moe is. Vandaag was ze om 6:15 uur wakker. Tijd lang gehad en nu haar middagdut iets ingekort ( van 2,5 uur naar max 1 uur), maar desondanks vandaag dan toch vroeg wakker terwijl ze dan niet uitgerust is. De hele morgen huilerig om niks. En niks is goed en kan haar dan niet meer bereiken. Alles is een strijd en alles moet op haar manier en dat is altijd iets anders. "pick your battles" herhaal ik maar steeds tegen mezelf... maar sommige dingen lukken echt niet, bijv zelf veterschoenen aan doen, 2 minuten voor ik écht weg moet... Mn zoon is ruim 4,5 en ik kan echt zeggen: het is een fase! Met 3,5 was het hier een stuk gezelliger in huis!
Hahaha, grappige titel . Ik hoop met je mee dat het een fase is, want wij zitten er nog volop in. Bij mijn dochter (2,2) is het "probleem" vooral het eerste uur na haar middagslaapje. De rest van de dag is ze best makkelijk en vrolijk, maar als ze net wakker is, pfffff. Ik las net een topic over boze furbies en daar doet ze me dan wel een beetje aan denken . Echt alles wat ik of iemand anders op dat moment doet kan fout zijn. Als de poezen ook maar een stap te dicht bij haar speelgoed komen is het al hommeles en begint ze commando's uit te kramen. Hoewel het soms wel eens lastig is moet ik er vooral ook heel veel om lachen. Zo bizar hoe irrationeel boos peuters kunnen zijn. Eigenlijk moet je er een filmpje van maken voor later op de bruiloft .
Hier dan niet zwanger maar veel geduld heb ik ook niet meer. De oudste was een hele tijd rustig en nu sinds school zijn de driftbuien weer begonnen en de jongste van bijna twee is nu echt begonnen wat zich vooral uit in janken gillen schreeuwen als iets niet naar zijn zin gaat en voornamelijk buiten. Pff vreselijke fase.